,, Oznaki życia'' 9

                                                         Oto kolejny rozdział opowiadania ze snem Uli w tle. Pozdrawiam :)         

                                                                         ,, Oznaki życia’’

Rozdział 9

Je remue le ciel, le jour, la nuit
Je danse avec le vent, la pluie
Un peu d'amour, un brin de miel
Et je danse, danse, danse, danse, danse, danse, danse
Et dans le bruit, je cours et j'ai peur
Est-ce mon tour ?
Vient la douleur...

Mieszam niebo, dzień, noc
Tańczę z wiatrem, z deszczem
Trochę miłości, trochę miodu
I tańczę, tańczę, tańczę, tańczę, tańczę, tańczę, tańczę
Biegnę przerażona w zgiełku
Czy to moja kolej?
Nadchodzi ból...

Niepewnie zrobiła krok w jego stronę nadal nie spuszczając z niego wzroku.  W jego oczach była pustka i nicość. Nie było nawet tej radości i chęci do życia, którą widziała jeszcze całkiem niedawno. Włosy miał w lekkim nieładzie. Spojrzała na jego trzydniowy zarost i jej wzrok padł na usta. Gdy się zorientowała, że od kilku minut mu się przygląda spuściła wzrok.  Stali blisko siebie a jednocześnie daleko.  W końcu pierwsza odezwała się kobieta.

- Jak mnie tu znalazłeś?- Odezwała się lekko spięta, bo bała się z nim rozmawiać po tym pocałunku. 

- Poprosiłem o adres w restauracji, w, której pracujesz.  Znają mnie tam, bo od dawna tam chodzę- wyjaśnił i zrobił jeszcze krok w jej stronę. Cofnęła się i oparła o kuchenny blat.  Zajął miejsce przy stole nie spuszczając z niej w wzroku. Sięgnęła po kubek i nalała sobie kawy z szklanego dzbanka.

- Napiszesz się czegoś?- Zapytała przerywając ciszę.

- Kawy, jeśli można- odparł szybko i omiótł wzrokiem kuchnię. Pomieszczenie nie było duże. Bardzo skromnie urządzone i wymagało remontu.  Drewniane ramy w oknie, stary kredens i szafki. Jednak ten dom wydawał mu się dużo lepszy od, laboratorium’’ jak nazywał w myślach swój dom. Skąpany w szarości i bieli. 

- Chciałam cię przeprosić, jeśli...- Zaczęła, ale widząc, że pokręcił głową postanowiła nie kontynuować tego tematu.  Zajęła miejsce obok niego.  Upił łyk kawy i zaczął rozmowę.

- Nie przyjechałem tu rozmawiać o twoim dziwnym sposobie okazywania radości.  Chciałem złożyć ci propozycję.

- Propozycję?- Spytała unosząc brwi w geście zdziwienia.

- Przepraszam źle to zabrzmiało – odparł lekko zmieszany.  Przyglądała mu się z uwagą. Miał idealne rysy twarzy, zmysłowe usta. Zarumieniła się, gdy zdała sobie sprawę, że kilku sekund gapi się na jego usta jak idiotka.

- To, o czym chciałeś rozmawiać?- Zapytała próbując zapanować nad głosem, który z nieznanego dla niej powodu drżał.

- Jak pewnie wiesz moja sekretarka spodziewa się dziecka. Od kilku dni jest na zwolnieniu lekarskim. W związku, z czym jestem w tyle z papierami i potrzebna mi pomoc.

- A co ja mam z tym wspólnego?

- Maciek mówił, że skończyliście te same kierunki. Z resztą niedawno natrafiłem na twoje CV, które było u Aleksa na biurku.

- Wysyłałam CV w wiele miejsc z nadzieją, że dostanę pracę, ale niestety. Wszędzie odmowa a z FD nawet nikt się nie odezwał a ja czekałam. Na szczęście teraz mam pracę.

- Chciałbym abyś została moją sekretarką, gdy Viola pójdzie na urlop macierzyński.

- Przecież jest jeszcze Maciej – Mówiła nieprzekonana do jego propozycji pracy w firmie.

- Owszem, ale wolałbym abyś to ty przejęła obowiązki Violetty.

- Dlaczego?- Zapytała nadal nie rozumiejąc, dlaczego nagle chce ją zatrudnić na to stanowisko.

- Dlatego, że potrzebujesz pieniędzy. Nie wierzę, że praca w knajpie ci wystarcza. Myślałem, że po studiach i z takimi wynikami masz wyższe aspiracje.

- Lubię pracę w restauracji i ludzi , których tam poznałam.

- Przemyśl jeszcze to. Pracę w knajpie łatwo stracić. I jeszcze jedno wolałbym abyś trzymała się ode mnie z daleka...Kopciuchu – Odparł chłodno i posłał jej ironiczny uśmiech.

- Wynoś się – krzyknęła nagle i pokazała mu ręką drzwi. Wstał od stołu i podszedł do niej.

- Obyś tego nie żałowała – Rzucił i wyszedł trzaskając drzwiami.  Oparła dłonie o zimny blat. Musiała się uspokoić. Była na niego wściekła.  Jednak jedno zdanie wypowiedziane przez bruneta zaczęło ją niepokoić., Pracę w knajpie łatwo stracić’’ 

Od wizyty Dobrzańskiego w domu Cieplaków minęło kilka godzin. Ula kroiła właśnie pieczywo robiąc siostrze kanapki. Maciek siedział przy stole i nic nie mówił. Odkąd przyszedł powiedziała do niego zaledwie kilka prostych słów. Nadal była zła na Marka, który okazał swoje ciemniejsze oblicze. Jeszcze nie miała pojęcia, co ono oznacza. Nawet nie pomyślała ani przez chwilę czy przeszczep jej mamy się uda. Skutki uboczne mogą pojawić się znacznie później. Wszystko teraz w rękach lekarzy.

- Martwisz się o ten przeszczep?

- Nie. Znaczy to też, ale nie o tym myślę.  Zastanawiam się, co miał na myśli Pan Dobrzański mówiąc, że pracę w knajpie łatwo stracić.

- Nie mam pojęcia. A właściwie, po co tu przyszedł?

- Zaproponować mi pracę sekretarki, ale odmówiłam.

-Czemu? Przecież nie, co dzień się zdarza, aby ktoś składał taką ofertę pracy.

- Nie ufam mu. Jest przystojny, ale to dupek – powiedziała i prawie skaleczyła sobie palec krojąc pomidora.

- Uważaj. A więc podoba ci się.

- Ładna okładka nie oznacza, że książka będzie ciekawa

- Ale może

- Nie powiedziałam, że nie.  Donata dziś w pracy powiedziała abym była ostrożna ,bo ponoć to duży dzieciak i sam nie wie czego chce.

Skończyła przygotowywać kanapki i zawołała Beatkę na kolację. Posiłek upłynął im w milczeniu. Nawet Betti dziś milczała przenosząc wzrok z Uli na Maćka i odwrotnie. Około dwudziestej pierwszej Szymczyk poszedł do domu zastawiając je same.

                                                 ****************

Przekręcała się z boku na bok i nie mogła zasnąć. Myśli kotłowały się w jej głowie. Przed oczami miała wciąż jego ironiczny uśmiech.  Pozory mylą. Rzeczywistość okazuje się bardziej okrutna.  A mili ludzie też potrafią pokazać swoje drugie oblicze.  Jednak Marek ma piękne oczy. Takie duże i szare a usta... Ula opanuj się –skarciła się w myślach.  Wtuliła twarz w miękką poduszkę i odpłynęła w krainę Morfeusza.

                          Gałęzie lekko tańczyły na wietrze a jesienne liście wirowały w tańcu. W powietrzu było czuć zapach sosny i świerków.  W oddali słychać było ciche stukanie dzięcioła w korę. Dziewczyna zrobiła kilka kroków stawiając bose stopy na miękkim leśnym mchu. Rozejrzała się dokoła. Wiatr rozwiał jej długie kasztanowe włosy zasłaniając jej twarz. Odgarnęła kilka ciemnych kosmyków z twarzy. Miała na sobie tylko letnią białą sukienkę, ale nie czuła zimna. Usłyszała nagle za sobą pękającą gałązkę drgnęła i odwróciła się. Utkwiła wzrok w szarych źrenicach. Mężczyzna patrząc w dwa błękity zrobił krok w jej stronę. Wyciągnął rękę i dotknął jej policzka. Pod wpływem jego dotyku przymknęła oczy. Musnął jej usta delikatnie. Jakby pytał o pozwolenie. Oddała pocałunek złapała  za koszulę i przyciągnęła go do siebie. Tak, że stykali się niemal ciałami. Zatracili się w pocałunku.

- Ten pocałunek to obietnica tego, co, kiedyś nastąpi. Słuchaj głosu serca tylko ono wskaże ci właściwą drogę. Jednak jeszcze nie teraz. Niedługo przestaniemy się widywać.  Bowiem zbliża się dwudziesty pierwszy października- zaczął mówić poprawiając białą koszulę. Spodnie też miał białe.

- Co wydarzy się w ten dzień?- Zapytała próbując zapanować nad drżącym głosem. W jego oczach dostrzegła łzy, które zaczęły spływać po policzkach. Wyciągnęła rękę, aby go dotknąć, ale odsunął się.

- Dzień przyniesie chwile grozy, smutek, ból i łzy.  Kolejne dni będą niewiadomą. Jednak pamiętaj, że po burzy zawsze pojawia się słońce.

- Czy to chodzi o moją mamę?- Spytała a  jej oczy napełniły się słonym płynem. Pokręcił głową i chwycił jej dłoń. Szli w milczeniu leśną alejką. Kazał zamknąć jej oczy, gdy otworzyła stali na wysokich skałach. Ich bose stopy nie były poranione, mimo, że stąpali po ostrych skałach i kamieniach. Otworzyła oczy i ścisnęła kurczowo jego dłoń, gdy spojrzała jak wysoko się znajdują. W oddali widziała korony drzew. Po prawej stronie skał kawałek od nic płynął strumyk. Wsłuchała się w szum wody i śpiew ptaków intonujących swoje serenady.

- Tu jest pięknie – odparła rozmarzona wciągając głęboko rześkie powietrze.

- Spójrz tam- powiedział wskazując jej dłonią leśną drogę. Nagle ujrzała na niej jak idą trzymają za ręce jakieś dziecko. Z daleka nie mogła dostrzec czy to dziewczynka czy chłopiec.  Postacie jednak szybko się rozmyły. Spojrzała w, obok, ale Marka już nie było. Rozejrzała się próbując wzrokiem odszukać go, ale bez skutku. Gdy przymknęła powieki znów znalazła się na leśnej polanie jednak w jej dłoni były niezapominajki.  Obudziła się i spojrzała na budzik, który wskazywał ósmą trzydzieści. Zerwała się z łóżka jak oparzona i zaczęła wyrzucać z szafy ubrania próbując znaleźć coś odpowiedniego. Nagle usłyszała dźwięk przychodzącego sms’a i spojrzała na ekran komórki.

,, Przepraszam ‘’

Skasowała wiadomość uznając ,że to jakaś pomyłka i powróciła do przerwanej czynności. Znalazła czerwoną bluzkę z kokardką i szare spodnie i zdecydowała ,że to będzie idealny strój.  Jej młodszej siostry nie było w domu więc domyśliła się ,że Maciek zaprowadził ją do szkoły a sam pojechał do pracy. Siedząc w autobusie myślała od kogo mógł być ten sms . Ktoś dzwonił z tego numeru do niej ,ale nie odebrała. Ciekawe kto zdobył mój numer? I czego chce? A może to Marek? Spojrzała przez okno i zauważyła ,że przegapiła swój przystanek.

                                                       ************

Ula nie widziała Marka odkąd wyrzuciła go z mieszkania. Osoba z nieznanego numeru przestała dzwonić. A w firmie wszyscy byli spokojni oprócz prezesa. Jego wszystko wyprowadzało z równowagi. Przyczyną jego złego nastroju była jego narzeczona Kalina ,która oznajmiła mu tuż przed wyjazdem ,że marzy o dziecku a po powrocie , że odstawiła tabletki.  Od paru dni sypiał w hotelu . Kobieta zaczęła przychodzić do niego do pracy do go strasznie denerwowało.

- Viola do cholery weź się do pracy- wrzasnął podchodząc do jej biurka. Sekretarka aż podskoczyła a kubek z zieloną herbatą wypadł jej z rąk.

-  Jest już prawie siedemnasta. A co ty taki nerwowy? – Spytała odkładając magazyn modowy. Dziś pierwszy raz pojawiła się w pracy po chorobowym. Czuła się już lepiej, ale lekarz kazał się jej oszczędzać. Zalecił jej też, aby unikała stresów, bo niekorzystnie wpływają one na dziecko.

- To nie twoja sprawa- Rzucił chłodno i zamknął się w gabinecie. Włączył laptopa i zaczął przeglądać zdjęcia modelek. Zdecydował, że później zajmie się budżetem. Niespodziewanie drzwi się otworzyły i ujrzał w nich Sebastiana.

- Czego chcesz?- Spytał ostro

- Pogadać. Ostatnio jesteś strasznie nerwowy. Viola właśnie znowu się źle poczuła i to przez ciebie. Dobrze wiesz, że moja żona nie może się denerwować?- Olszański podniósł głos zajmując miejsce na kremowej kanapie z Ikei.

- To niech robi, co do niej należy a nie się opierdala.

- Marek opanuj się.  To, że masz kłopoty z narzeczoną  nie znaczy, że masz na wszystkich się wyżywać.

- Owszem mam i to moja sprawa. Nie masz prawa się w...

- Ale jestem twoim przyjacielem i...

- Przeszkadzam?- Spytał Szymczyk wchodząc do gabinetu prezesa i widząc Dobrzańskiego w nie najlepszym humorze.

- Siadaj- Oparł brunet wstając i zajmując miejsce na biurku.

- Kalina chce mieć dziecko- powiedział jednym tchem w jego głosie nie słychać było ani odrobiny entuzjazmu.

- A ty nie chcesz?- Dopytywał Sebastian

- Oczywiście, że nie.  Na co mi bachor? Kalina zdecydowała, że to odpowiedni czas. Chce zostać w Warszawie na stałe i tylko w stolicy brać zlecenia. Właśnie wróciła z Chicago. Ostatnio mówiła mi, że już ma projekt pokoju dla dziecka. Ostatnio o niczym innym nie mówi. Jeszcze niedawno chciała ślubu, ale na razie odpuściła.

- Nie dziwie się jej, że chce dziecko. Skończyła przecież trzydzieści lat i to najwyższa pora, aby zacząć myśleć o rodzinie. W końcu jesteście ze sobą już wystarczająco długo- Odparł blondyn. Szymczyk przysłuchiwał się rozmowie przyjaciół, ale się nie odezwał.

-  Sześć lat jesteśmy razem. A trzy lata narzeczeństwem

- Trzy lata narzeczeństwem?- Zapytał z niedowierzaniem Maciej

- Tak.

- No to mów, kiedy wreszcie ślub- Odparł blondyn patrząc na przyjaciela uważnie.  Marek podrapał się po głowie. Nie lubił tego typu rozmów. Nie marzył o ślubie ani dzieciach. A może nie marzył o tym z Kaliną?

- Nigdy- Powiedział wprost a mężczyźni patrzyli na niego jak na kosmitę.

- Jak to nigdy?- Odezwał się Maciej

- Normalnie. Cholera!!!!

- Co?

- Miałem odebrać dziś ciotkę ze szpitala o szesnastej a jest osiemnasta – Rzucił i wybiegł z gabinetu niczym strzała? Zbiegł po schodach i wsiadł do samochodu odjeżdżając z piskiem opon. Jednak po chwili musiał się zatrzymać, bo szpital był całkiem niedaleko. Wysiadł z auta i biegiem udał się do wejścia. Potrącił lekarkę nie przepraszając. Nie słyszał nawet jak mówiła, że podłoga jest świeżo myta. Poślizgnął się i wpadł na dziewczynę przewracając ją. Otworzyła niebieskie oczy w, który dostrzegł strach i coś jeszcze, czego nie mógł nazwać. Inni przyglądali im się z uwagą i po cichu śmiali się pod nosem. Na końcu i oni wybuchli niepohamowanym śmiechem. Nagle cała złość z Marka wyparowała. Nie pamiętał, kiedy tak się śmiał.