,, Cudza Narzeczona '' 4

,, Cudza Narzeczona’’

Rozdział  4

Zamknął okno i usiadł na kanapie ukrywając twarz w dłoniach.  Nic nie mówił. Sama też nie wiedziała co powiedzieć. Chociaż była ciekawa co on powie. Nie rozumiała też jego reakcji. Zachowywał się jakby nie miał o tym pojęcia.  Nagle wszedł Sebastian.  – Marek?

Jednak nie zareagował.  Siedział nadal z twarzą ukrytą w dłoniach.  Po chwili podniósł wzrok. Na jego policzkach zauważył łzy. Nigdy nie widział przyjaciela w takim stanie. Ula patrzyła na to z przerażeniem.

- Coś ty mu powiedziała?

- Ja .. ja..- zaczęła się jąkać. 

- Seba zostaw nas samych- odparł Dobrzański

- Jesteś pewien?

- Tak, idź już

Opuścił pomieszczenie jak kazał mu przyjaciel ale martwił się o niego. Nigdy nie widział go w takim stanie. Nawet gdy rozstał się z Julią . Nie ufał Uli i dlatego nie chciał zostawić ich samych. Ta sytuacja nie dawała mu spokoju. Udał się do bufetu. Tam spotkał Aleksa za ,którym nigdy nie przepadał.

- Wiedziałeś?

- Nie, byłem taki szczęśliwy i zakochany . Myślałem ,że to ta jedyna.  Chciałem się jej oświadczyć ale nakryłem ją całującą z Aleksem. Potem dowiedziałem się ,że mieli romans. Zdradziła mnie. To bolało. Wszystko mi się zawaliło . Pokłóciliśmy się  i kazałem jej zniknąć z mojego życia i nie wracać.  I to był koniec. Nie widziałem jej ponad dwa lata. Słyszałem ,że wyjechała.  Miałem plany na życie. Myślałem ,że zostanie moją żoną i matką moich dzieci. Zawsze chciałem je mieć.

- Czyli nie wiedziałeś ,że była w ciąży?

- Ula?

- Tak – odparła chwycił ją za rękę. Była zaskoczona ale nie cofnęła ręki.  W dodatku nie zwróciła uwagi ,że powiedział do niej po imieniu. Lekko przysunął się w jej stronę.

- Czy Julia powiedziała ci czyje było to dziecko?

- Aleksa ale dowiedziałam się tego dziś

- Wiem ,że mi nie wierzysz ale nie miałem pojęcia o ciąży

- Nie wiem dlaczego ale ci wierzę- odparła i spojrzała mu w oczy. Poczuł dreszcz na całym ciele.

- Przepraszam , Julia powiedziała mi ,że kazałeś jej usunąć dziecko. Przeżywała to.  Chciałam ,żeby była szczęśliwa z Mariuszem i o tobie zapomniała.

- Nigdy nie kazałbym jej usunąć . Tylko dlaczego tak mnie nienawidzisz?

- Moja złość już minęła i nienawiść. Nadal cię nie lubię ,ale wiem ,że jesteś teraz ze mną szczery  i za to masz plus .

- Może pójdzie jutro na lunch?

- Nie, to ,że z tobą rozmawiam nie znaczy wspólnego lunchu.  Chce abyśmy od tej pory nie prowadzili wojennej ścieżki. Chociaż to ja ją prowadziłam. Ale Julia jest moją siostrą i ufałam jej.  Nie miałam pojęcia ,że mnie oszukuję i dlatego cię tak traktowałam. Przepraszam.

- Przyjmuję przeprosiny i mogę do ciebie mówić Ula prawda?

- Tak, a ja do ciebie Marek?

Uśmiechnął się.  Spojrzała mu w oczy dopiero teraz dostrzegła ,że są stalowo-szare. Chociaż miała wrażenie ,że trochę niebieskie.  – Skoro wyjaśniliśmy sobie to i owo to ja już pójdę

- Nie miałem pojęcia ,że jesteś siostrą Julii

- Tak  ale jesteśmy trochę inne

- A ty na jej miejscu usunęłabyś dziecko?

- Nie ,nie byłabym do tego zdolna nawet jeśli masz źle zdanie o mnie

- Nie mam

- Jakoś nie wierzę i mam nadzieje ,że nie będziemy widzieć się zbyt często

- Nie zmieniłaś o mnie zdania

- To ,że nie przyczyniłeś się do śmierci nienarodzonego dziecka nie oznacza ,że od tak zmienię zdanie.  Nie wierzę ,że Julia zdradziła cię tak po prostu.

- Co ty sugerujesz?- spytał lekko poirytowany i wstał z kanapy krzyżując ręce na klatce piersiowej. Stała przy drzwiach.

- Nic , widzę ,że nawet teraz nie panujesz nad emocjami

- O co ci chodzi?

- Skoro Julia cię zdradziła to może miała powód.

- Nie układało nam się ostatnio. Ten wyjazd miał nas do siebie zbliżyć a oddalił na zawsze. Po prostu mam pecha do kobiet. Kocham niewłaściwe a one rujnują mi życie i teraz tak jest.

- Nadal ją kochasz?

- W moim sercu jest nowa miłość

Stali bez słowa mierząc się wzrokiem. Nagle drzwi się gwałtownie otworzyły.  Zmierzył ich srogim spojrzeniem.  – Co ty tu do cholery robisz?- zapytał podniesionym tonem łapiąc ją za rękę.

- Aleks puść – rzekła wystraszona Ula

- Zamknij się -warknął

- Nie krzycz na nią- wtrącił się Dobrzański

- A ty chciałeś przelecieć moją narzeczoną?

- Tylko rozmawialiśmy

- Tylko rozmawialiśmy- zaśmiał się szyderczo Febo i podszedł do wystraszonej Uli.  – Co dziwko? Lecisz na kasę Dobrzańskiego?- zapytał łapiąc ją mocno za nadgarstek. W jej oczach pojawiły się łzy. 

- Odpowiadaj jak do ciebie mówię!!! – Wrzasnął potrząsając nią.  – Zostaw ją – rzekł Marek ale ten go w ogóle nie słuchał. – Nic nie zrobiłam- wykrztusiła cała drżąc. Jej narzeczony wpadł w furię jeszcze nigdy nie widziała go takiego.  Uderzył ją w policzek aż potknęła się o kanapę i upadła.  Podszedł do niego Dobrzański złapał go za marynarkę . – Wynoś się stąd – wysyczał przez zaciśnięte żeby.

- Jeszcze tego pożałujesz- odparł Febo

- Zobaczymy- dodał mężczyzna.   Aleks opuścił gabinet.  Marek szybko podszedł do Uli. Klęknął przy niej i podał dłoń. Usiadła na kanapie. Zajął miejsce obok niej. – Nic ci nie zrobił? Jesteś cała? A może czegoś potrzebujesz? Dasz radę prowadzić?  Czy on cię biję?  Dlaczego tego nie zgłosiłaś?- zadał pytania nie dopuszczając ją do głosu.  Wyrzucał słowa z szybkością karabinu .

- Marek , Marek

- Tak?

- Dasz mi coś powiedzieć?

- Tak

- Naprawdę cię to interesuję? Nawet moich rodziców wątpię ,że interesuję. Myślą ,że jestem szczęśliwa. Lubią Aleksa. Uważają ,że świetnie nadaję się na męża i ojca.  Nie potrafię od niego odejść. Ja też nie jestem święta ani idealna. Nie zasługuję na niczyją miłość.