,, Oznaki życia'' 2

Chyba mi ta część nie wyszła i nie powinnam jej wstawiać ale raz się żyję. Jak to mówią. Czekam na wasze komentarze. Wiem ,że może trochę zanudzam ale głównym wątkiem jest tutaj sytuacja rodzinna i finansowa Uli oraz choroba Magdy i nieletnia Beatka. Inne postacie pojawią się później.  Pozdrawiam. :)

,, Oznaki życia’’

Rozdział 2

Zapłaciła za zakupy i biorąc Beatkę za rękę opuściła sklep.  Gdy uszła kilka kroków zauważyła mężczyznę z ,którym mijała się  niedawno w drzwiach sklepu.  Wsiadł do drogiego auta i szybko ruszył z piskiem opon.  Stała patrząc w jego kierunku dopóki nie zniknął jej z oczu.  Dziewczynka szarpała ją za rękaw swetra.

- Kto to był?- zapytała wpatrując się uważnie w starszą siostrę ,która nadal milczała. Dopiero po chwili zwróciła uwagę na małą.

- Nie wiem – odpowiedziała i ruszyli przed siebie.  Sama chciała wiedzieć kim był. Wsiadł tak szybko do samochodu ,że nawet nie zdążyła mu się przyjrzeć. Jednak coś jej podpowiadało ,że gdzieś spotka go ponownie. 

- Mieliśmy iść na lody- powiedziała z wyrzutem mała blondynka.

- Przepraszam. Zapomniałam ale obiecuję ,że następnym razem zabiorę cię na najlepsze lody. I nie gniewaj się już.

- Dobrze. A odwiedzimy jutro mamusię?- spytała z nadzieją

- Zobaczymy- odparła tajemniczo Ula

Gdy wrócili do domu. Beata poszła pobawić się do swojego pokoju . Jej starsza siostra siedziała z kubkiem w dłoniach i wspominała dzieciństwo.  Zawsze chciała mieć rodzeństwo.  Jednak długo była jedynaczką.  Mama też marzyła o drugim dziecku ale miała problemy z zajściem w ciążę.  Potem po latach wyczekiwać pojawiła się Beatka.  Szczęście nie trwało długo. Dwa lata temu zdarzył się wypadek ,który zabrał Józefa na tamten świat.  Kobieta z tęsknotą powracała do tego gdy mieszkali w Warszawie. Po śmierci Cieplaka musieli zamieszkać w domu po dziatkach.  Dom nadawał się do remontu jednak nie było ich na niego stać.

Posprzątała trochę w mieszkaniu. Jutro miała przyjść pani z opieki. Zupełnie nie wiedziała czego się po niej spodziewać.  Najważniejsze było dla niej aby Beata nie trafiła do obcych ludzi.  Spojrzała na zegar ,który wskazywał dwudziestą.  Podeszła do włącznika światła chcąc zapalić światło ale zamiast zrobić się jasno wszystko zgasło.  Tylko nie to. Zwarcie? Jutro muszę załatwić elektryka. Tylko gdzie są świeczki?

- Co tu tak ciemno?- zapytał zaniepokojony Szymczyk wchodząc do korytarza.

- Właśnie nie wiem. Chciałam włączyć światło i nagle wszystko zgasło. To jakaś masakra. Beatka boi się ciemności. 

- Przecież ty też- dodał 

- Ja już się nie boję. Istnieją gorsze rzeczy w życiu ,których należy się bać. Na przykład złych ludzi i chorób. Nic nie opowiedział chociaż w zupełności zgadzał się z jej słowami.

- Ulcia!!!- usłyszeli krzyk dochodzący z pokoju dziewczynki. Ostrożnie szli aby na nic nie wpaść.  Maciek znalazł świecę i zapalił ją. Miał przy sobie akurat zapalniczkę.  Jasny płomień rozpłynął radośnie . Ula podeszła do siostry ,która siedziała zapłakana z podkulonymi nogami. Maciek stał obok i przyglądał się wszystkiemu z boku.   Szatynka została w jej pokoju do rana.  Nie przebierała się w pieżame. Zasnęła przy niej.  Rano mała przetarła oczy i zsunęła się z łóżka.

 Godzinę później dwie siostry   siedziały przy stole kuchennym jedząc kanapki z dżemem popijając kakao.  Na dworze było dziś słonecznie. Ula zdecydowała się na letnią sukienkę w drobne kwiaty za kolana. Nie podwinęła grzywki. Wczoraj była za bardzo zmęczona. Po za tym nadal nie było prądu.  Cieszyła się ,że ma kuchenkę gazową inaczej nie piły by kakao. Rozczesała lekko kasztanowe włosy.  Okulary  nie dodawały jej uroku ale nie mogła z nich zrezygnować. Bez nich była jak dziecko we mgle.  Od dziecka miała wadę wzroku. Jeszcze w liceum nosiła aparat na zębach ale ten czas już minął .  Do południa sprzątała w całym domu.  Pościerała wszystkie kurze i umyła podłogi.  Usłyszała pukanie do drzwi i poszła otworzyć.

- Dzień Dobry Karolina Warecka jestem z opieki społecznej

- Witam. Urszula Cieplak – przedstawiła się i wpuściła ją do środka. Ta zajęła miejsce na tapczanie w pokoju gościnnym.

- Kawy ?Herbaty?

- Kawę bez mleka

- Oczywiście- odparła Ula udając się do kuchni i nastawiając czajnik na kuchence.  W tym samych czasie starsza brunetka  rozglądała się po pomieszczeniu. Siedząc w czarnym żakiecie i czarnych garniturowych spodniach. Na kolanach położyła sobie zestaw do pisania.  Do pomieszczenia weszła Ula z filiżanką kawy i cukierniczką.  Postawiła ją na stoliku przed brunetką. Ta upiła łyk kawy i odstawiła ją z niewyraźną miną. Ula zajęła miejsce na fotelu i skleiła dłonie na kolanach. Była zestresowana.  Karolina nie wyglądała przyjaźnie i od razu wywoływała w Cieplak negatywne uczucia. 

- Co to ma być?

- Kawa

- Piłam o wiele lepsze- odparła z nutą goryczy

- Ja bym wolała wiedzieć jaki jest pani wizyty tutaj. Bo chyba nie będziemy prowadzić dyskusji na temat kawy?

- Oczywiście ,że nie.  Przyszłam tu w sprawie nieletniej Beaty Cieplak. Doszły mnie słuchy ,że dziecko zostaję w domu bez opieki na długie godziny i jest głodzone.

- To nieprawda. Beata jest pod moją opieką i nie jest głodzona.

- Z dokumentów wynika ,że pani nie jest jej matką zgadza się?

- Nie. Jestem jej siostrą i sprawuje nad nią opiekę bo nasza mama jest w szpitalu.

- Przedszkolanka zgłosiła ostatnio ,że dziecka dziwnie się zachowuje

- Co pani ma na myśli?- spytała zaniepokojona Ula

- Jest roztargniona i płaczliwa w dodatku   nie wiele mówi.

- W domu taka nie jest

- Proszę ją przyprowadzić

Kobieta niechętnie wstała i poszła po młodszą siostrę. Wprowadziła ją do pokoju. Beatka niepewnie spojrzała na brunetkę a potem wlepiła wystraszony wzrok w Ulę. 

- Usiądź dziecko. Musimy porozmawiać- powiedziała Warecka ale nie zabrzmiało to miło. Jej głos był chłodny i twardy. W dziewczynce budziła ona strach.  Ula posadziła sobie ją na kolanach. Siedziała przy stole wzięła do ręki obrazek i pokazała siostrze. 

 Długo jeszcze wypytywała o sytuacje finansową.  Pytała o stan zdrowia Magdy . Zasugerowała ,że dziecko lepiej miałoby w pełnej rodzinie.  Krytykowała warunki mieszkaniowe i powiedziała ,że to nie ostatnia wizyta. Pytała o ojca dziewczynki.  Ula po raz kolejny musiała wracać do przeszłości.  W tym domu nie czuła się bezpiecznie. Tu mieszkali też dziadkowie ,którzy odeszli.  Chciała stąd wyjechać ale nie wiedziała dokąd i nie mogła zostawić teraz siostry ani chorej w szpitalu mamy. Miała tylko ich. Był jeszcze Maciek ale on był tylko przyjacielem chociaż traktowała go jak brata ,którego nigdy nie miała.

Po wyjściu kobiety musiała ochłonąć i pozbierać myśli. Zaprowadziła siostrę do sąsiadki a sama postanowiła pojechać do Warszawy .  Sprawdziła rozkład busów i usiadła na przystanku. Przewiesiła czarną trochę zniszczoną torebkę przez lewę ramię.  Gdy zauważyła autobus wsiadła. Na szczęście nie było dużo ludzi. Zajęła miejsce przy oknie i zaczęła analizować rozmowę z kobietą z opieki. Nie rozumiała dlaczego twierdzi ,że Beacie będzie lepiej gdzie indziej. Sama tak nie uważała. Była gotowała się nią zająć w razie gdy ich mama zmarła. Jednak martwiło ją za co będą żyły i brak prądu w mieszkaniu. Dłużej się tak nie da.  Wysiadła z autobusu i ruszyła wolno przed siebie myśląc nad sytuacją w jakiej się znalazła.  Słyszała jak ktoś rozmawia przez komórkę jednak gdy miała już przejść zatrzymała się.   Ich spojrzenie spotkało się po czym minął ją i odszedł . A ona nadal stała i próbowała ukoić zmysły. Jej serce biło w zawrotnym tęmpie a ciało przeszedł dziwny dreszcz.  Obejrzała się ale go już nie zauważyła. Zniknął niczym zjawa. Jak niedokończony sen.  Ciekawe kto to?  I znowu go spotkałam. Już trzeci raz. – pomyślała  .Otrząsnęła się i poszła dalej.