,,Bolesna strata'' 13

Podpuchnięte oczy ,zaczerwieniona twarz i włosy w nieładzie nadawały kobiecie nędzny wygląd. Przyglądał się jej ,a serce bruneta kurczyło się z żalu i współczucia. Chęć pomocy jej zdumiewała jego samego. Nie mógł Uli tak zostawić ,ale dlaczego?

- Cokolwiek zrobisz pomyśl wielokrotnie czy to ma sens.

- Moje życie go nie ma. Ona była ostatnim powodem do życia. Teraz nie pozostało nic – rzekła przepełnionym rozpaczą głosem. – Marzę ,żeby ta agonia się skończyła. Jestem śmieciem.

- Przeciwnie. Jesteś piękną kobietą ,która przeżyła traumę i zwątpiła w ludzi ,ale… czy nie chcesz zaznać ,choć odrobiny szczęścia ,odnaleźć ukojenie?

- Nigdy go nie znajdę. Emiliy’a umarła ,a ja …strasznie za nią tęsknie. Nienawidzę siebie za ten wypadek. Nie mogę przypomnieć… - rozpłakała.

- Czego?

- Dziecięcego śmiechu ,zapachu ,ulubionej zabawki. Nic co by kojarzyło się z małą. Jedynie jej twarz ,słodki głos i rączkę wyciągniętą w moim kierunku. Chciałam ją chwycić ,ale… nie mogłam. Nie pozwolił mi uciec stałam się jego ofiarą. Nasłał na mnie ludzi. Tyle wiem.

Marek z przejęciem słuchał jej historii ,nie przerywając ,pragnął ją przytulić i zapewnić ,że wszystko się ułoży ,zatrą się brutalne koszmary w jej pamięci i zacznie żyć.

- Potrzebujesz czegoś? Na co masz ochotę?

- Na nic- mruknęła.

Zasnąć i nigdy się nie obudzić.

Odgarnął jej włosy z mokrej twarzy, cofnęła się przestraszona. Wiedziony impulsem przytulił delikatnie roztrzęsionej kobietę ,szepcząc słowa otuchy do ucha. Usiłowała go odepchnąć ,ugryzła go więc w ramię. Przerażony odskoczył od niej.

- Nie próbuj się zbliżać- syknęła pomijając oficjalną formę.

- Nie wszystko jest takim jakim się wydaje.

- Zaraz pan powie iż koń i zebra to ,to samo. Rzeczywiście żadna różnica- jej ton ociekał ironią. – Dlaczego ciągle mnie pan dotyka?! Wybranek zabrakło i postanowił pan zabrać do domu ,psychopatkę ?

- Prześpij się ,a ja przygotuję kolację. Jeżeli będziesz czegoś potrzebować zawołaj, zostawię otwarte drzwi .

- Nie! Zamknij drzwi. Nie chcę uchylonych! – ryknęła ciskając poduszkę na podłogę, poczuła ból w nadgarstku.

Zrobił krok w jej stronę. Zareagowała panicznym strachem naciągając na siebie kołdrę. Otworzyła się przed Dobrzańskim. Zwierzyła ze swych koszmarów ,lecz bała się doświadczyć ponownie traumy. Obdarzyć zaufaniem obcą osobę.

Złe wspomnienia oplatały ją niczym bluszcz ,zabierając dobre chwile w najdalsze zakamarki umysłu ,w labirynt niepamięci.

                                                  ****

Zakładając kuchenne rękawice wstawił popisowe danie czyli zapiekankę z makaronem i pieczarkami. Wstawił wodę na herbatę i poszedł zajrzeć do pokoju Uli.

Wszedł do środka i ogarnął go lęk. Rozejrzał się po pomieszczeniu z dokładnością. Postawił talerz na stoliku i, udając się do łazienki. Odczuwał dławienie w gardle. Zrobił bardzo niepewnie jeden krok. Zaklął w myślach ,zauważając wypełnioną wodą po brzegi wannę. Na podłodze leżała zakrwawiona piżama Uli ,górna i dolna część oraz ręcznik. Zakręcił kurek ,zauważając rdzawe ślady krwi na kafelkowej podłodze . Omal nie wszedł nie przewrócił się o butelkę szamponu. Spojrzał w popękane lustro pobrudzone czerwonymi ,rozmazanymi liniami. Przeraził się ,cofając się i uderzając plecami z całej siły o drzwi.

- AŁ!

Popędził na dół czując zapach spalenizny dochodzący z kuchni. Dopadł do piekarnika wyjmując lekko przypaloną po bokach zapiekankę . Miał gdzieś jedzenie. Najważniejsza w tej chwili była Ula ,którą od ponad godziny rozpaczliwie szukał. Starał się nie panikować ,ale okazało się to trudne.

Oniemiały odetchnął z wyraźną ulgą. Uśmiechnął się podchodząc bliżej i nie budząc jej ,przysiadł na brzegu łóżka. Wstrzymała oddech wyczuwając męskie perfumy. Nie unosiła powiek ,udając ,że śpi.

 Przybliżył się dotykając jej włosów. Straciły blask stając się matowe ,lecz pozostały niesamowicie miękkie, miał wielką ochotę zaciągnąć się ich zapachem , ująć jej twarz w dłonie i całować …

 Przeraził się tej myśli i poszedł pośpiesznie do swojej sypialni. Kręcił się na łóżku ,poprawiał kołdrę i z trudem powstrzymywał przed pójściem do pokoju Uli. Wycieńczony zasnął, śniąc koszmar. Pocił się i rzucał na materacu.

Mroźne powietrze wypełniło jego płuca ,ostra ,nieprzyjemna woń nagle wypełniła nozdrza mężczyzny ,zakasłał i zatoczył się. Omiótł wzrokiem okolicę dostrzegając na brzegu kobietę stojącą nieruchomo w białej zwiewnej koszuli nocnej. Ostatnie promiennie kładły się lekko na tafli wody. Ruszył w stronę jeziora. Nogi zapadały się w miękkim podłożu. Biel śniegu psuł widok rdzawych plamek ,z każdym pokonanym krokiem były bardziej wyraźne i większe. Niemy szloch wyrwał się z ust bruneta. Podążał za nimi ,podnosząc wzrok upewniając się ,że kobieta nadal stoi na śniegu. Brak wiatru, ciemność ,która zapadła niespodziewanie przyprawiała mężczyznę o lodowaty dreszcz i wcale nie z powodu zimna. Żołądek skurczył się do granic możliwości. Pusta okolica , nieznajoma pośród nocy ,w cienkim odzieniu. Pierwsze skojarzenie jakie wywoływała to zjawa. Nierealna postać ,która przyszła zza światów.

- Może to wyobraźnia płata mi figla i nikogo tu nie ma?- szeptał zapytał sam siebie. – Hej!- zawołał.

Drgnęła zaskoczona czyjąś obecnością. W jaki zwolnionym tempie odwróciła się ,gdy znalazł się o parę kroków od niej. Zadrżały jej posiniałe z zimna usta. Z rąk luźno zwisających wokół ciała skapywała krew. Skierowała oczy na mężczyznę. – Za późno- wycharczała dziwnym głosem. – Ja …odejść..ona czekać… ja umrzeć …ty żyć…

- Ulaaa! Ulaaa! Nie wchodź do wody! Błagam nie! – wrzeszczał jak opętany wpadając w panikę. Chwycił jej zakrwawioną dłoń.

- Pozwól mi odejść- prosiła bardzo słabym głosem ,jej oczy zachodziły powoli mgłą.

Klęczał na bielutkim śniegu splamionym krwią tuląc jej chłodne ,bezwładne ciało do siebie i szepcząc ,by go nie zostawiała. 

                                  ****

Głośny dźwięk budziła wygonił go z łóżka o wpół do siódmej rano. Zszedł na dół do kuchni i znieruchomiał.

Leżała zakrwawiona w pozycji embrionalnej przyciskając do ust skrawek rękawa od piżamy. Błyskawicznie odkrył ,że coś jest nie tak. Mówiła o tym silna woń unosząca się w kuchni i krew. Wszędzie były szkarłatne ślady krwi. Najwięcej zaś na jej rękach. Przy jej boku znalazł brudny umazany czerwoną cieczą nóż.

Spostrzegł ,że gaz jest odkręcony. Zakręcił i błyskawicznie otworzył okno ,żeby się przewietrzyło. Podniósł ją ostrożnie ,zawisła bezwładnie na jego rękach, brudząc ubranie. Krople kapały na panele podłogowe. Zaniósł do sypialni ,układając na pościeli i sprawdzając ,co chwilę puls. Pobiegł po telefon i wezwał karetkę.

Ula  zaczęła się kasłać i mamrotać  pod nosem. Przybliżył się i zrozumiał ,że woła swoją zmarłą córeczkę.

Kręciła, wykrzywiła twarz ,unosząc powieki.

- Ulka – powiedział miękko.

Spięła się natychmiast ,odsuwając w kąt ,wsuwając spod kołdrę rękę. Zacisnęła ją tracąc nieco siły, dusząc się i walcząc z sennością.

- Ula!- potrząsnął nią. – Nie zasypiaj, wytrzymaj , Ulka!- krzyczał z rozpaczą. Drugą ręką szukała noża macając po pościeli.

- Zabiję - powiedziała krztusząc się łzami. – Jeżeli pan się zbliży… poder..żnę so…bie ga..rdło albo po..detnę żyły- zagroziła tracąc oddech.

Nie mógł patrzeć jak zasypia być może na zawsze… Uciskał ranę, a niepokój  o jej życie narastał. Był wstrząśnięty do głębi tym widokiem.

 Krew nieustannie kapała na panele. . Wezwał pogotowie dobre parę minut temu. Zanim przyjechało czuwał przy niej, uciskając ranę na ręce. Przyniósł apteczkę i zabandażował jej dłoń mimo ,że gromiła go wzrokiem i była strasznie wystraszona. Straciła przytomność

Przeżywał prawdziwe męki oczekując na karetkę.

- Nie udało mi się ciebie ,uchronić- wyszeptał zdławionym głosem, mając poczucie winy.- Nie rób tego więcej , ko… znaczy Ula, błagam

                 ****

W Nowy rok z rana wślizgnął się na odział zastając cicho łkającą kobietę ,ułożył  torby z nowymi ubraniami. Minął już miesiąc odkąd wylądowała w szpitalu po kolejnej próbie samobójczej.

 Pokazał jej granatową i szarą ciepłą sukienkę ,brązowe kozaki, pikowaną czerwoną kurtkę, nowe koszulki,bluzki w jasnych odcieniach ,bieliznę ,rajstopy , czapkę oraz przybory toaletowe.

- Zabieraj te łachmany- burknęła. – Nie chcę pana pieniędzy ani ubrań. Dlaczego nie pozwolił mi pan spotkać się z córeczką. Ona na mnie czeka. Musze być przy niej . Muszę…- wyjąkała. – Mój jedyny skarb. Miała moje oczy ,włosy. Kochała kwiaty i zwierzęta ,ale nie mogliśmy ich mieć. On nie pozwalał. Przeszkadzał mu hałas ,musieliśmy być cicho ,a sam zapraszał kumpli i zdziry do naszego domu. Po śmierci małej umarła część mnie i dlatego…

- Nie! Ty masz żyć- powiedział z naciskiem, biorąc jej dłonie w swoje.- Mówiłem..

- Mówiłeś- powtórzyła. – Nieustannie gadasz i gadasz. Zamkniesz się wreszcie?- posłała mu złowrogie spojrzenie, wyrywając ręce. – Ile razy mam mówić…? Trzymaj  się z ode mnie dala, Jarku. I Nie kupuj bielizny, tamponów i innych rzeczy- zarumieniła się. - Skąd znasz rozmiar stanika?Nie mówiłam ci.

 – Jestem Marek nie Jarek- zwrócił jej uwagę na przekręcenie imienia .- Zaopiekuję się tobą ,jeżeli mi pozwolisz- dotknął jej zabandażowanej dłoni.

Odwróciła się w drugą stronę ,ucałował jej czoło i cmoknął nos.

Skuliła się ,wstrzymując oddech i zamykając powieki ,a łzy skapnęły na poduszkę.
- Muszę iść. Patrycja i Maciek wpadną później. I nie płacz. 
- Marek?
- Hm?
-  Zupełnie niepotrzebnie ją oddawał- zaczęła. - Ale podziękuj za nią Maćkowi.
- Maćkowi?- zdziwił się.
- Nie udawaj ,że nie wiesz. Bo to on oddał tą krew tak?
- T-tak- skłamał. -  Pa.

                           ****

Patrycja pochłonięta domowymi obowiązkami ledwo trzymała się na nogach. Oliwka nie przesypiała całych nocy. Budziła się z płaczem i trudno było ją uspokoić. W przedszkolu panowała ospa i musiała udać się z Kasią do lekarza zauważając u niej wysypkę. Łukasz pobił w szkole kolegę i Maciej musiał wstawić się u wychowawczyni. W pracy nagliły go terminy i z niczym nie był na czas.

Dobrzański nadal nie posiadał pełnej listy nastoletnich modelek ,a Pshemko stracił nagle chęć do tworzenia ,projekty stanęły w miejscu . Nie pomagała żadna czekolada. Stwierdził ,że stracił wenę i musi oczyścić umysł i poszukać natchnienia w jednej ze swoich samotni. Marek nie wiedział jak odwieść go od wyjazdu na pustkowie. Raz był tam po rozstaniu z narzeczoną. Potrzebował wyciszenia, odpoczynku ,żeby nabrać nowych sił. Z odsieczą ruszył Olszański ,lecz Marek skorzystał z propozycji projektanta spędzając w całkowitej dziczy ,aż dwa tygodnie. Wrócił gotowy stawiać czoła problemom.

Teraz musiał stoczyć walkę  o powrót Uli do normalności. Postanowił się nie poddawać i walczyć o jej zdrowie i nią. Mimo ,że nie znał powodu dla ,którego to robi. Doskonale wiedział jakie to trudne. Gotowy był poświęcić jej tyle czasu ,ile będzie potrzebować. Zadba o bezpieczeństwo i spróbuje odciągnąć ją od tych ponurych myśli. Asystentkę poprosił o kawę i zajął się pracą.

- Hej

- Cześć- uniósł wzrok znad komputera i zatrzymał spojrzenie na Szymczyku . – Bardzo jesteś zajęty?- zapytał.

- Nieszczególnie. Myślałem o Uli i jej atakach paniki. Rozumiem ,że przeżyła horror i zupełnie nie wiem jak jej pomóc- zmęczony przetarł ręką twarz. – Wraca jej pamięć ,ale coraz bardziej martwi mnie jej zachowanie.

Maciek przysiadł na białej kanapie ,kierując wzrok na prezesa.

- Od pięciu lat praktycznie nie wychodziła z domu. Zamykała się w pokoju ,płakała i ignorowała mnie i Patrycję. Na widok dzieci wybuchała płaczem. Kilkukrotnie targnęła się na swoje życie. Boję się o nią. Dobrze wiesz ,że oboje z żoną traktujemy ją jak członka rodziny. Młodszą siostrę… Dziękuję ,że tak się poświęcasz. Jestem twoim dłużnikiem.

- Daj spokój- uciął machnąwszy ręką. – Mi też zależy na jej zdrowiu psychicznym. Obiecałem ci przecież ,że się nią zaopiekuję i słowa dotrzymam.

- Naprawdę jesteś na gotowy zaopiekować się nieznajomą? Ula może przysporzyć ci sporo kłopotów. Słyszałem od lekarza ,iż jest w kiepskim stanie psychicznym ,a wręcz fatalnym. Ona potrzebuje całodobowej opieki jesteś w stanie jej to zapewnić? Może lepiej będzie odesłać ją do jakiegoś ośrodka? Powinna leczyć się psychiatrycznie.

- Maciej! Nie dopuszczałeś myśli o psychiatryku ,a teraz co? Zmieniłeś zdanie? – oburzył się brunet chodząc po gabinecie. – Nie pozwolę zabrać ją w to okropne miejsce. Po moim trupie!

- Marek ,ale w czym problem?- Chcesz opiekować się nieznajomą z silną depresją. Zamiast być lepiej choroba pogłębia się. Spróbowałeś ,nie udało się teraz pora…

- Nie do końca nieznajomą. Poznałem ją w czerwcu ,mamy praktycznie początek  styczenia. Nie zostawię jej samej z tym wszystkim. Muszę pojechać do domu i zobaczyć ,co z Ulą. Po wypisie  Uli ze szpitala muszę skontaktować się z Leną.

- Lena? A kto to?- wlepił w niego niebieskie oczy. – Twoja nowa dziewczyna? – zaniepokoił się.- Poznałeś ją na bazarze czy w spożywczaku do którego łazisz od lat? Chyba nie w szpitalu… poderwałaś jakąś pigułę? Myślałem ,że ty i Ula…

- Ja i ona?- zaśmiał się gorzko.- Żartujesz ,tak?- spoważniał nagle analizując sytuacje i zachowanie w ostatnich tygodniach. – Nie ,niemożliwe. Nie kocha…- głos ugrzązł mu w gardle.

- Zależy ci na niej- upierał się przy swoim.- Patrycja sądzi nawet ,że…

- Wielka miłość do grobowej deski ,tak?- zirytował się i oparł o biurko. – Odpowiedź brzmi nie. U mnie będzie tylko na czas rekonwalescencji, a potem…

Ja i miłość? Upadł na głowę? hm...tyle ,że chyba...

- Oddam ją pod opiekę specjalistów i wszystko powróci do normy.- wypalił.

Maciej po namyśle uznał ,że oddanie jej do ośrodka to kiepski pomysł. Znał ją nie od dziś.

- Marek ,proszę nie rób tego. Ona zamknie się w sobie i znów targnie na swoje życie. Wyskoczy przez okno albo nałyka za dużo prochów.  

- To co ja do cholery mam robić? Zamknąć w pokoju i przywiązać do łóżka? – wzbierała się w nim wściekłość. – Nie umiem do niej dotrzeć. Broni się ,ucieka, zwraca się do mnie ,,pan’’ zamiast normalnie po imieniu.

- Ulka potrzebuje czasu ,aby przyzwyczaić się do ciebie i nowego miejsca- odrzekł po namyśle Szymczyk.- Ulka to wrażliwa kobieta ,która zawsze kochała dzieci ,zwierzęta ,przyrodę.  

- Przepraszam. Nie sypiam najlepiej- przyznał.-  Śni mi się ten cały napad ,wybuch i nieprzytomna Ula. I Lena jest pielęgniarką. Zaopiekuje się Ulą podczas mojej nieobecności. Pieprzony Rosjanin …i ten nieszczęśliwy wypadek, te bandziory. Biedna Ulka.

- Ty wycierpiała. Poważnie  planujesz zatrudnić wykwalifikowaną pielęgniarkę?

- Tak. Na razie żadnych zmian. Gips z nogi jej zdjęli, a z ręki zdejmą za dobry tydzień. Wybudziła się ze śpiączki ,traciła dużo krwi. Oddałem trochę ,żeby przeżyła. Gorzej z ciętą raną wzdłuż przedramienia. Pozostanie blizna ,musieli ją zszywać omal nie podcięła sobie żył.

- Dobry boże…- jęknął Maciej. – Wracam do roboty ,a potem spotkamy się po pracy i pogadamy o Ulce.

- Okey.

Rozdzwoniła się komórka Dobrzańskiego ,przyłożył telefon do ucha i zamarł. Z szokiem malującym się na zmęczonej twarzy przetrawiał wiadomości od ordynatora szpitala ,z dławieniem w krtani. Z jego ust wydobył się szloch.

- Co się stało?- Maciej przysłuchiwał się ze strachem rozmowie. – Jeden z bandziorów złożył jej wizytę ,chciała uciec stamtąd i...
- Marek mów do cholery ,co z nią - ponaglił szatyn. - Marek...To oni nie są w więzieniu?
- Jeden pozostaje ciągle na wolności. 
- Nachodził ją w szpitalu. Nic nie  mi wspominała. Wcale nie mówi- dodał zmartwiony Szymczyk.
Czemu nie powiedziałaś?
-  Nie ujdzie na sucho temu bydlakowi. Policja się nim zajmie. Nie mógł daleko uciec.
- Ale ,co z Ulką? 
- Pędzę do szpitala- rzucił z hukiem trzaskając drzwiami ,wpadł na asystentkę oblewając ją kawą rzucił ,,przepraszam'' i  wbiegł do windy.