,,Ocal moje serce'' 16

Józef odszedł z Markiem od stołu i zniknęli w pokoju. Ula zaniepokoiła się tajemną rozmową odbywającą się za zamkniętymi drzwiami. Niepokój w niej narastał. Pogładziła jasne włoski siostry i przysiadła przy stole bawiąc się cukierniczką. Posłodziła herbatę po raz setny nie zauważywszy tego i upijając łyk była zaskoczona  jej słodkością.

- Magda zmarła tuż po porodzie Beatki- zaczął przygaszony Józef ściskając w dłoniach ramkę ze zdjęciem ukochanej żony.

- Ula nie podzieli jej losu ,jeżeli o to panu chodzi. Była u lekarza i zapewnia ,iż wszystko jest w porządku. Na następne badanie idę z Ulą i nie mogę się już doczekać ,aż zobaczę te dwa małe szkraby. Zadbam o jej bezpieczeństwo. Nie musi się pan martwić. Kocham pańską córkę.

- Trudno mi wierzyć w pana przemianę po przykrościach i cierpieniach ,których doznała przez ciebie ,Ula. Rozumiesz Marku ,że zaręczyny ,ciąża zaraz po rozwodzie…- stał wyprostowany koło starej komody ,zachowując w rozmowie z ukochanym córki zauważalny dystans. Mierzył bruneta uważnym spojrzeniem ,chcąc mu wierzyć ,lecz odczuwał wątpliwości odnoście ślubu najstarszej latorośli. – Ufam ,że nie skażesz Ulki na tułaczkę i cierpienie. Widzę jak patrzysz na nią ,a Beatka jest panem...znaczy tobą...zachwycona ,bardzo cię polubiła.

- Zauważyłem. Betti to bystra, żywiołowa , radosna dziewczynka z dziecięcą ciekawością świata.

- Dbaj o moją córkę i wasze dzieci- poklepał przyjacielsko go po ramieniu.

- Obiecuję zaopiekować się nimi najlepiej jak umiem.

- Tato , nie zadręczaj Marka. Jestem z nim bardzo szczęśliwa. Uwolnił mnie od amerykańskiego koszmaru, pomógł pozbierać się po rozwodzie dając oparcie. Wspierał ,opiekował się i nie zrobiłby mi krzywdy. Ludzie czasami się zmieniają. Miłość ich odmienia. Nie pamiętasz jak było z tobą i mamą?- spojrzała znacząco.- Marek nie jest takim wstrętnym człowiek jak Piotr. Popełnił błędy ,ale każdy je popełnia-  Z całych sił go broniła. Józef pokiwał głową  uznając za słuszne to ,co mówi córka. Postanowił jednak patrzeć od czasu ,do czasu mu na ręce.  
 Nieustępliwość ,upartość i romantyczność. Cechy odziedziczone po matce nad wyraz stały się teraz widoczne. Podparła się po boki w wojowniczej pozie ,gdyż żaden z mężczyzn się nie odezwał. – Piotr okazał się kimś nie godnym zaufania, zamieszał mi w głowie- przyznała niechętnie. – Nie w sercu- sprostowała pośpiesznie. – Małżeństwo było czymś w rodzaju zemsty.

- Nie należysz do mściwych- mruknął z kamiennym wyrazem twarzy. – Ty masz serce na dłoni.

- Facetom się wydaję ,że kobieta zakochana zrobi dla faceta wszystko. Płytkie rozumowanie. Wy staracie się jak chcecie zdobyć kobietę ,a po zdobyciu sobie odpuszczacie. Mylicie kobietę z trofeum ,które trzeba zdobyć ,a potem się na niego kurzy. Kobieta chce poczuć się doceniana, kochana ,rozumiana. Po ślubie mąż okazuje się obcym człowiekiem i przestaje zależeć mu na żonie. Ludzie oddalają się od siebie i następuje rozpad pożycia małżeńskiego. Przynajmniej prawnicy się nie nudzą. Rozwodów z roku na rok przybywa – Marek na próżno usiłował jej przerwać. – Zapominają o rocznicach ,urodzinach , występach dzieci i żonie w domu także. Szukają rozrywek ,bo przecież kura domowa ich nie interesuje- zamrugała siląc się na słaby uśmiech zamiast tego rozpłakała się. Przywołała w pamięci obraz krótkiego związku zarówno przed jak i po ślubie. Nieprzyjemne wspomnienia powróciły w najmniej oczekiwanym momencie.

Zdezorientowany Dobrzański przytulił roztrzęsioną kobietę i pogładził najczulej jak to możliwe po włosach i plecach. – Kochanie ,wiem o Piotrze i tobie- nie owijał w bawełnę. – My jesteśmy przeznaczeni, rozumiesz? Nie grozi nam rozstanie. Nie zapomnę o tobie ,dzieciach.  Nie ,płacz. Zobaczę twój śliczny uśmiech? Spotkało nas wielkie ,szczęście ,kochanie i nie pozwolę go zniszczyć. 
- Wierzę ci. Tak pięknie mówisz...- rzekła wzruszona. - Jak dobrze mieć ciebie blisko.
                                               

Józef wymknął się z pokoju i ukroił małej kawałek ciasta.

- Mareczek już poszedł?- wyraźnie posmutniała. – Nie opowiedziałam mu o przestawieniu w szkole i konkursie plastycznym. Obiecał zabrać mnie do Zoo.

- Byliście w Zoo niedawno. Nie pamiętasz?

- Tak ,ale chcę jeszcze. Mareczek jest super- zachwalała mała.- Chcę zwierzątko.

- Mowy nie ma- zaprotestował.

- Obiecałeś. Chcę pieska i koniec- rzekła z zawziętością. – Tatusiu ,proszę – złożyła ręce jak do modlitwy .

- Nie kupię ci psa. Mamy kota i wystarczy- powiedział stanowczo.- Jasiek!- zawołał widząc  syna wracającego do domu.
- Opowiem Ulci i Markowi o piesku.
- Nie licz młoda ,że ojciec się zgodzi!- krzyknął brat Beatki rzucając kurtkę na schody zamiast powiesić na wieszaku. 

                                &

Wyślizgnęła się z objęć Marka napotykając jego czuły wzrok.

- Jeśli źle się czujesz odwołamy podróż do Włoch. Lot samolotem może zaszkodzić maluchom. Nie chcę narażać ciebie i maleństw- pocałował ją w czubek nosa.

- Nic mi nie będzie- rzuciła beztrosko.- Czuję się świetnie. Mdłości ustąpiły, migreny mi nie dokuczają, piersi nie bolą , zawrotów głowy nie mam- wymieniała.- Uciążliwe są inne objawy.

- Jakie?

- Parę ich jest. Drażnią mnie wody perfumowane i twoje nowe perfumy z nutą trawy cytrynowej.

- Zmienię je obiecuję. Coś jeszcze?

- Bywam senna ,ale proszę nie przekładajmy wyjazdu ,błagam. Paulinie to by się nie spodobało. I nie mów na razie nikomu o ciąży. Nie chcę zapeszać.

- Skarbie ,musisz się oszczędzać- położył dłoń na brzuchu.- Niebawem ciąża stanie się widoczna , nie da się jej ukryć- uniósł wzrok. - Już jest.

- Wiem ,wiem . Sami powiemy im po przyjeździe z Mediolanu ,dobrze?

- Dobrze- odpowiedział przytulając ją i cmokając w czoło.- Ulka ,ty nie wątpisz chyba w moje uczucia?

- Ja? Nie. Skąd takie pytanie?- zdziwiła się.

- Twój tata boi się o naszą wspólną przyszłość. Wspominał mi o twojej mamie i Piotrze- z trudem wymówił znienawidzone imię.

- Marek znacznie różnisz się od Piotra.

- To dobrze czy źle?

- Wspaniale. Będziesz najcudowniejszym tatą i mężem. Betti cię uwielbia.

- Poważnie?- jego brwi poszybowały w górę.- W niedalekiej przyszłości weźmiemy ślub, urodzisz bobaski i będziemy bardzo, bardzo szczęśliwi.

- Kupisz mi maliny i pączki z nadzieniem różanym?- zapytała.

-  Zachcianki?

- Umh.

- Kocham cię- pocałował w usta.

– Ja ciebie też- dodała po oderwaniu się od ust narzeczonego.- Marek może zostaniemy na noc?

- W Rysiowie?

- Prześpimy się w moim dawnym pokoju- odparła.- Nie warto tłuc się po nocach jeszcze zdarzy się jakieś nieszczęście.

- Ulka ,nic się nie stanie- odrzekł ponownie sięgając do ust Uli.

- Ulci..a pocz..tasz mi- mówiła myjąc zęby.- Albo nie. Mareczek mi poczyta.

- Marek- odruchowo poprawiła kobieta.

- Owinęła cię wokół palca- szepnęła mu na ucho, Ula.

                                          &

Z wielkiej limuzyny wysiadła wysoka brunetka w koronkowej ,białej sukni z do ziemi welonem. W dłoniach trzymała bukiet z krwistych frezji i kremowych róż. 
Paulina z przyszłym mężem przykuwała wzrok zgromadzonych gości oprócz zakochanej pary ,która pochłonięta była sobą. Biła od nich pozytywna energia. Bladoróżowa suknia z  wycięciem na plecach podkreślała świetną figurę młodej kobiety,a z przodu opadał luźno materiał maskując  lekko zaokrąglony ciążowy brzuszek. Finezyjnie upięty kok dodawał uroku ,a pan w białej koszuli i muszce prezentował się niezwykle elegancko. Mężczyzna odkleił się od niej wodząc okiem po byłej narzeczonej oraz jej przyszłym mężu.

- Za miesiąc – zaczął ,szepcząc jej do ucha.

- Będziemy na ich miejscu- dokończyła za niego. – Podzielimy los wielu szczęśliwców i staniemy się prawdziwą rodziną- powiedziała ,uśmiechając się promiennie.

- Jesteś moim skarbem- nachylił się i musnął jej słodkie wargi. – Jesteście- poprawił ,bardzo cicho.

Rozczulała ją czułość i opiekuńczość Marka. Zwłaszcza po oświadczeniu ,że spodziewa się bliźniaków. Szok malujący się na jego twarzy błyskawicznie zamienił się w szczęśliwy uśmiech. Ciąża w dodatku mnoga okazała się prawdziwą niespodzianką. Żyła w przeświadczeniu ,że nigdy nie zostanie mamą ,a tu bliźniaki. Po zaledwie kilku tygodniach powrotu do kraju i z człowiekiem ,który był ,jest i będzie zawsze drugą połówką. Największą miłością.

Ludzie zmierzali ku metalowej bramie ,a za nią ukazała się wielka katedra o drobnych wieżyczkach z ostrymi zakończeniami. Mnóstwo malutkich okienek , drzwi ,wnęk w kolorze kości słoniowej i rzeźb.

Ceremonia rozpoczęła się na dobre. Wnętrze przykuwało uwagę gości, którzy dyskretnie rozglądali się po bogatych zdobieniach ,kolorowych witrażach przez ,które wpadały promyki słońca tworząc barwą tęczę. Dźwięk harfy i skrzypiec wypełniał katedrę.

Ula zachwycona ułożyła głowę na ramieniu Marka i wsłuchała się w melodie i słowa ,choć włoskiego niestety nie znała.

Nastąpił wyjątkowy moment. Z oczu Uli trysnęły łzy i ścisnęła dłoń bruneta. Paulina i Antonio zostali połączeni węzłem małżeńskim. Głośny aplauz zagłuszył słowa duchownego.

Korzystając z okazji ,że inni skupili się na całującej parze młodej ,Marek pociągnął dłoń Uli.

- Ucieknijmy- rzucił szeptem.

- Co?- zamrugała zaskoczona i pobladła.

- Wychodzimy- oznajmił . – Ulka?

Sufit zatańczył jej przed oczami i zachwiała się uczepiwszy ramienia Dobrzańskiego.

Porwał ją na ręce wprawiając w zdumienie ludzi z ostatnich ławek.

- Co ty wyprawiasz?- spytała słabym głosem ,ocknąwszy się. – Postaw mnie. Jestem ciężka!

- Kochanie ,nie mogę- odrzekł, nie chcąc ryzykować jej upadku.

Wybiegł z katedry niosąc ją na rękach i postawił dopiero przy ogromnej fontannie.

- Nie przypuszczałam ,że mój narzeczony jest takim wariatem. Aż boję się brać ślub- dała mu sójkę w bok.- Nie nosi się kobiety w  ciąży na rękach. I co z tego ,że pod tą suknia maskuje ... Za wolno tyję. 

- Z ślubu nie wykręcisz się- zabawnie pogroził jej palcem. 
– Ani myślę- odparła i zerwała krwistoczerwoną różę z krzaka umiejscowionego nieopodal fontanny. Wsunęła kwiat w upięcie i przysiadła na szarej krawędzi. Gołębie pijące wodę poderwały się do lotu. - Inne cieszyłyby się ,że nie tyją ,a ty się martwisz?
- Nie. Chciałabym po prostu móc przytulić maleństwa ,wziąć na ręce.

- Czas szybko płynie.Uważaj ,bo wpadniesz – ostrzegł ją.

- Boisz się ,że zamienię się w syrenę?- spytała rozbawiona ,zsuwając z nóg wysokie szpilki. – Pomasujesz mi ,nogi?

- Tutaj?- zajął miejsce obok dziewczyny.

- Uhm. Inaczej będziesz musiał mnie nieść – odparła ,lekko się krzywiąc.

- Mówiłem ,żebyś ich nie zakładała ,ale ty wiesz lepiej- burknął. – Idziemy?

- Daj mi chwilę- odparła. – Na wesele zdążymy ,a ja ledwo żyję.

- Podróż samolotem w twoim stanie ,to nie najlepszy pomysł- stwierdził. – Powinnaś się oszczędzać ,a ja ciągnę cię ,aż tak daleko.

- Bardzo zależało mi ,żeby tu być. Nigdy nie byłam w Mediolanie . Zwłaszcza na ceremonii zaślubin. Naszym szkrabom nic nie będzie- zapewniła. – Nasz ślub odbędzie się w Warszawie ,a podróż poślubną …

- Udamy się do Gdyni – dodała .

- Kochanie , mój plan na podroż poślubną różni się od twojego- powiedział z rozbrajającą szczerością. – Nie Gdynia ,a południowa Dalmacja i pojedziemy tam po porodzie. W tym roku udamy się do Kołobrzegu o ile lekarz nie zaleci ci leżeć.

- Zaplanowałeś całe nasze życie ?

- Nie ,kochanie. Wakacje i podróż poślubną nic poza tym.

- A Darmacji.

- Dalmacji- poprawił Ulę.

- Nie każesz mi jeść krabów i pływać w stroju nurka?

Pokręcił głową rozbawiony i chwycił ją w talii. Roześmiała się wyrywając się i ruszyła przed siebie.

                                 *****

Narzeczeni taksówką udali się do luksusowego hotelu ,gdzie odbywało się wesele . Ulę przytłoczyło bogactwo i ilość miejsc przy udekorowanym ,długim stole. Dominowały trzy kolory. Biały ,kremowy i karminowy. Usta panny młodej wykrzywiły się w grymas zauważając spóźnioną parę . Ominął ich toast i życzenia. Większość obecnych osób dla Urszuli była obca. Nie bawiła się dobrze na weselu ,ale postanowiła wytrzymać ,chociaż do dwudziestej ,a potem wymknąć się z Markiem ukradkiem. Na widok potraw buntował się jej żołądek ,a z rozmów nic nie rozumiała . Marek prowadził ożywioną rozmowę z jakimś dawnym znajomym. Antonio wydawał się miłym człowiekiem. Paulina zdjęła maskę uprzejmości i zwróciła uwagę gościom ,którzy się przesiedli.

Paulina w tańcu pomyliła kroki i nakrzyczała po włosku  na operatora kamery ,że ją nagrywa. Zrobił się czerwony ze wstydu i rozejrzał się po sali. Jąkając się przeprosił . Spiorunowała męża wzrokiem obarczając go winą za błąd w tańcu. W końcu zatańczyli tak jak należało. Z uprzejmości seniorzy Dobrzańscy , Marek ,Ula oraz świadkowie głośno klaskali. Pozostali milczeli.

- My zrobimy to lepiej- powiedział Marek z chytrym uśmieszkiem. Na szczęście słyszała go tylko Ula.

- Tak?- popatrzyła na narzeczonego. – Udowodnij.

Zachęcony ,pociągnął dziewczynę na środek parkietu kładąc  jedną rękę na talii ,drugą ujął jej dłoń i rozpoczął taniec. Przybliżali się i oddawali ,Ula zrobiła obrót ,a różowa suknia zawirowała. Tańczyli i tańczyli. Nikt nie potrafił oderwać od nich wzroku. Mała dziewczynka i chłopczyk zaczęli podskakiwać do muzyki obok nich. Marek podał dłoń jednemu dziecku ,a drugiemu Ula i tworząc niewielkie kółko . Małe dzieci miały dużo radości. Przyłączyli się do nich goście ,co na dobre zepsuło humor Paulinie Febo- Coletti. Zazdrość ją zżerała od środka z powodu tańca byłego narzeczonego i jego narzeczonej i dzieciaków do nich lgnących. Od niej trzymały się jakoś z daleka.

Wieśniaczka nie może tańczyć lepiej ode mnie i rzuciła czar na te dzieciaki.

Pragnąc udowodnić ,że jest lepsza postanowiła ponownie zatańczyć  z mężem. Ulę naszło na coś słodkiego i nałożyła sobie migdałowego ciasta. Parę minut później tego pożałowała klęcząc w eleganckiej sukni przy sedesie.

- Zabierz mnie stąd ,błagam- wykrztusiła po ponad kwadransie ,otwierając drzwi toalety. – To najgorszy ślub na jakim byłam.

- Ja też – przyznał Marek.

Przeszli przez długi korytarz i wyszli z wielkiej sali oświetlonej milionem światełek. Na zewnątrz był imponujący widok ,ale postanowili udać się do hotelowego pokoju i odpocząć.

- Bawić trzeba się umieć. Paulina widocznie potrafi rozstawiać jedynie wszystkich po kątach. Perfekcja to jej drugie imię. Nie znosi konkurencji ,a my w tańcu okazaliśmy się lepsi.

- My chodzimy na nauki- przypomniała mu. – Ale przypadkiem Paulina nie uczyła się tańca wcześniej?

- Owszem. Zaraz po otrzymaniu pierścionka. Raz zastąpiłem jej narzeczonego i do dziś żałuję.

- Było ,aż tak źle?- dopytywała.

- Fatalnie. Podeptała mi nogi i wywróciła się z trzy razy zaplątując się w suknie.

- Tańczyła w długiej sukni?

- Tak. Czerwonej . Chyba z trudem oddychała ,ale mimo to uniosła się dumą i tańczyła dalej.

- Idziemy spać?- spytała ziewając.

Po wspólnej kąpieli ułożyli się w małżeńskim łożu i przytuleni zasnęli. O piątej Ulę zbudziło burczenie w brzuchu. Pogładziła go lekko, podnosząc rękę Marka na nim spoczywającą. Zamruczał coś i przytulił się do niej mocniej.

- Marek – szepnęła próbując się podnieść.

- Nie umiem pleść warkoczyków- zamruczał.

- Marek- powtórzyła głośniej. – Obudź się.

- Idź do mamy.

- Marek

- Pójdę po jagodzianki- wymamrotał.- I maliny do ciasta.

- Kochanie!- wrzasnęła.

Zerwał się z łóżka omal z niego nie spadając wraz z Ulą. Przetarł zaspane oczy. – Coś się stało? Dzwonić po karetkę?!- zaniepokoił się.

- Chciałam zjeść śniadanie- oznajmiła cicho.- Spokojnie. 
- Na tarasie czy schodzimy do restauracji?- spytał wkładając spodnie.
- Tarasie.