,, Oznaki życia'' 1

Zapraszam na pierwszy rozdział opowiadania. Akcja na razie rozwija się wolno. Wiele jest pytań bez odpowiedzi. Kolejny rozdział ,, Cudzej Narzeczonej myślę ,że pojawi się jeszcze w tym tygodniu.  Nie pytajcie o Marka. Niech to pozostanie tajemnicą.  Pozdrawiam i zapraszam do komentowania :). 

,, Oznaki życia’’

Rozdział 1

Potarła nerwowo ramiona na ,których miała tylko cienki granatowy żakiet. Pod spodem letnią sukienkę i buty na płaskiej podeszwie. Przed sobą widziała odległe lampy uliczne i kilka aut przemierzających po drodze. Nie przejmowała się tym ,że jest jej zimno. Dla niej najważniejsze było aby mama była zdrowa. Nie mogła znieść myśli ,że może być inaczej.  Jej przyjaciel zawsze optymistycznie był nastawiony do świata. Nie przejmował się porażkami i szedł dalej. Ona też tak chciała ale ona była wrażliwsza. Nie umiała ukrywać uczuć chociaż bardzo starała się być silną.  Chciała dawać dobry przykład siostrze.

- Co pani tu robi o tej porze?- zapytał wysoki mężczyzna  jego głos wyrwał ją z letargu. Odwróciła się w jego stronę.  Jednak nie mogła w tym mroku dostrzec jego rysów twarzy. Nie odpowiedziała.  Wolała nie wdawać się w dyskusję z nieznajomym. Nie miała przecież pojęcia czy nie jest kryminalistą.  Milczała po chwili nie słyszała go już. Nawet nie wiedziała w ,którym kierunku poszedł.  I nie chciała wiedzieć. Nie było to dla niej istotne.  

                                  ********************

Kobieta powoli otworzyła powieki . Spojrzała w bok i zauważyła kroplówkę.  Wiedziała już gdzie się znajduję. Nie pamiętała tylko jak tu trafiła .  Nagle ogarnął ją strach. Co z Beatką? Przecież ona nie ma jeszcze skończonych sześciu lat a jej starsza córka dopiero skończyła studia ale pora aby pomyślała o sobie.  Nigdy nie widziała jej z chłopakiem. O żadnym też nigdy nie mówiła. Zawsze dużo pomagała w domu.  Lubiła gotować i dobrze się uczyła. Magda była dumna z niej ale też martwiła się.  Przeczuwała ,że coś jest nie tak ale nikogo nie chciała niepokoić.  Do sali pacjentki weszła lekarka. 

- Czy Ula była tu wczoraj?- zapytała cicho .   Kobieta w białym fartuchu poprawiła jej pościel . Podała tabletki i kazała popić.  Cieplak posłusznie wykonała jej polecenie.

- Tak. Pytała o pani stan . Została do rana aż odebrał ją pewien młody mężczyzna.

- Jest pani pewna ,że to był mężczyzna?

- Tak.  Chyba Maciek miał na imię. Ale pewna nie jestem bo akurat przechodziłam korytarzem gdy rozmawiali.

- A to jej przyjaciel- powiedziała zawiedziona. Miała nadzieję ,że jej córka poznała wreszcie kogoś.  Chciała aby się zakochała i była szczęśliwa. Pragnęła też aby znalazła pracę.  Lekarka uśmiechnęła się lekko i wyszła.

                                                               ****************

- Ulcia upieczesz ciasteczka?- zapytała Beatka patrząc na siostrę swoimi niebieskimi oczami. Ula doskonale wiedziała jak jej mała siostra uwielbia ciasteczka cynamonowe. Robiła je dość często. Nawet ,kiedyś zaniosła  na wigilię klasową.  Wyjęła z lodówki potrzebne produkty i postawiła na stole. Jednak nie mogła się skupić mąka wypadła jej z rąk . Podłoga pokryła się białą warstwą.  Skąd ja wezmę pieniądze? Nie mam pracy i Betti jest mała. Z kim ją zostawię? A co jeśli nie będę mogła zostać dawcą?   Dziewczynka patrzyła na nią z niepokojem. Nie lubiła jak ktoś był smutny.  Kobieta usiadła na krześle i patrzyła na stół. Dziewczynka weszła na jej kolana i przytuliła się do niej.

- Dlaczego płaczesz?

- Przeziębiłam i oczy mi łzawią- skłamała nie mogła powiedzieć  jej prawdy. Była na to za mała. Nie chciała aby i ona płakała.

- Chce do mamy

- Wiem. Ale mama musi zostać w szpitalu- powiedziała spokojnie głaszcząc ją po jasnych włosach.  Chciała aby czuła się bezpiecznie.

- Jest chora?- spytała dziewczynka podnosząc wzrok na siostrę.  Szatynka nie wiedziała co jej odpowiedzieć.  Ten temat był dla niej trudny.  Widziała już śmierć bliskiej osoby.

- Niestety- powiedziała drżącym głosem próbując zapanować nad łzami ,które napływały jej do oczu. Zdjęła okulary i przetarła je. Dziewczynka poszła pobawić się do swojego pokoju.   Ula wzięła się za pieczenie ciasteczek.

- O hej !!!- krzyknął od progu Maciek wchodząc do kuchni.  Przywitał się z nią pocałunkiem w policzek.  Położył na stole kilka gazet.

- Po co przyniosłeś mi makulaturę?- zapytała obrzucając go zaskoczonym spojrzeniem. Zajął miejsce przy stole . Nastawiła wodę na herbatę . Po czym zaczęła  łączyć ze sobą składniki na stolnicy.

- Mieliśmy szukać pracy więc pomyślałem ,że . . .

- Nie miałam czasu jeszcze o tym myśleć. Wiem muszę znaleźć pracę bo mama nie da rady pracować już w tej księgarni . A twoja mama nie może ciągle odbierać Beatki z przedszkola.  A teraz również z nią zostawać.

- Wiesz ,że dla mojej mamy to nie problem

- Maciek . Znasz mnie ja nie lubię obarczać innych problemami.  Nie mogę też dopuścić aby ją zabrali do jakiegoś pogotowia opiekuńczego.

- Dlaczego mieliby zabrać? –zapytał nie rozumiejąc jej paniki. W jej oczach zauważył strach . Nie wyglądała dobrze miała zaczerwienione oczy. Dodała kolejne składniki.  Po czym zaczęła wyrabiać ciasto i je rozwałkowywać.

- Powodów może być wiele. Mama nie da rady się nią zajmować a oszczędności nie ma za dużo.

                          ****************************

Gdy ciasteczka się upiekły zawołała dziewczynkę . Ta przybiegła i wzięła ciastko. Lubiła je jeść pobijając mlekiem. No pięknie. Nie ma mleka – mruknęła w myślach.  Ubrała cienki sweter i zawiązała buty Beatce.  Mimo lata na dworze dzisiaj było chłodno.   Słońce nie pojawiło się na niebie. 

- Idziemy do mamy?

- Nie. Idziemy do sklepu

- Kupisz mi lody?

-  Oczywiście. Pod warunkiem ,że będziesz grzeczna

- Będę a pójdziemy do mamy ?

- Może jutro- odparła niepewnie

Wsiadła do autobusu sadzając siostrę na kolanach. Ludzie patrzyli na nią jakby była trędowatą. Nie lubiła tych spojrzeń.  Nie ubierała jak inni. Nie było ją stać na drogie ubrania. Żyli skromnie jej mama pracowała w księgarni ale nie płacili jej aż tak dużo.  Ostatnio mniej gdy musiała częściej brać wolne.  Wpatrywała się w obraz za oknem . Wysiadła i chwytając małą za rękę ruszyła przed siebie.  Nagle zadzwonił telefon.

-  Hallo?

- Karolina Warecka jestem z ośrodka pomocy społecznej. Czy rozmawiam z panią Urszulą Cieplak?

- Tak. A co chodzi?- spytała zaskoczona . Czuła ,że to nie wróży nic dobrego.

- Chciałabym się z panią spotkać i porozmawiać na temat Beaty.

-  Stało się coś?

- To nie rozmowa na telefon- powiedziała chłodno .

- Dobrze. Niech pani przyjdzie jutro koło południa.

- W takim razie do zobaczenia.

- Do widzenia- pożegnała się Ula i rozłączyła. Beatka spojrzała na nią nie wiele rozumiejąc.  Po jej policzkach spływały łzy. Kobieta kucnęła  przy niej.

- Kochanie nie płacz. Wszystko będzie dobrze. O nic się nie martw a mama wyzdrowieje. – sama chciała wierzyć w te słowa jednak wiedziała jakie jest życie i nie zawsze jest wszystko takie jak sobie zaplanujemy.  Miała tylko trochę żalu do matki ,że nie zgłosiła się wcześniej do lekarza.

- Ja nie chce nigdzie iść

- Nie pozwolę na to- odparła pewnie ocierając dziewczynce łzy chusteczką . Ta po chwili uspokoiła się i mogli spokojnie robić zakupy. W drzwiach minęła się z pewnym mężczyzną . Ich spojrzenie trwało ułamek sekundy ale to wystarczyło aby poczuła jakby porażenie prądem. Nigdy nie znała tego uczucia.