,, Oznaki Życia''

To nowa historia na ,którą zrodził mi się pomysł. Nie wiem czy się spodoba jeśli tak będę kontynuowała. A jeśli chodzi o ,, Cudzą Narzeczoną'' kolejny rozdział pojawi się niedługo. Pozdrawiam. Komentujesz= motywujesz. :)  

Oznaki życia

Prolog

Życie nie zawsze jest kolorowe i piękne jakby mogło się wydawać.  Trzeba pokonywać własne lęki i słabości aby iść dalej. Porażki uczą ,że na sukces trzeba zapracować .   Każdy ma jakieś plany ,marzenia. Inni większe inni mniejsze.  Dzięki marzeniom życie chociaż na chwilę staje się piękniejsze a jeszcze lepiej gdy one stają się rzeczywistością. Tak też myślała młoda kobieta  siedząca na  szpitalnej poczekalni.  Była szczęśliwa i wydawało jej się ,że tak zostanie gdy nagle jej mama trafiła do szpitala.   Martwiła się co będzie jeśli jej mama będzie musiała zostać w szpitalu albo umrze.  Dopiero skończyła studia parę dni temu świętowała to z przyjacielem.   Nie to jednak było najgorsze.  Nie miała pojęcia co stanie się z jej niespełna sześcioletnią siostrą.  Nieoczekiwanie podszedł do niej lekarz.

- Pani z rodziny Pani Magdy Cieplak?

- Tak . Jestem jej córką. Proszę mi powiedzieć jaki jest stan mojej mamy.

- Niestety nie najlepszy.  Pani mama ma białaczkę.

- O Boże . . . Ale da się coś zrobić?

- Potrzebny jest przetrzep szpiku

- Czy ja mogę zostać dawcą?- spytała drżącym z emocji głosem jej oczy zaczęły napełniać się słonym płynem – Musi pani przejść badania na zgodność tkanek

- Dobrze- rzekła cicho . Lekarz zaprowadził ją do krzesła . Usiadła a on spojrzał z niepokojem zawołał pielęgniarkę aby podała jej szklankę wody.

- Dziękuje- dodała po chwili podając szklankę. Jej twarz nadal była blada.  Gdy Doktor odszedł ukrywała twarz w dłoniach. Zdecydowanie to był dla niej najgorszy dzień.  Na szczęście jej siostra nocowała dziś u sąsiadki.  Dziewczyna miała wyrzuty sumienia ,że nic wcześniej nie zauważyła . Żadnych zmian albo czegoś niepokojącego. Próbowała sięgnąć pamięcią kilka miesięcy wstecz . Jej mama często skarżyła się na bóle głowy ,zawroty ale mówiła ,że to przemęczenie. Potem doszło krwawienie z nosa.  Nie chciała iść do lekarza a teraz nagle straciła przytomność.  Wyciągnęła komórkę i postanowiła zadzwonić do przyjaciela.

- Cześć Maciek  przepraszam ,że tak późno . . .

- Mów co z twoją mamą- odparł Szymczyk

- Nie jest najlepiej  . . . Ona ma  . . .- zacięła się tak trudno było jej wymówić nazwę tej choroby. Czuła ,że coś ściska ją w gardle nie pozwalając mówić. Wzięła głęboki oddech.

- Ula? Jesteś tam?- spytał słysząc ciszę i czuł ,że nie ma dobrych wieści.  Znał ją na tyle dobrze i wiedział ,że niedawno płakała.

-To białaczka- wykrztusiła w końcu.  Próbowała zapanować nad emocjami i się nie rozkleić ale po jej bladych policzkach potoczyły się pierwsze łzy.

- Nie martw się. Znajdziemy dobry lekarzy. Znajdziemy dawce i ją uratują.

- Ale my nie mamy pieniędzy- dodała cicho

- Poradzimy sobie.  Znajdziemy pracę i wszystko się ułoży.

- Chciałabym w to wierzyć ale życie jest okrutne – powiedziała stłumionym głosem. 

- Jeśli chcesz przyjadę po ciebie. Jest już późno i nie powinnaś tłuc się autobusami w nocy i to w dodatku po stolicy.- powiedział stanowczo  Maciek

- Nie. Chcę zostać sama i tak muszę wiele rzeczy przemyśleć.

- A gdzie będziesz spała?

- Nie wiem. Zostanę w szpitalu . Nic mi się nie stanie

- Skoro tak to uważaj na siebie.

Rozłączyła się. Nie czuła się jeszcze senna spojrzała na ekran komórki było po dwudziestej trzeciej.  Nigdy nie lubiła szpitali. Sam zapach przywoływał w niej przykre wspomnienia sprzed dwóch lat. Nie chciała do nich wracać.  Ale one ciągle tkwiły w jej pamięci . Wyszła na zewnątrz omiótł ją dziwny zapach. Kwiatów ,których nie umiała rozpoznać. Na dworze panował całkowity mrok nawet księżyc nie pojawił się na bezchmurnym niebie. Po prostu czarne tło.  Usiadła na ławce słuchając dźwięków miasta.