,, Sekret morza'' 2

,, Sekret morza’’ 2

Doktor przyszedł dopiero o siódmej. Do tego czasu dziewczyna schładzała czoło nieznajomego by spadła gorączka. Kilkukrotnie podczas snu i majaczeń wypowiedział imię Paula. Nikt z odwiedzających mężczyznę nie znał nikogo o tym imieniu. Na tej części wyspy rzadko można było kogoś spotkać ,bo tu po prostu nic nie było. Jedynie mały pensjonacik, jedna knajpka ,sklepik i dwa kilometry dalej mieszkał lekarz chodzący z wizytami. Nie znajdował się tu żaden szpital gdzie mogliby leczyć się pacjenci. A leki przywoziła dwa razy w miesiącu łódź. W tej okolicy najwięcej było rybaków. Mieszkała tu też pewna młoda mieszkanka z bratem. Odcięła się od przeszłości. Spojrzała na mężczyznę. Powoli się budził. Lekarz już poszedł i dokładnie powiedział jej co ma robić ,a ona nawet bez wskazówek doskonale wiedziała jak postępować z chorym.

- Proszę zostawić- chwycił jej dłoń ,gdy mokrą ściereczką przemywała jego tors. - Nie chcę by pani mnie dotykała- zareagował dość ostro i uderzył w miskę z wodą ,którą postawiła na małym stoliczku obok łóżka.

- Przepraszam- szybko się zreflektować.- Ja nie chciałem...ja po prostu nie lubię...powiem inaczej w tym stanie może mnie widzieć tylko małżonka i proszę ją wezwać .

- Przepraszam bardzo, ale ja nie znam pana żony i nie wiem gdzie przebywała.

- W takim razie proszę ją odnaleźć i do mnie przyprowadzi...ć- zaczął kaszleć.

- Proszę odpoczywać i nie nadwerężać głosu. Słona woda sprawiła ,że ma pan problemy z gardłem ,ale podam lekarstwo i to szybko minie. Na noc przygotuję panu rozgrzewającą kąpiel.

- Pewnie z jakimś zielskiem?

- Wiem co robię. Znam się na tym.

- Nie wierzę w to- odparł patrząc się w sufit.

Dziewczyna wyszła z miską by ponownie napełnić ją wodą. Nie chciała się zniechęcać po tym jak ją potraktował. Patrzył wciąż na nią wrogo. Nawet nie podziękował za uratowanie życia. Powoli dochodził do siebie tylko jeszcze był za słaby by sam wstać z łóżka więc w tym wyręczał ją jej brat. Brunet miał problemy z nogą. Wybawicielka chętnie się nim zajmowała. Miała doświadczenie zajmując się wiele lat chorą matką. Z tego też powodu porzuciła kierunek medyczny i skupiła się na innym. Po trzech latach musiała zaczynać od początku. Studia medyczne wybrała ,bo pragnęła leczyć ludzi, pomagać ,mieć z nimi stały kontakt. Choroba matki sprawiła ,że nie dawała rady i wybrała ekonomię.

Pokój w którym się znajdował miał żółto-zieloną tapetę w jakieś liście. W kącie stała duża stara szafa ,pod oknem łóżko ,a po prawej stronie mały stolik z mokrym ręcznikiem ,miską z wodą ,ściereczką i parę lekarstw. Mężczyzna wystraszył się widząc pustą strzykawkę.

- Co mi zrobiłaś?!- ponownie zaniósł się kaszlem.

Wybiegła z pokoju przestraszona ,że z nim jest gorzej. Na korytarzu spotkała pulchną kobieta ta poszła po dodatkowy kosz ,bo mężczyzna znów dostał wysokiej gorączki i majaczył.

- Proszę dać sobie pomóc i wypić to. Ma pan zapalenie płuc.

- Nie obchodzi mnie to. Znajdę ją.

- Może powiadomię pana rodzinę tylko właściwie jak ma pan na imię.

- Nie pani sprawa jak się nazywam- burknął chcąc wstać z łóżka. Próbowała by położył się ponownie. Siłowała się z nim. W końcu zrezygnował z próby ucieczki i położył się.

- Nikt nie może się dowiedzieć- wyszeptał nagle.

Usiadła na brzegu łóżku podwijając długą ciemnozieloną suknie trochę już znoszoną. Dziś jej włosy były zaplecione w długi warkocz.

- O kim pan mówi?

- O nich- odparł.

- Nie rozumiem- uniosła brwi i zadumała się na moment.- Czyżby pan naraził się komuś?

- Tak- odwrócił od niej wzrok.

- Powie może pan coś więcej- przyglądała się jego twarzy z zainteresowaniem. Nie wyglądał według niej na człowieka o niecnych zamiarach ,z diabelnym charakterem. Niewątpliwie wpadał w złość ,ale potrafiła go zrozumieć stracił ukochaną ,a ona wiedziała co znaczy śmierć bliskiej osoby. Usprawiedliwiała go.

Po upływie trzech tygodni mężczyzna nie potrzebował już opieki medycznej ,lecz nie wiedział jak wrócić na drugą stronę wyspy poza tym obawiał się ludzi ,którzy jedynie czego pragną to jego śmierci. Poznanie brunetki przysporzyło mu mnóstwo problemów. Nie mógł normalnie żyć. Teraz nie miał nic. Był nikim. Sam na wyspie. Goście ,których niezbyt znał wyjechali. Na słowo żona Paula wszyscy milkli. Niestety nie miał jej zdjęcia przy sobie.

- Przepraszam nie widział pan wysokiej brunetki w sukni ślubnej ?

Staruszek nie zrozumiał języka angielskiego. Znał tylko szwedzki i trochę niemiecki.

Mijał ludzi ,lecz nikt nie potrafił mu pomóc.

- Co za miłe spotkanie.

- Kim wy jesteście?

- Jak to straciłeś pamięć?- spytał facet z czarnym wąsem ,a drugi gruby skrzyżował ręce. Po chwili zjawił się trzeci z bronią.

- Paulina obiecała mi ,że za mnie wyjdzie ,ale zakochała się i zerwała ze mną. Przez ciebie- oskarżycielsko wbił mu palec w brzuch by po chwili go w niego walnąć.

- Paulina nie wspominała o was- odrzekł.

Zaśmiali się fałszywie po czym skopali go i mocno pobili. W takim stanie zastała go Urszula i z pomocą brata i jeszcze jednej osoby ulokowali go w pokoju w pensjonacie. Medyk zbadał pobitego. Brat Urszuli zakazał jej bliższych kontaktów z nieznajomym mężczyzną. Jan powtarzał jej ,że to bandzior. Ona zaprzeczała stając w jego obronie. Trzymała jego dłoń czekając ,aż się obudzi. Ze łzami w oczach spoglądała na jego posiniaczoną twarz.

Idąc po owoce i zioła do sąsiadki wzięła wielki kosz i zakładając na głowę chustę ruszyła przed siebie mijając rybakom. Wszyscy ją tu znali. Poszła zaczerpnąć informacji na temat nieznajomego. Dowiedziała się ,że jego żona wcześniej związana była ze złym człowiekiem ,który ściga Dobrzańskiego pragnąc zemsty ,iż ten wziął ślub z Pauliną.

Wchodząc do sklepiku dowiedziała się nowych faktów. Jakiś czas temu zostało znaleziona ciało młodej kobiety z raną postrzałową. Znalazł ją starszy rybak w białej poświacie księżyca. Jej zakrwawiona ślubna suknia zaczepiła się o skałę gdzie leżało ciało.

- Dlaczego zdecydowali się na ślub na wyspie?

- Nie wiem.

- Dziękuję za informację.

Po drodze pozbierała trochę muszelek by potem zrobić parę naszyjników i sprzedać je turystom. Nie miała dużego chodu ,ale jakoś na życie jej starczało. Brat pomagał przy rybach. Ona robiła to zanim zajęła się turystami. Znała się na kuchni, cyferkach i medycynie. Tylko uczucia lokowała źle. Miała chłopaki co przynosił jej codziennie malutkie bukieciki bratków lub stokrotek. Zapraszał na spacer ,lecz później słuchając matki poślubił inną. Została ze złamanym sercem. Skupiła się na nauce i rodzinie. Dla rodziny była w stanie poświęcić wszystko dlatego opuściła rodzinną miejscowość pragnąc by ojciec spełniał marzenia. Zabrała brata i wyjechała.

Z mieszanymi uczuciami powróciła do pensjonatu. To co usłyszała przeraziło ją. Nie znała ,aż tak złych ludzi zwłaszcza pragnących zemsty. W dodatku podejrzewała ,że to były maczał w tym palce i jest winny śmierci Pauliny. Bała ,że tamten uniknie kary i zacznie mścić się na nieznajomym ,ale nie wiedziała w jaki sposób.

- Dlaczego pani milczy stało się coś?

- Nie- skłamała gładko nie chciała mu mówić o swoich podejrzeniach ani czego dowiedziała się miejscowych. Spojrzał na nią unosząc lekko brwi. Oczekiwał ,że się odezwie ,lecz ona milczała jak grób podając mu szklankę wody.

- Dziękuję- posłał jej słaby uśmiech.

- Jak się czujesz ?- poprawiła mu poduszkę.

- Lepiej,lepiej- oddał jej pustą szklankę.- Mam na imię Marek- leciutko dotknął jej dłoni.

- Ula- odparła z delikatnym uśmiechem.- Opowiesz mi co wydarzyło się tam na morzu? Dlaczego znalazłeś się na piasku ledwo żywy i skąd pomysł by przyjechać na wyspę?

- Paulina mnie namówiła na wyjazd. Moi rodzice nie popierali tego związku więc postanowiliśmy pobrać się w tajemnicy przed nimi ,a gośćmi byli tylko parę moich znajomych i jej dalsza rodzina.

- Ślub w tajemnicy ?- pytała nie dowierzając.

- Tak. Brzmi nie prawdopodobnie ,prawda?

- Owszem jak z jakieś powieści- rzekła lekko się rumieniąc ,gdy tak odważnie patrzył jej w oczy. Trochę ją to peszyło. Nigdy nie uchodziła za duszę towarzystwa ,a będąc na wyspie spotykała codziennie niewiele osób.

- Jesteś tu tylko z bratem ?

- Aktualnie tak. Ojciec jest na morzu jest marynarzem ,a brat pracuje w smażalni ryb. Pomaga mi też w prowadzeniu pensjonatu.

- A matka gdzie jest ?

- Zmarła- szepnęła spuszczając wzrok.- Zabrała ją choroba. Nie chcę o tym mówić.

- W porządku – rzekł przymykając oczy.

- Wypoczywaj przyjdę później.

Z kucharką ustaliła jadłospis dla chorego na parę następnych dni ,bo nic nie zapowiadało ,że prędko opuści to miejsce. Postanowiła nie zamykać w najbliższym czasie pensjonatu tylko dopilnować by nieznajomy mężczyzna doszedł do zdrowia. Zainteresowała ją jego historia. Przyczyna emigracji z kraju. Wiedziała już albowiem ,że jest polakiem ,który pochodzi z Warszawy. 

Dobrzański myślał o jak najszybszym opuszczeniu wyspy. Nie widział tu dla siebie przyszłości pośród obcych ludzi i kobiety ,która patrzyła na niego ze współczuciem wciąż powtarzając ,że jest jej przykro z powodu śmierci jego żony. Nikt nie pochwalał tego związku ,ale prawdziwego powodu dlaczego rodzice oraz Aleks zabraniają mu wiązać się z nią nie znał. Zdaniem innych się nie przejmował. Wziął ślub w tajemnicy na wyspie. Zaprosili tylko dalszych znajomych. Markowi było ciężko uczestniczyć w ceremonii zaślubin bez obecności rodziców.

Odkąd zaczął spotykać się z Paulą jego relacje z rodzicami się znacznie ochłodziły. Nie wpadał do nich już na niedzielne obiady. Próbowali go nawet zniechęcić do niej ,lecz on ich nie słuchał i dalej się z nią umawiał. Miłość nie przyszła nagle. Przychodziła powoli i tylko ona czasami dystansowała się ,izolowała zamykając w łazience. Nie wiedział o co chodzi.

- O tu jesteś- rzekła z uśmiechem Urszula. - Powinieneś się położyć i odpoczywać. Rana może na nowo się otworzyć i będzie trzeba zszywać.

- Jesteś lekarką?

- Studiowałam medycynę ,lecz porzuciłam ją ,gdy wydarzyło się coś wyjątkowo wstrząsającego w moim życiu.

- Niech zgadnę czyjaś śmierć? To miało wpływ na zmianę kierunku studiów?- zapytał ot tak.

- Widać ,że nie szanuje pan kobiet- stwierdziła.- Ja nie zamierzam mówić do pana pleców i proszę zgasić tego papierosa.

Kobieta stała na schodkach prowadzących do pensjonatu , a Marek patrzył gdzieś przed siebie. Pet wdeptał w trawę i w końcu odwrócił się w jej stronę.

- Nie zna mnie pani więc proszę nie oceniać. Szanowałem w życiu dwie kobiety. Żonę ,lecz jak wiadomo ona nie żyje oraz matkę ,ale jej tu nie ma. A pani jestem wdzięczny za uratowanie zdrowia i życia . Jednak proszę nie oczekiwać ode mnie niemożliwego. Niedługo opuszczam wyspę. Muszę się stąd wydostać.

- Nie – zaprotestowała.- Podróż nie jest wskazana w pana stanie zwłaszcza ,że środki transportu są tu bardzo ograniczone. W 1831 roku wybudowano pierwszą latarnie.

- Latarnicy nadal tu pracują ?

- Nie. Od 1973 roku nie pracują już tu latarnicy. Interesuję cię latarnia?

- Tu chyba znajduję się więcej niż jedna ,zgadza się ?

- Tak

- Jak wyjadę może wyślę ci później pocztówkę.

- Dobrze. Możesz napisać krótki list co u ciebie.

- Nie podoba ci się tu? Czerwone drewniane domki, cisza, czyste powietrze i brak zgiełku. Można podziwiać ładne krajobrazy i architekturę. W tym miejscu jakby czas się zatrzymał. Ta wyspa i ogólnie Szwecja, Sztokholm mają swój klimat. Mi się tu podoba, chociaż sama do niedawna chciałam stąd wyjechać ,ale wciąż się waham.

- Lubisz bułeczki cynamonowe ,bo ja je uwielbiam ,a tu je się wyjątkowo często.

- Nigdy nie jadłem ,ale chętnie spróbuję- z Urszulą o dziwo świetnie mu się rozmawiało. Znała się na wielu rzeczach na medycynie ,znała historię wyspy vinga i zdawało mu się ,że jeszcze czymś go zaskoczy.

Bułeczki pachniały cudownie. Markowi z zapachem cynamonu kojarzyły się święta w dzieciństwie wtedy jeszcze ,gdy żyła jego babcia. Ona robiła pyszną szarlotkę. On nigdy nie mógł się doczekać ,aż się upiecze. Babcia zawsze dawała mu ścierką po rękach i mówiła na niego łakomczuch. Usiadł przy dużym drewnianym stole na ,którym leżał haftowany w kwiaty obrus i stał mały zielonkawy wazon z żółtymi kwiatami ,których nazwy nie znał. W ogóle nie znał się na roślinach i nie miał do nich ręki. Zawsze mimo że niby podlewał coś było nie tak i usychały.

- Proszę się częstować. Świeżutkie dziś piekłam z samego rana z Urszulą.

Marek wziął z koszyczka bułeczkę i spróbował.

- Przepyszna miała pani racje- zwrócił się do pulchnej kobiety. - A Mógłbym poprosić o filiżankę kawy ?

- Oczywiście.

Marek i Ula zostali sami przy stole. Do pomieszczenia po chwili wpadł nieduży pies biało, szaro- czarny. Wyglądem trochę przypominał dalmatyńczyka tyle że nim nie był.

- Spokojnie nie bój się on nie gryzie- powiedziała uspokajająco widząc reakcje Marka. Pogłaskała go ,potargała za uszy ,a pies polizał ją po ręce. Odłamała kawałek bułki i mu dala.

- Ula ,a co jest tu tutejszą specjalnością ?

- Janssons Frestelse czyli zapiekanka ziemniaczana z marynowanymi szprotami i cebulą zwaną też pokusą Janssona.

- Brzmi świetnie.

- Następnie köttbullar- odpowiedziała wypowiadając słowo po szwedzku. Obcy język nie stanowił dla niej żadnego problemu. Rozumiała ten język i w nim mówiła.

- Co to takiego ?

- Po prostu klopsiki.

- A próbowałeś inlagd sill?

- To marynowany śledź tak ? Jadłem. Naprawdę był dobry i ten barek krewetkowy na statku jak brałem ślub.

- Proszę oto kawa- gospodyni postawiła tace z dzbankiem kawy i filiżankami. Pójdę jeszcze po cukier ,bo pewnie pan słodzi?

- Wystarczy Marek. Tak słodzę.

Na tacy Marek dostrzegł jeszcze cukierki.

- Uprzedzając twoje pytanie to knäck ,śmietankowe cukierki. Tutejszy deser tak ryż na mleku czy na święta pralinki z bombonierek albo piankowe mikołaje. Są też szafranowe bułeczki i julmust świąteczny słodki ,gazowany napój jeśli zostaniesz dłużej na wyspie poznasz tutejsze smaki.

- Moje życie jest w stolicy Polski. Co prawda musiałbym szukać pracy i zaczynać od początku ,bo na nikogo już z stamtąd nie mogę liczyć. Nie mam nawet przyjaciół. Kiedyś miałem przyjaciela ,ale bardzo chcę o tym teraz mówić może ,kiedyś.

- Rozumiem. Czujesz się pewnie bardzo samotny- położyła mu dłoń na ramieniu.

- Nie chcę współczucia ani litości- dziewczyna spuściła wzrok i ułożyła ręce na podołku szarej długiej do kostek spódnicy. Na włosach miała opaskę materiałową ,a górą luźny różowy sweterek.