,,Bolesna strata'' 15

,,Ślady, które ludzie pozostawiają po sobie ,zbyt często są bliznami’’

Ula uczyła się powoli oswajać z mężczyzną ,który czuwał przy niej i dbał o bezpieczeństwo. Pomoc Marka okazała się nieunikniona ,ponieważ była zbyt osłabiona ,aby radzić sobie z podstawowymi czynnościami zwłaszcza z niesprawnymi jeszcze rękoma. Krępowało ją proszenie o pomoc ,ale wolała prosić Dobrzańskiego niż jakaś pielęgniarkę. Po raz pierwszy zauważyła jego miłą powierzchowność. Umył jej twarz, obmył lekkie rozcięcie na nodze i zaniósł z powrotem do sali ,otulił szczelnie kołdrą i poprawił poduszkę.

-Chcesz wody?- spytał widząc ,że usiłuje coś powiedzieć. Skinęła głową. – Ale…

Przytknął jej szklankę do ust ,przysiadając na brzegu łóżka. Zwilżyła usta ,czując ulgę.

- Dziękuję- wyszeptała i obdarowała go półuśmiechem. – Nie radzę sobie z niektórymi rzeczami – wyznała trochę zakłopotana. – Przepraszam.

- Nie przepraszaj.

Odstawił puste naczynie i sięgnął po egzemplarz Cień gwiazdy – Czytałaś?

- Trochę- odparła krótko.

- Przypadkiem nie jest to twoja ulubiona opowieść?- zapytał wnikliwie ją obserwując. Zmrużyła oczy leciutko pochylając się w jego kierunku próbując opanować drżenie rąk.

 – Tak- skrzywiła się dotykając palcami skroni.

- Boli cię? Zawołać lekarza?

- Panie Marku …

- Zawołam jednak lekarza.

Doktor zaświecił jej światłem w oczy. Dokładnie obejrzał ,wpisał coś do karty, zadał parę podstawowych pytań Dobrzańskiego ,potem pacjentce i wyszedł przeprowadzając z Markiem krótką pogadankę o zdrowiu Uli. Powracające z lotem błyskawicy wspomnienia plus silny wstrząs wywołał silny ból. Pielęgniarka podała lek uspokajający wstrzykując go do kroplówki. Powieki kobiety ciążyły niczym ołów ,w końcu opadając ,a ona pogrążyła się w głębokim śnie. Wślizgnął się do sali ,by poobserwować śpiącą ukochaną.

- Odpoczywaj ,kochanie. Musisz wyzdrowieć i wrócić ze mną do domu.

                               ***

- Cześć , poczta do ciebie. Dzwonił Śluzak.

- Kto?

- Wiktor Śluzak. Podpisałeś z nim w poprzednim tygodniu kontrakt- przypomniała recepcjonistka. Podrapał się nerwowo po głowie ,nie pamiętając o kogo chodzi.

- Ten z ofertą pokazu stroju kąpielowych?

- A- przycisnął rękę do czoła. – Wiem. Mówiłem ,że się zastanowię i wstępnie się zgodziłem. Kurde ,muszę się wycofać.

- Dlaczego? Wiele firm zajmuję się strojami kąpielowymi.

- Ale my nie tworzymy bielizny tylko konkretne stroje dla zamożnych i średnio zamożnych ludzi- stwierdził rzeczowo ,zabierając korespondencje mijając się po drodze z Maćkiem ,który spóźnił się dzisiaj osiem minut.
- Gdzie Klara?
- Jeszcze  chyba nie przyszła ,szefie.

                                       ***

Odchylił się w fotelu rozważając słowa recepcjonistki. Nie sądził by pomysł z bielizną czy strojami wypalił. Violetta z pewnością byłaby sceptyczna mimo dobrej sylwetki po ciąży. Często poranki spędzała na fitnessie zaprowadzając małego do żłobka.

- Kawa?

- I kanapka z szynką- odpowiedział. – Nie jadłem śniadania.

- Nie ładnie pić kawę na pusty żołądek. Wrzodów można się nabawić. Mój syn też nigdy nie jada śniadań, choćby ciepłej herbaty ,za oknem straszny ziąb- mówiła i mówiła ,a Marek rozkojarzony otworzył laptopa i nowy plik wpatrując się biel niezapełnionego dokumentu.

Klara zniknęła za drzwiami ,a on podszedł do okna i wyjrzał na miasto skąpane w szarości, otworzył okno wsłuchując się w uliczny szum, ktoś krzyknął ,ktoś zatrącił. Uśmiechnął się ponuro przypominając sobie początki pracy w biurowcu. Zaciętą windę ,buty nie pasujące do garnituru, dziewczyny w krótkich spódniczkach ,które rozpraszały go w pracy. Z siłą huraganu w jego nudne ,monotonne życie przybyła Ula. Dziewczyna z traumą ,przeszłością i brakiem chęci do czegokolwiek. Odezwała się do niego ,co uznał za dobrą monetę i nie zamierzał jej zostawić. Tym bardziej ,że pokochał ją całym sercem i nie pragnął jej szczęścia.

- Kawa i kanapka. Przyniosłam jeszcze małe ciastko.

- Dzięki- uśmiechnął się z wdzięcznością. – Za kwadrans połącz mnie z Śluzakiem.

- Oczywiście- odparła potulnie stojąc przy drzwiach, wygładzając brązową spódnice.- To wszystko?

- Zamówiłaś teczki i foldery? A Pshemko u siebie?

- Nie wiem ,ale zaraz sprawdzę. Foldery zamówiłam wczoraj, a teczkami zajmę się dzisiaj. W kolorze beżowym?

- Błękitnym. Kolekcja młodzieżowa połączona z zimową. W tym płaszcze.

- Jakie płaszcze? Nie wyrobimy się. Mam napięty grafik, a w piątek jest w szkole wywiadówka.

- U Pshemko zauważyłem projekty płaszczy również dziecięcych.

- Kiedy?- wpatrywała się zdumiałymi tęczówkami w szefa.

- Niedawno- powiedział cicho.

                                          ****

Marek rozważał decyzję o oddaniu Uli do ośrodka i stwierdził ,że narazi ją na większy stres i wcale nie jest dobre rozwiązanie. W jego umyślę narastało coraz więcej wątpliwości. Wizyty u terapeutki w prywatnej klinice mogły okazać się lepszym pomysłem. Miałby na nią oko ,byłaby pod jego opieką i być może nie targnęłaby się już więcej na swoje życie. 

– Moi rodzice ucieszyli się na wieść o dziecku- zaczął niepewnie.- W szóstym miesiącu wystąpiły komplikacje...Otrząśnięcie się po utracie dziecka zajęło mamie wiele czasu… chodziła na terapię i …potem ja powiłem się na świecie. Wspominam o tym ,bo…

- Bo?- wbiła w niego załzawione chabrowe oczy.- Chcesz udowodnić mi za wszelką cenę ,że po czymś takim …da się normalnie żyć? Wyzdrowieć ,przeboleć stratę ,zapomnieć? Jeśli tak to wyjść .

- Miałem mieć siostrę ,a… ból ,kiedyś mija ,ale zostaje pustka- mówił nie zważając na jej zdenerwowaną minę i niemą prośbę w oczach ,by wyszedł.- I czuję tą pustkę siedząc wieczorem w pustym mieszkanie. Nie wypełnia go śmiech dzieci ,szczekanie psa ,nie pachnie kolacja przygotowana specjalnie dla ciebie.

- To się nazywa samotność- podsumowała. – Znam to. Kiedyś byłam Emily i ja… matka i córka. On był ,ale…- urwała zastanawiając się. – Nieobecny. Córka nic nie znaczyła. Byłyśmy dla niego ciężarem ,a później stałam się nim dla przyjaciół ,a teraz pana.

- Kiedykolwiek zaczniesz mówić nieoficjalnie?

- Zapomnij- warknęła. – Nie zaprzyjaźnimy się ,a wiesz czemu?

- Nie wiem.

- Nie znoszę cię i twoich głupich gier i nękania. Śledzenia ,zbierania informacji ,ty- posłała mu oskarżycielskie spojrzenie. – łazisz ze mną nawet do kibla. Jesteś psycholem. I radzę ci zbierać panie dupek i zamknąć za sobą szczelnie drzwi. Pomogłeś mi ,okej. A teraz żegnam- syknęła.

- Do zobaczenia- rzucił zbierając z krzesła marynarkę. – I mam nadzieję ,że jutro będziesz miała lepszy humor.

-  Będę skakać z radości- dodała sarkastycznie.- Po ujrzeniu pana tym bardziej.

Niech on przestanie istnieć. Zapadnie się pod ziemię ,zaginie ,wyjedzie. Wszystko mi jedno, byle zniknął.

                                             ****

Deszcz zacinał w okna, strugi wody wolno spływały po szkle. Pobyt Uli w szpitalu dobiegał końca. Wypis miała za dwa dni. Zostało jej kilka drobnych ran ,trochę blizn , gips na jednej ręce. Po porannej toalecie i marnym śniadaniu, zasnęła.

Dziewczyna krążyła po pustych ,ciemnych korytarzach odnosząc wrażenie ,że jest śledzona. Drżała z zimna ,strachu dławiącego w gardle i osoby ,która wyrosła niczym drzewo przed nią. Stanęła bojąc się oddychać ,wykonać jakikolwiek ruch. Szuranie ,szmery ,piski ,jęki i wiele innych głosów przyprawiało o dreszcze. Wytężyła wzrok idąc bez uczucia woli naprzód. Ręce bezwładnie zwisały wzdłuż ciała ,krew kapała na białą podłogę. Drzwi nie miały klamek. Dziewczyna weszła do pokoju. Przewiercała wzrokiem pacjentkę i zerknęła na łóżko po lewej stronie. Zatrzasnęły się drzwi. Podskoczyła i obejrzała się. Biel jej koszuli zatrzepotał ,gdy otworzyło się z hukiem okno i ujrzała za oknem niewyraźną postać na tle mgły. Podążyła za nią idąc po łóżku ,nie zważając na martwą pacjentkę leżącą z otwartymi zamglonymi oczami i rozrzuconymi rękami po bokach. Na szyi miała sine ślady jakby od uduszenia. Szatynka ominęła jej ciało i stanęła na parapecie pokrytego łuszczącą się kremową farbą i zeskoczyła w krzaki z kolcami. W podartej piżamie ,potarganych włosach udała się w ślad za małą zjawą i biegła  prawie do utraty tchu. Bose stopy dotykały twardego mokrego podłoża. Dotarła do urwiska ,lecz dziecka nie było. Na krzaku przy skale dostrzegła w nikłym świetle księżyca niebieską wstążeczkę. Zbliżyła się przesuwając ostrożnie w stronę gałązki. Ktoś chwycił mocno jej dłoń powstrzymując ją i przyciskając do serca rękę. Uniosła głowę napotykając pełne troski spojrzenie.

Drzemała w pozycji embrionalnej ,z ust wymykały się pojedyncze słowa. Na szyi ,plecach oraz czole perlił się pot. Przewróciła się na bok ,miotając się po materacu.

Puszczając klamkę dopadł do jej łóżka ,zgarniając ją w ramiona. Szamotała się ,stopniowo słabnąc i uchylając powieki. Otępiały zmysły nie pozwoliły kobiecie zupełnie się wyciszyć. Drzemały w niej lęki i nieufność do ludzi. Bliskość jakakolwiek włączała w jej głowie syrenę alarmową. Zagubione poczucie bezpieczeństwa ,aż nazbyt wyraźnie stawało się widoczne.

- Ula, pozwól sobie pomóc. Uciekałaś przed nim zatem nie pragnęłaś umrzeć- stwierdził ,chcąc zwiększyć odległość między nimi ,ale Ula trzymała się kurczowo jego ramienia.

- Chciałam ,nie chciałam- mruknęła ledwie słyszalnie.- Bez znaczenia. W piekle byłoby mi lepiej. Zdaniem Iwanow nie moim.

-Dziewczyna o której opowiadałam…- dyskretnie spojrzała na pusty materac pod ścianą i kontynuowała, szeptem.- Ciężarówka zajechała Tamarze drogę ,zjechała na prawy pas i auto wypadło z drogi staczając się po stromym zboczu. Po prostu zaczęła opowiadać i płakać. Była u niej policja. W wypadku zginął jej narzeczony. Amputowali jej nogę ,a ona mówi ,że życie w niczym nie będzie przypominać dawnego ,ale wierzy ,że wszystko się ułoży. Po jej zwierzeniach zrozumiałam ,że nie umiem żyć jak dawniej ,cieszyć się chwilą, marzyć i takie tam- rzuciła lekceważąco.- A ty masz ulubioną książkę?

- Hm…- zastanawiał się mając pustkę w głowie.

- Jesteś laikiem?- zdziwiła się. – Szczerze ,nie wyglądasz- uśmiechnęła się nieśmiało.

- Nie? A na kogo wyglądam?

- Bogatego panika z wyuczonymi na pamięć formułkami. Prawnika.

- Pomyłka. Jestem z wykształcenia ekonomistą i marketingowcem. Firmą zarządzał mój ojciec ,lecz problemy ze zdrowiem uniemożliwiły mu prowadzenie dalej przedsiębiorstwa. Zarządzanie zespołem kosztowało go sporo nerwów dlatego przekazał pałkę młodszym. Od kilku lat staram się nie sprowadzić firmy na skraj bankructwa. Współudziałowcy założyli filię we Włoszech i są szczęśliwi. Paulina …

- Odpowiedzialna funkcja. Lekarze mają gorzej, chociaż ratują życie ludziom i…- nie dokończyła – Emily nie uratowali- rozpłakała się rozpaczliwie.

- Nie płacz. Emilka zginęła ,ale nie pomyślałaś nigdy o…

- O czym?- zerknęła na niego zaskoczona.

- Ech… drugim dziecku?- wypalił.

- Niby jak?- spojrzała na bruneta jak na upośledzonego.- Mój mąż nie żyje. Zapomniałeś? I nie zamierzam szukać ...- łzy słynęły po policzkach. - Nie umiałabym z kimś...być po tamtym zdarzenie...nie mogę. Nie.

- Nie miałem na myśli twojego męża.

- A kogo?!

- yyy...- zmieszał się.

- Sisinij* pił do późna z kolegami i grał w karty. Upił się i tłukł całą noc po mieszkaniu. Rozbił szklany stolik ,lampę i poprzewracał krzesła. Wywietrzyłam salon ,bo śmierdziała wódką, tytoniem i chyba trawką? Skryłam się w sypialni. Następnego dnia przeprosił mnie. Kupił kwiaty. Wieczorem coś zamówiliśmy. Pierwszy raz od ślubu byto tak romantycznie...uwierzyłam ...spędziliśmy ...

- Ula...

- Wtedy wydawało mi się ,że go kocham. Wierzyłam w jego przemianę. Trwała zaledwie ponad tydzień. W końcu szóstego miesiąca ciąży spadłam ze schodów...Maksim zmarł ,a Emily...walczyłam o jej życie ,a potem chroniłam ją przed nim.A teraz pozostały mi po córeczce tylko wyblakłe fotografię.

- Bardzo ją kochałaś- wtrącił. - Zrozum mała zginęła w wypadku. Nie z twojej winy. Jesteś młoda możesz mieć jeszcze dziecko.

- Z kim?

- Z kimś kto cię pokocha, ty również i zdecydujecie założyć rodzinę- odparł.

- Zaraz...mówisz o sobie?- wytrzeszczyła oczy ,patrząc na Dobrzańskiego.

- N- nie- skłamał. – Czysto teoretycznie.

- To dobrze- odetchnęła z ulgą. – Nie strasz mnie tak. Trzymam kciuki ,aby ci się odnaleźć tą jedyną i zostać ojcem. Przynajmniej zostawisz mnie w spokoju. Nie będę potrzebowała już twojej pomocy ,bo wrócę do przyjaciół- zauważyła.- I wszystko wróci do normy. No prawie- zasmuciła się myśląc o małej.

- Miejsce ,w które trafisz nie będę cię odwiedzał- oznajmił zdecydowanie.

- Nie… nieprawda.

- Dostałaś skierowanie do ośrodka- na potwierdzenie słów rzucił jej na pościel kawałek papieru. – Do zobaczenia ,kiedyś.
Ula już nigdy się nie otrząśnie.Za wiele spadło na jej głowę,doświadczyła najgorsze rzeczy nikt jej nie pomoże. Szkoda ,że ja też nie. Ona cierpi i cholera nie umiem jej pomóc. Straciła nie jedno ,a dwójkę dzieci.

Po wyjściu Marka ponownie wpadła w stan odrętwienia ,tępym wzrokiem obserwując okno. Znowu zaniosła się rozpaczliwym płaczem. Nie potrafiła uporać się z rozpaczą. Dotarło do niej ,że na własne życzenie została sama. W szpitalnych murach ,bez marzeń ,a człowiek bez marzeń, iskierki nadziei w sercu jest niczym. Nie istnieje ,bo marzenia upiększają świat i ubarwiają życie . Nie Uli. Jej nie miało szarych kolorów tylko czarne. Próżnia ,w której nic nie ma.

- Chwila …co znaczy ,kiedyś?- usiadła gwałtownie na materacu. – On już nie przyjdzie? – zapytała siebie na głos. – Zamkną mnie w szpitalu psychiatrycznym? Nieeee…ty pieprzony dupku . Nigdy ci nie wybaczę , Nie będziemy przyjaciółmi. My ,co najwyżej możemy być wrogami!- wykrzykiwała ogarnięta wściekłością i gniewem na bruneta. Wyprowadził ją z równowagi. Nie pierwszy raz.

                             

Po skończeniu obchodu wymknęła się z sali zakradając się do gabinetu zabiegowego.Nikogo nie zastała. Uważała ,żeby nikt nie przyłapał ją na kradzieży leków.Schowała do kieszeni szlafroka ,idąc korytarzem normalnie nie wzbudzając podejrzeń. Wślizgnęła się pod pościel ,zauważając ,że mężczyzna w dalszym ciągu śpi. Marek nie dotrzymał słowa i przyszedł następnego dnia. Nalała do szklanki soku i łyżeczką rozgniotła tabletki wsypując je do napoju. Zamieszała i uśmiechnęła się z pełną satysfakcją. Wreszcie się go pozbędzie.

Przebudził się ,przeciągnął i zerknął na Ulę. Przełknął ślinę ,zaschło mu w gardle. Taksowała Marka spojrzeniem ,jej oczy  ,złowieszczo błyszczały.  Było w nich szaleństwo ,złość ,nienawiść. 

- Napijesz się soku? 

- Poproszę.

Miał pociągnąć już łyk ,gdy popchnęła go ,stracił równowagę z hukiem spadając z krzesła ,a sok rozlał się po posadzce.Onieśmieleni nagłą bliskością ,odważyli się spojrzeć sobie w oczy. Dotknęła jego twarzy, włosów. Zacisnął palce na jej nadgarstku powstrzymując ją.

 Oddychała płytko ,strach pomieszany z czymś czego nie potrafiła zdefiniować. Serce łomotało w piersi. Przeżyty koszmar nie powrócił.

- Ula...

Próbował się podnieść ,powstrzymała go chcąc zrobić to pierwsza. Straciła równowagę wpadając z powrotem na bruneta,odwracając głowę ,by uniknąć spotkania ich ust. Nie zamierzała całować Dobrzańskiego. Lekarz zwabiony hałasami wbiegł do sali..  

 Pielęgniarka oderwała Ulę od mężczyzny. Ta z całych sił wyrywała się ,wierzgała nogami. 

- Marek ,ja ...zrobiłam coś naprawdę głupiego- przyznała. - Przeprasz...am- łkała. - Przepraszam. Nie chcę iść do ośrodka. Nie rób tego. Poprawię się obiecuję. Ukradłam te leki i wsypałam ,ale...nie mogłam ...
- Uratowałem narzeczoną ,która planowała popełnić samobójstwo- wyjaśnił pokrótce oszukując .- Prawda ,kochanie?
- No,tak było. Marek mnie uratował i ...dziękuję. To się nie powtórzy. Przysięgam- uśmiechnęła się delikatnie.
Po wyjściu lekarki przestał udawać i zmierzył ją groźnie. 

- O czym ty do mnie mówisz?!- krzyknął. - Planowałaś mnie zabić?! Otruć?

- Tak.

 Byłoby łatwiej się od ciebie uwolnić. Zanim  zanadto cię polubię. 

- Żegnam - odrzekł chłodno.- Więcej się nie spotkamy.

*- Ula zna wyłącznie fałszywe dane byłego męża.