,,Bolesna strata'' 19

- Niemal odebrałam ci życie, strasznie mi wstyd za moje zachowanie i… Powinnam chcieć zabić męża za krzywdę ,którą mi wyrządził. Za wylane łzy, podłe traktowanie i śmierć… synka. Gdybym nie musiała od niego uciekać może nie zginęłaby i córeczka . Moja mała – łza spłynęła po policzku do kącika ust. – Skrzywdziłam nieświadomie niewłaściwego człowieka pragnącego wyciągnąć mnie z psychicznego dołka. Faceta ,który strzegł mnie lepiej niż anioł stróż.

- Nie przesadzaj. Zrobiłem co uważałem za słuszne. Jak dyktował mi rozum- odpowiedział lekko zmieszany.- W liście wyjaśniłem dlaczego nie pojawiłem się w ośrodku. Nie byłem gotowy na rozmowę. Przyznasz ,że psychiatryk to przerażające miejsce.

Lodowate powietrze przesiąknięte wilgocią zacinało w  twarze. Urszula zadrżała wsuwając do cienkiej kurtki dłonie czując jak kostnieją jej palce. Wargi posiniały leciutko z zimna wydobywał się z nich mały obłoczek pary. Dobrzański zdjął szalik i okrył nim szyję Uli. Przez twarz kobiety przemknął cień uśmiechu.

- Zachorujesz ,a ja będę cię miał na sumieniu- odparł troskliwym tonem. Nie zważając na warunki atmosferyczne Ula ciągnęła dalej:

- Doświadczyłam tego na własnej skórze. Trafiłam na najgorszy ,bo ludzie z mojego oddziału byli świrami ,a bywają lepsze gdzie ludzie walczą jedynie z zaburzeniami odżywiania i wtedy pilnują ich by wszystko zniknęło z talerzy albo z depresją chodzą na terapię ,biorą leki i po pewnym czasie opuszczają budynek.  Mój przypadek uznali za bardzo ciężki na szczęście chyba nie beznadziejny ,bo spędziłam tam prawie dwa lata a nie pół życia. Czytałam też  książki od ciebie i zastanawiałam się czy nasza historia nie mogłaby ,kiedyś tak wyglądać. Teraz wiem ,że nie- zmniejszyła ledwo zauważalnie odległość między nimi. - Nie chciałam  cię skrzywdzić, pozbawić życia i żaden sposób pozbyć. Wybacz mi proszę- załamał się kobiecie głos.- Nikt nie opiekował się mną ,nie okazał się godnym zaufania człowiekiem. Znałeś mojego męża, ludzi go znających. Rano byłam na policji mam nadzieję ,że ją zatrzymają i wróci z powrotem do psychiatryka ze swoim chłopakiem.

- Może znajdziemy bardziej sprzyjające miejsce do dalszej rozmowy-

zaproponował szeptem przybliżając się do Uli.

Pokiwała głową ze zrozumieniem. Podał jej kwiaty wciąż trzymane w dłoniach i ruszyli do jego samochodu. Otworzył jej drzwi. Włączył ogrzewanie i radio. Milczeli słuchając świątecznych melodii.

- Chwila. Spóźnię się na autobus do Radomia. Sąsiadka załatwiła mi pracę u swojej starszej siostry i pokój. Pieniądze pożyczyłam ,ale oddam ,gdy będę miała. Potrzebuję zmiany otoczenia, spokoju ,poszukać bezpieczeństwa ,którego nie zaznałam u Maćka i Patrycji. Marek nadal mi nie wybaczyłeś?

- Nie boisz się wybierać się sama do obcego miasta- spytał nie nawiązując z nią kontaktu wzrokowego. – Przemyśl to.

- Przemyślałam. Czego mam się bać? Marek jechałam do innego państwa , mieszkałam przez kilka lat w Rosji zdana na siebie i bardzo młoda ,a ty mówisz ,że trzydziestopięcioletnia ma obawiać się wyjazdu do innego miasta? Żart jakiś- poczuła się urażona.- Nie wtrącaj się ,Marek. Potrzebuję odciąć się od przeszłości.- Wszystko ,co najgorsze już mnie spotkało. Więcej nie może.

O świństwie wyrządzonym w ośrodku nie zapomnę..jego brudnych łapach… chrapliwym głosie… szyderczym szepcie i… o boże nie… nie on..nie wtedy …nie… o bólu… wstręcie.. wstydzie..strachu… odrazie… biciu…

- Ok. Nie będę się wtrącać w twoje życie  po prostu martwię się o ciebie.

- Ha- zaśmiała się nerwowo.- Dwa lata się nie martwiłeś i co wyrzuty sumienia się odezwały?

- Ula ta rozmowa zmierza w bardzo złym kierunku. Źle się zrozumieliśmy. Skończmy tą dyskusję.

Ukradkiem obserwowała swojego towarzysza. Marek wyczuwał jej spojrzenie ,ale nie odwracał wzroku od drogi. Krople deszczu ze śniegiem rozmazywały się na przedniej szybie wraz z ulicznymi światłami tworzyły dziwną mozaikę. Ula zatopiona w bolesnych wspomnieniach nie zorientowała się nawet dokąd jadą. Nie wypytywała o to Dobrzańskiego. Chłodny wyraz twarzy nie zachęcał do dalszej konwersacji. W przeszłości wielokrotnie zapewniał ją o bezpieczeństwie. Nie oczekiwał niemożliwego. W stosunku do niej był cierpliwy i potrafił słuchać. Nie pamiętała wszystkich ich rozmów. Udawał ,że rozumie ,choć w jej mniemaniu nikt nie przeżywszy czegoś równie okrutnego nie jest w stanie zrozumieć. Rany codziennie otwierały się na nowo. Po lekach i psychoterapii stała się silniejsza. Gotowa sprostać wyzwaniom dnia codziennego i poddać się rutynie. Oczekiwanie na lepszy czas było jak czekanie na gwiazdkę z nieba. O miłości już nie marzyła. Pogodziła się z tym ,że jest za późno. 

Przypadkowy mężczyzna nie będzie  wychowywał mojego dziecka. Nie będzie kandydatem na męża ,a tymbardziej ojca. Samotne macierzyństwo jest mi pisane. Ja nie chciałam w taki sposób być matką. Nie chcę… nie chcę tego dziecko z dwojga złego wolałabym mieć dziecko z wpadki. Tylko z kim?

Zerknęła na skupioną twarz mężczyzny. Nie budził w niej strachu. Był powiewem świeżości w jej gorzkim życiu pozbawionym kolorów.  Stanowił  malutki element jej  przeszłości. Nie prosiła o to. Wkradł do jej życia  niespodziewanie, zniknął i znów powrócił. Z sideł depresji się wyrwała ,ale pustka nie dająca się niczym wypełnić  po śmierci dzieci pozostała jak i ból .

- Daleko jeszcze?- spytała nieco znudzona monotonną jazdą w deszczu ,a właściwie stanie w korku przed niemal całą drogę.

- Nie ,za jakiś kwadrans powinniśmy być na miejscu- odpowiedział.- -Marek nękają cię dziwne smsy? O przerażającej treści?

Zahamował gwałtownie i zjechał na pobocze.

Z konsternacją przeniósł na Ulę wzrok usiłując wyczytać coś z jej twarzy.

- Pokaż telefon- rzekła stanowczo.- Podaj – rozkazała.

- O co ci chodzi?

Musnęła palcami jego dłoń wyjmując z niej trochę opornie komórkę ,przejrzała wiadomości, w oczach stanęły łzy. – Spójrz.

Książę zadławi się własną krwią ,ratując księżniczkę. W mroku nocy dzisiaj skona ,taka będzie jego nagroda. Poświęci życie kochając ją skrycie. Czerwona maź rozbryzga się na ścianie, taki was los kochani.

Wypuścił powietrze z ust ,unosząc oczy na Ulę.

- Nie zastałam cię w mieszkaniu. Chciałam cię ostrzec i prosić byśmy razem wybrali się na policję. Ja też dostaje te sms’y i podejrzewam jedną osobę. Ada zwana najczęściej ,,Czarną’’ jest ponoć  poszukiwana. W kiosku nagłówek na jednej gazecie widziałam. Roztrzaskała komuś głowę o umywalkę i ze mną chcia…

- Zrobiła ci coś? Boże… o Boże - powiedział wstrząśnięty.-  Gdybym wiedziałam ,gdybym nie był cholernym dupkiem, tchórzem, ofermą myślącym tylko o tym przykrym incydencie- ukrył twarz w dłoniach odwlekając moment spojrzenia jej w oczy.

Na posterunku policji pokrótce wyjaśnili całą sprawę nie zatajając istotnych faktów. Policjant z stoickim spokojem ich wysłuchał obiecując ,iż zajmą się tą sprawą. Sporządzili rysopis .Okazało się ,że ktoś zgłaszał już podobny incydent w przypadku tej osoby. W niebezpieczeństwie znaleźli się Marek ,Ula oraz osoby ,które w jakiś sposób się naraziły Adzie lub jej chłopakowi. Dobrzański nie zamierzał chronić siebie i Ulę jak tylko będzie mógł. Pragnął wynagrodzić jej stracony czas. Ula nie uważała go za stracony. To właśnie czas pozwolił podnieść się, wstać i walczyć. O siebie, marzenia , przyszłość. Nie zważając na nic postanowiła wybaczyć Markowi. W końcu to ona czuła się winna. Zastanawiała się ,,co by było gdyby’’. Nie odczuwała lęku wręcz przeciwnie czuła ,że jest z nią szczery i stoi po jej stronie. Żałowała ,że nie udało się jej wysłać listu.

- Jesteś wykończona zawiozę cię domu. Zjemy coś i prześpisz się ,a jutro zastanowimy się nad przyszłością- Marek przystanął delikatnie ujmując jej dłoń.

- Autobus i tak odjechał ,a za pracę zaczynam od Nowego roku. Zadzwonię do Basi i przełożę. Zjedzmy jednak na mieście. Umieram z głodu- przyznała cicho.- I nie martw się nie mam  w torebce trucizny ani nic podobnego.

- Ula – uciął stanowczo.- Nie rozmawiajmy więcej o tym- usłyszała w jego tonie błagalną nutę.- Dzięki tobie Ada przestanie być bezkarna. Nie zataiłaś  ważnych informacji ,a to ważne- zakończył.

- Domyśliłam wszystkiego ,bo dostałam sms’a ,,Przez ciebie zginie Marek Dobrzański. Będzie to twoja wina ,a ty będziesz następna ,,śnieżko’’. Taką ksywkę nadała mi w psychiatryku znęcając się nade mną.

- Nikt nie będzie  ci dokuczał, znęcał się nad tobą i jeśli cokolwiek ktoś ci zrobi pożałuje- ostry ton mężczyzny zaniepokoił Ulę.

- Spokojnie. Chcę cię po prostu chronić i naprawić ,co zepsułem.

- Ty zepsułeś? Przecież to ja… przepraszam. Powinnam skończyć ze sobą. Zasłużyłam na śmierć- zadrżał jej głos.- Zadaję cierpienie niewinnym ludziom.

- To oni zadają tobie- sprostował.- Wpadasz w pułapki zastawiane przez innych. Nie możesz odejść ,bo…

- Dlaczego?- wpatrywała się w niego wnikliwie.

- Bo… nic nie zjedliśmy – dokończył kulawo.

- Niech ci będzie- mruknęła.- Jestem w zbyt dobrym humorze ,żeby się zmuszać do udawania ,że cię lubię.

- A musisz udawać?- Uśmiechnął się do niej uwodzicielsko unosząc jej dłoń do swoich warg. Wycofała pośpiesznie rękę i przyspieszyła kroku.

                                   &

Brunetka założyła czarne okulary przeciwsłoneczne owinąwszy się szczelnie szalikiem zamieniła z dwójką dobrze zbudowanych mężczyzn kilka słów i podążyła za Markiem i Ulą. Szła za nimi w odstępstwie paru metrów nie wzbudzając podejrzeń. W gorączce świątecznej nikt nie zwrócił najmniejszej uwagi na nieznajomą.

W szatni podstępem dostała się do płaszcza Dobrzańskiego ogarnęła ją wściekłość ,gdy nie znalazła kluczyków od auta. Usiadła w dobrym punkcie do obserwacji nie spuszczając z nich wzroku. W między czasie skontaktowała się z chłopakiem i zaśmiała się pod nosem. Zamówiła wodę z cytryną  punkt po punkcie realizując swój chory plan.

                                               ***

Uroczą knajpkę wypełniał głośny śmiech, ożywione rozmowy ,czułe wyznania. Dwójka znajomych stała się obserwatorem otaczającej ich wokół miłości. Nad nimi wisiały na sznureczku kolorowe ,pastelowe serduszka nieopodal okna. Mrok rozświetliła tęcza barwnych światełek. Na stoliku stała mała świeczka ,która nasunęła Uli  myśli o córeczce i ich ostatnich świętach. Odkąd jej nie było nie obchodziła Bożego Narodzenia. Jakichkolwiek świąt.

Ze smakiem pałaszowała polędwiczki wieprzowe w sosie śmietankowo-tymiankowym. Brunet przyglądał się jej utwierdzając się jeszcze bardziej w przekonaniu ,że Sebastian nie ma racji i Ula to właściwa kobieta. Jadł wolno swoją porcję wodząc za nią wzrokiem. Z zaczerwionymi policzkami w skromnym ciemnym sweterku sprawiała wrażenie ciepłej ,serdecznej osoby dotkniętej cierpieniem. Kąciki jej ust unosiły się leciutko do góry ,gdy przed pojawieniem kelnera opowiedział żart. Zmuszała się w dalszym ciągu do uśmiechu. Czyżby miała żal do niego o dwa lata bez odzewu? Wróciły bolesne wspomnienia? Nie jest zadowolona z jego towarzystwa? Wydawało mu się ,że nie  przeszkadzało jej jego towarzystwo. Cóż musiał namawiać ją na wstąpienie do restauracji ,ale wnętrze zrobiło na niej wrażenie. Czy on też robił? Nie broniła się tak bardzo przed dotykiem. Starał się jej nie spłoszyć śmiałym gestem bądź wyznaniem miłosnym. Wolał poczekać ,aż  mu zaufa w pełni i chociaż polubi. W jej błękitnych oczach odbijał się blask świecy.

- Ula nie wyjeżdżaj- wypłynęło niespodziewanie z jego ust.

Nie mógł się powstrzymać ,aby jej nie dotknąć. Splótł palce ich dłoni. Cofnęła gwałtownie rękę.

- Marek …jakby to powiedzieć… ja nie jestem do końca sama. A wyjechać muszę inaczej zwariuję. Potrzebuję spokoju ,nowego otoczenia ile mam  ci powtarzać ?!- zdenerwowała się. 

- Co to znaczy? Jesteś z kimś?

- Jestem w ciąży- wyjaśniła, łkając.- Nie dotykaj mnie!- wybuchła ,gdy ponownie sięgnął po jej dłoń. Odsunęła z hałasem krzesło i wybiegła bez kurtki z restauracji. Marek wypił duszkiem herbatę czując ,iż potrzebuje czegoś mocniejszego. Jednak nie zamierzał teraz się upijać. Otrząsnąwszy się wybiegł za kobietą.

Zapłakana rzuciła się wprost pod rozpędzony samochód. Odbiła od maski upadając na mokry asfalt. Upadła leżąc w dziwnej pozycji w kałuży krwi. Z czoła pływała strużka czerwonej cieczy. Kobieta była nieprzytomna. Jej klatka piersiowa unosiła się leciutko ,a ubraniu powstała  coraz większa rdzawa plama. Kierowca z piskiem opon odjechał zastawiając kobietę bez pomocy. Ktoś spanikowany zadzwonił po karetkę ,a  reszta przechodniów biernie przyglądała się  całemu zdarzeniu. Dobrzański przedarł się przez tłum gapiów i rzucił się do Uli tuląc ją siebie jego ubranie zaczęło przesiąkać jej krwią. Ledwie oddychała. – Kochanie… zrobię wszystko… tylko żyj- w oczach zabłysły łzy.

Na sygnale przetransportowali ciężko ranną do szpitala. W pośpiechu zabrali ją na blok operacyjny. Operacja trwała kilka godzin.

 Dobrzański umierał z niepokoju. Kroczył po korytarzu odchodząc prawie od zmysłów. W wigilię pojawił się w sali Uli z kwiatami i książką. Czytał jej ,opowiadał, zapewniał o głębokim uczuciu. Wyjaśniła się również sprawa ciąży. Niestety potwierdziła się ,ale doszło do poronienia w czternastym tygodniu. 

 Patrycja, Maciej, dzieciaki, sąsiadka oraz Marek czekali ,aż nabierze sił. Budziła się i na nowo zasypiała będąc na silnych lekach przeciwbólowych. Zauważał zmianę w jej zachowaniu. W restauracji ten wybuch zaskoczył go ,ale pomyślał ,że to on ją przestraszył nie ona jego. Wątpił by kiedykolwiek jeszcze pomyślała o pozbawieniu kogoś życia w gruncie rzeczy uważał ją za dobrego człowieka tylko mocno skrzywdzonego i pogubionego. 

- Ula , Ulka ,kochanie… musisz przeżyć… kocham cię… tak bardzo cię kocham… nie zostawiaj mnie… nie …błagam nie… Boże oszczędź ją..wysłuchaj mnie… to moja wina..moja wina… nie odbieraj mi Uli. Mojej Uli! Ula! Skarbie – kciukiem gładził dłoń ukrytą pod bandażem.
- Marek- wychrypiała .- Co ty tu... - rozejrzała się nerwowo.- Znowu robisz?
- Czekałem ,aż się obudzisz. Jak się czujesz? Potrzebujesz czegoś? 
-A jak mam się czuć? Straciłam dziecko- zadrżały jej usta.
- Nie bój się - rzekł uspokajająco widząc strach w oczach.- Nie skrzywdzę cię. Ula ja...
- Wiem i przepraszam za to w restauracji. Ślepa byłam wcześniej tego nie zauważając. Przecież to takie oczywiste. Marek ,ale ja nie mogę powiedzieć tego samego. Kochasz mnie ,prawda?  
Znieruchomiał i oszołomiony przyglądał się jej wnikliwie.