,, Cudza Narzeczona'' 12

Zapraszam na kolejną część opowiadania. Mam nadzieję,że będzie ciekawa. Ten obrazek z napisami znalazłam przypadkowo i pomyślałam ,że idealnie tu pasuję. Pozdrawiam. Dziękuje wszystkim ,którzy czytają i nie komentują i tym ,którzy pozostawiają po sobie ślad na tym blogu. :)

,, Cudza Narzeczona’’

Rozdział 12

,,Gdyby nawet walił się świat, 
I słonce nagle zgasło nam, 
Nie porzucaj marzeń bo wiesz, 
Że jest ktoś, kto bardzo pragnie Cię 
Bo każdy szuka kogoś, by pójść tą sama drogą
I kochać dniem i nocą do utraty tchu 
i tak na zawsze już 

Z kimś, z kimś takim jak Ty
Na koniec świata mogę iść ‘’

Pobiegł za nią nie mógł pozwolić aby odeszła. Nie wybaczył by sobie aby coś jej się stało. Podszedł do niej. Nim się zorientowała przytulił ją do siebie. Chciała mu się wyrwać ale mocniej ją objął. Po chwili odsunął się i spojrzał w jej oczy. Cała drżała.  Serce mu się ścisnęło na ten widok.  Położył jej dłonie na ramionach.

- Wróć do samochodu. Zachorujesz – odparł

- Zostaw mnie.  Odejść i niech nie widzę cię nigdy więcej.

- Jezu co ty mówisz?

- Mogę się zaziębić i umrzeć i tak nikt nie będzie po mnie płakał.  Przez mnie będziesz miał tylko problemy.  Nie warto się mną przejmować.  Rodzice nienawidzą mnie bo chciałam odejść od niego.  Zadzwonili do niego ,że jestem u nich. Przyjechał po mnie. Nie powiem co było w mieszkaniu ale ten dzień zniszczył wszystko. Od tego dnia pożegnałam dawne życie i zaczęłam żyć inaczej.

- Co takiego się wydarzyło? Mi możesz powiedzieć. Ufasz mi?

- Nie. Proszę  zajmij się tą małą i jedź do domu.

- Nie zostawię cię tu samej. Wróć ze mną.  Nigdy sobie nie wybaczę jak coś ci się stanie.

- Nie rozumiem dlacze  .. .- urwała bo poczuła jego wargi na swoich. Była tak zaskoczona ,że odwzajemniła pocałunek.  Odepneła go.  Spojrzeli sobie w oczy.

- Co ty sobie wyobrażasz? Jak śmiesz ? Nie masz pra ...- przerwała bo zorientowała się ,że wziął ją na ręce. Nie reagował na jej protesty. 

Niósł ją w stronę samochodu.  Po chwili nie miała siły już się z nim kłócił. Objęła go za szyję.  Po jej policzkach leciały łzy ale i tak nikt by ich nie dostrzegł mieszały się z kroplami deszczu.  Posadził ją ostrożnie na przednim siedzeniu i zapiął pas. Złapała go za rękę.

- Nigdy nie spotkałam jeszcze takiego człowieka ja ty- rzekła cicho.  Uśmiechnął się nieśmiało. Dziecko mocno płakało nie mógł go uspokoić.  Wolno ruszył nie chciał aby doszło do wypadku. Świat był szary pogrążony w deszczu. Chwilami słychać było  grzmoty.  Jechali w milczeniu.  Zrobiła się senna i usnęła. Od czasu do czasu zerkał w jej stronę.

                                              ***************

- Jesteś piękna- odparł siedząc obok niej na kanapie jedząc popcorn.  Szturnęła go w bok aż prawie z niej spadł.

- A ty nienormalny- powiedziała sięgając po popcorn.  Niechcący uderzyła go ręką.  Chłopak wziął poduszkę i rzucił w Dziewczynę. Oddała mu aż niechcący upadła na niego. Chwile leżeli patrząc sobie w oczy. Ich usta złączyły się w namiętnym pocałunku jego dłonie powędrowały do jej bluzki.

- Ej nie jesteście sami- odezwała się ruda dziewczyna . Spojrzeli na nią podnosząc się z kanapy.  Patrycja jej nienawidziła i chciała jej coś zrobić za to ,że jej przeszkodziła im w takim momencie.  Na stole stało mnóstwo alkoholu i leżały chipsy a obok nich paczka papierosów.  Dziewczyna sięgnęła po niego.  Inni nie zwracali na nich uwagi tańcząc i śmiejąc się.   Na dworze szalała burza a oni świetnie się bawili.  Patrycja nic nie mówiła bratu ale chciała zostać na noc u swojego chłopaka Alana.  Mieszkanie było duże w kolorach bieli i czerni.  Nie było prawie w ogóle przedmiotów kolorowych.  Na górę prowadziły szerokie schody z poręczą. Z głośników leciała głośna muzyka. Na podłodze były panele podłogowe.  Nie było dywanu.   Alan miał zielone oczy i dłuższe blond włosy opadające na czoło. Nie przywiązywał do niczego większej uwagi.  Nie był stały w uczuciach. Z młodą Dobrzańską  chodził dopiero od paru dni. Poznali się w klubie.  Ostatnio nie udało się im spędzić nocy  bo zjawił się jej brat i zabrał ją do domu. Miała nadzieję ,że dziś wieczorem jej nikt nie przeszkodzi.

                                      *********************

Zatrzymał samochód na podjeździe.  Odpiął dziecko i wziął je na ręce.  Okrył kocem.  Położył na łóżku i przykrył.  Spało dość długo i to go niepokoiło. Wrócił jednak do samochodu.  Odpiął jej pas. Otworzyła zaspana oczy. Była tak zmęczona ,że nie miała siły wstać.  Wziął ją na ręce. Nie buntowała się.  Wszedł do mieszkania i położył ją na kanapie. Mimo ,że była cala mokra.  Nie miała siły się przebierać a on nie chciał tego robić. Bał się jej reakcji. Wtuliła się w poduszkę i zasnęła.  Teraz miał czas aby zająć się dzieckiem .   Usiadł w fotelu sadzając małą na kolanach.  Zsunęła się i podeszła do śpiącej Uli.

- Nie budź jej- powiedział cicho. Przyklęknął przy małej. Była taka słodka  miała brązowe włoski i oczy.

- Cie jeść

- Dobrze a chcesz może płatki?- spytał

- Tak

Uśmiechnął się i wziął ją na ręce. Posadził na krześle w kuchni  i wyjął z lodówki mleko.  Nalał do garnuszka ,który przed chwila wyjął i postawił na kuchence gazowej.  Wyjął z szafki płatki miał w domu pięć rodzajów. Patrycja je lubiła zawsze na śniadanie.  Mała płakała próbował coś do niej mówić aby ją uspokoić ale to nie pomagało. W progu stała Ula i mu się przyglądała.  Nic nie mówiła ale po jej policzkach ciekły łzy.  Wyłączył mleko i zalał płatki.  Usiadł na krześle.  Zaczął karmić Zosię jadła trochę nie chętnie.  Gdy skończyła jeść zauważyła Ulę.  I podbiegła do niej ale ona wyszła nagle z kuchni. Dziewczynka nie wiedząc co się stało rozpłakała się i wyciągnęła rączki. Wziął ją znów na ręce.  Wszedł do salonu.   Kobieta siedziała na kanapie z podkulonymi nogami i płakała. Przysiadł się do niej.  Zosia chodziła po pokoju. 

- Nie płacz proszę- odparł patrząc na nią. Odwróciła głowę i spojrzała w jego oczy.  Pokręciła głową i spuściła wzrok.

- Prosiłam abyś mnie zostawił ale nie zrobiłeś tego. Chciałam zamarznąć na deszczu ale nie pozwoliłeś. Jednak prosząc mnie abym nie płakała żądasz zbyt wiele. Nie chce patrzeć na to dziecko.

- Opowiedz mi co wtedy się stało. W dniu ,którym wszystko się zmieniło.

- Naprawdę chcesz wiedzieć?

-  Tego dnia gdy wróciłam z nim do mieszkania zdenerwował się  i...

- I?

- Pokłóciliśmy się. Wrzeszczał na mnie ,że uciekłam i jestem nic nie warta. Wyzywał mnie od szmat, dziwek i tak dalej. Potem uderzył. Źle się poczułam ale nic mu nie mówiłam. Zaczął boleć mnie brzuch.  Zamknęłam się w sypialni i próbowałam zasnąć. Przez kilka dni nigdzie nie chodziłam. Nadal bolał mnie brzuch i do tego kręciło mi się w głowie. Chciałam iść do lekarza ale zamknął mnie w pokoju.  Pewnego dnia obudziłam się w pościeli pełnej krwi.  Nie było go w domu. Zadzwoniłam po karetkę i wtedy dowiedziałam się ,że to był początek siódmego tygodnia.

- Byłaś w ciąży? z Aleksem?

- Tak . Poroniłam.

- Czy on o tym wiedział?

- Nikt o tym nie wiedział 

- Cieszę się ,że jednak ze mną jesteś szczera. Ja nic bym takiego nie zrobił. Przy mnie nie musisz się bać bo . ..

- Wiesz czasami mi się wydaję ,że ty nie istniejesz. Jesteś taki dobry dla mnie a przecież już kogoś kochasz.

- To prawda.

- Więc dlaczego nie pozwolisz mi odejść? Chce uciec jak najdalej. Nie chce wracać do bolesnej przeszłości.

- Ziobać- odparła Zosia wyciągając z torby małego pluszowego słonika i pokazała Uli.  Marek uśmiechnął się ukazując swoje dołeczki.  Przysunął się bliżej kobiety i objął ją ramieniem.

- Chciałbym mieć taką córkę ,kiedyś a ty?

- Nie- odpowiedziała szybko

- Dlaczego?

- Mała jest słodka ale nie dla mnie miłość ,ślub, dzieci.  Ale tobie na pewno się uda i tą ,którą kochasz na pewno zostanie matką twoich dzieci.

- Tylko ,że ja ciebie kocham- odparł patrząc w jej oczy.  Nastała chwila ciszy. Patrzyli na siebie w milczeniu.  Wstał podszedł do szafki i otworzył pudełko  okrągłe z fioletowym przykryciem. Usiadł ponownie obok niej. Podbiegła do niego Zosia.  Była jakaś marudna ale postanowił ,że za chwilę się nią zajmie. Nie miał pojęcia o dzieciach więc nie bardzo wiedział o co chodzi dziecku.  Wziął dłoń Uli i na niej położył serce z wygrawerowanym napisem. Spojrzała na niego zaskoczona.

– Dziękuje- wyszeptała.