,,Bolesna strata'' 21

Podciągnęła koc przerzucając ze znudzeniem kanały w telewizji. Marek wyszedł do Maćka i wracając wpadł po drodze do Sebastiana ,a ona nudziła się bojąc się wyjść sama po zmroku. Bała się samotności, pustych ścian wspomnień ,ciemnych korytarzy. Mogłaby powiedzieć życia. Rzeczywistości w której nie umiała się odnaleźć. Ugotowała pierogi niestety trochę przesoliła rozmyślając o przeszłości ,pobycie w psychiatryku i gwałcie.

Zerwała się z kanapy boso przechodząc przez salon i wychodząc na balkon. Oparła się o barierkę przesuwając wzrokiem po nocnym niebie. Znienawidzony szept wciąż pozostawał w zakamarkach umysłu. Zakryła uszy nie chcąc słyszeć szyderczego śmiechu ,gdy popychał ją na łóżko. Pamiętać zapachu przyprawiającego o mdłości, niechcianego dotyku, ostrego ciosu w głowę.

Na próżno wyrzucała obraz siebie zakrwawionej w nocnej koszuli na lodowatej podłodze. Potrząsnęła głową wdychając mroźne powietrze. Ze świstem je wypuściła tworząc malutki obłoczek pary.

                                &

Otworzył drzwi z małą na rękach. Zaniósł ją do pokoju gościnnego układając w wielkim łóżku i rozpiął różową kurteczkę z nadrukiem misia na rękawie. Wyjął najpierw jedną rączkę z rękawką potem drugą tak by się nie zbudziła i ściągnął buciki.

 Kiedyś miewał gości zostających na noc. Dziewczynka posapywała leciutko i ułożyła dłoń na poduszce. Zostawił uchylone wyruszając na poszukiwanie Uli.

- Kochanie?- zawołał. – Ula!

W końcu odnalazł ją na balkonie spoglądającą w dół. Wystraszył się ,że chce skoczyć. Przypomniały mu się jej wcześniejsze próby.

 Nieco przerażony wziął ją na ręce i ściskając tak mocno ,że kaszlała nie mogąc zaczerpnąć tchu. – Marek- wykrztusiła.

- Przepraszam- ostrożnie postawił ją na ziemi. – Przeraziłem się. Myślałem… Jezu Ula zawału dostanę przez twoje dziwne ,,zabawy’’.  Co ty chciałaś zrobić?

- Nic- wzruszyła ramionami chwytając się barierki. – Na skakanie zdecydowanie za nisko. Nie chcę być sparaliżowana.

Ściągnięta twarz i zaniepokojone oczy śledzące jej ruchy świadczyły o braku przekonania do słów kobiety. Leciutko chwycił jej nadgarstek.

- Ulka, na litość boską zamarzniesz na kość. Poczekaj tu i nie skacz.

- Nie skoczę przysięgam. Chciałam się przewietrzyć czemu zostawiłeś mnie w nocy samą? Pomyślałam ,że masz dość niańczenia, opiekowania psychicznie chorą i zamierzasz ukarać mnie za to ,że żyję.

- Karać? Ciebie? Nie jesteś niczemu winna , Ula- zwalczył chęć przytulenia jej i podał gruby puchowy koc. Odebrała go z jego rąk.

- Dziękuję- posłała mu sztuczny uśmiech. –Jesteś głodny? Podgrzeję ci obiad ,a ty mi powiesz gdzie podziewałeś się przez pół dnia?

- W firmie i u Maćka. Dwie godziny temu pojechał do Patrycji i dzieciaków.

- Podły kłamca. Miałeś być u Sebastiana.Patki wybrała się bez niego do rodziców?

- Tak. Oliwka śpi w pokoju gościnnym- poinformował.

- Opiekujesz się małym dzieckiem?- spytała oniemiała owijając się szczelniej kocem. Mroźny podmuch sprawił ,że Marek zadrżał wsuwając dłonie do kieszeni spodni.

– Wejdźmy do środka ,bo się przeziębimy – odparł.- A jutro  porywam cię w krótką podróż. Spodoba tobie  i małej. Oliwka nie stanowi za dla ciebie problemu? Wiem powinienem wcześniej uprzedzić cię o zabraniu małej do domu. Mój błąd.

Zwiesiła głowę usiłując ukryć emocje. W jej niebieskich oczach pojawił się strach i łzy. Serce zakłuło boleśnie na wzmiankę o jakimkolwiek dziecku.

- Nie mogę- zdołała wyksztusić i wybiegła trzaskając szklanymi drzwiami.

Zajrzał do Oliwki pogrążonej we śnie. Zapalił lampkę na wypadek ,gdyby obudziła się w środku nocy. Doświadczenia w opiece wielkiej nie posiadł ,ale sądził ,że Sebastian ,kiedyś miał rację mówiąc ,,Stary to ci się jeszcze przyda. Zobaczysz jak sam będziesz bawił takie maluchy’’. Wówczas pilnował  synka Olszańskich ,gdy szli na wesele do rodziny i nie chcieli brać na nie rocznego dziecka.

Maćkowi obiecał zająć się małą do czasu jego powrotu z Poznania czyli do niedzielnego popołudnia. Maciej miał ogromne zaufanie do Marka wiedząc ,że zostawia dziecko pod dobrą opieką. Nie był pewien tylko reakcji Uli na dziecko w domu. Terapia szokowa mogła przynieść odwrotny skutek. Nie chciał ,aby jej się pogorszyło i musiała korzystać z usług specjalisty. O ośrodku i leczeniu nie wspominając. Zapewnienia Marka ,że nic złego się nie zdarzy i ręczy za nią przekonały Szymczyka do powierzenia Dobrzańskiemu opieki nad Oliwką.

W środku nocy spacerując po korytarzu usłyszała cichy płacz i zajrzała do pokoju. Mała główka podniosła się i usiadła na łóżku pociągając noskiem.

- Połóż się słoneczko- szepnęła pieszczotliwie.- Ciocia zaśpiewa ci kołysankę lub opowie bajkę, chcesz? Kiedyś śpiewałam ją swojej córeczce.

- Gdzie ona jest?

- W niebie ,kochanie- odpowiedziała zdławionym głosem.

- Tak jak moja mamusia? Znałaś moją mamusie?

- Nie. Opowiedzieć ci więc tą bajkę?- zapytała wymijająco.

- Tak- ucieszyła się dziewczynka układając się na pościeli i zamykając oczka. Ula odgarnęła jej brązowe włoski.

- Kobieta nie traciła nadziei na pojawienie się miłości. Płakała czekając na księcia ,któremu odda swe serce.

- Dlaczego plakała?- spytała półprzytomnie.

- Bo tęskniła za córeczką ,a książę był blisko zanim zrozumiała kim był książę on zniknął z jej życia. Bezpowrotnie. Zasnął wiecznym snem podczas czarnej nocy . Odszedł na zawsze.

- Cemu?

- Umarł. W dłoni trzymał list. Napisany specjalnie dla niej. Na czarnym nagrobku ktoś położył czerwoną różę. Kobieta ,która drwiła z jego uczuć i straciła miłość swojego życia. Za późno to zrozumiała. Pokochała go całym sercem ,ale nigdy mu tego nie powiedziała. Nie wiedziała.

Dziewczynka wybuchła płaczem. Zdezorientowana Ula szukała ratunku przenosząc wzrok na Marka stojącego w drzwiach.

- A później księżniczka obudziła się i okazało się ,że to był tylko koszmar. Książę czekał na nią po śniadaniu w ogrodzie. Wręczył jej czerwoną różę i pocałował. Księżniczka od dawna śniła o jego pocałunku i wyśniła. Prawdziwą miłość. Wzięli ślub i żyli długo i szczęśliwie- zakończyła tuląc do siebie śpiącą dziewczynkę. Okryła ją kołdrą i podniosła się z łóżka.

- Zasnęła? A z ciekawości bajka o niespełnionym marzeniu o miłości i pięknej córeczce ,którą kochała nad życie, z czasem zakochując się w księciu było o tobie?

- Nie trudno się domyślić.

- Marzenia się trzeba spełniać inaczej pozostaną w sferze fantazji- przysunął się bliżej patrząc w jej oczy.- Księżniczką byłaś ty w takim razie ja byłem księciem?

- Nie, zupełnie ktoś...inny- skłamała. – Z tą córeczką prawda resztę wymyśliłam. - Dobranoc, Marek.

- Kolorowych snów ,moja księżniczko- musnął jej czoło zanim zareagowała już go nie było.

Mylisz się nie jestem twoją księżniczką ani ty moim księciem. Pomyliłeś bajki. My jesteśmy piękną i bestią w odwrotnej wersji.

                                       &

Do siedemnastej nie opuszczał biura mimo ,że był weekend. Chciał nadgonić zaległości w papierach i zająć się wreszcie sprawami firmy.

 - Wyjdziemy w trójkę. Ula?- popatrzył na kobietę.

Ta przykucnęła przy Oliwce zapinając odpiętą różową kurteczkę z nadrukiem misia na kieszonce i chwyciła jej małą rączkę. Poczuła ciepło od małego ciałka i miała ochotę ponownie się rozpłakać. Tak pragnęła być mamą. Mieć swojego maluszka ,którego utulałaby do snu. Patrzyła jak rośnie, słuchać pierwszych słów, widzieć pierwszy dzień w przedszkolu, w szkole ,jak idzie w później na studia.

- Pójdziesz z ciocią i wujkiem do magicznego miejsca?- zwrócił się do dziecka.

Dziewczynka wlepiła w niego małe oczka i pokiwała główką.

- No załatwione. Idziemy i przygotujcie się na mnóstwo barw.

- Co?

- Niespodzianka. Dawno i chciałem cię tam zabrać… -zawiesił głos. – Ale wyszło jak wyszło. Najważniejsze ,że spędzimy trochę czasu we trójkę w miłym i ciekawym miejscu- uśmiechnął się czarująco.

- Ty to masz dar przekonywania- zaśmiała się zakładając dziewczynce czapeczkę. – Marek ,ale bez romantycznych niespodzianek ,ok.?

Przytaknął wzdychając ciężko. Na odwołanie wszystkiego było stanowczo za późno.

Znowu wyjdę na kompletnego idiotę. Ula nie dostrzeże we mnie nic więcej niż kumpla. Kocham ją i chcę jej szczęścia ,ale nie wiem czy istnieje szansa ,że ona kiedykolwiek zauważy mnie jako mężczyznę? Kogoś z kim chce przejść razem przez życie?  Czy ona w ogóle coś czuje?

Patrycja często odwiedzała ich z dzieciakami ,lecz Ula była wycofana ,nieswoja. Unikała dzieci i Patka to rozumiała. Marek z Łukaszem rozmawiał o samochodach, samolotach ,żołnierzach. Raz wyszli na sanki zabierając Kasię i Oliwkę. Najmłodsza lgnęła do niego i nazywała go wujkiem. Wielokrotnie pomyślał ,że chciałby mieć taką córeczkę.

 Szli w trójkę chodnikiem mijając śpieszących ludzi i kobietę z malutkim pieskiem na czarnej smyczy.

- Naplawde?- wysapleniła. – Ja chce nie bylam z mamusią w labilince. Mama chodzi do placy i nie ma casu na zabawe i sfatelka.

- Gaduła mała- skomentował i roześmiał się.- Labiryncie- poprawił.

 Wydęła usta i puściła rękę Uli. – Oliwcia!- spanikowana Ula wzięła dziecko na ręce przytulając je do siebie. – Tu jest ulica nie wolno iść bez opieki dorosłych i puszczać ręki. Mogło się coś stać.

Byłaby cudowną mamą ,gdyby los nie odebrał jej tej szansy.

Uspokoił wystraszoną Ulę i dziecko ,a następnie biorąc małą na ręce skierowali się do samochodu.

Obie zachwycone spojrzały z oddali na feerię barw. Uli zaparło dech w piersiach ponieważ uwielbiała wszelakie ozdoby, światła , kolory zwłaszcza zimą. Niegdyś kochała tą porę roku. Wydawała się jej taka niezwykła jak z bajki. Uwielbiała też pozostałe pory roku ,ale zimę szczególnie. Diametralna zmiana nastąpiła po śmierci córeczki. Znienawidziła święta Bożego Narodzenia ,a co gorsza zwątpiła i od tamtej pory nie przekroczyła żadnego progu kościoła. Odcięła się zupełnie od tego. Nie wierzyła w nic. Cierpiała pogrążając się w coraz silniejszej depresji i rozpaczy. Wyrwał ją z tego piekła Marek i ośrodek ,w którym przyjmowała leki. Nadal dwa razy w tygodniu umawiała się na wizytę do specjalisty i przyjmowała leki ,chociaż mniejsze dawki i zapominając czasem wziąć funkcjonowała niemal normalnie. Poza lękami i strachem przed bliskością oraz pewną obawą zaangażowania uczuciowego. Bała się dopuścić uczucia ,że je ktoś wykorzysta ,choć nie miała postaw ,aby tak twierdzić. Marek obdarzył ją szczerym i gorącym uczuciem ,którego ona nie umiała odwzajemnić i myślała ,że nigdy to się nie zmieni.

&

Nazajutrz Dobrzański zabrał Ulę na obiad do eleganckiej restauracji. Śliczny wystrój kojąco wpłynął na kobietę. Wyciszyła się i oswajała powoli z takimi miejscami. Atmosfera była bardzo miła ,a Ula po raz pierwszy nie wspominała o przykrych rzeczach żyjąc chwilą. Spacerowali po mieście obok siebie starając się nie dotknąć jeden, drugiego. W Uli wywoływało to atak paniki. Wzdrygnęła się ,gdy przypadkiem ktoś szturchnął ją łokciem podczas wpatrywania się w witrynę sklepową.

- Dziecięce ubranka na ,co mi one? Nie przydadzą się już – westchnęła przygnębiona.

- Chcesz zajrzeć do środka?- spytał z ożywieniem.- Najwyżej podarujemy komuś w prezencie ,albo…

- Albo?- pochwyciła. Przyjrzała się Markowi badawczo.- Marek ,skończ proszę… dobrze wiesz ,że po tym wszystkim nie umiałabym być…

- Być ze mną?

- Z mężczyzną. W ogóle. Zaufać facetowi na tyle ,aby stworzyć z nim trwały związek. Przelotne znajomości też mnie nie interesują.

- Poczekam na ciebie, Ula.

. – A tekst wziąłeś  z taniego romansu- stwierdziła.

- Mówiłaś ,że nie oglądasz.

- Bo nie oglądam. No czasami. A ty tracisz czas. Nie mogę ci nic zaoferować ,a kiedyś opuszczę twój dom.

Dotknął jej policzka zarumienionego od mrozu. Wielkie oczy lśniły walcząc z napływającymi łzami.

- Nie – szepnęła.- Nie dotykaj mnie!- krzyknęła ,aż parę osób się obejrzało.- Lepiej chodźmy stąd ,a nie siejemy zamęt wśród ludzi.

W samochodzie milczeli patrząc przed siebie. Marek po raz kolejny czuł bezradność wobec postępowania Uli. Nie łatwo skruszyć było lód w jej sercu. Rozmyślając wpadł na jeden pomysł.

- Następną sobotę wybrałabyś się ze mną do Poznania?- zapytał kierując się w stronę stadionu narodowego. – Ulka ?