,, Cudza Narzeczona'' 33

                                                Przepraszam ,że wstawiam dopiero teraz ale najpierw skasował mi się przez pomyłkę rozdział a potem ciągle coś mi nie pasowało. Z tego do końca zadowolona nie jestem.  Jednak nie przedłużając daję kolejny rozdział. Jeszcze nie bardzo mogę mówić ale za to pisać tak. Pozdrawiam :)

                                                   ,, Cudza Narzeczona’’

Rozdział 33

Stała przy oknie i patrzy na drobne krople na szybie.  Od kilku tygodni nie mogła zasnąć.  Często budziła się bo musiała do łazienki.  Plecy często ją bolały a chodzić było jej coraz trudniej. Czekała z niecierpliwością na rozwiązanie. Marek spełniał jej zachcianki. Nawet w nocy był gotowy jechać do sklepu jeśli o coś by go poprosiła. Nie wyobrażała sobie aby nie miało go być przy niej. Widziała jak błyszczą jego oczy gdy na nią patrzy. Przeczesała dłonią włosy  i spojrzała na szarość za oknem. A jeszcze wczoraj była piękna pogoda- pomyślała.  Pokoik był już urządzony i czekał na ten ważny dzień.  Wyprasowała ubranka ,kocyki a nawet pościel. Zamknęła na chwilę oczy i wyobraziła sobie ,że wchodzi do kościoła w białej sukni z bukietem róż w dłoniach. Na głowie piękny długi welon i suknia. Po dwóch stronach goście .  I stający przed ołtarzem człowiek ,którego spojrzenie przyprawia ją o szybsze bicie serca i dreszcz na ciele.  Gdybym wtedy się zgodziła może byłabym już jego żoną.  Nagle poczuła oplatające dłonie na swoim wielkim brzuchu. Doskonale wiedziała do kogo należą.

Uśmiechnęła się nieśmiało otwierając oczy. 

- O czym myślisz?

- O naszej przyszłości

- Czyli?- spytał zaciekawiony odgarniając jej kosmyk włosów za ucho.  Odwróciła się do niego tak ,że spoglądała mu głęboko w oczy.  Musnęła jego usta . Przez moment świat się dla nich zatrzymał.

- Nie mogę się doczekać narodzin naszych maluszków- odparła z czułością mierzchnąc mu włosy. Roześmiał się  ukazując dołeczki. 

- A jak oni się miewają? – spytał gdy usiadła na kanapie. Zajął miejsce obok.  Przyglądał jej się przez chwilę . Ciąża jej służyła. Mimo wielkiego  brzucha jej twarz wyglądała tak zdrowo. Włosy nabrały blasku a ona nie miała jakiś złych humorów. Była raczej spokojna i zrodziła się w niej jakaś czułość ,której wcześniej nie było. Zaczęła traktować go poważnie.  Nie broniła się przed nim.  Jedynie na co narzekała to na bóle pleców i nóg. Mało chodziła i nie mogła wiele rzeczy.  Jednak znosiła to dość łagodnie. Miała czasem gorsze momenty gdy podnosiła głos ale szybko wracało do normy.  Tydzień temu postanowił ,że teraz będzie pracował  w domu. Nie chciał  jej zostawiać w takim stanie a w ,każdej chwili mógł zacząć się poród.

- Marek czy ty myślałeś już nad imionami?- spytała niepewnie posyłając mu lekki uśmiech.  Przysunął się do niej splatając ich dłonie.  W jego oczach tańczyły wesołe iskierki.

- Jeszcze nie ale mam nadzieje ,że jakieś ładne  wybierzemy

- Co powiesz na Marcin?

- Podoba mi się a dla dziewczynki może  . . . Maja?

- Czyli imiona już mamy.

- Co ja bym bez ciebie zrobiła?  

Przytuliła się do jego boku. Rozmawiali jeszcze trochę o tym co dzieję się w firmie. Była ciekawa jak układa się życie innym.  Radek i Joanna byli już szczęśliwym małżeństwem.  Na wesele zaprosili sporo osób. Ula złapała bukiet a Marek krawat.  Potem mimo ,że czuła się trochę zmęczona zgodziła się z nim zatańczysz.

                                                                 ********************

Deszcz zaczął padać coraz mocniej.  Niebo zasłoniło się szarymi chmurami.   Świat tracił swoją ostrość. Chłodne powietrze przenikało do płuc młodej kobiety. Szła przed siebie co chwilę pocierając nerwowo chłodne dłonie.  Zapadł mrok a ona nie wiedziała w ,którą stronę iść.   Po jej bladej twarzy spływały słone krople rozmazując makijaż.  Odgarnęła niesforne kosmyki z twarzy  i przystanęła na moment. Czuła ,że nie może zrobić już ani kroku dalej. Nagle poczuła silny ból w okolicy brzucha i krzyknęła . Nie było jednak nikogo kto by ją usłyszał. Upadła wyczerpana z szokiem odkryła ,że jest jej mokro. 

- Kochanie  . . . obudź się – powiedział Marek szarpiąc lekko ukochaną za ramię.  Otworzyła nagle oczy i spojrzała na niego przerażona. Drżała była zdezorientowana.

- Marek- wykrztusiła cicho po czym przytuliła się do niego.  Cicho łkała  nie mogła jeszcze dojść do siebie po tym co jej się śniło.  Jej oddech był nierówny.   Serce było jakby chciało wyskoczyć a dłonie drżały.  Jednak dłuższej chwili doszła do siebie.

- To tylko zły sen. Nic ci się nie stanie.

- Byłam w lesie i chyba  .. .Ma .. – ucięła bo nagle poczuła silny skurcz i  o mało co nie krzyknęła.  Dobrzański odsunął się od niej zauważając na jej twarzy grymas. 

- Jedziemy do szpitala- odparł bez zastanowienia ubierając szybko spodnie ,które przewieszone były na oparciu krzesła.  Z trudem zeszła z łóżka wtedy z przerażeniem spojrzała na mokrą podłogę. Kolejny skurcz był mocniejszy aż złapała się za brzuch.  Z trudem łapała powietrze. 

- Spokojnie . . . oddychaj - rzekł brunet próbując zachować spokój ale w myślach modlił się aby było już po wszystkim. 

         ***********************

Do szpitala dojechali na czas. Od razu zabrali kobietę na porodówkę.   Marek został na korytarzu.  Chciał być przy porodzie ale ona się nie zgodziła.  Usiadł na krześle.  Czas mu się dłużył .  Spojrzał na zegarek ,który wskazywał piątą rano. Przyjechali do szpitala przed trzecią.  Wstał i poszedł do automatu po kawę.  Wyszedł na zewnątrz i oparł się o barierkę.   Stał dość długo pogrążony we własnych myślach. Czuł strach ,że może być coś nie tak.  A jeśli ona umrze podczas porodu? Albo ,któreś z dzieci? Dlaczego to tak długo trwa? Chciałbym aby było już po wszystkim.  Pokoik dla dzieci już czeka. I pierścionek też .  Z transu wyrwał go dźwięk komórki. Zdziwił się bo kto może dzwonić  tak rano?

- Marek możemy się spotkać?

- Paulina ja nie mam czasu- odparł ostro

- Powinieneś coś wiedzieć

- Niby co?

- Chyba nie wiesz wszystkiego o swojej dziewczynie.  Jej znajomy właśnie przedawkował.

- Ona nie ma nic wspólnego z narkotykami

-  Nie znasz jej. Ona ma tajemnice.

- Paulina o czym ty mówisz?- zapytał  zdezorientowany.  I nie sądził aby to przed nim ukrywała.

- Rozmawiałam z Aleksem.  Powiedział mi jak było naprawdę.

- A ty mu wierzysz?- zapytał przerywając jej. Nie wierzył w ani jedno jej słowo. Od zawsze coś knuła i nigdy jej nie ufał. Trzymała stronę brata. Chciała też za wszelką cenę go zdobyć ale nie udało się jej.

- Tak. To był wypadek kłócili się i broń wypaliła.

- Nie chce tego słuchać. I nie rozumiem po co dzwonisz. 

- Marek przecież Ula może coś wiedzieć i pomóc mu . . .

- Ty chcesz aby on wyszedł na wolność po tym wszystkim?- zapytał wściekły .  Nie sądził ,że Paulina będzie na tyle głupia aby wierzyć ,że to wypadek.  Widział jak uderzył Ulę . Wiedział ,że jest nieobliczalny. Rozłączył się i wszedł do środka . Podszedł do niego lekarz.

- Pan Dobrzański prawda?

- Tak. Czy Ula  . . .

- Pańska żona urodziła chłopca i dziewczynkę i w tej chwili jest w sali poporodowej. 

- Mogę do niej wejść?

- Oczywiście- oparł lekarz podając mu zielony fartuch ochronny.  Chwilę próbował zebrać myśli i ochłonąć po tym co powiedziała mu Paulina. Nie wierzył ,że to prawda.  Bał się zapytać o to Ulę. Nie miał pojęcia jak zareaguję i czy ona w ogóle wie na ten temat.  Nacisnął wreszcie klamkę i uchylił lekko drzwi wchodząc do środka. Podszedł do łóżka. Zobaczył ukochaną trzymającą w objęciach dwójkę maluchów.  Usiadł na krześle.

- Miałeś racje są śliczne- odparła z uśmiechem patrząc na małe twarzyczki. Dotknęła rączki synka i spojrzała na ukochanego. 

- Jak się czujesz?

- W porządku.  Trochę obolała ale szczęśliwa.  Dzieci są zdrowe . Chłopiec waży dwa siedemset a dziewczynka dwa pięćset  . Mają dziesięć punktów w skali apgar. - powiedziała podnosząc wzrok. Ich spojrzenia się spotkały. Jego oczy zaszkliły się gdy wziął od niej ostrożnie dziewczynkę. Przyjrzał jej się bliżej. Pocałował w czółko i położył do łóżeczka biorąc drugie dziecko na ręce.

Chłopczyk otworzył  oczy.

- Ula czy jest coś o czym nie wiem?- zapytał nagle patrząc w jej lazurowe oczy. Nie miała pojęcia o co pyta. Na jej twarzy malowało się zaskoczenie.  Zoczyła w jego oczach niepewność i coś czego nie umiała nazwać.

-  A o co pytasz?- odpowiedziała pytaniem na pytanie. Nerwowo spojrzał na swoje dłonie . Zapadła niezręczna cisza .

- O twoja przeszłość.  Narkotyki i . . .

- Narkotyki?- wykrztusiła zdumiona myśląc ,że się przesłyszała. Pokręciła głową. Nie miała pojęcia o co ją pyta.

- Czy . . .- nie bardzo wiedział jak poruszyć ten temat . Nie wierzył aby ona mogła mieć cokolwiek z tym wspólnego. Widział w jej oczach zaskoczenie i dezorientację.

- Nigdy nie brałam narkotyków jeśli o to pytasz. 

- A wiedziałaś ,że Aleks jest dilerem?

- Nie.  Wiedziałam tylko o broni ,którą miał w domu.  Nie kazał mi nikomu o tym mówić. Groził mi ,że jeśli spróbuję odejść to mnie znajdzie i . . . mnie zabiję- odparła drżącym głosem zanosząc się płaczem przytulił ją spojrzała na niego i postanowiła kontynuować monolog.  – Często wychodził wieczorami. Nie mówił gdzie był a ja nie pytałam. Gdy był wściekły wyżywał się  na mnie.  Nie mogłam tego znieść zaczęłam pić i go zdradzać.  Przestałam gdy .. . Pamiętasz jak byliśmy uwiezieni w windzie z tym dzieckiem? Nie widzieliśmy się jakiś czas.  Wtedy . .  . Aleks . . . on . . . – mówiła łapiąc gwałtownie powietrze a łzy napływały jej do oczu.

- Zgwałcił?- zapytał szeptem patrząc na nią w jej oczy. Kiwnęła  głową.  Te wspomnienia nadal bolały ale przy Marku na nowo poczuła się wartościowa. On był inny delikatny i  wrażliwy.  Wiedziała ,że może mu ufać. Nie łatwo było jej otworzyć serce na miłość .

- To przeszłość. Teraz liczymy się tylko my. Kocham cię i chcę być z tobą na zawsze- wyznała gładząc dłonią jego  policzek. Przyciągnął ją do siebie i przytulił. Poczuła ulgę gdy to wszystko mu powiedziała.

                                        ******************

Aleks leżał na pryczy i patrzył w sufit. Wrócił wspomnieniami do dnia gdy pokłócił się z Dominiką. Powiedziała mu o ciąży. On chciał aby usunęła dał jej pieniądze. Więcej jej nie zobaczył. Noc spędził w hotelu. Następnego dnia udał się do jednego z nocnych klubów. Spotkał tam dziewczynę ,która miała załatwić mu towar. Nie zrobiła tego.  Wyszedł z stamtąd wściekły wchodząc w ciemną ulice. Nagle ktoś złapał go za ramię. Odsunął się gwałtownie.  Szybko po głosie rozpoznał ich. To właśnie im miał sprzedać heroinę.  Niestety Daria się nie spisała. Bo tak miała owa dziewczyna.  Pojawiła się nagle gdy uderzyli go w brzuch.  Krzyczała aby go zostawili. Była bardzo odważna. Wyciągnął broń.  Zaczęła się szarpanina. Broń wypaliła.  Napastnicy słysząc strzał uciekli. Stał skamieniały a ciało dziewczyny osunęło się na ziemię. Ktoś chwycił go za dłoń i kazał biec. Nie myśląc chwycił dłoń. Wsiedli do taksówki. Dopiero tam dostrzegł ,że świadkiem tej zbrodni była Julia. Nie chciał aby go wydała. Od tamtego dnia działali razem.  Ona zabiła Dominikę a Aleks pomógł jej pozbyć się ciała wrzucając ją do rzeki gdy na dworze panował zupełny mrok. Starał się nie rzucać w oczy i zacierać ślady. Dopiero gdy zaczęli go podejrzewać o morderstwo Majewskiej zaszył się w Niemczech.   Gdy sprawa ucichła postanowił wrócić. Przyjechał do Warszawy.   Wtedy dowiedział się o aresztowaniu Julii. Chciał ponownie wyjechać ale tym razem do Włoch.  Nie myślał o Uli. Nie obchodziła go narzeczona. Chciał być tylko wolny.  Na Warszawskim lotnisku zatrzymała go policja.  Nie miał pojęcia kto poinformował ich o  tym ,że posiada narkotyki. Znaleźli w jego torbie kokainę i heroinę. Zatrzymali go. Dodatkowo Julia powiedziała wszystko co wiedziała. Kilka osób potwierdziło ,że handluje narkotykami.  W mieszkaniu znaleźli broń na ,którą nie miał pozwolenia.   Nie mógł pogodzić się z wyrokiem sądu.  Wstał z pryczy pokrytej szarą narzutą i podszedł do okna z kratami.

- Nienawidzę Julii. Nienawidzę kobiet. Gdyby nie one nie było by mnie tutaj – powiedział zły do siebie.

- Ja też- dodał współlokator gasząc papierosa i patrząc uważnie na Aleksa.  Ten obrzucił go krótkim spojrzeniem i dalej patrzył w stronę okna.  Nie miał ochoty o tym gadać. Nie wspominał nikogo dobrze.

- Żałuje tylko ,że ta dziwka jest na wolności. To ona powinna tu siedzieć.

-  O kim mówisz?- zainteresował się Andrzej . Siedział za gwałt na nieletniej i jej zabicie.

- Uli – wymówił to imię z pogardą.  Nie chciał nawet jej wspominać. Wiele o nim wiedziała bał się ,że go wyda.  Jednak potem wiedział ,że tego nie zrobi bo boi się. 

- Z tego co mówiłeś to układa sobie życie z innym- odparł gruby szatyn siadając na pryczy  .

- Z tym skurwysynem ,który zawsze ma co chce. Nawet narzeczoną mi zabrał. A ona jak to dziwka poleciała do niego.  Zrobił jej bachory i tak siedzą.

- Skąd o tym wiesz?

- Od Pauliny wróciła do Warszawy.  Nawet jest teraz w firmie zajmuję się kontaktami z mediami.  Więc wie wszystko. Widziała ich jak się migdalili ale już niedługo tak nie będzie. 

- Co ty kombinujesz?

- Niedługo się o tym przekonasz- odparł tajemniczo a na jego twarzy pojawił się złośliwy uśmiech.

                                                            *****************

Tym czasem w szpitalu w jednej z sal świeżo upieczeni rodzice cieszyli się ze swojego szczęścia patrząc na siebie z miłością i na swoje malutkie pociechy. 

- Porozmawiamy o tym później. A teraz odpoczywaj- odparł pochylając się nad nią i całując  jej usta.  Poczuła znów to przyjemne ciepło w środku co ,kiedyś. Wyszedł cicho zamykając drzwi. Spojrzała na dzieci w łóżeczku obok ,które spokojnie spały. Wyglądały jak dwa aniołki.

Ps. Julia i Aleks są w tym samym wiezieniu.