,, Oznaki życia'' 8

Zapraszam na kolejną część.  Od tej części Marek stanie się postacią pierwszoplanową.   Pozdrawiam :)

,, Oznaki życia’’

Rozdział 8

,,Mija Go wciąż, nie wygrywa jej los,
Gdzieś przechodzi on znikł właśnie stąd,
Chce by jej świat, ożył pewnego dnia,
W nocy spada wraz z milionem gwiazd,

Pewnie wszystko kiedyś skończy się nagle szczęśliwie,
Złe chwile rozwieje jej śmiech’’

- Znów się spotykamy – odparł uśmiechając się a ona zauważyła urocze dołeczki w policzkach i nie mogła oderwać wzroku od jego ust.  

- Halo proszę pani – zawołał nie widząc ze strony kobiety żadnej reakcji. Zamachał jej dłonią przed oczami dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że patrzy się na niego jak idiotka. Zarumieniła się zawstydzona.

- Przepraszam i dziękuję – powiedziała biorąc z jego dłoni okulary.  Jednak nie ubrała ich nadal nie spuszczając wzroku z mężczyzny. Był ubrany inaczej niż zawsze. Miał skórzaną czarną kurtkę i czarne jeansy.  Hebanowe włosy lekko ułożone.

- Marek Dobrzański – przestawił się podając jej dłoń a ona ją uścisnęła i uśmiechnęła się do niego promiennie. Jej serce przyspieszyło, gdy patrzyła na w jego piękne oczy i uśmiech.

- Ula... Ula Cieplak- dodała po chwili, bo przy nim z trudem przychodziło jej mówienie. 

- Śpieszysz się do szpitala?

- Skąd wiesz? Znaczy Pan

- Mów mi po imieniu.  Maciek mi powiedział, że ma przyjaciółkę, której mama jest poważnie chora. Też tam idę.

- Ty?- Zapytała i uniosła brwi zaskoczona.

- Siostra mojej mamy choruje na cukrzyce. Wczoraj zabrało ją pogotowie i jest w tym szpitalu. Właśnie idę ją odwiedzić.

- Chciałabym, aby moja mama wyzdrowiała – szepnęła cicho a w jej oczy się zaszkliły. Spojrzał na nią nie bardzo wiedząc, co powiedzieć.  Zacisnęła dłoń dopiero wtedy zorientowała się, że cały czas trzyma okulary w dłoni. Założyła je i wolno ruszyła przed siebie. Szli razem w milczeniu. Co jakiś czas posyłając sobie ukradkowe spojrzenia.

- Wiem, że byłaś w firmie- odezwał się nagle.

- Violetta ci powiedziała?

- Ona zawsze dużo mówi i czasem trudno z nią wytrzymać. Ale to żona mojego przyjaciela Sebastiana a poza tym jest w ciąży. 

- Tak wiem a do firmy przyszłam, bo chciałam odwiedzić Maćka- wyjaśniła. Zatrzymali się przed dużym białym budynkiem.

- Tu nasze drogi się rozchodzą, ale nam nadzieję, że jeszcze się spotkamy – rzucił na odchodnym i zniknął jej z oczu. Ja też mam taką nadzieję. Dlaczego w jego firmie wyśmiewali się z mojego wyglądu a on nie zwracał na to uwagi? I był taki miły? Może to tylko pozory? Przecież ma narzeczoną, ale nawet o niej nie wspomniał. Co tu jest grane?  Głos lekarki wyrwał ją z letargu.  Kobieta poprosiła ją do swojego gabinetu. Powoli udała się za nim. Bała się, co może usłyszeć. Nie chciała być w takiej chwili sama. Pragnęła, aby w tym momencie ktoś trzymał ją za rękę i mówił, że wszystko będzie dobrze.

                                               ***********************

Przez kolejnych parę dni siedziała w szpitalu przy chorej mamie.  Jeździła do domu tylko, po aby się przebrać, coś zjeść i spać.  Potem wracała do szpitalnego budynku.  Noc spędziła na szpitalnym korytarzu. Nie chciała wracać do domu. Beatka była pod dobrą opieką a ona nie miała siły skupić się teraz na opiece na sześcioletnim dzieckiem.  Szpitalne mury pogłębiały jej smutek, więc postanowiła wyjść na zewnątrz. W głowie niczym echo odbijały się słowa matki, Jeśli nie znajdą dawcy zajmij się Beatką, bo mnie już nie być’’. Dziewczyna przystanęła na chwile i złapała się poręczy, która była przy schodach. Na wspomnienie umierającej mamy zrobiło jej się ciemno przed oczami.  Usiadła na zimnych schodach i ukryła twarz w dłoniach.  Jej oczy się zaszkliły i po policzkach pociekła przezroczysta ciecz.  Popatrzyła przed siebie.  W oddali widziała ludzi trzymających się za ręce i poczuła ukłucie w sercu.  Przeżyła już swoją pierwszą miłość, ale była ona tylko platoniczna. Chłopak, którego kochała skrycie nie był nią zainteresowany. Wolał inną a na nią nie zwracał uwagi.  Potem nie miała już czasu na miłość.  Teraz czuła, że jej świat na nowo się rozpada. Obrazy tracą ostrość, ale to było tylko złudne wrażenie. Tak naprawdę czuła się taka w środku. Rana, jaką jest śmierć najbliższych osób i choroba matki nie dało się niczym zaleczyć.  Szczęśliwe dni były tylko nierealnym wspomnieniem.  Wszystko nabrało koloru szarości.  Nie pomagała myśl, że znajdzie się dawca. 

                                                   *****************

Na początku października jak zawsze zjawiła się w szpitalu.  Ciocia Marka nadal  tu przebywała  bo dostała reakcję alergiczną na jeden z podanych jej leków. Zbili jej wysoką gorączkę, ale nadal była bardzo osłabiona.  Ula została poproszona do gabinetu. Nie wiedziała, o co chodzi. Miała tylko nadzieję, że stan jej mamy się nie pogorszył.  Zajęła miejsce wskazane przez kobietę w białym kitlu.                           

- Chciałam panią poinformować, że znalazł się dawca dla pani mamy- powiedziała Lekarka. Ula podniosła zapłakane oczy, które zrobiły się teraz wielkie ze zdumienia. Myślała, że się przesłyszała.

- Znalazł  się Dawca?- Spytała niepewnie nie spuszczając wzroku z kobiety w, krótkich ciemnych włosach.

- Tak. To kobieta zgodziła się zostać dawcą. Przeszła wszystkie badania i jest zgodność. Dziś rano pani mama zmieniła zdanie i podpisała zgodę.

- Czyli jest szansa, że wyzdrowieje?

- Tak. Nigdy nie należy tracić nadziei.  

Ula nie słuchała już dalej. Była szczęśliwa, że wreszcie znalazł się dawca. Nie przyjmowała do wiadomości, że może się coś nie udać.  Albo, że szpik może się nie przyjąć a jej mama umrzeć.  Wybiegła z gabinetu i szybko opuściła szpital. Nie poszła nawet zajrzeć do mamy. Chciała ja zobaczyć jak już będzie po wszystkim. Jutro miał nastąpić ten ważny dzień.   Na zewnątrz dostrzegła Dobrzańskiego i nie umiejąc zapanować nad radością rzuciła mu się na szyję. Przytulił ją zdezorientowany i trochę spięty.  Nie spodziewał się takiej spontanicznej reakcji.

- Udało się!!! Udało!!! Moja mama będzie żyła!!!  - Wykrzyknęła .  I pocałowała go w usta. Odsunął ją i spojrzał na nią. Uśmiechnęła się tonąc w lodowcowych oczach.

- Ula też się cieszę ale . . .- uciął  szukając odpowiednich słów

- No, że no... Znaleźli dawce dla mojej mamy i tak się cieszę- ponownie rzuciła się mu na szyję, ale odsunął ją od siebie.

- Ula... Może ja już pójdę- odparł i szybko się oddalił.  

Stała patrząc na oddalającego się mężczyznę. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, co tak naprawdę zrobiła. Poczuła się głupio. Ale ze mnie idiotka. Jak mogłam go pocałować? Jak my prawie się nie znamy? Ciekawe, co o mnie pomyśli? Przecież znamy się dopiero tydzień tak naprawdę.

,, Mija ją gdzieś i nie powie znów, że
chce zamieszkać w jej oczach, na dnie
lecz przyjdzie dzień, kiedy spełni się sen’’

i pocieszy te dusze dwie’’

                                                      ****************

- Ulcia zrobisz mi budyń?- Spytała Beatka siadając na drewnianym krześle przy stole. Ula odwróciła się poprawiła włosy związane w luźny kucyk i spojrzała na siostrę.

- Oczywiście a jaki chcesz? Truskawkowy czy czekoladowy?

- Truskawkowy

-Dobrze a powiesz mi jak było w szkole?

- Nudno- odparła niechętnie dziewczynka

- Tylko tyle?- Dopytywała szatynka przyglądając się blondynce, która mieszała łyżeczką w cukierniczce.

- Antek powiedział, że moja mama umrze.  Czy to prawda?- Zapytała drżącym głosem a jej błękitnych oczach pojawiły się słone krople.  Kobieta przytuliła ją głaszcząc po włosach.

- Będzie dobrze zobaczysz. Uratują mamę i wróci do domu.

- A obiecasz, że mama nie odejdzie? Tak jak Tata?

- Nie mogę obiecać, ale musimy wierzyć, że mama wyzdrowieje. Mają dawcę.

Przygotowała dla siebie i dziewczynki budyń i podała go w salaterkach. W kuchni zapadła cisza.  Za oknem zaczęło robić się ciemno. Spojrzała na zegar, który wskazywał dwudziestą. Beatka szybko opuściła kuchnię i położyła się do łóżka. Dziś Ula jej nie czytała, bo od razu zasnęła.  Kobieta czuła dziwny niepokój i nie mogła się go pozbyć ani wytłumaczyć skąd się wziął. Szklanka, którą trzymała w dłoni wypadła jej a szkło rozprysło się na tysiąc małych kawałeczków. Schyliła się, aby je pozbierać, ale się ukłuła. Opłukała dłoń pod bieżącą wodą.  Na dworze zerwał się silny wiatr. Okno, które było niezamknięte trzasnęło mocno. Z przerażenia podskoczyła. Światło zaczęło migać jakby miało za moment zgasnąć. Szybko poszukała świece i wzięła ją w dłoń.  Pierwsze krople deszczu zaczęły dźwięcznie uderzać o parapet.  Położyła się jak najprędzej do łóżka. Przycisnęła głowę do poduszki. Przysnęła.  Za oknem rozpętała się niezła wichura.  W pokoju zrobiło się jasno. Na zegarze wybiła siódma rano.  Ula przeciągnęła się leniwie sięgając po budzik. Zdziwiła się, gdy obok niej na pościeli leżała ramka ze zdjęciem jej mamy.  Nie miała ochoty wstawać i zamknęła ponownie oczy. Miała ochotę dalej śnić i się nie budzić.

- Ulcia wstań – pociągnęła za kołdrę Beatka, ale ta bardziej otuliła się kołdrą.  Maciek pokręcił głową z dezaprobatą.  Dotknął jej ramienia otworzyła oczy i spojrzała na niego. Wziął ramkę ze zdjęciem Magdy i postawił na półkę. Po chwili znów zasnęła. Była w pięknym ogrodzie i piła szampana.  Wszędzie było pełno kwiatów i drzew.  Mężczyzna uśmiechał się do niej zawadiacko przyprawiając ją o przyjemne ciepło rozlewające się po ciele.  Szumiało jej w głowie i nie wiedziała czy to od szampana czy on tak na nią działał. Odstawiła kieliszek i wtedy ją pocałował. Jego wargi miękkie i delikatnie z, każdą chwilą wpijał się w jej usta coraz zachłanniej aż traciła oddech. Odsunęła się od niego łapiąc powietrze. Nigdy nie sądziła, że pocałunki mogą być tak przyjemne i jednocześnie tak rozbudzać zmysły.

- Ula ubieraj się.  Śniadanie na stole – poinformował przyjaciel, ale ona odwróciła się bez słowa w drugą stronę.

- Chce spać- wyszeptała sennie.

- Ulciaaaa!!!!- Krzyknęła jej mała blondynka do ucha.

- Czego od mnie chcecie? Pospać nie można?- Oparła obrażona i poszła do łazienki po chwili słyszeli trzaśnięcie drzwiami.

- Co jej się stało?- zapytał sam siebie Maciek i wraz z małą  Cieplaczką poszedł do kuchni. Usiadła przy stole i zaczęła jeść kanapki.  Mężczyzna zastanawiał się co Ulę wytrąciło z równowagi.   Ale bał się zapytać.

- Od dwóch dni dziwnie się zachowujesz i wszystko cię denerwuje. Marek też dziwnie się zachowuje. Z nikim nie chce rozmawiać nawet Sebastiana pogonił .

- Może pokłócił się z narzeczoną – odparła siląc się na obojętny ton. Nie było to dla niej łatwe bo już wiedziała ,że jest w nim zakochana i myśl o narzeczonej sprawiała jej ból.

- Z tego co wiem wyjechała na parę dni.

- Zrobiłam coś głupiego. I nie daje mi to spokoju.

- Co takiego?

- Nie ważne – Próbowała udać ,że nic się nie stało. Dotknęła dłonią ust.

- Chyba nie powiedziałaś ,że go kochasz?- drążył temat Maciek .

- Nie powiedziała  ,ale pocałowała mnie – odparł Marek stając w progu kuchni. Ula otworzyła usta ze zdumienia. Nawet nie słyszała aby ktoś pukał.

- To ja już pójdę – rzekł szybko Maciek i wyszedł zostawiając ich samych.