20. ,, Ofiaruje ci mój ostatni oddech'' - Ost.

Zakończenie opowiadania. Wiem nikt nie spodziewał się takiego zakończenia. To jest dalsza część 19 ,, Gdy jestem obok ciebie ciągle marzę...'' ,,Trudne Powroty i ,, Cudza Narzeczona '' należały do szczęśliwych historii ta należy do smutnych,dramatycznych. Pozdrawiam :)
20 . ,, Ofiaruje ci mój ostatni oddech’’

Nastał ten wyjątkowy grudniowy dzień. Jedyny w roku.  Wigilia Bożego Narodzenia.  Brunetka otworzyła oczy przewracając się na lewy bok. Po drugiej stronie łóżka była tylko zmięta pościel. Usłyszała szum wody dobiegający z łazienki.  Usiadła na brzegu łóżka i spojrzała na nocną szafkę. Leżał na niej klucz na niebieskim sznurku. Wzięła go do dłoni i cicho wymknęła się z sypialni. Podeszła do białych drzwi i włożyła klucz w zamek i przekręciła. Jej oczom ukazał się pokoik dziecięcy. Ściany były całe białe tak jak i łóżeczko. Wszędzie były zabawki.  Dotknęła miękkiej kołderki.  Dotykała palcami wszystkich bibelotów, zabawek, ubranek. Na meblach osiadł już kurz. Nagle natrafiła na zdjęcie USG.  W jednej chwili zamarła wpatrując się w nie. Po jej policzkach popłynęły gorzkie łzy.  Oparła się o ścianę i zsunęła się po niej. Ukryła twarz w dłoniach.  W jej sercu wciąż była bolesna rana.  Pozwoliła spaść przejrzystym kroplom na białą koszulę nocną.  Chciała odciąć się od wspomnień. Zagłuszyć ból, który w niej tkwił.  Siedziała tak na podłodze skulona do momentu aż poczuła, że Marek zajmuje miejsce obok niej. Przygarnął ją do siebie a ona ufnie się w niego wtuliła.  Chciał coś powiedzieć, ale położyła mu palec na ustach.

                                                               *****************

Szli trzymając dłoń w dłoni przez biały park.  Zapadał już powoli mrok i robiło się coraz zimniej. Szron pokrył gałązki drzew, które w odbiciu nocnych lamp błyszczały niczym drobne diamenciki.  Kobieta spojrzała w niebo a na jej twarz i włosy zaczęły spadać małe płatki śniegu.  Marek przyglądał się narzeczonej jak zaczarowany. Przyciągnął ją do siebie. Byli tak blisko siebie, że czuła jego oddech na twarzy. Patrzył w jej oczy, które błyszczały niczym gwiazdy. Nie wypuszczając ją z ramion przywarł do jej ust. W ułamku sekundy świat przestał istnieć. Byli tylko oni i ich miłość. 

Odsunęli się od siebie ciężko oddychając i ruszyli w kierunku zaparkowanego niedaleko samochodu. Nie chcieli spóźnić się na kolację do rodziców Dobrzańskiego. 

- Wiesz, jakie jest moje największe marzenie?- Zapytała odwracając twarz w stronę ukochanego.

- Nie wiem, ale mam nadzieję, że się spełni. Dziś jest wyjątkowy dzień i wszystko jest możliwe.

- Czasem marzeniom trzeba trochę pomóc – odparła zamyślona na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech.

- Zgadzam się. A powiesz mi, o czym tak marzysz?

- O dziecku- wypaliła prosto z mostu i odwróciła twarz do szyby.

- Marek!!! Uważaj!!!- Krzyknęła, gdy ujrzała wprost na nich jedzie ciężarówka. Marek zrobił mocny zakręt i po chwili gwałtownie zahamował. Spojrzał na Ulę, która miała w oczach przerażenie i cała się trzęsła.

- Już dobrze- powiedział cicho odpinając pas i przytulając ją do siebie.  Przymknęła oczy powoli się uspokajając.

- O mało nie zginęliśmy. Tak nie wiele brakowało ja tak cię kocham - wyznała drżącym głosem.

- Ja też cię kocham mój aniele i zawsze będę cię chronił.

- Zawsze to bardzo dużo czasu.  Cieszmy się, co jest tu i teraz.  Ja wiem jak krótkie jest życie, bo otarłam się o śmierć.

- A pamiętasz mój wypadek? Miałem wtedy szczęście, że przeżyłem.  Za pierwszym razem mnie uratowałaś z płonącego samochodu.

- To było tak dawno, ale pamiętam.  Tak samo jak ten pokaz, gdy powiedziałeś mi jak bardzo mnie kochasz. Wydawało mi się, że miłość wystarczy a jednak coś nas rozdzieliło. Nie potrafiliśmy ze sobą rozmawiać a potem Oskar i...

- Nie naprawimy przeszłości, ale żyjmy przyszłością i myśmy o ślubie. Nie mogę doczekać się, gdy staniesz przede mną w białej sukni.

                                                      ********************

- Chciałam ci życzyć abyś wybaczył tym, którzy cię zranili i był szczęśliwy- wyznała Sławińska stojąc przed Aleksem z opłatkiem w dłoni.

- Dobrze wiesz, że nie potrafię wybaczyć Dobrzańskiemu. A szczęśliwy już nie będę.

-Więc mi też nie wybaczyłeś?- Spytała patrząc w jego czarne oczy, w, których dostrzegła jakoś małą iskierkę.  Przez chwile patrzyli na siebie w milczeniu. Zapatrzeni w swoje oczy bez zbędnych słów. Podszedł bliżej blondynki i spojrzał na jej kuszące usta. Nim się zorientowała złączył je ze swoimi. Oddała pocałunek a uczucia do niego odżyły. Odsunął się od niej nagle mówiąc przepraszam i wyszedł z salonu. Helena i Krzysztof wciąż nie mogli wyjść z szoku tego, co zobaczyli. Ula i Marek również. Paulina nie pojawiła się na wigilii, ale pojawiła się Ada. Kuzynka Marka, która zawsze coś knuła i nadal nie podobało się jej, że Ula jest z brunetem. Chciała ich zniszczyć oboje a najbardziej Uli. Nienawidziła jej, chociaż nie miała powodu. Jej kochanek Oskar wyjechał na razie z Polski, ale niedługo miał wrócić.  Julia pobiegła za Febo, który stał z kieliszkiem czerwonego wina w dłoni.  Podeszła do niego kładąc mu dłoń na ramieniu. Odwrócił się.

- Kocham cię, ale...- Zaczęła, ale przerwał jej wchodząc w pół zdania.  W jego oczach ujrzała ciepły blask taki sam jak wtedy, gdy byli razem.

- Wybaczyłem ci, bo nie umiem zapomnieć o tobie. Jednak nie proś mnie, abym pogodził się z Markiem. Nie zrobię tego.

- Dobrze, ale co z nami będzie?

- Jeszcze nie wiem, ale mamy czas, aby o tym pomyśleć a teraz wracajmy do środka, bo zimno.  Położył jej na ramionach marynarkę i objęci weszli do salonu.

                                   *************

                                                      Pięć miesięcy później…

- Ulka nie denerwuj się tak – powiedziała Alicja kładąc dłoń na ramieniu brunetki.  Ula poprawiła białą prostą suknie do ziemi.  Violetta podała jej białe róże.

Wzięła głęboki oddech. Nie wiedziała, dlaczego odczuwa jakieś niepokój.  Gdy przekroczyła próg kościoła poczuła mocne ukłucie w sercu. Marek stał już przy ołtarzu w czarnym garniturze. Obok stał starszy ksiądz. Byli Dobrzańscy, Olszańscy z dwójką synów, Maciek  położył dłoń na  zaokrąglonym brzuchu Ani.  W kościele pojawili się też pracownicy firmy Febo&Dobrzański, znajomi, dalsza rodzina.  Rozległ się dźwięk melodii. Ula powoli zbliżała się do ołtarza, ale uczucie lęku i ból w sercu nie minął. Próbowała o tym nie myśleć.  Spojrzała w oczy ukochanemu zobaczyła w nich wesołe iskierki. Podał jej dłoń i zaczęła się msza święta.

                                     **********

, Boję się
i smutno mi, i dręczą mnie przeczucia złe, ·bo nawet ksiądz pobłądzić mógł, pomylić się
I chociaż zna modlitwy sens, wie, czym jest grzech, ·czy wie, jak uratować nas, czy wie, jak wyrwać nas rozpaczy?

Mój kochany, ·nie wiemy, dokąd nas szaleństwo gna, ·wygnaniem los ukarał ciebie, a ja poślubiam smutek!’

’

Przyszedł moment na powiedzenie słów przysięgi małżeńskiej.  Oczy Uli się zaszkliły. Wyglądała wyjątkowo pięknie w ślubnej sukience z koronkowymi rękawami. Włosy miała rozpuszczone a welon był lekko przypięty z tyłu. .  Twarz zdobił delikatny makijaż.  W uszach miała kolczyki z perłą, które, kiedyś dostała od ukochanego.

- Ja Marek biorę sobie ciebie, Urszulo za żonę i ślubuje ci miłość wierność oraz uczciwość małżeńską i, że cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i wszyscy święci.  Teraz przyszła kolej na pannę młodą. Jakieś dziecko z tyłu zaczęło płakać i młoda kobieta wyszła z nim na, zewnątrz aby nie zakłócało ceremonii. Józef przykrył dłoń Ali swoją dłonią a obok nich siedziała Beatka i Jasiek z Kingą, z, którą się pogodził.

- Ja Urszula biorę sobie ciebie Marku za męża i ślubuje ci miłość, wierność oraz uczciwość małżeńską i, że cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i wszyscy święci.  

Młodzi nałożyli sobie obrączki w tym momencie wpadł do kościoła Oskar z bronią w dłoniach. Wszyscy goście byli przerażeni.

- Jesteś tylko moja. Będziesz tylko ze mną albo z nikim.  Nie poślubisz go. Nie pozwolę na to.

- Bardzo kocham Marka i jest moim mężem – odparła Ula drżącym głosem. 

- Pożałujesz tego!!!- Krzyknął Oskar wymierzając w jej kierunku broń.  Ksiądz patrzył na to z przerażeniem bojąc się wykonać nawet ruch.  Wszyscy bali się, co teraz się stanie.  Marek zasłonił żonę własnym ciałem wtedy broń wypaliła. Goście krzyknęli.  Mężczyzna osunął się na podłogę. Ula pochylała się nad nim brudząc sukienkę jego krwią. Pojawiła się kałuża krwi.

- Nie!!! Marek!!! Kocham cię słyszysz? Nie odchodź!!! Nie teraz ja cię bardzo potrzebuję. Jesteś dla mnie najważniejszy. Dzwońcie pogotowie!!Ratujcie go. On umiera!!!

- Kocham cię mój aniele- wyszeptały jego wargi.  Mówił tak cicho, że ledwie usłyszała. – Zawsze będę przy tobie – dodał i zamknął powieki.  Z, każdą chwilą jego oddech słabł. Ktoś zadzwonił po karetkę.  Załadowali go na nosze.

Ula klęczała na czerwonym dywanie roztrzęsiona. Nie była wstanie nawet wstać o własnych siłach.  Pomogła jej Violetta, która była wybrana na świadkową. Cały makijaż miała rozmazany.  Ubłagała lekarza, aby jechać z nim w karetce. Trzymała go za rękę. Nie wiedziała, że to są jego ostatnie chwile. Nie pozwolili uciec Oskarowi. Przyjechała policja i skuła go kajdankami. Musiał ponieść konsekwencje swego zachowania.  Krzyczał, że kocha Ulę i, że nie pozwoli, aby była z Dobrzańskim.  Wszyscy płakali. 

W szpitalu bruneta od razu zawieźli na blok operacyjny. Rana strasznie krwawiła. Musieli wyjąć kulę i zatamować krwotok.  Ula umierała ze strachu o świeżo poślubionego męża. Usiadła na krześle, ale po chwili wstała. Nie mogła usiedzieć.  Oddała Markowi swoje serce, które teraz przepełnia ból i rozpacz.  Gdyby jego zabrakło nie widziała już sensu życia. Wraz z nim umrze cząstka jej.  Mieli tyle planów. Tak bardzo chciała zostać matką i przytulić swoje dziecko do piersi. Stracili synka, ale uwierzyła, że będą mieli jeszcze dzieci.  A teraz on jest umierający. Jeśli umrzesz ja nie przeżyje. Jesteś dla mnie tlenem, którym oddycham. Bez ciebie nic już nie będzie ważne. Nikogo nie pokocham tak jak ciebie.
                              **********

Po dłuższym czasie z bloku wyszedł lekarz. Po chwili zobaczyła Marka jak wiozą go na salę. Nie mogła jednak tam wejść.  Domyślała się, że nie mają dla niej dobrych wieści.  Było już po operacji.  

-Co z moim mężem?- Zapytała ze łzami w oczach. Wciąż była w poplamionej krwią sukni ślubnej.

- Pani mąż został ranny w wyniku postrzału. Stracił dużo krwi. Potrzebna jest transfuzja. Ta noc będzie decydująca.

- Chce pan powiedzieć, że on może nie przeżyć?

- Niestety tak- odparł smutno Lekarz

- On nie może umrzeć. Nie może – powtarzała w kółko a z pod powiek znów popłynęły łzy.  Jej serce przeszywał trudny do opisania ból.  Helena podeszła do Uli i ją przytuliła. Ta jeszcze bardziej się rozpłakała. Krzysztof również miał w oczach łzy. Olszańscy nie mogli niestety dotrzeć do szpitala, bo nie mieli, z kim zostawić bliźniaków.  

Nad ranem weszła cicho do sali. Miała nadzieję, że nikt jej nie wygoni. Przeraziła się na widok tych wszystkich kabli i maszyn. Marek był bardzo blady i nieprzytomny. Weszła na łóżko i położyła obok niego. Czuła ciepło jego ciała. Łzy spływały policzkach.

- Błagam kochanie obudź się. Nie zostawiaj mnie- szeptała rozpaczliwie. Całowała jego usta. Otworzył nagle oczy na jej ustach pojawił się  delikatny uśmiech.

- Nie płacz skarbie. Kiedyś będziemy razem.

- Proszę nie zamykaj oczu. Potrzebuję cię.

Dłoń Marka sięgnęła policzka Uli i pogłaskała ją po nim pieszczotliwie. Otarł jej łzę, która powili spłynęła i spadła na suknię. Złapała jego dłoń przytuliła się do niej i pocałowała wewnętrzną jej stronę.

- Pamiętaj, że cię kocham. Zawsze będę kochał – ostatnie słowa ledwie dosłyszała, bo z trudem łapał powietrze. Jego powieki się zamknęły. Maszyna zaczęła wydawać przeraźliwy dźwięk. Na monitorze pojawiła się ciągła zielona linia.
  Wbiegli lekarze zabierając ją z łóżka. Mówili coś, ale ich nie słyszała. Widziała tylko bezwładne ciało w śnieżno białej pościeli. Głosy docierały do niej jakby zza szyby. Obrazy zlewały się w jedno.

- Nie!!! Nie!!!- Krzyczała Maciek chciał ją przytrzymać i przytulić. Wyrywała się a gdy chwile się uspokoiła zaczęła okładać pięściami jego klatkę piersiową.

- Dlaczego? Dlaczego? To niemożliwe. Marek Kocham Cię – jej głos rozniósł się po całej sali. Rozpaczliwy pełen bólu i rozpaczy.  Lekarze odeszli od łóżka przykrywając głowę białym prześcieradłem.

- Szósta dwadzieścia pięć. Godzina zgonu – usłyszała słowa, które padły jednego z lekarzy.

- Tak mi przykro. Pan Marek umarł – rzekł Doktor.  Dla Uli był to cios prosto w serce. Poczuła bolesne ukłucie. Zrobiła się strasznie blada.  Przed oczami zrobiło się jej ciemno. Czuła jak grunt usuwa się jej pod nogami i gdyby nie Maciek upadła by. Straciła przytomność.

                                        *******************

Parę dni później wszyscy, którzy byli bliscy dla Dobrzańskiego spotkali się, aby go pożegnać.  Ula stała przy Alicji blada z zaczerwionymi oczami. Łzy płynęły po jej policzkach niczym rzeka. W drżącej dłoni trzymała białą róże.  Czuła jakby jej serce rozpadło się na milion kawałków. Nie słuchała słów kapłana. Tego samego, który udzielał im jeszcze całkiem niedawno ślubu. A teraz musi pożegnać osobę, która stanowiła część jej życia. Dzięki ukochanemu podniosła się z bólu, jakim była strata dziecka. A teraz musi pozwolić odejść komuś, kogo tak bardzo kocha.  Życie jest niesprawiedliwe. Dlaczego musiałeś odejść? Zostawić mnie samą na tym świecie? Jednak wiem, że nasza miłość była piękna chodź, krótka. Przyrzekam, że nigdy nikomu już nie oddam serca. Bo go już nie mam. Ty je zabrałeś. Nigdy cię nie zapomnę.

Ludzie podchodzili do otwartej trumny dotykając jego dłoni tym sposobem żegnając się z nim.  Na drżących nogach podeszła też Urszula. Spojrzała na niego. Twarz wydawała się jej znajoma a jednak obca.  To nie był jej Marek.  Ten miał twarz bez wyrazu. Białą cerę i usta zaciśnięte w wąską linie. Delikatnie wzięła jego dłoń i złożyła pocałunek. Jego ciało było zimne, sztywne, bez jakiejkolwiek reakcji na jej dotyk.

- Żegnaj Kochanie –słowa z trudem przeszły jej przez gardło.  Nie było go dopiero kilka dni a już za nim strasznie tęskniła. Wiedziała, że nie otworzy oczu. Nie przytuli jej ani nie powie, że kocha. Jego serce już nie bije. Każda myśl o tym, że nie zobaczy jak się do niej uśmiecha ukazując te urocze dołeczki sprawiała nie wyobrażalny ból.  Łzy spadały na jej czarną sukienkę.  Tak bardzo nie chciała się z nim żegnać.

                                                                  **************

Nadszedł ten najgorszy moment. Usłyszała dźwięk trąbek. Jasno brązowa trumnaa powoli została spuszczana w dół. Ula upadla na kolana głośno szlochając. Nic nie było w stanie przynieść jej ukojenia.  Ocknęła się dopiero, gdy ktoś pomógł jej wstać. Wrzuciła białą różę. Zakopali dół. Rodzina i przyjaciele na grobie złożyli wielkie wieńce pogrzebowe  i kwiaty. Zapadła głucha cisza. Dla wielu była ona nie do zniesienia. 

- Obiecałeś, że mnie nie opuścisz a odszedłeś.  Niedługo się spotkamy. Całkiem niedługo. Jesteś miłością mojego życia.  Nic nie zapełni pustki po Tobie. Na płycie było imię i nazwisko oraz data. Dwudziesty siódmy maja. .. Ten dzień zebrani w tym miejscu zapamiętają do końca życia. Dla Uli ten dzień przekreślił nadzieję na przyszłość i szczęście. 

- Ula tak mi przykro. Byliście taką piękną parą – mówiła płacząc Helena. Pozostali też nie mogli się pogodzić ze śmiercią Marka.  Jednak w ich sercach i wspomnieniach pozostanie na zawsze.  Nikt nie zapomni go, jakim był człowiekiem.  Żałobnicy powoli wychodzili z cmentarza. Młoda Dobrzańska chciała jeszcze chwilę zostać. Rana w jej sercu krwawiła.  To było rozstanie na zawsze. Do niej nadal to nie docierało. Chciała znów poczuć jego silne ramiona i w nich zasnąć. Słońce zaszło ciemnymi chmurami i zaczął padać majowy deszcz.

, Pytała, „Co mam zrobić, co pomoże mi?
Ja nie mogę dłużej w takiej samotności żyć...
Mija tyle dni, wokół puste ściany.
Dlaczego musiał odejść ktoś tak kochany.?”··Jego duch stał obok, patrzył na jej łzy.
Dotykał policzka, lecz nie czuła nic...

'Wróciłem do Ciebie, stoję tu, jak dawniej!
Chciałbym Cię przytulić - kocham Ciebie Skarbie!
Śmierć zabrała mnie, lecz moja dusza pozostała.
Obiecałem Ci, że nigdy nie zostaniesz sama!
A to uczucie było zawsze silniejsze od śmierci...
Nikt nie rozerwie tej więzi!"


Spotkajmy się, znów, po drugiej stronie...
Nie mogę znieść myśli, że to już koniec...’’

                                        KONIEC!!!
Ps. Fragmenty piosenek Romeo i Julia - Boję się  oraz Verba- młode wilki -7 
https://youtu.be/i90OgYzB21g- smutna melodia.