,,Limit szans'' Miniaturka

Uwaga: Niezbyt udana mini,ale postanowiłam wstawić ,jest z perspektywy dwóch osób !

Z perspektywy Uli

Naiwnie wypatruję w tłumie jego twarzy. Zaciskając dłoń na rączce walizki kieruje się do sali odlotów. Do moich uszu docierają szmery, urwane słowa. Przyglądam się przez krótką chwilę parze tonącej w swoich objęciach i spuszczam wzrok. W sercu czuję skurcz.  Spoglądam ukradkiem na Piotra. Mówi do mnie, ale go nie słucham. Uciekam myślami z dala od tego miejsca. Niedługo znajdę się na pokładzie samolotu lecącego do Bostonu. Czy, aby na pewno tego chcę? Zatrzymałby mnie, gdyby chciał’’ – przemyka mi przez umysł. Nadzieja gaśnie, jak płomyk świecy z podmuchem wiatru. Świadomość, że szczęście jest ulotne niczym liść na wietrze czy płomyk napełnia mnie pesymizmem.

- Ula – wymawia moje imię, a ja stoję i głupia wciąż wypatruje Marka.  Nie zjawi się.  Zmarnowaliśmy szansę, którą dawał nam los. Odrzuciłam jego miłość. A teraz liczę, że zatrzyma mnie i znów będziemy razem.  Piotr nie puszcza mojej dłoni. Wyrywam ją i przykładam do ust czując, że zaraz się rozpłaczę.  Tak po prostu. Z bezsilności i własnej naiwności.  Uwierzyłam w szczęśliwe zakończenie, ale zderzyłam się boleśnie z szarą rzeczywistością.

To nie powinno się nigdy wydarzyć.  On był płomieniem, który rozpalał moje serce, a ja byłam wodą gaszącą to pragnienie. Ukrywaliśmy się przed światem otuleni miłością. Nie miałam pojęcia o jego oszustwach.  Ot zakazana miłość niemająca prawa bytu. Każdego dnia utwierdzałam się w przekonaniu, że pośle narzeczoną w diabły, a my skończymy na ślubnym kobiercu. Nie przewidziałam innego zakończenia. Ukrywał przede mną zbyt wiele. Ufałam mu bezgranicznie. Krótkie chwile spędzone razem wspominałam, co wieczór ,w bezsenną noc, a on przytulał się do swojej narzeczonej i pewnie szeptał czułe słówka. Mi nigdy nie powiedział tych dwóch, jakże znaczących słów. Niegdyś próbował, ale wtedy już mu nie wierzyłam. Jak wierzyć komuś takiemu? Niby jak? Oszust i tyle.

Zrobiło mi niespodziewanie słabo. Przysiadłam na plastikowym krześle i układam dłonie na kolanach. Wpatrywałam się w granatowe paznokcie od swych dłoni i bladoróżowe spodnie.

- Dobrze się pani czuje?- Zapytał mnie nieznajomy.

- Tak- odparłam lakonicznie nie podnosząc nawet wzroku.

W głowie zapaliła mi się czerwona lampka. Wyciągnęłam z  walizki kalendarzyk i uspokajam się. Wszystko jest w należytym porządku. To tylko nerwy. Nic więcej. Oddycham spokojnie. Boli myśl o braku obok siebie bliskiej osoby. Szczególnie ,którą się kocha bez pamięci i  wzajemności.

- Przepadło. Czas minął. – wyszeptałam zdumiona zakrywając usta, tłumiąc szloch. Nie umiem nie płakać. Tak strasznie tęsknie za nim. Wszystko kojarzy mi się z tym jednym człowiekiem. Samolot wraz z Sosnowskim odleciał. Zostałam zupełnie sama. Z burzą myśli i złamanym sercem ,niespełnioną miłością. Kolejny raz wściekła na siebie zacisnęłam dłonie na spodniach.

                               ****

Z perspektywy Marka

Stado szarych gołębi poderwało się do lotu, gdy biegłem próbując zatrzymać taksówkę. Zerknąłem przelotnie na zegarek i zakląłem siarczyście. Za dwadzieścia odjeżdżałaś. Być może i na zawsze.  Stałem na rogu ulicy w czarnym garniturze i białej koszuli. Przed kwadransem wynegocjowałem z Turkami dobry kontrakt. Uzgodniliśmy szczegóły i możemy działać. Zebranie w konferencyjnej miało zakończyć pół godziny wcześniej, ale przeciągnęło się.  Nerwowo rozejrzałem się po ulicy, po której mknęły samochody, autobusy, rowerzyści. Tyle, że żadna taksówka nie zatrzymała się. Westchnąłem poirytowany.  Samochód oddałem wczoraj do warsztatu. Akurat teraz, gdy jest mi potrzebny’’. Jakieś głupie babsko cofając zahaczyło o moje auto i je zarysowało. Nawrzeszczałem na nią, ale potem zrobiło mi się głupio i przeprosiłem.  W duchu prosiłem, by lot został opóźniony. Musiałem ją przecież powstrzymać przed wylotem z tym kardiologiem do Bostonu.  Wróciłem, bo mnie o to prosiła, a teraz? Wyjeżdża z nim?

Siedząc w taksówce od razu rzuciłem nazwę lotniska i pośpieszałem go by jechał. Obawiałem się spóźnić. Nie mogłaś wyjechać. Nie z Piotrem.  To ze mną powinnaś być.

- Jedź, pań szybciej!- Krzyknąłem na taksówkarza.

- Spokojnie, jest korek- oznajmił mi ze spokojem gruby mężczyzna.

Poruszyłem się niespokojnie. We mnie szalały emocje. Serce tłukło się w piersi i wyrywało do niej. Pragnąłem ją już zobaczyć, zamknąć w ramionach, by nic nas już nie rozdzieliło. Powiedzieć jej to, co chciałem od tylu miesięcy. Próbowałem z tym walczyć wmawiając sobie różne rzeczy. Przy jej boku był inny mężczyzna. Na pewno o nią dba i jest ona z nim szczęśliwa.Ale czy na pewno?

Wbiegając na lotnisko zauważam ją. Siedzi na jednym z plastikowych pomarańczowych krzeseł ze spuszczoną głową. Nie odleciała. Została.

Biegnę przeciskając się przez tłum ludzi gdzieś śpieszących. Nie potrafię ukryć malującego się na mojej twarzy szerokiego uśmiechu. Nie dowierzam. Łudzę się, że mi wybaczy. Pragnę skosztować jej ust. Poczuć jej perfumy i tulić w ramionach. To jedyne, czego pragnę w tej chwili.

Podnosi wzrok. Nasze spojrzenia się krzyżują.  Twarz Uli pozostaje bez wyrazu. Zbliżam się pomału.

- Marek?- Pyta z niedowierzaniem i nutką radości.

- Myślałem… Nie wyleciałaś.

- Nie – odpowiada.  – Piotr poleciał do Bostonu- ciągnie dalej.

- A ty?- Pytam tonąc w niebieskich tęczówkach.

- Zostałam – oznajmia. – Piotra nie kochałam i nie pokocham.

W tych słowach jest ukryty sens, ale na próżno usiłuję go odnaleźć. Tysiąc razy układałem w myślach przebiegł rozmowy i nic.  Widzę w jej oczach czający się strach, niepewność i nadzieje.

Milczymy.

Zdobywam się na ryzykowny krok. Zbliżam się do niej na odległość zaledwie kilku centymetrów. Odgarniam z jej policzka ciemny kosmyk i nie odrywam spojrzenie od karminowych ust. W niebieskich tęczówkach pojawia się tajemniczy błysk. Nachylam się i już prawie stykamy się ustami, gdy potrąca nas ktoś. Czar pryska. Ula odsuwa się i ucieka spojrzeniem. 

Ponownie milczymy.

            *****

Z perspektywy Uli

Woń wody kolońskiej wraz z drogimi perfumami otula mnie niczym mgiełka.  W szarych tęczówkach tańczące iskierki mieszają się z lękiem. Oboje jesteśmy świadomi swoich uczuć, lecz boimy się mówić o nich głośno. Ukrywamy je w zakamarkach duszy i na sercach dnie. Znajdujemy się na rozdrożach dróg.  Wahając się nad wyborem jednej z ścieżek.  By z upływem czasu nie żałować. Niepodjętych prób, zaprzepaszczonych szans i destrukcyjnych uczuć.  Wiemy, co oznacza żyć osobno.  Miłość bez wzajemności jest trucizną. Niszczącą, rzucającą w przepaść. Ukojenie może przynieść tylko zapomnienie lub odwzajemnione uczucie.

Kątem oka zerknęłam na walizkę.  Marek wpatrywał się we mnie wnikliwie starając się wyczytać coś z mojej twarzy. Nadaremnie.

- Los z nas zakpił – mówię, choć nie to chciałam powiedzieć.

-Co, masz na myśli?

- Nigdy nie potrafiliśmy rozmawiać – odpowiadam bez namysłu.  – Pisaliśmy listy nie umiejąc się porozumieć. Liczyłam ,że wyjaśnimy sobie wszelkie niejasności dużo wcześniej. Nie uważasz ,że trochę za późno na takie rozmowy?

Zagryzam karminowe wargi czując gromadzące się  pod powiekami łzy.

- Chyba nie jest za późno jeśli ty...Dałem ci upragnioną wolność. Nie mogliśmy być razem, więc… Dni upływały mi na wspominaniu chwil spędzanych z tobą.  Miejsce przy tobie zajął ktoś inny. Do mnie żywiłaś urazę i żal. Cokolwiek bym nie zrobił... żadne słowa…- głos mu się łamał.

Niezauważalnie zacierała się między nami cienka granica. Mury, które nas odgradzały powoli się kruszyły.

- Marek...- zaczęłam.

Przerwał mi gwałtownie. Przesunęłam się w bok przepuszczając jakąś staruszkę.

- Posłuchaj…

- Znasz fajne, spokojne miejsce?- wypaliłam nagle.

Zastanowił się przez chwilę.

Ujął rączkę walizki jedną ręką, a drugą ujął moją splatając nasze palce.

W małej kafejce siedzimy bez słowa. Obserwuję zdenerwowanego i niepewnego Marka. Zaskakuje mnie to. Zawsze był taki pewny siebie ,gdy pracowałam w jego firmie ,a teraz? 

- Nie byłem z tobą szczery- zaczyna. - Okłamywałem cię i uwodziłem . Nie kochałem cię. 

Porażona słowami Marka ,ronię łzy ocierając je dłonią. Jak on może mi mówić ,że...

- Naprawdę nic nie czułeś?- czepiam się ostatniej iskierki nadziei. 

- Pogubiłem się. Z początku nie rozumiałem uczuć  do ciebie. Dotarło do mnie to dopiero jakiś czas temu. Ula uwierz żałuję tego i zrobiłbym wiele ,aby cofnąć czas. Postąpiłbym inaczej. Z Pauliną stchórzyłem miałem odwołać ślub...zrobiłem to ,ale ty przestałaś kochać. 

Milczę nie wyprowadzając go z błędu. Nie przestałam. Kocham dziś i kochać będę jutro.

Marek ciągnie dalej mówiąc jak na spowiedzi jak to wyglądało z jego strony. Zapewnia o gorącym uczuciu. Mam wątpliwości czy zaufać. Co jeśli on znów zawiedzie moje zaufanie? Daje mi czas do namysłu. Ustalamy ,że spotkamy się w tym samym miejscu i godzinie za miesiąc. Bardzo długo. Brzmi dla mnie jak rok. Nie wytrzymam tyle. Ale nie złamie się teraz. Muszę być silna.   

                   *****

Z Perspektywy Marka

 Miesiąc później spotykamy się. Czeka w umówionym miejscu i wygląda wprost olśniewająco. Serce mi szybciej bije i przyspieszam kroku. Obawiam się podjętej przez nią decyzji. Czy mi wybaczy? Pozwoli być obecnym w jej życiu? 
 Niewinność. Tym słowem określałem Ulę.  Z ufnością małego dziecka wtulała się we mnie. Kochała, a ja kłamałem. Mamiłem obietnicami bez pokrycia. Wyjechałem, bo nie mogłem znieść obecności Sosnowskiego. Trwało to niezbyt długo, a ona znosiła mnie w ramionach modelek, narzeczonej. Wielokrotnie widywała nas całujących się na korytarzu, przed firmą.

- Wyczerpaliśmy limit szans – głos Uli wyrywa mnie z zamyślenia.

- A to, że tu jesteśmy?- dopytuję. – Nic nie znaczy?

Obserwuje zmieniające się emocje na jej ślicznej twarzy. Dostrzegam zakłopotanie i zmieszanie w jej niebieskich oczach.

- Znaczy- posyła mi lekki uśmiech, nie wypuszczając ręki z uścisku.

Zatrzymujemy się przy małym stoliku. Nie spuszczając z niej wzroku biorę kartę menu, lustruje ją i zamawiam dwie kawy, ale jej słowa zatrzymują mnie.

- Dwie kawy- zwracam się do kelnerki zjawiającej się przy stoliku.

- Dla mnie herbata- wtrąciła.- Wypiłam już dwie kawy,czekając - wyjaśnia.

- Przepraszam ,że musiałaś czekać- mówię.

Upijam łyk kawy, a Ula miesza łyżeczką w bursztynowej cieczy i unika mojego przenikliwego spojrzenia.

- Ula...- szepczę spoglądając na nią spod przymrużonych powiek. – Nie najlepiej zaczęliśmy. Pochrzaniło się ,poplątało. Byłem głupi godząc się na intrygę wymyśloną przez Sebę. Przekonał mnie wmawiać ,że zechcesz z Maćkiem przejąć firmę i tak to się zaczęło. W między czasie uświadomiłem sobie ile dla mnie znaczysz i ,że nie udaje ,a naprawdę chcę spotykać się z tobą ,umawiać na randki, całować.Późno zerwałem z Pauliną , odwołałem ślub nie mogąc z nią być. Związek oparty na kłamstwie nie może przetrwać. Dzięki tobie ,Ula to zrozumiałem. 
- Ty odwołałeś ślub nie Paulina?
- Nie , ja odwołałem. Pisałem ci w liście.
- Nie czytałam listu- odpowiada. - Żadnego listu nie otrzymałam. 
- Ale...- ucinam zaskoczony jej odpowiedzią. - Gdy wyjechałaś na Mazury napisałem list .
- Nie dostałam listu- powtarza z naciskiem. - Pamiętasz jego treść?
- Częściowo tak. Wierzę ,że jeśli pozwolisz mi powiedzieć coś prosto w oczy,to powiem ci ,że dzięki tobie zrozumiałem ,co to jest miłość i ,że nie to łączy mnie z Pauliną i jej nie poślubię. I ,że cię kocham. Czekałem nad Wisłą ,ale nie przyszłaś . Teraz wiem ,iż o niczym nie wiedziałaś. 
 W Spa przeżyłem coś wspaniałego. Ty byłaś cudowna. Tam nie udawałem.

- A wcześniej?- zapytała. – Nad Wisłą również udawałeś?

- Nie , tam dotarła do mnie prawda ,że cię kocham.

Mruży powieki powstrzymując się ,aby wstać . Widzę to w jej oczach. Chcę dać mi szansę ,lecz boi się.

- Nie wyczerpałem limitu szans. Zmarnowałem jedną ,dlaczego nie dasz mi drugiej? Nie zasługuję na nią?

- Hm…- zastanawia się. – Zasługujesz. Serio mnie kochasz?

- Kocham , bardzo kocham- zapewniam. – Do końca naszych dni.

- Też cię kocham- wypowiada wolno i ufnie wtula się w moje ramiona. Jestem szczęśliwy . Naprawdę szczęśliwy. Wybaczyła mi i jesteśmy razem. Przywieram ustami do jej ust ,a ona odwzajemnia moją pieszczotę ,zakładając ręce na szyję. Podnoszę ją lekko ciesząc się ,że  ją odzyskałem. Zanosi się głośnym śmiechem i znowu się całujemy. 

Z perspektywy Uli

Spotkanie Marka po miesiącu uświadomiło mi siłę moich uczuć. Nie marzyłam o niczym innym jak wtuleniem się w jego ramiona i zatraceniu w słodkich pocałunkach. Wybaczyłam mu ,czując ,iż nie mógłby mnie okłamywać. W jego oczach widziałam wszystko ,czego pragnęłam. Starał się , czekał na nasze spotkanie . Nie chcę bronić się przed  uczuciem.  Tkwi wewnątrz mnie nieuzasadniona obawa ,że nie uda się nam. Zaufam  jednak intuicji i sercu. Ono mnie nie zawiedzie. Poprowadzi wprost do niego. Nie skrzywdzi po raz kolejny. Wie ,co znaczy życie bez ukochanej osoby. Nie zdecyduje się ponownie na krok zaprzepaszczenia otrzymanej szansy. Limity w miłości nie istnieją. Ważniejsze są uczucia. Prowadzimy krótką konwersację. Słowo ,,kocham''jest balsamem na niegdyś złamane serce ,dzięki Markowi zostało  uleczone. Jestem szczęśliwa.  

 W ramionach znajduje poczucie bezpieczeństwa ,a moje usta same odnajdują jego ciepłe wargi spragnione pocałunków. Zajmuję miejsce przy stoliku zamawiając  na deser biszkoptowe małe ciastko z malinami. Marek uśmiecha się ,opierając plecami o krzesło. Kroje deser i wkładam do ust. Jest dokładnie taki jak lubię. Słodko-kwaśny. 
- Poproszę ciasto z wiśniami takie jak tej pani- mówi do kelnerki ,zabierającej puste filiżanki. 
Kelnerka oddala się kołysząc lekko biodrami. Wywracam oczami i przenoszę wzrok na ukochanego zauważając ,że nie zwrócił na nią uwagi. A jednak zmienił się i nie pożałuję dając mu szansę. Jemy deser i mamy wrażenie innej rzeczywistości. Nierealnej. Brunet sięga po serwetkę i ściera z kącika mych ust ,odrobinę kremu. 
- Jesteś kochany- szepczę z miłym uśmiechem.
- No,mam nadzieję,skarbie- odpowiada żartobliwym tonem. 
- Nam nadzieję skarbie- przedrzeźniam go poważniejąc w jednej chwili.- kocham cię- dodaję przykrywając jego dłoń ,swoją. 

    KONIEC!