,,Ocal moje serce'' 20

Przedostatni rozdział nudnej historii ...

- Uważaj na stopnie- ostrzegł Marek prowadząc Ulę z opaską na oczach w kierunku długiego jasnego korytarza. Szła ostrożnie instruowana przez narzeczonego. Podekscytowana dotykała opaski ,chcąc ją zsunął ,ale Marek prosił o chwilkę cierpliwości. Bawełniana grafitowa sukienka z długimi rękawami udynamiczniła się na jej wielkim brzuchu. Zmęczyła się idąc na górę i musiała zaczerpnął tchu zanim Dobrzański otworzył na roścież drzwi i zaprosił do zajrzenia do środka zsuwając z jej oczu skrawek materiału i kładąc dłonie na ramionach stojąc za nią.

- Fantastyczny pokoik i te dodatki. Kiedy zdążyłeś go urządzić?- spojrzała na niego z radością w błękitnych oczach.

- Podoba ci się? Viola i Seba wybierali mebelki ,a ja kupiłem resztę i szczerze mówiąc zależało mi bardzo ,aby zdążyć na czas. W każdej chwili mogłaś urodzić i…

- Urządziłeś pokój podczas mojego pobytu w szpitalu?- dopytywała.

- Tak. Zaraz następnego dnia rano wziąłem wolne i zająłem się przygotowaniami do narodzin naszych dzieciaczków- powiedział pieszczotliwie obejmując dłońmi jej ogromny brzuszek i przytulając się do pleców.

- Jesteś kochany. Pokoik jest taki jaki sobie wymarzyłam. Może troszkę za dużo tych pluszaków i brakuje wózka oraz nosidełka.

- Kochanie ,nie brakuje. Nosidełka zostawiłem przypadkiem w garażu . Wyleciało mi całkiem z głowy ,a wózka rzeczywiście zapomniałem ,ale nie martw się- dodał pośpiesznie. – Zajmę się wszystkim ,a ty odpocznij. Najlepiej usiądź ,a ja przyniosę ci coś do picia. Może jesteś głodna?

- Zjadłabym śliwki w czekoladzie i napiła nektaru z czarnej porzeczki.

- Oczywiście . Przyniosę ,a ty spokojnie poczekaj i nie rób gwałtownych ruchów.

- Marek, czuję się świetnie. U Violi to był fałszywy alarm. Nie powtórzy się. Madzia i Michasia urodzą się w terminie. 

- Ulka, lekarz kazał ci leżeć i dużo odpoczywać inaczej urodzisz za wcześnie.

- Wiem- przyznała smutno.-  W sukienkę zaprojektowaną przez Pshemko i tak się nie zmieszczę. Musimy , Marek odwołać ślub.

- Odwołać? Ula zlituj się bezustannie przekładamy i odkładamy zawarcie małżeństwa. To przyniesie pecha. Nie odwlekajmy, proszę. Ja chcę ,żebyś była moją żoną.

- Dlaczego ,aż tak ci na tym zależy?- spojrzała mu w oczy. – Czyż nie ważniejsze jest ,że jesteśmy szczęśliwi?

- A w szpitalu nie wpuszczą mnie na salę porodową ,bo nie jestem przecież mężem ani z rodziny- stwierdził gorzko.- Ula czy ty w ogóle chcesz zostać moją żoną?

- Oczywiście ,że chcę. Kocham cię i nie istnieje nikt ważniejszy od ciebie za wyjątkiem dzieci ,ale ślub w zaawansowanej ciąży nie jest najlepszym pomysłem. Jeżeli tak ci zależy ,okey. Zrobię to dla ciebie i również siebie. Chciałam już nazwać się Dobrzańska. 
- Da się zrobić- odparł, wychodząc. 

Opadła ciężko na bujany fotel rozmyślając nad przyszłością. Dobrzański zaniósł do dziecięcego pokoiku wszystko o co prosiła Ula i oparł się o krawędź łóżeczka obserwując ją w ciszy.

                                     ***

Marek w czarnym garniturze ,białej koszuli i muszce prezentował się niezwykle przystojnie i pociągająco. Ula nie potrafiła oderwać wzroku od przyszłego męża ,który zajrzał do jej pokoju czule całując jej jeszcze nieumalowane wargi.

- Witaj ,piękna- wyszeptał zmysłowym głosem.
 Czekała na matkę ukochanego, która miała przynieść jej coś niebieskiego ,a Viola pożyczyć bransoletkę według starego zwyczaju.

- Denerwuję się- wyznała przejętym głosem.- Dzieci też to wyczuwają i wiercą się. Boję się , Marek.

- Skarbie wszystko będzie w należytym porządku. Zadbaliśmy o każdy szczegół. Poza tym będę przy tobie. Nic się nie stanie ,a córeczki urodzą się zdrowe i śliczne jak mama- dodał wesołym tonem.-  Ulka jesteś moim największym darem. Ty i dzieci. Nie wyobrażam sobie bez was życia.  Ogromnie się cieszę ,że wybaczyłaś takiemu draniowi jak ja i dałaś szansę. Miałem ochotę się zastrzelić jak dowiedziałem się ,że ty i Piotr jesteście małżeństwem.  

- Marek… nie mów o przeszłości. Wybaczyłam ci ,bo cię kocham ,a Piotr to psychopata.

- I ja cię kocham- odpowiedział całując ją namiętnie w usta i przenosząc gorące wargi na szyję. Usłyszał chrząknięcie. W drzwiach stała Violetta z niemowlakiem na rękach i Aleks z Julią. 

- Yyy..cześć- rzekł zmieszany.- Nie przyszłaś z Sebą?

- Podwiózł mnie i pojechał załatwić jakąś sprawę. Nie wnikałam. Tajemniczy się zrobił od paru dni. Potrzymasz małą?

- Ja? 
- Cześć Marek, Ula- uśmiechnęła się Julia. - Aleks ,a może ty zajmiesz się dzieckiem- zaproponowała.
- Julia ,ja nie ...Nie lubię dzieci- zakończył ostrym tonem. 
- Aleks, ale kochanie...- zaczęła gładzić jego policzek.
Zabrał jej dłoń z twarzy. Inni milczeli obserwując całe zajście skonsternowani. Violetta wymknęła się z małą ,nie chcąc im przeszkadzać. 
- Julia...nie...nie nadaję się na ojca. Nie ,każde małżeństwo ma dzieci. 
- Aleks ja chcę ...
- Ale ja nie! Nie rozumiesz? 
- Julia jest w ciąży?- zapytał cicho zszokowany Marek.
- Oczywiście ,że nie- zaprzeczył gwałtownie Febo. - Mogłaś mi powiedzieć wcześniej!- krzyknął ,aż cofnęła się i zaszkliły się jej oczy.
- Wziąłeś ze mną ślub ,bo myślałeś ,że jestem w ciąży?- wydusiła. - Aleks...
- A co myślałaś- posłał jej mordercze spojrzenie. 
Ula robiła dobrą minę do złej gry nie najlepiej się czując. 
Febo wyszedł trzaskając drzwiami ,a za nim wypadła jak oparzona Julia mijając się  w przejściu z Violą .

- No ,muszę zająć Uli makijażem. Przyjdzie jeszcze Eliza moja kuzynka z zawodu fryzjerka. Ulka zrobimy cię na bóstwo i olśnisz blaskiem wszystkich.

- Z tym wielkim brzuchem? W życiu. Panna młoda jako hipopotam lub wieloryb.

- Ale kochany wieloryb- zażartował.

- Uważaj- pogroziła mu palcem odwracając się i intensywnie wpatrując się w niego.- Bo się rozmyślę. Nie sądziłam ,iż tak szybko ziści się nasze marzenie.

- Ani ja. Dzwoniłaś do ojca?

- Nie, Tata przyjedzie z Alą i Beatką bezpośrednio pod kościół. Pozostali goście też tam będą.

- Beatka będzie zawiedziona. Chciała cię zobaczyć tuż przed ślubem i sypać kwiatki. Twój ojciec patrzy na mnie wilczym wzrokiem i wolałbym ,żebym trzymał się od ciebie i Betti z daleka.

- Zaakceptuje cię ,ale potrzebuje czasu. Niejako porównuje cię do Bartka i Piotra.

- Do tych popaprańców?!- uniósł się.- No, nie…- zagotowało się w nim na myśl o byłych ukochanej.

- Uzbrój się w cierpliwość. Ojciec  jest nieufny w stosunku do ludzi. Szczególnie moich wyborów sercowych ,ale ja z ciebie nie zrezygnuje nigdy – musnęła jego usta.

- Marek , nie mamy czasu- jęknęła Olszańska trzymając wyrywającą się dziewczynkę. Rozebrała ją z kurteczki i zdjęła czapeczkę odsłaniając jej jasne włoski. Mała energicznie machała nogami i wydała różne dźwięki.

Ula i Marek zapatrzyli się na małą nie słuchając gadatliwej blondynki. Marek wziął Basię kołysząc ją leciutko na rękach i wychodząc z pokoju.

- Wolisz delikatny czy mocniejszy?- spytała wyjmując z torebki kosmetyki i wskazała na cienie.

- Zdecydowanie delikatny. Nie chcę wyglądać jak panda. Zawsze się wzruszam.

-Na moim płakałaś- przypomniała jej. – Ślub bierze się raz w życiu i trzeba wyglądać świetnie. Elizka zrobi ci elegancką fryzurkę. W lustrze się nie poznasz ,a Marek zakocha się w tobie na nowo.

- Dzień dobry- uniosły głowy patrząc na przybyłą Helenę.  Przywitała się z przyszłą synową całując ją w policzek.

- Dobrze się czujesz dziecko?- jej wzrok wyrażał troskę. W dłoniach dzierżyła niebieską koronkową podwiązkę i naszyjnik z serduszkiem na srebrnym łańcuszku.

- W porządku- odparła uprzejmie Ula.- Słabo spałam z tych emocji ,ale czuję się dobrze.

- A jadłaś coś? W twoim stanie należy zdrowo się ożywiać i oszczędzać. Sen też jest bardzo ważny.

- Bolą mnie plecy i nogi- poskarżyła się.- I …- ucięła nie chcąc dać po sobie poznać ,że ją boli.
To tylko stres...Nie panikuj , Ulka...jeszcze nie czas.

- Już niedługo.

- Najdłuższe miesiące w moim życiu. Zwłaszcza te ostatnie tygodnie to katastrofa. Ja nie daję już rady- zaszkliły się jej oczy.

- Ulka  ,nie maż się ,bo będziesz przypominać misia koalę.

- Pandę nie koalę.

- Zwał jak zwał. Kij zawsze ma dwa końce. Umaluje cię ,ale nie płacz. Zniszczysz moje dzieło i będziesz szatanicą ,a nie anielicą.

- Co?- zdumiała się Ula. – Mów Viola po ludzku

- No, stres ciężarnym szkodzi i za prędko dzieci się rodzi. No czarne są szatanice ,diablice ,a białe anielice ,anioły w sensie. 
 Zadzwonię do Elizki tylko siedź i nie waż się czegokolwiek dotykać.

- Okey- westchnęła.

Helena nic nie rozumiała z gadania zwariowanej Olszańskiej. Ula próbowała zrozumieć ,co przychodziło jej z trudem. Lekkie skurcze minęły i była pewna ,iż nie powrócą. 

Szczupła brunetka o wysokich kościach policzkowych ,czerwonych ustach i koronkowej szmaragdowej sukience wpadła zziajana do pomieszczenia gorączkowo przepraszając za spóźnienie tłumacząc korkami i trzyletnim synkiem z którym przyjechała ,bo mężowi coś nagle wypadło.

Malec trzymając w dłoni lizaka z postaci z bajki utkwił wzrok w Helenie . Ta uśmiechnęła się ciepło ,ale chłopczyk zrobił krok do tyłu i obejrzał się za siebie.

- Kajtek źle czuje się wśród obcych. Jest nieśmiały. Niestety Czarek nie mógł się nim zająć ,a gdzie Basieńka? Kupiłam dla niej sukieneczkę.

- Z Markiem na dole. Pilnuje ją do pojawienia się Sebastiana. Marek to przyszły mąż mojej przyjaciółki. Oni pasują do siebie idealnie. Niczym miś Puchatek i kłapouchy.

- Prosiaczek- wtrącił cichutko mały brunecik. – Oglądałem tą bakę wcolaj- wyseplenił. – Lubię ją.

- Tak. Kajtek ogląda Kubusia Puchatka na okrągło i o nim opowiada. 

Nikt skomentował wypowiedzi Elizy. Zabrała się za układanie włosów jeszcze Sosnowskiej ,która przejmie nazwisko męża nazywając się Dobrzańską. Nie znosiła go . Przypominało jej o nieudanym małżeństwie i byłym mężu dupku.

                       ****

Na żwirowym podjeździe zaparkował ustrojony samochód białymi różyczkami i różowymi balonami oraz białym tiulem ,a z niego wysiadła panna młoda w długiej śnieżnobiałej sukni. Na  ramionach miała zarzucony kremowy płaszczyk obszyty futerkiem. Styczeń nie należał do najcieplejszych miesięcy. Zadrżała czując uderzenie zimnego powietrza. Brunet podał jej dłoń i pomógł wysiąść ,co w jej stanie przychodziło z trudem. Usta wygięły się w uśmiechu ,a oczy śmiały się ,gdy tonęła w szaro-stalowych oczach. Pan młody odwzajemnił uśmiech ,a jej zaparło dech na widok tych dołeczków ,które tak pokochała.

Omiotła spojrzeniem spory tłum zebrany pod kościołem. Ksiądz z pewnością czekał w środku. Chwyciła mocniej rękę Marka zmierzając z nim w wyznaczonym kierunku. Violetta podała jej szybko piękny bukiet z białych róż i ruszyła wraz z gośćmi do kościoła.

Ławki udekorowane były białymi i błękitnymi wstążkami. Z sufitu zwisały jasne wstęgi  przeplatane z różowymi, a chór ustrojony był lampkami choinkowymi. Choinki sięgały niemal sufitu oświetlone światełkami. Na schodkach stała duża szopka betlejemska z wszystkimi postaciami z żłóbkiem włącznie.

Do ołtarza prowadził śnieżnobiały dywan obsypany płatkami czerwonych płatków róż. Do ławek przywieszone były małe wianuszki z błękitnymi tasiemkami.

Melodia ,, Ave maria’’ poprowadziła młodych do ślicznych białych siedzeń przed ołtarzem. Helena, Alicja i Viola nie kryły łez. Krzysztof podał w ciszy żonie chusteczkę. Basia przysypiała na rękach taty. Aleks stał przy wyjściu nie odzywając się do Julii. Kuzynka Uli rozpłakała się na dobre ocierając ciągle chusteczką oczy. Józef po raz pierwszy ujrzał w Marku wartościowego człowieka ,widząc jak ten zabiega o komfort Uli i patrzy na nią taki rozmarzony ,bez granic zakochany. Znał to uczucie i ten wzrok. Niegdyś wpatrywał się tak samo w Magdalenę , matkę Uli. 

Ksiądz rozpoczął ceremonie ,a spóźniona Ania i Maciek wywołali w kościele szum. Ludzie obejrzeli się mrucząc pod nosem. Pshemko podziwiał swe kreacje zasiadając w jednym z przednich rzędów.

Nadszedł w końcu najważniejszy moment. Ula na ułamek sekundy wstrzymała oddech ,pobladła. Ból był bardzo silny i krótkotrwały.
Słoneczka ,nie śpieszcie się tak. 
 Marek denerwował się ,próbował opanować drżący głos.

- Ja Marek biorę sobie ciebie Urszulo…

- Ja Urszula biorę sobie ciebie Marku…

Po policzku Uli spłynęła łza szczęścia ,gdy wypowiadała słowa przysięgi wpatrując się w przepełnione miłością oczy. Marek także był mocno poruszony i niesamowicie szczęśliwy powtarzając za kapelanem te słowa.

- Ogłaszam was mężem i żoną- usłyszeli i wpadli w swoje objęcia łącząc usta w gorącym ,długim pocałunku i skierowali się do wyjścia.

Na schodkach obsypano ich ryżem. Na włosach nowożeńców  osiadły płatki śniegu. Przywarli do swych ust. Goście klaskali głośno i pogwizdywali . Malutka Basia obudzona krzykami otworzyła zaspane oczka i zaczęła popłakiwać. Po złożonych życzeniach nowożeńcy wsiedli do wozu. Po złożonych życzeniach nowożeńcy wsiedli do wozu. Uśmiechnięty Marek szepnął ,,kocham cię'' i spojrzał na Dobrzańską. Uśmiech znikł mu z twarzy a w jego miejsce pojawiło przerażenie.