,, Oznaki życia'' 15

Nie przedłużając zapraszam na kolejną część. Czegoś mi w niej zabrakło ,ale sama nie wiem czego. Pozdrawiam i dziękuję ,że nadal tu jesteście . Buziaki <3 .
Ps. 16 rozdział pojawi się prawdopodobnie po świętach lub na początku kwietnia i mam nadzieję ,że nic się nie zmieni. Pozdrawiam :)

,, Oznaki życia’’

Rozdział 15

Przy stole panowała przytłaczająca cisza, którą przerywał dźwięk sztućców. Monika jadła swojego ulubionego omleta z szynką i pomidorami popijając sokiem jabłkowym. Ula pustym wzrokiem wpatrywała się w talerz z grzankami z dżemem. Myślami wyraźnie gdzieś błądziła. Odkąd tu zamieszkała brunetka zauważyła, że jej kuzynka jest przygnębiona i zamyślona. Nie była ostatnio zbyt rozmowna. Odpowiadała na zadawane pytania monosylabami. Nie poprawiła jej nastroju nawet nowa praca. Monika uważała, że to nie praca dla Uli. Dziwiła się, że po skończeniu studiów ekonomicznych i to z wyróżnieniem chce podawać w jakieś knajpie ciastka i kawę. 

- Ula a może jednak spróbujesz znaleźć coś w swoim zawodzie. Osoba z twoim wykształceniem powinna pracować, co najmniej w firmie lub banku. Nie zmarnuj swojej szansy. Ja mam dziecko, ale ty jesteś wolna- Mówiła jak nakręcona brunetka ubrana czarne rurki i luźną czerwoną tunikę.

- Praca w restauracji to okres przejściowy. Nie jest to na stałe, ale od czegoś trzeba zacząć a ja nie chcę czekać aż manna spadnie mi z nieba. Wiesz ile osób nie pracuję w swoim zawodzie?- Odezwała się wreszcie Ula podnosząc na kobietę wzrok.

- Nie wiem. Z reszto nie interesuje mnie to- Odparła, a  w jej głosie nie było cienia zainteresowania. Wzruszyła obojętnie ramionami chwilę zastanawiając się nad czymś.

- No ja już będę lecieć na autobus- Rzuciła Ula wstając od stołu pozostawiać nietknięte śniadanie. Upiła tylko łyk soku ze szklanki.

- Zaczekaj- Zawołała Monika łapiąc ją za łokieć.

- Mam do ciebie prośbę. Muszę  iść do apteki a nie zostawię małego bez opieki. Wczoraj byłam u lekarza, ale zapomniałam wykupić leki- Powiedziała smutno Tymianek a Ula posłała jej delikatny uśmiech.

- Okay. Nie ma problemu w drodze powrotnej wykupię leki tylko daj tą receptę.

-Dzięki. Jesteś taka dobra. Każdemu pomożesz tylko ciekawe, kto tobie pomoże?

-Co masz na myśli?- Spytała podejrzliwie dziewczyna zakładając zielony płaszcz. Monika nie mogła zrozumieć, dlaczego Ula woli nosić ubrania ze starej szafy, którą znalazła na strychu niż nowe ubrania, które dostała zaraz po przyjeździe tutaj. Ula nie czuła się po prostu dobrze w ubraniach na, które nie było ją stać, bo były zbyt drogie. Poza tym nie pragnęła tu zostać na stałe.

-Jak to, co? Czas kogoś poznać i założyć rodzinę. U mnie to już nie możliwe, bo kto zechce starą pannę z dzieckiem a ty młoda, wykształcona i jakbyś te okulary zdjęła i zaczęła innej się ubierać i malowała to byłabyś nawet ładna. Kilka dni temu byłam w szpitalu u Maćka i zastałam tam faceta. Nie zauważył mnie, więc chciałam wyjść jednak usłyszałam twoje imię. Rozmawiali trochę o tobie chyba się znacie.

- Nie interesuje mnie jakiś facet. W ogóle nie obchodzą mnie faceci a teraz śpieszę się – Powiedziała szatynka podniesionym głosem, na co Monika nie zwróciła uwagi i kontynuowała

- A już wiem. To był Marek Dobrzański ze znanej firmy odzieżowej, co ostatni pokaz był porażką. Czytałam o tym w gazecie.

- Dasz mi tą cholerną receptę czy do jutra mam czekać? – Zapytała zdenerwowana Cieplak, która czuła, że jeśli zaraz nie wyjdzie na świeże powietrze to udusi kuzynkę. Nie chciała nigdy więcej o nim słyszeć. Od trzech tygodni skutecznie go unikała nie odwiedzając nawet przyjaciela i mamy. Robiła wszystko, aby o nim nie myśleć i go nie spotkać.  Tak dręczył ją w snach przez co nie mogła skupić w pracy, bo była zmęczona albo uciekała gdzieś myślami. Kurde blaszka przez niego jeszcze nabawię się nerwicy albo innego świństwa. Albo spotka mnie coś nie miłego, bo nie zauważę samochodu. 

                                            *********

W restauracji panował zgiełk. Nie było wolnych miejsc. Kalendarz informował, że do świąt Bożego Narodzenia został tylko tydzień. Witryny sklepowe zachęcały do zakupu ozdób, prezentów i innych artykułów świątecznych.  Ula z całych sił próbowała skupić się na przyjmowanych zamówieniach.  Stresowała się jakby to był jej pierwszy dzień. Dziewczyna w rudym koku posłała jej krytyczne spojrzenie. Nie przepadali za sobą a atmosferą a z każdym dniem stawała się między nimi coraz bardziej napięta.  Ula nie miała tu przyjaciół, a praca nie sprawiała jej przyjemności.

Gdy wybiła osiemnasta opuściła lokal z postanowieniem, że nigdy tam nie wróci. Nadia non stop ją krytykowała i kpiła z niej. Kazała jej szorować podłogi i donosiła na nią do właściciela, który dwa razy ją już upomniał, że jeśli się nie poprawi to ją zwolni. Czarę goryczy przelał dzisiaj incydent, gdy ruda podstawiła nogę Uli i ta wyładowała na podłogę z sałatką i łososiem. Klienci byli wściekli, a właściciel szczególnie. Nim zdążył ją zwolnić sama oznajmiła, że odchodzi. Żwawym krokiem ruszyła w stronę przystanku, ale nagle przypomniała sobie o niewykupionej recepty dla synka kuzynki. Niestety apteki nie było w pobliżu. Zrezygnowana udała się jednak na przystanek postanowiła wpaść na chwilę do szpitala ,a potem do wykupić leki. 

                                                                  *********

Uchyliła niepewnie drzwi i ujrzała śpiącego przyjaciela. W obu jego rękach tkwiły wenflony z kroplówkami. Podniósł powieki uśmiechnął się delikatnie widząc Ulę przy jego łóżku.  Kobieta z trudem potrafiła powstrzymać łzy. W nocy śnił się jej ten okropny pożar. Wiedziała już co było jego przyczyną.  Jeden z strażaków powiedział jej o niesprawnej instalacji i wybuchu gazu.  Na kuchence gazowej przyrządzała większość potraw.

- Nie płacz. Ciesz się ,że nikt nie zginął i powinnaś porozmawiać z Markiem - Wyszeptał patrząc jej prosto w oczy. Otarła dłonią łzy i usiadła na krześle. Pokręciła głową.

- A jak ty się czujesz? Kiedy wychodzisz?- Zmieniła szybko temat. Splotła  dłonie na kolanach i spojrzała aparaturę monitorującą pracę serca a potem podniosła wzrok na przyjaciela.

- Tego jeszcze nie wiem. Na szczęście rany po oparzeniach się goją i jest duża szansa ,że uniknę przeszczepu. Co prawda zostaną mi na pewno blizny ,ale w miejscach oparzeń pojawia się już nowy naskórek a to dobry znak. Pielęgniarki ciągle zmieniają mi opatrunki. Na początku te rany wyglądały paskudnie. Piekło mnie całe ciało . Smarowali mnie maściami i podawali leki przeciwbólowe.  A teraz mów co u ciebie?  Jak Betti?

- Przepraszam ,że ostatnio cię nie odwiedzałam. Ale miałam tyle na głowie. Beatka chodzi do nowej szkoły i znalazła nawet dwie nowe koleżanki.  Mnie właśnie zwolnili z restauracji w ,której pracowałam zaledwie dwa tygodnie.

                         *********

Kolejka do apteki była bardzo długa a na dworze zapadł już całkowity mrok. Do apteki co chwilę wchodzili przemoknięci i zmarznięci ludzie. Ula żałowała ,że nie ma parasolki ani czapki . Nie spodziewała się deszczu zwłaszcza ,że dzień zapowiadał się pogodny.  Z czego teraz będę żyła? A chciałam jak najszybciej wyprowadzić się od rodziny. Zapomnieć o Warszawie i uciec stąd jak najdalej. Gdzie nikt mnie nie znajdzie.

- Słucham panią – Zwróciła się do Uli  farmaceutka . Szatynka wyrwana z letargu dopiero po chwili podała receptę . Kobieta odetchnęła z ulgą gdy wszystkie leki były. Zapłaciła i ruszyła do drzwi zderzając się z brunetem.

- To znowu ty- syknęła wściekła i wybiegła z apteki.  Nie zdążyła udać się jeszcze na przystanek a przed nią pojawił się Dobrzański.

- Jeśli uciekł ci autobus to nie ma problemu. Mogę cię podwieźć . I tak nikt w domu na mnie czeka- Rzekł łagodnie patrząc na jej mokre włosy i łzy zaschnięte na policzkach . Jasne światło lamp oświetlało ich sylwetki. 

- Nie potrzebuję litości. Daj mi spokój. Nie dręcz mnie i pozwól żyć.  Nękanie mnie sprawia ci satysfakcje? Ja już się nasłuchałam ,że jestem nic nie warta ,głupia , brzydka ,kopciuch ,suka ,dziwka a nawet wiele gorzej. Więc proszę chociaż ty nic dziś nie mów. Właśnie straciłam kolejna pracę. Z resztą po co ci to mówię? Dlaczego nic nie mówisz?- Mówiła próbując zapanować nad drżącym głosem. Puszczały jej nerwy. Nie miała komu się wyżalić ,wygadać a akurat trafiło na niego.  Stał słuchając ją uważnie i miał ochotę zapaść się pod ziemię. Minęło tyle czasu a nadal bolały ją jego słowa . Nie wiedział kto nazwał ją ,, Dziwką' ',był pewny ,że takie słowo nie padło  z jego słów pod jej adresem. 

- Chodź . Odwiozę cię – Powiedział spokojnie chwytając jej dłoń. Niechętnie zgodziła się wsiąść z nim do samochodu. Włączył ogrzewanie. Auto wolno sunęło się po drodze mijając kolejne widoki za oknem. Wycieraczki ledwo nadążały zbierać wodę z zalanych szyb .

- Ula, a właściwie to gdzie ty mieszkasz?

-Na Saskiej Kępie to część położona po prawej stronie Wisły. Część dzielnicy Praga – Południe – Wyjaśniła nie patrząc na Marka,który był skupiony na prowadzeniu pojazdu. Nie spostrzegła nawet ,że jadą w zupełnie innym kierunku.

- Ty żartujesz?- Odwrócił się nagle w jej stronę .  Zatrzymał się na parkingu przed centrum handlowym . Zatrzymał samochód i odpiął pasy.  Pokręciła głową.

- Nie rozumiem czemu to cię tak dziwi? Mieszkam tam u rodziny.

- Pod jakim numerem mieszkasz?- Zapytał nie czekając na jej odpowiedź kontynuował. 

- Moja chora ciotka właśnie tam mieszka i ostatnio często ją odwiedzam. Nie wiem jak to możliwe ,że się nie widzieliśmy. Ostatnio wpadła też kuzynka czyli jej córka . Na szczęście bez dzieci ,bo jak to nad nimi trudno zapanować, wszędzie ich pełno.  Wynająłem mieszkanie na Mokotowie  i nie jestem zadowolony. Przyzwyczaiłem się ,że ktoś zawsze jest w domu a teraz? Przychodzę i jest cisza. Nie umiem gotować to zamawiam jedzenie . Poza tym lepiej odnajduję się w dużych mieszkaniach ,a to mieszkanie nie jest aż tak wielkie w jakim poprzednio mieszkałem. 

- Nie mów ,że marzysz o domu z ogródkiem i basenem- Odparła zaskoczona i spojrzała mu w oczy. 

- Czytasz mi w myślach- Uśmiechnął się  wpatrując się w jej błękitne oczy ukryte za okularami  . Serce mocniej  jej zabiło.

- A twoja narzeczona?- Zapytała przypominając sobie nagle o istnieniu Kaliny. Uśmiech na jego ustach zgasł . 

- Narzeczona?- Powtórzył za nią jak echo zdumiony ,bo sam zapomniał ,że ją miał. Nawet rodzice już nie wspominali o jego eks.