,,Pokochaj mnie'' 3

,,Pokochaj mnie’’

Rozdział 3

Gęsta biała gęsta mgła otulała wybrzeże. Wiał lekki wiatr. Plaża była zupełnie pusta. Podążyła wzrokiem po morzu i schyliła się sprawdzając temperaturę wody. Była bardzo zimna. Zadrżała i wytarła dłoń o kolorową sukienkę ,którą miała na sobie. Pogoda nie zachęcała do spacerów po piasku ,lecz nie było nawet piątej. Zbudziła się o czwartej dwadzieścia. Spacer pomógł jej zebrać myśli. Beata i Jasiek spali i sądziła ,że nie prędko się obudzą. Józef nie jechał z nimi będąc w tym czasie w pracy. Maciej i Ania pragnęli spędzić czas we dwójkę . Szymczyk bardzo poważnie traktował ten związek zakochany w dziewczynie do szaleństwa. Powoli zaczął zastanawiać się nad wspólnym mieszkaniem.

Mgła zaczęła się przerzedzać i nad morzem pojawił się zarys słońca. Niebo przybrało brzoskwiniowy-różowy kolor. Uśmiechnęła się w ciszy podziwiając uroczy pejzaż. Żałowała ,że nie posiada zdolności artystycznych.  Na przystani stał wysoki mężczyzna dopiero teraz go zauważyła.

Co tu robi o tej porze? Podziwia wschód słońca? Romantyk od siedmiu boleści.

Zdjęła sandały i pozwoliła by zimna woda obmyła jej stopy. Stała nieruchomo obserwując spokojne morze i krzyczące nad nim mewy. Zerknęła w kierunku ,w którym jeszcze przed paroma sekundami stał mężczyzna. Teraz go nie było. Rozejrzała się zaskoczona, że nie zauważyła ,kiedy poszedł. Znów na plaży była sama , po jakieś pół godzinie usłyszała w oddali pierwsze głosy spacerowiczów i zdecydowała pójść zobaczyć do rodzeństwa czy jeszcze śpią. Miała nadzieję ,że tak i sama się zdrzemnie.

                                                         *****

 Nazajutrz o dziesiątej na plaży zebrał się spory tłum. Ratownicy biegali po plaży. Zjawiła się także policja z psem tropiącym i parę gapiów. Ula niczym porcelanowa figurka stała obserwując to dziwne zjawisko i pierwszy raz emocje ściskały ją za gardło. Śmiertelnie blada objęła wzrokiem morze i powtarzała ,że ona odpowiada za to nieszczęście.  Motorówki przeczesywały teren, sama chodzi do barów ze zdjęciem Beatki i Jaśka i pytała czy ktoś ich przypadkiem nie widział. Dzieci zniknęły wczoraj nad ranem i do tej pory ich nie było. W morzu utonęło dziecko ,ale po indyfikacji zwłok okazało się ciało należało do innej dziewczynki. Dzięki tym ustaleniom ula odetchnęła na moment z ulgą ,lecz nie na długo ponieważ Beata ani Jan nadal się nie znaleźli.

- Przepraszam panią- zawołała do starszej kobiety z kolorową torbą.- Zajmę pani dosłownie minutkę- wyciągnęła w jej stronę zdjęcie.- Rozpoznaje pani te dzieci?

- Niestety nigdy ich nie widziałam ,ale tam jest grupka plażowiczów może oni będą wiedzieć coś więcej-poradziła.

- Dziękuję- odeszła w skazanym przez kobietę kierunku.

Młodzież robiła sobie selfie robiąc przy tym głupie miny. Wysoki blondyn powiedział ,że nikogo takiego nie widział. Ula powoli zaczęła wpadać w panikę.

 Co powiem ojcu? Zgubiłam rodzeństwo na plaży? A jeśli coś im się stało? A może zrobili mi na złość i schowali się gdzieś? Tylko gdzie.

W stroju kąpielowym i przewiązanej wokół bioder chuście przemierzała plażę. Piasek wsypywał się jej do balerin. Zmieniła obuwie zaraz po zejściu z leżaka, bo od sandałów naderwał się jej pasek i bała się ,że je zgubi. Wdychała w świeże morskie powietrze niepokojąc się o młodsze rodzeństwo.

W budce z lodami zapytała o nich ,ale nikt nic nie widział i nie słyszał. Obsługi hotelowej nie pytała wątpiąc ,żeby wiedzieli coś o Janku i Betti.

Zmordowana usiadła na skale i ukryła twarz w dłoniach. W kiosku kupiła wodę mineralną i piła ją teraz małymi łykami. Obserwowała pływające łódki spięta i zmęczona. Zrywała się z miejsca na każdy dźwięk w nadziei ,że ujrzy brata z siostrą. Nic takiego jednak się nie wydarzyło. Po krótkim odpoczynku ,bo zaledwie kilkunastominutowym ruszyła dalej. Spacerując po wydmach rozpytywała ludzi o zaginione dzieci. Bez rezultatu. Załamana wróciła do wynajmowanego pokoju. Zadzwoniła do policjanta ,który rano wręczył jej karteczkę z numerem. Dopytywała o postęp poszukiwania.

                          *****

- Betti- pociągnął siostrę za rączkę.- Obudź się ,wysiadamy- szepnął jej na ucho. Mała rozbudziła się i rozglądała rozpaczliwie za ,,mamą’’. Ula poprawiała ją na początku ,gdy dziewczynka zaczęła mówić ,ale później przestała . Jasiek pamiętał prawdziwą mamę ,a Beatka na Ulę czasem mówiła Ulcia a innym razem ,,mama’’. Dziewczyna nie oburzała się mimo że nie było jej na rękę ,aby tak się do niej zwracała.

- Podróżujecie tak sami?- zainteresowała się kobieta w kręconych czarnych włosach. Pachniała drażniącymi nos perfumami. Jakby wylała na siebie z pół flakonika. Jasiek chciał się jak najszybciej z stamtąd zmyć.

- Nie, mama wyszła do toalety- skłamał chłopiec.

- Dzieci powinny być przy rodzicach- wtrąciła.- Nie widziałam was z nikim dorosłym i zatrzymała pewnego mężczyznę i zaczęła klarownie wyjaśniać mu zaistniała sytuacje.

W tym czasie  kobieta straciła ich z oczu i zrezygnowała z zawiadamiania policji. Moszcząc się na siedzeniu sięgnęła po przewodnik turystyczny. Jechała w nieznane rejony i planowała czegoś się dowiedzieć o tej miejscowości.

Jasiek i Beatka wysiedli na następnym przystanku. Obyło się bez kontroli. Wtopili się w tłum ,a żeby nie zwracać dodatkowo uwagi straży miejskiej udali się za młodą kobietą ,która mijając ich uśmiechnęła się przyjaźnie.

- Co teraz zrobimy?- zapytał siostrę siedząc na ławce.

Nie miał pojęcia jak dojechać do domu ,a kieszonkowe właśnie się mu skończyły. Mała płakała.

- Jetem głodna- wysapleniła.- Cie do mamy . Do domku. Jasiu…

-  Nie płacz, coś wymyślimy.

- Przepraszam panią gdzie tu jest jakiś sklep?- zapytał przypadkową kobietę ta go zignorowała.

Siedzieli długo czekając na autobus. Mała była wycieńczona i powoli zasypiała na ławce. Wtedy pojawiła się grupka nastolatków. Jasiek wystraszył się i biorąc siostrę za rękę ,a plecak zarzucając na plecy udał się w pieszą wędrówkę poboczem drogi. Doszedł do stacji paliwowej. Weszli by coś kupić ,ale właściciel zadzwonił po policję.

Dziewczynka płakała ,a chłopiec prosił mężczyznę ,żeby nie wzywał policji. Na grubym facecie z wąsem nie robiło to żadnego wrażenia.

Brunet w jasnej koszuli przysłuchiwał się rozmowie. Nie brał w niej bezpośrednio udziału ,ale zrobiło się szczerze żal tych dzieci. Wyglądali naprawdę nieciekawie. Chłopiec miał wytarte spodnie, plecak, czapkę z daszkiem i spocone włosy przyklejone do czoła ,a dziewczynka w brudnej sukience z czerwonymi policzkami cała zapłakana.  z jasnymi nieuczesanymi włosami. Zastanawiał się co robili na takim odludziu. Chłopiec z małą blondynką wyglądającą na wyczerpaną.

 Tu nie było niczego oprócz drogi, stacji paliwowej i parę metrów dalej spożywczaka. Sam musiał włączyć gps’a ,żeby nie zgubić się w tej dziurze.

- Jasiu- pociągnęła brata.- Siusiu- przestępy wala z nogi na nogę.

- Nie ma toalet- syknął facet z wąsem.- Na zapleczu baru z dwa kilometry z stąd jest kibel. Może tam zabierze pan swoje bachory.

- To nie są moje…

To nie są moje dzieci – dopowiedział w myślach.

- Może byłby pan milszy? W końcu to dzieci.

- Dla bachorów mam być miły? Sio smarkacze ,bo zadzwonię po policje.

- A nie dzwonił już pan przypadkiem?

Bystrzacha z tego małego- zauważył brunet.

- Owszem ,ale zasięg jest tu beznadziejny- burknął .

- Trochę kultury nikomu by nie zaszkodziło- pouczył go  mężczyzna w jasnej koszuli i uśmiechnął się do dzieci dając im dwudziestozłotowy banknot.

- Wie pan jak dojechać do Rysiowa?- zagadnął chłopiec .

- Niech pan już idzie i zabiera smarkaczy ,bo jeszcze coś zmalują. Niech się wynoszą.

- Grzeczniej- upomniał go.- O widzę ,że zrezygnował pan z wezwania policji.

Mężczyzna zmierzył go chłodnym wzrokiem i machnął ręką jakby odganiał natrętną muchę.

- Niech pan idzie do diabła razem z tymi o tu- warknął.- Chwila… gdzie te smarkacze.

- O czym…- nie dokończył zauważywszy brak dzieciaków.

Mężczyzna zatrzymał się w pół kroku otwierając drzwi od samochodu. Nerwowo podrapał się po potylicy. Nigdzie nie było śladu po chłopcu i dziewczynki.

W trakcie jazdy usłyszał dziecięcy głos. Nie sprawdzał tylnych siedzeń będąc daleko myślami.

- Rysiów?- wypowiedział na głos.-  To gdzieś pod Warszawą prawda? Jesteście ,aż z tak daleka?- Jego oczy zrobiły się wielkie niczym pięciozłotówki.

- Podwiezie nas pan do tej knajpy ,bo Beatka się posika- Jasiek spojrzał na siostrę. Ta wystraszona trzymała brata za rękę i niepewnie spoglądała na bruneta.

- Nie mam fotelika jak zatrzyma mnie policja? No ,dobra- zwrócił się do nich łagodnie.

Jak nic będą z tego kłopoty. Co ja później z nimi zrobię? Nie znam przecież ich rodziców. Nie jestem przyjacielem rodziny . Boże w co ja się władowałem ,a miałem mieć święty spokój od mojej dziewczyny ,a tymczasem biorę pod opiekę cudzie dzieciaki. Ale nie mogę ich tak zostawić.  Powiedzieć ,żeby wysiadły ,bo gdzie pójdą ? Muszę to zgłosić na komisariacie i oddać ich w ręce rodziców bądź opiekunów prawnych. Może uciekli z domu dziecka?- rozmyślał jadąc nieco opustoszałą drogą.

 Mijał wyłącznie przydrożne znaki i drzewa dopiero po półtora kilometra ukazały się pierwsze pojedyncze domy i gospodarstwa.

Podjechał pod knajpę. Chłopiec wyskoczył z dziewczynką z samochodu niczym strzała i pognali do łazienki. Mała nie chciała wejść sama ,ale pomogła jej kelnerka i prowadziła ją do toalety. Niestety dziewczynka nie zdążyła i rozpłakała się na widok modrego ubrania.

 Po przyprowadzeniu małej  kelnerka uśmiechnęła zakłopotana się do bruneta i podała mu kartonik z numerem odciskając na nim ślad szminki. Odwzajemnił uśmiech i schował jej numer do kieszeni. Zanim odeszła dokładnie ją zlustrował i stwierdził ,że jest całkiem niezła.  Widok blond piękności tak przyćmił mu umysł ,że zapomniał o dzieciakach. Spojrzał na mokre ubranie małej i stłumił westchnięcie. Gdyby nie wdawałby się w dyskusje z oprychem ze stacji paliwowej mała by się nie zesikała.

- Zjadłbym frytki i napił się coli- zerknął na nieznajomego. – Niezbyt delikatnie sugerując mu ,żeby kupił im jedzenie.

Brunet zajął miejsce przy stoliku ,dzieci uczyniły to samo. Mała machała nogami siedząc na krześle i pół śpiąca bawiła się kwiatkiem ,którego wyjęła z wazonu tym samym mocząc sobie sukienkę i obrus.

- Nic się nie stało- powiedziała blondynka robiąc maślane oczy do nieznajomego.- Co podać córeczce?

- To ..yyy… jakąś kanapkę i sok. A dla tego chłopaka frytki i colę.

Szybko zrealizował zamówienie. Lokal nie był elegancki. Wręcz przeciwnie. Nigdy gdyby nie konieczność nie wszedł by do miejsca śmierdzącego tytoniem i piwem. Zapach chmielu roznosił się po knajpie między inni za sprawą siedzących w kącie facetów sączących piwo. 

                      ****

W aucie chłopiec opowiadał mu rzeczy ,których nie powinien. Jego naiwność i śmiałość były niebezpieczne. Uciekł z nad morza wyruszając w podróż z małą siostrą na własną rękę chciał wrócić do domu. Nie chciał spędzać wakacji z Ulą ,bo zostawiła go samego w pokoju. Nie interesowała się nim. Poczuł się odrzucony i bardzo pragnął znaleźć się w miejscu gdzie ktoś się zajmie nim i Betti. Upatrzył sobie tego mężczyznę ,bo wstawił się za nimi i wyglądał na miłego. Jasiek wcale się go nie bał i zaufał obcemu ,który mógł być najgorszym przestępcą ,ale nikt go nie przestrzegał ,żeby nie ufać nieznajomych ,a jeśli nawet zawsze postępował po swojemu.

- Pomogę wam ,ale powiedzcie mi skąd uciekliście.

- Od siostry.

- A rodzice?

- Mama nie żyje- odparł przygnębiony chłopiec patrząc na obraz za szybą.

Beatka spała przytulona do ramienia brata.

- A wasz tata?

- Mieszka w Rysiowie- odparł.

- Zawiozę was ,ale obiecajcie ,ze nigdy więcej nie uciekniecie od siostry. Tata nie uczył cię chłopcze ,żeby nie ufać nieznajomym?

- Nie jesteś nieznajomym.  Wiem jak pan się nazywa.

- To nie wszystko.

- Czytałem o panu. Często jest pan w gazetach. Ula zbiera gazety z panem.

- Nie bywam często w gazetach. Nie lubię medialnego szumu.

- Co to jes medalny sum?- zapytała mała.

- Zamieszanie wokół czyjeś osoby. Jak ktoś za bardzo się kimś interesuje.  Nie umiem ci tego lepiej wytłumaczyć. Nie jestem w tym dość dobry. Rozumiesz?

- Nie. Ulcia się nie intelesuje.

- Nie mów tak. Na pewno cię kocha- Marek uśmiechnął się uważając na drogę.- Rodzice mają dużo na głowie i trudno jest im czasem coś zauważyć ,ale na pewno cię szuka i bardzo się martwi o ciebie i...

- Mam na imię Jasiek. Wspomniałem już o tym.

- Wybacz zapomniałem. Kim jest Ula?

- Moją siostrą- odparł dumnie Jasiek.- Chociaż trochę durną.

- Dlaczego? – stwierdzenie Janka zaskoczyło go.

Po drodze wstąpił do sklepu. Sklepowa zaproponowała pomóc mu w wyborze ubranka dla dziewczynki ,gdy słodko się uśmiechnął do brunetki. Dodatkowo przebrała dziewczynkę w nowe ubrania. Dobrzański chłopcu także coś kupił i podziękował na koniec uroczej brunetce. Wziął pakunki i wyruszył z dzieciakami w dalszą drogę. 

Pod koniec jazdy chłopiec zasnął ,a Marek wreszcie mógł zebrać myśli. Zerknął na tą dwójkę i wiedział ,że nie zapomni tego dnia i ,że będzie mu brakować tej bezpośredniości chłopca ,chociaż poznał go dopiero kilka godzin temu.

---