,,Bolesna strata'' 18

Wiadomości z nieznajomego numery napływały z zaskakującą częstotliwością. Kasował je i starał się bagatelizować sprawę nie mówiąc o tym nikomu oprócz Sebastiana. Treść budziła strach i wywoływała lodowate dreszcze.

Artysta maluje obrazy pędzlem ,ja namaluje je krwią. Nie czyjąś tylko twoją. Powstało ich sporo ,ty będziesz kolejny Marku. Trzęsiesz portkami ? Powiesz przyjacielowi? Uważaj! Komuś może się stać krzywda. Z każdego miejsca można uciec. Liczy się spryt i inteligencja. Kochanie ,czeka cię taka piękna śmierć.

Oddychał nierówno z przerażeniem spoglądając na telefon. Zmienił numer już siedem razy. Nic nie pomogło. Pomiędzy wersami wyczytał ,że to kobieta .Pokazał sms Sebastianowi .

- Na bank stoi za wszystkim ,Ula- powiedział blondyn kładąc nogi na biurku.- Chciała cię zabić ,nie udało się to próbuje dalej. Zrozum. Psychopaci zdolni są do najbrutalniejszych ,ohydniejszych rzeczy.

- Nie brałem jej pod uwagę ..., bo to nie ona. Oszalałeś?! Ula? Niemożliwe. Ula nigdy…

- Bronisz ją ?- zapytał zbulwersowany. – Obłąkaną kobietę? Znajdź sobie normalną ,a nie z wariatkowa. Pragnęła cię wyprawić  na tamten świat. Sprzątnąć ,a ty bronisz psychopatki? Pomyślałeś ,co by się stało ,gdybyś wypił ten sok? Spotkalibyśmy się na twoim pogrzebie. Odpuść Marek.

- Przenigdy- odburknął brunet.- Zostawiłem ją  na pastwę losu i muszę naprawić wyrządzoną jej szkodę. Jestem dupkiem.

- Tak wybaczysz jej?- Olszański wpatrywał się w niego z osłupieniem. – Nawet nie rozmawialiście.

- Zgłosiłem zaginięcie na policji. Co jeszcze mogę zrobić?

- Zostawić w spokoju- podpowiedział blondyn.- Ściągnie na ciebie kłopoty. Ponad dwa lata myślisz o niej. Wyjdź wreszcie na miasto rozejrzyj się ,umów z kimś w końcu przyjąłeś do pracy nowe modelki. Musisz zapomnieć o psycholce.

- Uli! Nie ,,psycholce’’ Zapamiętaj U-L-A- przeliterował głośno i wyraźnie. - Zakochałem się nie dociera to do ciebie?! Nie wybaczyłem ,nie wiem czy będzie razem. Wątpię ,bo z jej strony nic nie ma.

- Prawdziwa miłość?- zakpił Olszański.- Nie wyobrażam sobie was razem. Zaczai się na ciebie i zabije. Poszukaj …

- A ty wymieniłbyś Violettę na inną?

- Zwariowałeś?! W życiu. Kocham Violę. Jesteśmy małżeństwem jakbyś zapomniał. Mamy dziecko. Marek nie porównuj tej… znaczy Uli do mojej żony. Prawie cię zabiła, zapomniałeś?

- Do cholery jak mam zapomnieć jak przypominasz mi co pięć sekund? – zirytował się prezes przesuwając kalendarz i ramkę ze fotografią rodziców i przycupnął na blacie biurka.

– Zamierzasz latać po mieście w poszukiwaniach obcej kobiety? Wszczęcie śledztwa na własną rękę to nie najlepszy pomysł.

- Znasz lepszy?- zapytał z powątpiewaniem.- Dwa lata nie robiłem nic ,aby się z nią skontaktować oprócz listu.

- Żeś wcześnie się obudził. Niebawem kolejne święta masz plany?

- Spędzę je z Ulą- tym stwierdzeniem wprawił przyjaciela w osłupienie.

- Z Ulą?- wykrztusił . – W co ty grasz stary? Upadłeś na głowę czy szprycowali cię prochami w tym psychiatryku? A swoją drogą jak się w nim znalazłeś?

- Sam chciałbym wiedzieć. Tejże nocy zadzwoniłem do kogoś z baru. Dalej czarna plama. Mam mgliste wspomnienie kobiety i mężczyzny ,którzy obiecali mnie podrzucić. Tak mi się zdaje. Pewien nie jestem.

W dużych szarych oczach malował się smutek ,a na twarzy udręka. Umierał od środka nie znając lokalizacji Uli. Oddałby wszystko ,żeby się odnalazła ,a on próbowałby wybaczyć czyny popełnione w przeszłości. Przeraźliwy chłód oblał jego ciało wspominając jej zapłakane oczy, usta nie uśmiechające się ,bladą twarz torturą stały się powtarzające sny o nieosiągalnej Uli. Znikała tuż przed nastaniem dnia otulona skrawkiem materiału rozpływając się w powietrzu. Po niej został podmuch wiatru wprawiając w ruch tiulowe firanki na balkonie. Budził z uczuciem pustki ,z chłodem przenikającym na wskroś jego ciało.W sennych marach kosztował jej ust zachwycając się ich smakiem, wodził po jej ciele ucząc się go na pamięć. Rozkoszował dotykiem gładkiej skóry zatracając się  w miłosnym tańcu, spragnionych bliskości ciał. Po otwarciu oczu zazwyczaj przychodziło otrzeźwienie. Po drugiej stronie nie było Uli ,a puste miejsce. Senne wizje rozmywały się jak płatki śniegu na szybie.

- Rozpoznałbyś ich na komisariacie? Toż to nazywa się uprowadzenie. Powinieneś zgłosić sprawę stawiając się tam ponownie zgłaszając zaginięcie Urszuli- Sebastian z rezygnacją podsuwał Markowi takie rozwiązanie, bo zrobiło się  żal przyjaciela cierpiącego z powodu nieodwzajemnionej miłości.

- Co?- Marek nieprzytomnie spojrzał na kumpla wracając do rzeczywistości.

- Rozpoznałbyś ich na komisariacie?- powtórzył pytanie.

- Nie. W ciemnościach jednocześnie będąc pod znacznym wpływem alkoholu z cudem graniczy rozpoznanie oprawców czyż nie? Nic nie sobie nie przypominam.

Opuścił miejsce pracy. Światło na korytarzach było przygaszone. Znaczna większość poszła do domu. Dobrzański wciskając guzik przywołujący windę usłyszał sygnał nadchodzącej wiadomości.

Twój czas dobiega końca. Zacznij odliczać godziny.

Poluzował krawat i wsunął telefon do kieszeni. Zawładnął nim niepokój o siebie i Ulę. Najważniejszą osobę w jego chaotycznym życiu  w końcu dopuścił do głosu uczucia. Postanowił nie zwlekać i zgłosić zaginięcie. Gdyby coś jej się stało nie wiedziałby ,co począć ze swoim życiem.

***

Patrycja zagoniła dzieciaki do łóżka. Łukasz po zgaszeniu światła nasłuchiwał czy mama wraca ,aby siąść do komputera i pograć w najnowszą grę kupioną przez tatę. Kasia poprosiła o przeczytanie bajki po czym zasnęła. Oliwka pomarudziła i również zasnęła przytulona do maskotki. Patrycja wyrzucała sobie brak zainteresowania przyjaciółką w najgorszych chwilach życia. Nie mogła sobie darować ,że Ula przechodziła kolejny raz przez piekło. Blondynka przejrzała rachunki doznając szoku. Rata kredytu ,którą miał zapłacić Maciej wciąż była nie spłacona. Niedawno wyrzucili ją z pracy zachowała to w tajemnicy przed mężem. W zaciszu sypialni dała upust emocjom nie powstrzymując szlochu.

- Patka- wyszeptał Maciej zaglądając do pokoju.

- Pati ,kochanie- wyszeptał ujrzawszy żonę zapłakaną z niewiadomego mu powodu. Skierowała na niego wzrok.

- Maciej, przerosło mnie- wydukała.- Bycie mamą na pełny etat, kredyt , bójka Łukasza nie pierwszą z resztą. Oliwka nie chce chodzić do  nowego przedszkola. Nie umie odnaleźć się w grupie. Kasia zamarzyła sobie nowy plecak.

- Ciśii- ułożył się położył się przy Patrycji kładąc dłoń na talii. – Z  synem porozmawiam jutro, a Oliwka wkrótce przekona się do placówki i zaprzyjaźni z maluchami. Przedszkolanka pokazywała nam piękny plac zabaw pamiętasz? Zabierzmy ją tam przynajmniej pozna lepiej dzieci ,pobawi się przekonując do tego miejsca. Kredytem się nie przejmuj. Spłacimy go pomału z mojej pensji.

- Jak to sobie wyobrażasz?- zapytała ostro.

- Tak samo jak do tej pory. Zawsze cało wychodziliśmy z opresji i kryzysów. Boisz się o Ulę, prawda?

- Kto by się nie bał. Człowiek skrzywdzony odbiera rzeczywistość nieco inaczej. Czas dzieli między ,,przed’’ i ,,po’’ chorobie. Nie wierzę ,iż osoby chore wracają do pełni zdrowia. Na przykład taka depresja lubi się nawracać. Nie leczona ciągnie się latami.

- Mówisz jak psycholog.

Zmierzyła go surowym spojrzeniem i podniosła się lekko ,żeby usiąść. W sypialni paliła się jedynie mała lampka ,która oświetlała wciąż mokrą od łez twarz kobiety. Maciej przysunął się odgarniając jej jasne włosy.

- Psychiatrzy mają formułki wyuczone na pamięć. Nie zawsze dobro pacjenta jest dla nich najważniejsze. Lekarz leczy ciało ,a psycholog duszę. Studiowałam psychologię ,ale na szczęście zrezygnowałam wybierając inny kierunek. Dzisiaj słuchałabym dziwnych ,przerażających i smutnych opowieści ,a nie lubię patrzeć na cierpienie ludzi. Szczególnie ,gdy trafi się beznadziejny przypadek i jest się bezradnym. Wiele młodych ludzi zapada na różne choroby. Są też schorzenia na które zapadają ludzie niezależnie od wieku. Zaburzenia psychosomatyczne i inne.

- Musicie gadać o psychiatrii?!- wykrzyknęła Urszula wyłaniając  się z ciemnego korytarza.- Otwarte było to weszłam- oznajmiła podnosząc niepewnie głowę.- Może wstydzicie się znajomej wariatki? Spokojnie nie planuje zamachu na was. Przyszłam po pamiątki ,które tu zostały. Nie macie nic przeciwko ,prawda?

- Ulka- Patrycja objęła ją mocno ,lecz ta odepchnęła ją i wykrzywiła usta w gniewie.- Nie odwiedziłaś ,nic. Nie zadzwoniłaś ,nie przysłałaś listu. Kompletnie mnie olałaś. Maciek… nie próbuj nie podchodź. Zabiorę resztę rzeczy i znikam. I dziękuję za minione lata tutaj spędzone- uśmiechnęła się smutno.

-  Dokąd? Ula nie żartuj nie możesz- złapał przyjaciółkę za łokieć. Wyrwała rękę i pomaszerowała do dawnego pokoju.

Rozłożyła na kolanach kartkę włożoną  między ostatnie strony książki ,,Oddech gwiazd’’. Słowa zapisane w liście mogłaby recytować obudzona nawet w środku nocy. Powędrowała wzrokiem po dawnym pokoju ,gdzie nie zaznała szczęścia, wewnętrznej harmonii, bezpieczeństwa mając blisko niegdyś oddanych przyjaciół.

                                 &

Wystukał   znany numer  zamykając się w kuchni by Patrycja nie podsłuchiwała. Nasłuchiwał odgłosów denerwując ,że nie zdoła zatrzymać Uli przed opuszczeniem mieszkania. Po drugiej stronie usłyszał melodyjkę i głos Dobrzańskiego.
- Halo.

- Marek jesteś w firmie?

- O tej porze miałbym być w firmie?- spytał zaskoczony. –  Nie  jestem w firmie.

- Piłeś?- spytał Szymczyk oczekując przeczącej odpowiedzi.

Oby nie pił.

- Nie piłem. Muszę być trzeźwy ,gdy Ulka się znajdzie- odpowiedział z wyczuwalnym bólem w głosie.

- Wsiadaj więc w auto i przyjeżdżaj. Pośpiesz się- dodał.

- Po co? Nie najlepiej się czuję- skłamał gładko nie mając najmniejszej ochoty zawracać ,bo jechał prosto z zakupów do domu. - Pół nocy tłukę się po mieście . Wykończyły mnie kolejki w centrum handlowym i hipermarkecie. Pytałem na mieście o Ulę. Nikt jej nie widział ,nie zna. Zapadła się pod ziemię czy co? 

- Mam lekarstwo na twoją chorobę – odparł ze stoickim spokojem Maciej.

- Nie wysilaj się.  – dodał szeptem załamany.

 Ulka proszę daj znak życia. Nie zostawię cię więcej tylko żyj. Zatroszczę się o ciebie ,zawsze będę przy tobie jeśli mnie nie odrzucisz. Kocham cię.

- Marek ,halo , przyjeżdżaj ,bo cię tu zaciągnę siłą – zagroził.

- Nie przyjadę.

Szedł mijając obładowanych papierowymi torbami ludzi, przepuścił mężczyznę z drzewkiem w szklanych drzwiach i powędrował wzrokiem po sklepie. Natrafił na kwiaciarnie.

- Nie mam czasu- mruknął.  

-Chodzi o Ulę .

- Już jadę – ożywił się  brunet biorąc do ręki spory bukiet od kwiaciarki,pośpiesznie płacąc i życząc ,,Wesołych świąt''.

  Przekroczył dozwoloną prędkość nie obawiając policji liczył się czas. Musiał zastać ją u Maćka i Patrycji. W innym razie szansa na rozmowę i sprowadzenie jej do swojego mieszkania przepadnie. Nie chciał zaprzepaszczać szansy. To miłość nie pozwala odpuścić ,kazała walczyć do końca. Po zmroku rozbłysły choinkowe światełka i iluminacje świetlne. W sklepach tłoczyli się ludzie robiąc ostatnie zakupy przed Bożym Narodzeniem. Na pasach przepuścił mężczyznę w stroju Świętego Mikołaja. W końcu dotarł pod wskazany adres.  Zanim wysiadł z auta zauważył z oddali dwie osoby. Ula ruszyła w jego stronę.

 - Ula- wymówił z radością jej imię zbliżając się do niej. Cofnęła się z jej oczu nic nie mógł wyczytać. 
- Dzień Dobry- powiedziała wolno z wahaniem  wyciągając ku niemu dłoń.
- Cześć . Cieszę się ,że cię w końcu znalazłem.
- Mów o co chodzi. Nie ukrywam śpieszy mi się - rzekła zniecierpliwiona.- Za pół godziny muszę być na przystanku więc pośpiesz się. 
- Ale...Ula...- zaczął zauważając czarną torbę na jej ramieniu. 
- Wyjeżdżam- oznajmiła chłodno. - Kupiłeś kwiaty? Niepotrzebnie. Dwa lata czekałam na twoje odwiedziny. Nie pojawiłeś się ,nie zadzwoniłeś. Przyjaciele tak nie postępują ,a ty za niego się uważałeś. Niby jakim prawem? Nic nas nie łączy i nie będzie- dodała szorstko. - A za prezenty dziękuję. I jeszcze jedno ,każdego dnia żałuję  incydentu w szpitalu. Nie pamiętam dokładnie jak do niego doszło ,ale jest mi strasznie przykro z tego powodu. Dlaczego muszę zniknąć ponieważ nie potrafię sobie wybaczyć ,że ...- spuściła wzrok czując się podle patrząc w zmęczone duże szare oczy i malującą się w nich tęsknotę. 
______________________
Ciąg dalszy rozmowy w następnej części.