,14. ,, Jeden dzień zmienia wszystko odbierając nadzieję''

14.,,Jeden dzień zmienia wszystko odbierając nadzieję ‘’

Nie rozumiała nic ze słów ,które jeszcze kilka godzin temu powiedział Dobrzański. W tej chwili nawet trudno było zebrać jej myśli bo muzyka była zbyt głośna. Lekko bolała ją głowa. Po raz kolejny czuła tego dnia mdłości. Wzrokiem szukała Marka ale nigdzie go nie widziała. Tylko przy nim czuła się bezpiecznie. Gdy go nie było obok czuła jakoś panikę.
 – Witaj kochanie- usłyszała głos za sobą. Obejrzała się i ujrzała osobę ,której nie spodziewała się tu spotkać.
 – Oskar co ty tu robisz?- spytała patrząc na niego uważnie.
 – Przyjechałem bo tęskniłem- odparł. Niepewnie podeszła do niego i spojrzała mu w oczy.
 – Dlaczego nie odebrałeś mnie ze szpitala? Nie dałeś żadnej wieści?

- Przepraszam ale musiałem nagle wyjechać do rodziny mam chorą mamę

- Mogłeś mnie powiadomić a nie zostawiać samą- rzekła z pretensją w głosie. 
 – Ula przepraszam naprawdę .

- Nie rób tak więcej wiesz ,że nie wolno mi się denerwować

- A tak zapomniałem

- Zapomniałeś?

- Oj Ula tak mi się powiedziało oczywiście pamiętam ,że jesteś w ciąży. 

- Skąd wiedziałeś ,że tu jestem?

- Dowiedziałem się od twojego taty

- Byłeś w Rysiowie?

- Chciałem się z tobą zobaczyć  i powiedział mi ,że tu jesteś więc przyjechałem.

- To jest wesele mojej dawnej przyjaciółki Violetty

- Ten w krawaciku też tu jest?

- Mówisz o Marku?

- Tak właśnie o nim tym ,który był u ciebie w szpitalu.

- Marek  Dobrzański jest przyjacielem Sebastiana  i jego świadkiem  i dlaczego tak go nazywasz?

- A ty co? Nagle poczułaś wielką miłość do niego?

- Oskar przestań  . Nie rozumiem twojego zachowania. Tęskniłam za tobą i martwiłam się a ty teraz przyjeżdżasz i zarzucasz mi sama nie wiem co.  
– Spokojnie nic ci nie zarzucam po prostu jakoś nie przepadam za tym człowiekiem. Przyciągnął ją do siebie niespodziewanie i pocałował w usta. Lekko skołowana odwzajemniła pocałunek ale po chwili odsunęła się i bez słowa uda się w kierunku sali w ,której tańczyli goście. Violetta z Sebastianem tańczyli przytuleni szepcząc coś na ucho. Przy stole siedziała kilka osób zajętych rozmową.   

          ***************************

Szła przed siebie prawie biegła. Nie rozumiała zachowania Oskara. Słyszała rozmowy ale jakby z oddali. Wszystko zaczęło wirować jakby była na karuzeli. Złapała się poręczy. I rozejrzała po pomieszczeniu. Kilka osób spojrzało w jej kierunku. Była bardzo blada.  Nagle poczuła silny ból w dolnej części brzucha. Zgięła się w pół. Wystraszony Dobrzański podbiegł do niej. Wszystko działo się jak w zwolnionym tempie. Osunęła się i zawisła na jego rękach. – Dzwońcie po karetkę!!!- krzyknął.  Ktoś wyciągnął komórkę. Oskar tylko się temu przyglądał z kieliszkiem białego wina w dłoni. Posłał brunetowi złowrogie spojrzenie.  Marek mówił do niej. Po kilkunastu minutach zjawili się ratownicy. Kazali się mu odsunąć. Wszyscy stali i patrzyli ze strachem na to wydarzenie.  Powiedział ,że jest narzeczonym i pojechał z nią. Chociaż lekarz nie bardzo chciał się zgodzić.  Po odjeździe karetki wszyscy się rozeszli i zajęli miejsce przy stole. Violetta płakała. Uznała to za zły znak.  Sebastian pocieszał ją głaszcząc po plecach i zapewniając ,że wszystko będzie dobrze.  

- Cześć- odparła blondynka podchodząc do Oskara.

- Co ty tu robisz?- zapytał zaskoczony i z lekkim strachem w oczach. Pociągnął ją za rękę i ukryli się za filarem. – Puść mnie !!!krzyknęła. Poluźnił uścisk na jej ramieniu. Odsunęła się lekko poratowana. – Zwariowałeś?

- Nie powinni nas zobaczyć razem. – odparł szeptem

- A co boisz się ,że prawda wyjdzie na jaw?

- Ada ty nie wiesz wszystkiego

- Czego nie wiem ?

- To nie Kamil spowodował ten wypadek 

- Oskar o czym ty mówisz? Przecież taki był plan miała stracić pamięć ,miałeś ją w sobie rozkochać a potem zdobyć jej pieniądze i uciec ze mną

- Miałaś mi pomóc przecież jesteś Marka kuzynką i miałaś przejąć jego udziały a potem uciec ze mną zagranice.

- Miałeś spowodować ten wypadek zacierając wszystkie ślady. To miało być potrącenie a ty prawie ją zabiłeś.

- I nie miałem pojęcia ,że jest w ciąży.

- Ja też nie wiedziałam. Musisz zrobić wszystko aby nie odzyskała pamięci. Wtedy będzie już po tobie i jeszcze ten mój kuzyn ciągle kręci się koło niej.

- Ada zrób z nim porządek. Nie wiem wymyśl coś albo znajdź mu kogoś.

- Pomyślę i chyba nawet mam pewien plan.

Wszyscy goście zajęci jedzeniem ,piciem i rozmową nie słyszeli o czym mówią Ada i Oskar i ,że się znają. Nikt nie zwrócił na nich uwagi. Żyli w nieświadomości. A tym bardziej nie mieli pojęcia ,że Uli grozi niebezpieczeństwo. Tak samo jak i Markowi. I ,że tamten wypadek nie był przypadkowy tylko zaplanowany.  – Sebuś myślisz ,że Ulka z tego wyjdzie? Spytała Viola patrząc w oczy małżonkowi.

- Miejmy nadzieję. Ula jest silna. Tyle przeszła i myślę ,że oni będą jeszcze z Markiem.

- Też tak myślę przecież on ją tak kocha a ona go nie pamięta. To musi boleć.

- Współczuję mu i jeszcze ich dziecko może w ,każdej chwili umrzeć.

- Nawet tak nie myśl. – odparła ostro Olszańska.   Po tym jak Urszula straciła przytomność  nikt nie miał ochoty się bawić.  Nastrój zabawy prysł automatycznie.  Współczuli brunetowi bo nie było mu łatwo jego ukochana go nie pamiętała. Zatarły się jej wszystkie wspomnienia. Stała się zupełnie inna .  Józef był za Oskarem ale nie był świadomy kim jest ten człowiek i ,że chce skrzywdzić jego córkę. Myślał ,że to Dobrzański chce ją skrzywdzić a prawda była inna. On chciał ją chronić. Nie wyobrażał sobie życie bez niej. Oddał by własne życie za nią ale nie wszyscy mu wierzyli. Wciąż nie tracił nadziei.

 *************************

                                                     Minęło sześć tygodni .. .

Siedział na poczekalni i patrzył na zegar ,który odmierzał czas. Czuł jakby się zatrzymał i nie chce iść dalej. Miał złe przeczucia. Nie mógł jakoś usiedzieć spokojnie. Jego ukochana była na bloku operacyjnym już od trzech godzin. Wstał i zaczął nerwowo chodzić po korytarzu.  Przychodził tu codziennie od  ponad czterdziestu  pięciu dni.  Dziś nagle coś wywołało silne bóle i zabrali ją na blok operacyjny. Miał nadzieje ,że lekarze powstrzymają przedwczesny poród. Nie chciał aby ich maleństwo zmarło. Ich synek. Dwa tygodnie temu dowiedział się ,że będzie to chłopiec. Był z nią na USG.  Wzruszył się gdy usłyszał bicie serduszka swojego synka. Nie wyganiała go. Była już łagodniejsza. Nie  Pytała o Oskara chociaż zastanawiała się dlaczego jej nie odwiedza. Lekarze odkryli ,że ma guza mózgu. Załamałaby się gdyby nie Marek. On był jej oparcie,  ostoją i zawsze był.  Jednak nie potrafiła go pokochać ani sobie go przypomnieć.  Traktowała go jak przyjaciela. Był jej bliski ale to za mało.  Wreszcie ujrzał lekarza wychodzącego ze spuszczoną głową. – I jak panie doktorze? Co z Ulą i dzieckiem?- spytał przestraszony widząc nietęgą minę lekarza. – Przykro mi

- Niemożliwe !!! krzyknął Dobrzański na cały szpital aż kilka osób spojrzało w jego kierunku.

- Nie mogliśmy nic zrobić urodził się za wcześnie

- A Ula?- zapytał ze łzami w oczach.

- Żyję ale jej stan jest ciężki. Właśnie została przewieziona na OIOM

- Mogę się z nim pożegnać ? – zapytał drżącym głosem.

- Tak ale później. Poinformuje pana.

Załamany usiadł na krześle. Teraz nie miał już nic. Jedynie co mu zostało to ukochana ,która nawet go nie pamięta. Po jego policzkach spływały łzy. Przypomniał sobie moment gdy dowiedział się o ciąży.  Potem jak pin owal aby się nie przemęczała. Wizyty w szpitalu. Badanie USG. Nadal miał je w ramce w swoim gabinecie. Ada wyjechała nagle . Zdziwił się bo Oskar również wyjechał i nawet nie zajrzał do Uli.  W tej chwili stracił sens życia. Poczuł dziwną pustkę .  CDN.. .