,, Miłość silniejsza niż śmierć'' Miniaturka

Witajcie. Jak wiecie nie lubię ciągłej sielanki. Także wstawiam miniaturkę ,która nie nawiązuje do serialu. To inna krótka historia. Smutna . Pomysł powstał gdy oglądałam stare filmy wojenne. Zapraszam do czytania i komentowania. 

,, Miłość silniejsza niż śmierć’’ Miniaturka

Na ziemie spadały drobne krople deszczu. Niebo okryło się szaro-granatową barwą. Po chwili zerwał się silny wiatr. Liście leciały w różne strony. Mieszkańcy miasta usłyszeli huk. N a niebie pojawiły się zygzaki. Burza była coraz bliżej. Ludzie z przerażeniem biegli do miejsc gdzie mogą się skryć aby to przeczekać. Dzieci płakały wozy rozjeżdżały się na zniszczone drogi. Ktoś nie miał siły by biec i upadł. Szorstka powierzchnia zadawała rany. Czas mijał a burza ustawała. Dokonała wielu zniszczeń . Poprzewracane wiaty, połamane drzewa i płoty. Młoda kobieta z małym dzieckiem na ręku wyszła z kryjówki i wtedy padł strzał. Poczuła ostry ból w okolicy ramienia. Dziecko wypadło jej z rąk upadając nieszczęśliwie na kamień. Padła na kolana i próbowała ocucić dziecko ale nie oddychało. – Niech panienka ucieka- krzyknął ktoś.  Podniosła się. Ramie mocno krwawiło. Upadła.  Pewien mężczyzna podbiegł do niej. Podniosła wzrok i ujrzała oczy w kolorze lodowca górskiego i czarne włosy w nieładzie. – Panienka krwawi- odparł. Gdy dotknął jej dłoni czuł jakby poraził go prąd. Trwało to może minutę ale im wydawało się ,że wieczność. Ujrzał piękne niebieskie oczy pełne żalu i bólu. Niedaleko nich padł strzał. – Uciekajmy- rzekł pociągając ją za rękę. Niemcy mierzyli w nich pociski i jeden go trafił. Lekko raniąc nogę.  Po niej zaczęła cieknąć krew. Ukryli się aby nikt ich nie znalazł. Jednak nie czuli się bezpieczni. W ,każdej chwili mogli zginąć. – Jak ma panienka na imię- zagaił

- Zwą mnie Urszulą – odparła.  – A ja jestem Marek . Podniósł jej dłoń do ust i pocałował. Zarumieniła się.  Jej poniszczona sukienka w grochy lekko przykleiła się do ciała. Słońce przygrzewało. Był środek lata. On ubrany w koszulę ,która była lekko podarta i brudna od kurzu tak samo spodnie. Był dość chudy. Od dwóch dni nie miał nic w ustach. 

                                                  **********************

Znaleźli ich nieprzytomnych leżących obok siebie. Trafili do miejsca gdzie opatrywali ofiary wojny w tym również żołnierzy. Założyli opatrunek. Rana nie była głęboka obyło się bez szycia. Za to z nią było gorzej. Miała wysoką gorączkę  i majaczyła.  Leżała na łóżku polowym pod wiatą. Na czole miała mokry kompres. Przemyli jej ranę spirytusem aby nie było zakażenia. Niestety musieli szyć. Nie mieli środka znieczulającego a surowica się skończyła ofiar było coraz więcej. Mieszkańcy Warszawy nie mieli co jeść. Dzieci umierały z głodu. Z budynków zostawały same gruzy. Niektórzy na własne oczy widzieli śmierć bliskich osób.

Marek obudził się i spojrzał  na łóżka obok. Spała. Na jej czole były krople potu. Wyglądała tak niewinnie a zarazem walczyła o życie. On też nie miał łatwo. Niemcy na jego oczach zastrzelili rodziców a potem jego młodszego brata Franciszka. Urszula też straciła rodziców. Ojca i brata zastrzelili a mama umarła na zapalenie płuc. Osieracając niespełna dwuletnią córkę Beatkę ,która zginęła upada dając nieszczęśliwie na kamień. Wojna zabierała coraz więcej ludzi. Do tego dochodziły choroby na ,których nie było lekarstwa. 

                                                                  *****************

Gdy Urszula wyzdrowiała uciekła z Markiem do innego miasta.  Potem trafiła do Zakonu Sióstr Miłosierdzia Bożego. Jednak tęskniła za mężczyzną , który ją uratował. Znała tylko jego imię. Nic więcej. Zamienili kilka zdań ale mimo wszystko zakochała się w nim od pierwszego wejrzenia. Czas Mijal. Wciąż dochodziły do niej nowe wiadomości na temat ofiar wojny i poległych. Wojna trwała. Jednak spotkali się ponownie gdy opuściła klasztor. Ukryli się i zamieszkali razem. Parę dni później wzięli ślub. Bali się o swoja przyszłość. Zawsze powtarzał jej. – Kocham cię Urszulo i nawet rozłąka tego nie zmieni. Wtedy odpowiadała. – Też cię kocham jesteś miłością mojego życia i nie chce aby to dobiegło kresu dni.   Pewnego dnia wyznał jej. -  Urszulko moje serce zawsze będę miał cię w pamięci- rzekł patrząc w jej oczy i podarował stary naszyjnik z sercem. Otwierany w środku było tam jej i jego zdjęcie czarno-białe. Pocałowała męża czule. Był jej całym światem ale bała się. W ,każdej chwili coś mogło ich rozdzielić. Nikt z ich bliskich już nie żył. Czas mijał. Wojna przynosiła coraz większe straty. Nie było dokąd pójść. Wszystko było wielkim rumowiskiem. Gruzy ,cegły i poległe ofiary.  Urszula po kilku miesiącach zaczęła się bać o swoje nienarodzone dziecko.

Pewnej nocy dostała silnych buli . W domu była jej znajoma ,która była akuszerką.  W niehigienicznych warunkach odebrała poród ,który trwał kilka godzin.  Na świat przyszedł Krzysztof.  Po zmarłym dziadku. Marek był szczęśliwy miał żonę i syna. Jednak parę dni później odnaleźli ich Niemcy i musieli uciekać.  Ich drogi rozeszły się. Uciekła z dzieckiem. Ponownie trafiła do Zakonu Sióstr Miłosierdzia Bożego. Tu też nie czuła się do końca bezpiecznie. Mijały dni, miesiące ,lata.  Wciąż dowiadywała się o nowych poległych.  Wciąż żyła nadzieją , że jej mąż żyje.  Nie miała informacji o nim ale nie było go wśród ofiar ale to nie oznaczało ,że żyje. Mały był grzecznym chłopcem. Był miniaturka jej męża. Te same oczy ,rysy twarzy, czarne włosy i dołeczki w policzkach. Jej miał tylko nos i piegi na nim. Pisała listy ale ich nie wysyłała bo nie miała pojęcia gdzie On jest. Kochała go ponad życie. Wreszcie wojna dobiegła końca. Szukała go. Nikt nic jednak nie wiedział. Tak bardzo tęskniła. Tyle opowiadała swojemu synkowi o tacie. Wróciła do Warszawy. Miasto było doszczętnie zniszczone. Potrzebowała pieniędzy na przeżycie. Przed wojną miała iść na studia medyczne ale nie poszła bo rozpoczęła się druga wojna światowa. Zabrała jej wszystko co najcenniejsze. Przyjęli ją do Caritasu. Opatrywała rannych po wojnie.  Rodziny poległych pogrążone byli w bólu ,żałobie i rozpaczy. Stracili wszystko. Partyzanci informowali kobiety, które zostały wdowami. Mężczyzn wdowcami a dzieci sierotami.

                            ********************

Miał opaskę na ramieniu i głowie oraz bandaż na żebrach. Podeszła bliżej i rozpoznała go. To był On. Jej ukochany. Serce przyspieszyło gdy to do niej dotarło. Codziennie opatrywała jego rany. Podawała picie. W końcu otworzył oczy. Mimo bólu i lat niepewności oraz strachu ujrzał nareszcie ukochaną. Tak za nią tęsknił. – Ulcia moja ukochana – rzekł cichym ochrypłym głosem. Podała mu wody. Po chwili chwyciła jego dłoń i przytuliła do policzka a z oczu poleciały łzy. – Kochanie ty żyjesz – rzekła wzruszona i pocałowała jego usta.  – Synek panienki woła- poinformowała jedna z sanitariuszek.  Wstała pomału szepcząc ,że ,,zaraz wróci’’ . Mały płakał. Spojrzała na jego rączkę była bardzo czerwona . Opatrzyła i zawinęła w bandaż. Oparzył się Zofia pod ,której był opieką nawet nie zauważyła kiedy.  Wzięła go za zdrową rączkę i przyprowadziła do Dobrzańskiego.  – Kim jest ten pan? Spytał czterolatek.

- To twój tata Marek- odparła. – Witaj synku – rzekł patrząc na niego. Chłopiec niepewnie spojrzał na mężczyznę. Potem przytulił się do mamy i zapytał. – Czy on umrze?

- Nie synku ,tatuś nas bardzo kocha i będzie żył- zapewniła małego chłopca wtulonego w jej szarą spódnice sięgającą do kostek.  – Kocham was – wyznał brunet.

                                ******************

                                                        Minęło kilka lat

Młoda dziewczyna o niebieskich oczach przyszła na cmentarz i postawiła znicz. Zapaliła go i położyła kwiaty. Potem drugi znicz. Zapalił nieco straszy chłopak o szarych oczach. Trzymał za rękę brunetkę, która spodziewała się dziecka. Niebieskooka dziewczyna spojrzała na pomnik. – Minęło już dziesięć lat jak was nie ma – westchnęła z bólem.   Otarła nerwowo łzy ,które spłynęły po jej policzkach.. Miała piętnaście lat gdy ujrzała ich po raz ostatni. Samolot ,którym lecieli rozbił się. Niestety nie przeżyli. – Anno nie płacz im jest tam dobrze-odparł mężczyzna. – Jak możesz tak mówić!! krzyknęła zbulwersowana kobieta.  – Oni nie żyją- dodała.

- Wiem ale odeszli razem ich miłość była silniejsza niż śmierć. – Myślisz ,że ja znajdę taka miłość jak nasi rodzice? -spytała spoglądając niepewnie na starszego brata.  – Na pewno ,ja już znalazłem i stoi obok mnie- odparł i pocałował żonę . Konstancja lekko przytuliła się do męża.  Po czym opuścili cmentarz.

Marka i Urszulę nie rozdzieliła wojna ani kilometry . Po wojnie żyli jeszcze kilka lat szczęśliwie. Krzyś rósł a oni gdy był już w wieku szkolnym doczekali się córki o imieniu Anna. Całkiem podobnej do Uli. Po swoim tacie miała tylko dołeczki. Jednak zginęli nieoczekiwanie lecąc samolotem. Krzysztof zajął się młodszą siostrą. Nie było im łatwo bo nie mieli na świecie już nikogo ale mieli siebie. Ich rodzice przeżyli tyle pięknych i bolesnych chwil. Ich siłą była miłość ,która nie umarła. Teraz ich dzieci nauczą jej swoje pociechy.

- Piękna historię mieli nasi rodzice tyle przeszli i gdyby nie ta katastrofa widzieli by nas i nasze dzieci.

- A ja myślę ,że oni patrzą na nas z góry i są naszymi aniołami- odparł Krzysztof

- Zrobię wszystko aby i nasza miłość była silniejsza niż śmierć- odparła Konstancja. – Będzie jak Urszuli i Marka chodź nie co inna bo nasza.  Wrócili do domu. Niebo zaszło chmurami tak jak w dniu poznania Cieplak i Dobrzańskiego ale tej nocy na świat przyszła malutka Bernadetta.

                                     Koniec.