,, Ocal moje serce'' 17

Info: W poprzedniej części Józef przeprowadził męską rozmowę z Markiem. Dobrzański rozwiał jego wątpliwości dotyczące jego czystych intencji względem Uli. Betti traktuje Marka jak członka rodziny i nazywa go ,, Mareczkiem'' Zaś on jest bardzo szczęśliwy  z powodu bliźniaczej ciąży Ulki i otacza ją czułą opieką.
W trakcie ślubu Pauliny i Antoniego we Włoszech dochodzi do skandalu i główna para urywa się z wesela wcześniej.
I tak wiem ta część trochę nie wyszła. 

Morskie powietrze niosło za sobą powiew świeżości. Wiatr tańczył w długich pasmach kasztanowych włosów. Objęła barierkę rozkoszując się letnim powiewem. Przyglądała z góry spacerowiczom, dziećmi zachwycającymi się prawdziwymi włoskimi lodami, kolorowymi budkami znajdującymi się nieopodal białej plaży i krystalicznie czystej wody. Poprawiła zawiązaną na biodrach chustkę, czekając na Marka. Wyszedł na moment i za chwilkę miał wrócić. Zjedli smaczne i bogate w witaminy śniadanie przy małym ze szklanym blatem stoliku. Pośrodku stał wazonik z czerwonym kwiatkiem. Delektowali się szumem fal ,jedząc w ciszy. Nawzajem karmili się kiścią bardzo słodkich winogron i uśmiechali do siebie. Marek kontaktował się z rodzicami tuż po przebudzeniu. Ula wciąż naśmiewała się z niego z powodu snu, którego jej nie opowiedział. W oddali dostrzegła płynące malutkie łódki z białymi masztami. Kobieta usiadła na ławeczce wyścielonej kolorowymi poduszkami i dokończyła picie soku.

- Skarbie , masz ochotę na spacer?- zapytał nachylając się i całując ją w kark. Przymknęła oczy rozkoszując się dotykiem jego ust na swojej rozgrzanej skórze. – Rezerwacja w hotelu kończy się nam pojutrze ,więc wykorzystajmy ten czas najlepiej jak potrafimy. Wieczorem na placu jest pokaz sztucznych ogni i występ.

- Na placu Świętego Marka?- zaciekawiła się. – A Gorgola i malownicze uliczki Toskanii ? Marzyłam ujrzeć na własne oczy winnice .

- Następnym razem zobaczymy te miejsca ,obiecuję ,a teraz porywam cię na spacer i pyszne lody.

- Szkoda ,że nie ma z nami Betti. Ona nie umie żyć bez lodów- zaśmiała się i żwawo ruszyła schodząc po schodkach.

- Tobie nie wolno pić wina- stwierdził kategorycznie. – I nie mów ,że jedna lampka ci nie zaszkodzi. Nie próbuj mnie przekonywać do spróbowania żadnego trunku. Najważniejsze jest zdrowie maluchów. Naszych malutkich dzieciaczków- zakończył.

- Dbam o szczęście naszych ,,dzieciaczków’’ w przeciwieństwie do ciebie. Denerwujesz mnie ,a mi nie wolno- odgryzła się.- Zapominasz się Marek. Ja nie jestem pewna czy ślub to dobry pomysł.

- Kocham cię i pragnę ,abyś została moją żoną. Wiem ,że Piotr okazał się fatalnym mężem ,ale ja będę jestem inny pani Dobrzańska.

- Nie jestem panią Dobrzańską.

- Wkrótce będziesz. Chyba nie przestałaś mnie kochać?

- Nie ,kocham cię i to się nie zmieni ,ale… nie weźmiemy za miesiąc ślubu- powiedziała zdecydowanie.- Odłóżmy go. Nie chcę stać się bohaterką skandalu wśród samej śmietanki towarzyskiej. W ogóle nie pragnę wielkiego przepychu i książęcego balu.

- Kochanie , poważnie chcesz odwołać nasz… ślub?- czuł ,że się dusi.

- Nie odwołać ,a przełożyć. Poza tym jesienią pogoda zdradliwa i deszczowa.

- Nie rozumiem?

- Podobają mi się śluby w ogrodzie. Skromne w gronie najbliższych bez nie wiadomo jak drogich dodatków. Kwartet smyczkowy nie jest nam do szczęścia potrzebny ani kamerzyści ,dziennikarze i druhny.

- W ogrodzie? Może jeszcze na polu?- zasugerował złośliwie. – Nie każ czekać mi w nieskończoność na nasz ślub. Dlaczego się wahasz? Nie pojmuję tego. Pokonaliśmy ogromną ilość przeszkód, dzieliło nas mnóstwo kilometrów , walczyliśmy o szczęście i chcieliśmy wnieść radość do naszego życia. Tęskniliśmy , cierpieliśmy ,gdy dzielił nas ocean ,a mając siebie w zasięgu wzroku sami tworzymy sztuczne problemy ,by odwlec ślub w czasie i po co? Jaki sens jest przekładać ceremonię ślubną? Z Piotrem zawarłaś związek małżeński bez mrugnięcia okiem- uderzył w melodramatyczny ton. – Przyznasz ,że deszcz jest błahym powodem odwoływania ślubu.

- Marzyłam o romantycznej scenerii ,a zwykły urząd stanu cywilnego ani odrobinę za taki nie uchodzi. W ciąży bliźniaczej i tak paskudnie wyglądam – skarżyła się z opuszczonymi ramionami wzdłuż tułowia.

Objął ją mocno szepcząc do ucha uspokajające słowa. Jego głos był jak muzyka. Wyciszyła emocję i uśmiechnęła się opierając swojego czoło o jego wpatrując się w szare tęczówki narzeczonego.

- Przepraszam. Wybacz marudnej babie w ciąży.

Uśmiechnął się do niej pięknie i założył wysuwający się z lekkie upięcia jej kasztanowy kosmyk.

- Wybaczam ,chociaż przyznam ,że ciężko znoszę te twoje wywody na temat małżeństwa. A romantyczną scenerię...hm...pomyśli się. 

- Dla nich warto i mogłabym znieść wszystko- wzięła rękę Marka przykładając do swojego brzucha. – Po powrocie z Włoch zacznijmy przygotowania do ślubu. Wybór sukni do łatwych nie należy . Trzeba liczyć się z tym ,że przybiorę na wadzie.

- Twoja waga nie zmieni mojego uczucia do ciebie- odpowiedział i musnął jej usta.

- Jakie to szczęście ,że ciebie mam- powiedziała z rozczuleniem. – Mój ideał.

- Bezwzględny uwodziciel ideałem? Widzisz jak prawdziwa miłość potrafi zmienić człowieka?- zapytał.

- Widzę ,bo dokładnie to samo zrobiła ze mną. Miłość przyszła niczym letni deszcz w upalny dzień i ogromnie się cieszę ,że poznałam jej smak.
- Kocham cię 
- Ja ciebie też. 
- Nabrałam ochoty na mały spacerek po urokliwych uliczkach. Weźmy z sobą aparat może cykniemy parę fotek i pokażemy Violce , Sebie , mojemu tacie i Betti. 
- I poprosimy kogoś o zrobienie nam fotografii zupełnie jak w Ameryce ,gdy byliśmy z Maddy i jej córeczką. 
- Pamiętam. Słodka mała .
- A nasze będą miały błękitne oczy- powiedział Dobrzański.
- Tego nie wiesz ,ale dołeczki z pewnością po tobie odziedziczą- uśmiechnęła się uroczo.

                                       ****

Na włoskich portalach roiło się od zdjęć bogatej pary ,która wywołała skandal na własnym ślubie. Okrzyknięto ich ślub najgorszym w historii ślubów udzielonych w katedrze. Paulina zasłoniła okna i ukrywała się w pokoju . Pod bramą hotelu tłoczyli się paparazzi z zawieszonymi na szyi aparatami i czekali na jej wyjście z budynku. Ochroniarze nie dopuszczali ich do środka. Jeden z mężczyzn w czarnym ubraniu wdał się w bójkę z ochroniarzem. Za kilka minut zjawił się radiowóz policyjny rozganiając na moment towarzystwo i zabrali pobitego ochroniarza oraz faceta z aparatem do wyjaśnienia.

Z zaciętym wyrazem na ustach obserwowała przez okno sytuację na zewnątrz.

Antonio po zamówieniu śniadania do pokoju małżonki podszedł od tyłu przylegając do jej pleców.
Wyjść za sławnego to najgorsza rzecz w moim życiu, a może najlepsza? W końcu biedny nie jest ,ale naiwny owszem. Poczekam ,aż będę miała dostęp do jego kont ,a wtedy zażądam rozwodu i przypadnie na mnie część jego majątku. Genialne. Ale najpierw zniszczę życie tej pokrace zapłaci za moje krzywdy. Następnie pomyślę o mężu.

- Antonio! – odtrąciła jego ręce i odwróciła się z prędkością światła.

- Spójrz na ludzi pod bramą. Gdybyś nie popsuł wesele i nie zachowywał się jak pajac te buraki nie koczowaliby pod hotelem i daliby nam święty spokój- stwierdziła ostro. – Wieśniaczka zniszczyła mi wesele i dybie  na kasę mojego byłego narzeczonego. Podła żmija. Udaje ,że umie tańczyć i popisuje się. Brzydula z zapchlonej wioski myśli ,że ślad leży jej u stóp. Pożałuje ,oj pożałuje . Z Panną Febo się nie zadziera. Omotała Marka, klub z bufetu ,odebrała mi przyjaciół i lepi się do obcych bachorów. Bezczelna- zagryzła wargi ogarnięta niepohamowanym gniewem. 

- Paula… czego chcesz od biednej dziewczyny ? Dzieciaki ją kochają i Marka też. Świetni ludzie z dystansem do siebie ,zabawni , pełni życia i dlaczego ty nie możesz być taka?

- Jaka? Słodka ,aż do rzygania? Czy siedząca w otoczeniu paskudnych robali pełzających po podłodze, łażących za tobą nawet do ubikacji? Nie ,nie piszę się na życie pośród wrzasków i brudu. Ohyda.

- Co ty wygadujesz?! Ohydny to jest sposób w jaki wyrażasz się o małych dzieciach i nie wiem czy nasz ślub nie był błędem.

- Antonio- jęknęła żałośnie robiąc krok w jego stronę i obejmując go w pasie. Odsunął ją zdegustowany jej zachowaniem.

- Poślubiłem kogoś innego. Zastanów się nad sobą. Nie będę tolerował w moim domu mówienia źle o innych i dzieciach. Kobieta z klasą- prychnął zabierając z poręczy łóżka marynarkę i wyszedł .

Chwyciła malutki wazonik stojący na srebrnej tacy, na stoliku i cisnęła nim w okno rozbijając je w drobny mak. Po kilku minutach ktoś zapukał do jej hotelowego pokoju.

                                       ****

Letni deszcz przyszedł tak niespodziewanie jak wakacyjny romans przeradzający się powolutku w coś piękniejszego.  Siedziała na  łódce, która płynęła po otwartym morzu i wpatrywała się w wodne lustro. Jej kasztanowe z złocistymi refleksami mieniły się w zachodzącym słońcu.

Łódka kołysała się łagodnie na turkusowo- błękitnej wodzie. Kasztanowe włosy z złotymi refleksami  młodej kobiety mieniły się w zachodzącym słońcu. Nieboskłon zabarwił się pudrowy róż połączony z pomarańczą i czerwienią.  Urzeczona nie mogła oderwać wzroku od tego  cudnego widoku. Zapatrzyła się taflę wody i przeniosła błękitne spojrzenie na bruneta wiosłującego. Nie przypuszczałaby  nigdy ,że tak świetnie idzie mu wiosłowanie. Przyglądała się mu uważnie. W łososiowej koszuli z podwiniętymi rękawami i  lekko rozpiętym kołnierzykiem robił na niej niesamowite wrażenie. Dodatkowo jego skóra przybrała odcień jasnego brązu . Czarne kosmyki włosów opadały na czoło ,a usta rozciągały się w szerokim uśmiechu. Kobieta przeciągnęła ręką po włosach i znów spojrzała na zachód słońca. Mężczyzna nie odrywał od niej wzroku. Zgrabna sylwetka ,piękne włosy ,oczy i wykrojone idealnie pełne usta. Dostrzegł też błyskotliwy umysł, poczucie humoru i to ,,coś’’ .

- Cudowny widok, my ,łódka i zachód słońca- wyszeptała rozmarzona.- Mogłabym tak trwać bez końca. Byle z tobą- wypowiedziała na głos.

- Świat bez ciebie jest mroczny i ciemny jak noc bez gwiazd. Jesteś moim światem ,życiem ,miłością i nie chcę bez ciebie żyć. Kocham cię ,tak bardzo- z pasją pocałował .

Marek leżał bez ruchu śpiąc i tuląc przez sen Ulę. Wtuliła nos w zagłębie jego szyi cichutko chrapiąc. O blasku poranka ,gdy złocista kula unosiła się nad linią horyzontu. W jednym z pokoi  słychać było tylko ciche chrapanie zakochanej w sobie do szaleństwa pary. 
 O siódmej rozległo się głośne pukanie. Z poczochranymi włosami uniosła głowę i ułożyła ręce jedna na drugiej na Marka torsie jednocześnie podpierając się na nich i patrząc w głębie jego oczu z miłością.

- Dzień dobry chrapiący potworze- zażartował i ziewnął .
- Nie chrapałam. Ty chrapałeś. 
- Ja? Nigdy w życiu ,kłamczucho- dał jej pstryczka w nos. 
 Zaśmiała się i delikatnie zasypywała twarz narzeczonego całusami.

- Musiałaś mieć romantyczny sen.

- Uhm. Miałam taki cudowny i dzisiaj go spełnisz.

- Co?!

- Obejrzymy zachód słońca płynąc łódką.

- Podoba mi się- ucieszył się z jej zmiany i dobrego nastroju. – Przedłużmy pobyt we Włoszech. 

- W porządku- zgodziła się od razu. – A podróż poślubna w Dalmacji?

- Dokładnie. Piękno krajobrazu, miłość i my- cmoknął ją w skroń.

Pukanie nasiliło się i niechętnie Marek zwlekł się z łóżka.

- Marek!

- Coś nie tak?- zatrzymał się i obejrzał na Ulę okrytą do połowy pościelą patrząc na niego z pożądaniem i z trudem hamując śmiech.

- Chcesz otworzyć nagi?

- Aaa- wydukał zmieszany i założył bokserki oraz narzucił na siebie biały szlafrok udając się powolnym krokiem do drzwi.