,, Cudza Narzeczona'' 8

Bardzo dziękuje za wszystkie komentarze i odwiedziny na moim blogu. Jest już ponad 40 tys. wyświetleń zakładając tego bloga nie sądziłam ,że będzie tu w ogóle ktoś  zaglądał.  A teraz zapraszam na kolejną część opowiadania. Pozdrawiam :)

,, Cudza Narzeczona’’

Rozdział 8

Marek nie był zadowolony z tego co usłyszał od przyjaciela. Aleks nie pojawił się w firmie i poinformował parę minut temu swoja asystentkę ,że go dzisiaj nie będzie w Febo&Dobrzański.  Sebastian pożegnał się z przyjacielem i wsiadł do samochodu.  Ten podszedł do niego.  Uchylił lekko szybę.

- Seba ja nie mogę tego tak zostawić- odparł brunet

- A co zamierzasz zrobić?

- Nie mam pojęcia ale coś musimy.

- Nie możemy tak po prostu tam pojechać i wtargnąć do mieszkania. Poza tym Aleks może być w domu i co będzie jak wpadnie w furię?

- Nie boję się go.  Nie wybaczę sobie jeśli przez moją siostrę coś jej się stanie.  To ona ją wyprosiła z mojego domu.

- A tak zapomniałem o tej twojej siostrzyczce – dodał z rozbawieniem Olszański

- Z czego się śmiejesz?- zapytał poirytowany Dobrzański

- Przypomniałem sobie jak spaliła ci kuchnie.

- To śmieszne nie było. Czekaj ktoś dzwoni-  powiedział gdy usłyszał dźwięk komórki.  Numer na wyświetlaczu nic mu nie mówił.  Nie dział do kogo należał.

- Marek?

- To ty Ula? -spytał słysząc jej głos ale lekko niewyraźnie.  Przez chwilę panowała głucha cisza.  Przyjaciel wysiadł z samochodu i obserwował bruneta. Ten chodził nerwowo przy kawiarni.

- Tak- rzekła cicho .

- Jesteś w domu? Wszystko w porządku?

- Z kim rozmawiasz?

- Kochanie z nikim – odparła próbując zapanować nad drążącym głosem.  Spojrzała uważnie na narzeczonego stał nad nią z grymasem na twarzy. W jego czarnych oczach zauważyła gniew. Przestraszyła się.  Siedziała na łóżku w swojej sypialni z nogami lekko podciągniętymi. Zasłony były zasłonięte i tylko lekkie światło wpadało do dużego pomieszczenia. Ciemna brązowa pościel była pognieciona.

- Z kim?- ponaglił ją nie spuszczając  z niej wzroku.

- Nikim- odparła ale jej nie uwierzył. Wiedział ,że kłamie.  Starała się zachować spokój. Dopóki razem nie zamieszkali było wszystko w porządku.- Nie rób mi krzywdy- powiedziała cicho.

- Ula jesteś tam?- spytał zaniepokojony Marek. 

- Do widzenia – powiedziała i się rozłączyła. Aleks wziął wyszarpnął jej komórkę podszedł do okna otwierając je i wyrzucił komórkę aż rozpadła się na drobne części.  Sypialnia znajdywała się na górze. 

,,Przez pola zbóż, tysiące bram,
ścinam zakręty, ścinam zakręty miast.
Nade mną drży kopuła gwiazd,
ja wciąż przed siebie, ja wciąż przed siebie gnam.

I choćby grad przeciął mi drogę.
Gwałtowny wiatr pchał w inną stronę.
I choćbym miał okrążyć ziemię.
W końcu i tak dotrę do Ciebie.

Policz chociaż do stu, może zdążę nim zaśniesz.
Dzisiaj każda z tych dróg ma jeden cel.’’

Miał mieszane uczucia po tym telefonie. Był zaskoczony ,że zadzwoniła do niego. Ale słysząc Aleksa wiedział ,że nie wróży to nic dobrego.  Podrapał się nerwowo po głowie. Podszedł do niego Sebastian uważnie mu się przyglądając.

- Kto to był?- spytał

- Nie uwierzysz ale Ula dzwoniła

- Skąd ma twój numer?

- Kiedyś dałem jej swoją wizytówkę może ją zatrzymała

-  I co ci powiedziała?

- Właściwie to nic. Bo pojawił się w jej pokoju Aleks.

- Zadzwoń do niej

- Nie wiem czy to dobry pomysł- odparł zamyślony Marek

- Dzwoń

Jednak nie udało mu się z nią skontaktować. W jego myślach zaczęły jak klatki filmu pojawiać się czarne wizję. Czuł dziwny ucisk w żołądku na samą myśl ,że mogło jej się coś stać.  Nie potrafił się uspokoić. Czuł niepokój.  Schował komórkę do kieszeni spodni i podszedł do przyjaciela.

- Jedziemy- odparł wsiadając do auta.  Ten patrzył na niego z niepokojem. 

- Jesteś za bardzo zdenerwowany daj kluczyki- powiedział Olszański ten rzucił mu kluczyki wiedząc ,że nie przekona go do zmiany zdania.  Usiadł obok niego.  Słońce było już wyżej a jego promienie odbijały się od pobliskich budynków.  Zatrzymali się przed pasami dla pieszych przepuszczając kobietę z wózkiem i dzieckiem ,które trzymała za rękę.  Pojechali dalej ale Marek patrzył na krajobraz za oknem.  Wyobraził sobie siebie podwożącego do szkoły syna albo córkę.  Patrzył na matki z dziećmi.  Na starsze dzieci idące do szkoły.  Nie zwracał nawet uwagi ,że Sebastian od paru minut o czymś mu opowiada.  Wyłączył się kompletnie.  Teraz w jego myślach ponownie pojawiła się Ula.

- Marek czy ty mnie w ogóle słuchasz?-

- Tak

- To o czym mówiłem?

- O dzieciach

- Stary jakich dzieciach?  Ty dobrze się czujesz?- zapytał zszokowany Olszański i zerknął na przyjaciela.

- Przepraszam zamyśliłem się

- To widze ale co z tymi dziećmi?

- A co ma być?- spytał Marek nie rozumiejąc o co mu chodzi. Nadal myślami był gdzie indziej.

-  Przed chwilą mówiłeś o jakiś dzieciach

- Patrzyłem na przechodnich. Matki z dziećmi i wózkami i zastanawiałem się jak to by było gdybym ja miał córkę albo syna.

- Widze ,że masz dalekie plany tylko ciekawe co na to Ula?

- Przecież jej o tym nie powiem. Poza tym ona jest w związku

- Toksycznym związku chciałeś powiedzieć- poprawił go blondyn.

Gdy znaleźli się przy danym adresie zauważyli ,że samochodu Febo nie ma. Wysiedli z samochodu i udali się do wejścia.  Zapukali ale odpowiedziała im głucha cisza. Nacisneli klamkę i weszli do mieszkania. Sebastian rozejrzał się po pomieszczeniu nie wyglądało najlepiej. Wszędzie było brudno.  Nawet nie zauważył ,że Dobrzański gdzieś zniknął. Poszedł w stronę drzwi i otworzył je. Okazało się ,że to kuchnia.  Kremowe ściany i czarne meble. Wszędzie brudne naczynia . Nie zastał tu nikogo więc szybko z niej wyszedł.  Chodził po mieszkaniu był już w łazience, schowku ,łazience i dwóch pokojach ale tam też nikogo nie zastał.  Postanowił iść na górę po drewnianych schodach.  Zauważył na końcu korytarza uchylone drzwi.  Wszedł i zauważył Marka stojącego przy oknie.

- Nie ma jej?

- Nie – odparł brunet odwracając się od okna. Był pewny ,że ją zastanie w domu i z nią porozmawia. Jednak tak się nie stało.  Stali chwile w ciszy ale tą ciszę przerwał  dźwięk kroków.  Spojrzeli na drzwi.

- Co wy tu robicie?- zapytała zaskoczona poprawiając ręcznik na głowie.  Miała na sobie biały szlafrok i bose stopy. 

-  Chciałem zobaczyć czy wszystko w porządku – odezwał się Marek

- Nie musisz mnie kontrolować i pewnie zauważyłeś ,że jestem dorosła i nie potrzebuje opieki- bardziej stwierdziła niż zapytała.

- On naprawdę się martwił o ciebie- dodał Sebastian

- Miło ale teraz skoro wiecie ,że nic mi nie jest możecie już iść

- A ten telefon?

- Powiedzieć ,że nie będzie mnie dziś w pracy

- Dlaczego?- spytał uważnie na nią patrząc.

- Boli mnie gardło i wolę zostać w domu

Podszedł do niej. Nie wierzył za bardzo jej. Poza tym nie patrzyła w ogóle na niego.  Sebastian szybko się zmył zostawiając ich samych i czekając na przyjaciela na dole.  Dotknął jej włosów i odgarnął  jej kosmyk za ucho. Odsunęła się od niego.

- Powinieneś już iść – powiedziała ostrzej niż zamierzała.  Spojrzał na nią. Była zła ale nie rozumiał dlaczego. A wszystko szło już tak dobrze- pomyślał.

- Jak Aleks dowie się ,że tu byłeś to . . .

- A od kiedy ty straszysz mnie swoim narzeczonym?

- Nie Powinieneś tu przychodzić nigdy więcej i daj mi spokój. Trzymaj się od mnie z daleka.

- Ula wczoraj taka nie byłaś- odparł spokojnie kładąc swoją dłoń na jej ramieniu. Skrzywiła się lekko i odsunęła.

- Nie pozwoliłam ci mnie dotykać!!!krzyknęła ale w jej oczach pojawiły się łzy.  Stał jak skamieniały zaskoczony jej reakcją.  Stali przy drzwiach. On był już po drugiej stronie bo cofnął się gdy ona krzyknęła. Nim zdążył zareagować zatrzasnęła przed nim drzwi. Zszedł zdołowany na dół. Nic nie mówiąc opuścił z przyjacielem jej mieszkanie.