,, Trudne Powroty'' XV

,, Trudne Powroty’’

Rozdział XV

Nie spał całą noc po przeczytaniu wczoraj wyników badań. Nie mógł uwierzyć ,że jego ukochaną czeka poważny zabieg. Bardzo się o nią bał. Przecież mogła tego nie przeżyć ale nie chciał nawet o tym myśleć.  Teraz rozumiał dlaczego nie mogą wziąć ślubu  ale jednak poczuł ulgę ,że nie wyjechała i ,że nadal nosi na palcu pierścionek zaręczynowy. Wierzył ,że pokonają tą chorobę i będą szczęśliwi. Podszedł do okna w sypialni i spojrzał na niebo. Było pochmurno ale nie padało. Szare niebo oddawało w pełni jego nastrój . Na łóżku leżała  jego ukochana jeszcze spała nie chciał jej budzić. Była dopiero szósta rano.  Otworzyła pomału oczy i ujrzała ukochanego przy oknie. Usiadła stawiając bose stopy na podłodze. Dziś czuła się lepiej chociaż trochę bolał ją brzuch.  Jednak zauważyła ,że leki ,które przyjmuje przynoszą poprawę. Wczoraj  Marysię zawieźli do Marioli koleżanki Uli ,którą poznała gdy wprowadzała się do kamienicy. Wtedy byli dalszymi sąsiadkami.  Podeszła do niego stając obok. Odwrócił się aby spojrzeć w jej twarz. Nastała między nimi chwila ciszy ,którą żadne z nich nie potrafiło przerwać.

,,Wiesz dobrze ,że bywają takie momenty,

Kiedy uśmiechasz się tylko po to ,żeby się nie rozpłakać.’’

 

Nie mógł znieść tego ,że jego ukochana cierpi. Chciał być jej oparciem. Pomóc pokonać im te trudne momenty. Wiedział ,że razem uda im się i ona wyzdrowieje. Postanowił znaleźć dobrych lekarzy. Nie mógł pozwolić na jej odejście. Nie teraz gdy tak ,krótko trwało ich szczęście. Pragnął aby została jego żoną i chciał mieć jeszcze chociaż jedno dziecko. Żałował ,że nie był gdy Ula była w ciąży ,nie był gdy urodziła. Ominęło go kilka najważniejszych szczegółów z życia ich córki. Ale czasu nie da się cofnąć i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi.

- Pójdę otworzyć – odparł

- Spodziewasz się kogoś?

- Nie , nie o tej godzinie ale pójdę zobaczyć kto nas budzi

Zanim jednak wyszedł z sypialni podeszła do niego .Stali blisko siebie dzieliły ich milimetry. Niepewnie przybliżyła swoją twarz do jego i nieśmiało musnęła jego usta. Zaskoczony odwzajemnił pocałunek i dłonią przeczesał jej włosy chłonąc ich owocowy zapach. Ta chwila była dla nich magiczna niestety dzwonek nasilił się. Niechętnie odsunął się od niej ubrał szybko spodnie i narzucił koszule   i zszedł na dół. Ona podeszła do szafy. Nie chciała aby ktoś ujrzał ją w koszuli nocnej ,która sięgała zaledwie do połowy uda. Ubrała czerwoną bluzkę i do tego ciemne spodnie. Usiadła przy lustrze aby zrobić lekki makijaż. W tym samym czasie jej narzeczony podszedł do drzwi.  Zdziwił się gdy je otworzył po drugiej stronie stała Violetta z małym Jędrzejem. Płakała.

- Co się stało ?- zapytał brunet widząc ją w takim stanie . Stała patrząc na niego z dzieckiem na ręku.

- Moja mama  miała wypadek- powiedziała drżącym głosem . Otworzył szerzej drzwi wpuszczając ją do środka. Weszła do salonu i usiadła na kanapie. – Weź go- odparła wyciągając w jego kierunku chłopczyka. Niepewnie spojrzał na nią. Potem na ukochaną ,która zjawiła się w salonie. Wzięła małego Jędrzeja na ręce.  – Ula chciałabym z Tobą porozmawiać- rzekła Viola

- Dobrze tylko …- przerwała i spojrzała na narzeczonego . Podeszła do niego. – Zajmij się nim

- Kochanie ale to małe  dziecko i… a jeśli ..

- Proszę nic się nie stanie a z małym sobie poradzisz- uspokajała go widząc ,że panikuje. Nie miała pojęcia czemu. Przecież synek jej koleżanki nie jest noworodkiem i nawet już siedzi.  Spojrzał w jej oczy po czym wziął od niej malca ,który uważnie mu się przyglądał wkładając rączkę do buzi. Wsadził go do wózka ,który stał w korytarzu . Podał małemu zabawkę.  – Świetnie ci idzie- odparła Ula

- Idę z nim na spacer wrócę za niecałą godzinę

- Tylko nie idź daleko i uważaj a weź mleko i te no eh. Nie ważne – dodała Violetta martwiąc się o swojego synka .Nie lubiła powierzać go obcym osobom. Ale Marka znała był narzeczonym jej koleżanki a właściwie uważała Ulę za przyjaciółkę i jej pracodawcą. Znała go wystarczająco długo aby powierzyć mu dziecko zwłaszcza ,że on miał córkę.  – Dobrze będę uważał – powiedział i wyszedł z mieszkania. Gdy wyszedł na ulicę z wózkiem parę osób spojrzało na niego ale on tym się nie przejmował szedł dalej. Mały nie spał  ale nie płakał.

   Marek był zaskoczony ,że mały jest grzeczny i nie płacze tylko bawi się smoczkiem i ciekawie rozgląda. Nie sądził ,że będzie potrafił zająć się tak małym dzieckiem. Nagle z za rogu wyłonił się Sebastian. Ten też dostrzegł swojego przyjaciela ale zdziwił go widok z wózkiem. Podszedł do niego. – Cześć stary a ty w niańkę się bawisz?-  spytał z uśmiechem blondyn.

- Nie bawię tylko pilnuję twojego syna – odparł patrząc na przyjaciela ,który spoglądał to na dziecko to na Dobrzańskiego. Ostatnio  rzadko rozmawiali raczej unikali siebie.

- Dlaczego ty przecież to Violetta jest matką a po za tym są jeszcze jej rodzice bo moi mieszkają w Anglii znaczy matka bo ojciec to nie wiem .

- Nie wiem Viola przyszła jakaś roztrzęsiona i chciała porozmawiać z Ulą więc poproszony przez twoją byłą i moją narzeczoną zgodziłem się. I wiesz co sobie teraz myślę?

- Skąd mam wiedzieć? Przecież nie czytam ci w myślach

- Całe szczęście- dodał Marek

- Poza tym dobrze ,że cię widzę bo akurat szedłem do ciebie aby porozmawiać ale skoro spotkałem cię to

- O co chodzi Sebastian?- spytał przeczuwając ,że nie będą to dobre wieści.  Ten zajął miejsce na ławce. Nie wiedział jak powiedzieć byłemu przyjacielowi ,że Krystian ma plany wobec jego narzeczonej.

- I tak mi nie uwierzysz jak ci powiem – rzekł Sebastian z rezygnacją

- A skąd wiesz ,że nie ?O co chodzi? Znów  Krystian coś kombinuję?

-  Krystian chce zbliżyć się do twojej Uli  nie wiem co kombinuje ale nie podoba mi się to

- Słyszałem o tym nawet miałem sprzeczkę z nim .

- Sam widzisz ,że on tak łatwo nie odpuści a Ty masz już tą modelkę na twarz kolekcji?- spytał Olszański nagle zmieniając temat. Dobrzański podszedł do dziecka i podał mu soczek ,który był schowany w wózku. Sebastian spojrzał na niego i zrobiło mu się trochę głupio ,że jego kumpel zajmuję się jego synem Anie on. A przecież dziecko nie jest niczemu winne ,że rodzice się nie kochają. Zostawił Violettę gdy tylko dowiedział się o ciąży i jeszcze powiedział ,że nie jest pewny czy to jego. Nie zważał na to ,że ją rani. Nie chodził z nią na badania. Nie brał udziału w życiu syna. Do niedawna nawet nie pamiętał jego imienia . Potem Violetta nie chciała już z nim rozmawiać. Było jej ciężko ale na szczęście wspierali ją rodzice. Na jego pomoc nie mogła liczyć. Jeździła autobusem w ciąży.  Gdy Kubasińska była na macierzyńskim Marek zatrudnił Karolinę jako swoja asystentkę.  Była młoda ładna ale prezesa nie interesowała jako kobieta poza tym miała chłopaka. Po pewnym czasie na jego biurku leżało już wypowiedzenie. Nie rozumiał dlaczego. Wytłumaczyła ,że wyjeżdża z chłopakiem zagranice bo tam dostał dobrą ofertę pracy i szansę na lepsze życie. Po jej odejściu nie zatrudniał już nikogo. Miał nadzieje ,że Ula jeszcze wróci. Violetta wróciła do pracy a synka zostawiała u matki w Pomiechówku.   Sebastian nadal siedział na ławce a Marek tak zafascynował się dzieckiem ,że zapomniał o kumplu i ,że ten coś do niego mówi.  – Marek czy ty słuchasz?- spytał zirytowany Sebastian

- Nie, wiesz zazdroszczę ci synka jest taki grzeczny i…

- Przecież ty też jesteś ojcem masz córkę Majkę

- Jaką Majkę? Ona ma na imię Marysia czyli Maria

- Sorry zapomniałem ale to też ładne imię – dodał

- Faktycznie ale Ula nie jest w ciąży – odparł z żalem w głosie. Tak bardzo pragnął aby jednak była ale wiedział ,że to nie możliwe a zwłaszcza nie w tym momencie. Teraz ważniejsze jest jej zdrowie .

- Ale zawsze może być nie?

- Nie wiem czy to możliwe bo Ula ona jest …- zaczął ale nie potrafił o tym mówić. To tak bolało. Nie wiedział ile zostało im chwil szczęścia i czy wyjdzie z tego. Bał się o jej życie.

- Chora? – spytał zaskoczony Olszański tępo wpatrując się w mężczyznę ,który wyglądał na załamanego. Był krok od rozpłakania się . Ale przecież nie chciał pokazywać ,że jest słaby. Musiał być dla niej wsparciem.  – Tak jest chora i to poważnie i nie wiem czy…- nie przeszło mu to przez gardło.

- Stary nie sądziłem ,że jest aż tak źle

- Ja tez nie . myślałem ,że teraz będzie inaczej gdy już wróciliśmy do siebie. Mamy przecież córkę ale żałuję ,że nie byłem obecny w jej życiu gdy zaczynała siadać ,chodzić a ty masz jeszcze na to szansę. Chciałem mieć z Ulą jeszcze dziecko ale w tej sytuacji nie wiem czy to realne.

- Masz rację ja mam syna a nim się nie interesuje a ty nie miałeś takiego wyboru tylko czemu ona ci nie powiedziała o ciąży?

- Stary nie wiem ,nie obwiniam jej za to ,że nie powiedziała. Chciała to zrobić jak wróciła z Londynu powiedzieć ,że jestem ojcem ale nie miała pojęcia gdzie jestem. Ona dawno mi wybaczyła ale teraz znów mogę ją stracić i to bezpowrotnie.  – Nie pozwól na to wierzę ,że ona wyjdzie z tego.

- Ja też bo ją kocham i nie wyobrażam sobie życia bez niej a Krystian pożałuję jeśli do niej się zbliży.

- A myślisz ,że ja mam szansę jeszcze z Violettą – zapytał nagle Seba

- Nie będzie raczej łatwe bo ją bardzo skrzywdziłeś chociaż ja nie byłem lepszy ale zmieniłem się.

                                                    **********

Brunetka usiadła obok płaczącej blondynki i próbowała ja uspokoić. Jednak to nie bardzo pomagało. Rozumiała ją. Sama też straciła bliska osobę. Wiedziała co znaczy stracić matkę. Kubasińska właśnie opowiedziała przyjaciółce jak dziś nad ranem dowiedziała się ,że wczoraj jej mama wracała z zakupów przechodziła przez pasy a jakiś wariat jadący z dużą prędkością uderzył w nią. Upadła na ulicę odbijając się od maski terenowego auta. Zakupy wysypały się. Ktoś widząc to zdarzenie zadzwonił na policję i pogotowie. Zabrali ją natychmiast do szpitala. Żyła ale była w stanie krytycznym. O trzeciej nocy aparatura pokazała ciągła linię.  Parę przechodnich ,którzy widzieli to zdarzenie złożyli zeznania na komisariacie. Zatrzymali mężczyznę ,który prowadził czarnego Jeepa . Był pod pływem alkoholu. Ponad półtora promila  we krwi. Rano zawiadomili rodzinę. Violetta nocowała akurat z synkiem u przyjaciółki Gośki w Warszawie. Nie wiedziała dokąd się udać więc jak tylko dotarła do niej wieść o tej tragedii poszła do Urszuli.  CDN…