,, Bolesna strata'' 7

Zatapiała się w bolesną przeszłość ,a serce nie umiało zapomnieć. Myślała ,że marzenia na zawsze pozostaną niespełnionymi.

Chciała zapytać niebios dlaczego zabrali jej ukochaną córeczkę. Coś najcenniejszego co kochała bezwarunkowo. Wiedziała ,że nikt nie odpowie. Pozostanie tylko cisza i pustka. Pamięć nie pozwalała wyrzucić obrazu uśmiechniętej ,małej buzi. Ten obraz towarzyszył jej codziennie ,gdy otwierała oczy. Wtedy docierało do niej ,że ten obraz jest tylko mglistym wspomnieniem zaszufladkowanym w umyśle. Jak stary film przywoływała wspomnienie mając nieco zakrzywiony obraz przyszłości. Stąpała po ruchomych piaskach ,a jej stopy zapadały się z każdym kolejnym krokiem.

Codziennie zamykała się w szczelnej skorupie nie pozwalając nikomu dostać się jego wnętrza. Utraciła szczęście i miłość ,której szukała przez całe życie. Nie wiedziała co to znaczy mieć pełną kochającą rodzinę. Gdy na świecie pojawiła się mała pragnęła dać jej to czego ona nie miała . Ojciec ją kochał ,lecz nie mógł zastąpić mamy. Brakowała jej szczególnie w ważnych momentach jej życia.

- Nie , jesteś w Polsce- odpowiedział nieco zdziwiony jej pytaniem. – Rozmawiałaś przecież z Maćkiem .

- Nie rozmawiałam z Maćkiem . To on mówił nawet nie wiem o czym. Jedynie pamiętam męża  krzyczącego o śmierci ,oskarżającego mnie o zabicie dziecka i pana siedzącego  tu prawie codziennie.

- To w takim razie nie wiesz chyba. ..

- O czym?- przerwała mu nagle mierząc go lekceważącym spojrzeniem.

- Kim jestem i ,że byłaś w śpiączce- wyjaśnił.

Zmarszczyła czoło i przetrawiając informację usłyszane od bruneta.

- Byłam w  śpiączce? -wykrztusiła zszokowana. – Nie rozumiem. Niedawno miałam wypadek i powiedzieli mi ,że… moja córka Emily . . .- urwała biorąc głęboki oddech.- Nie wspomnieli o śpiączce.

- Czy pamiętasz ,że próbowałaś popełnić samobójstwo?- zapytał ,a w jej błękitnych oczach ujrzał rozpacz .

Odwróciła wzrok cicho łkając.

Zacisnął usta zły na siebie ,że wykazał się nietaktem. 
Nie powinien był jej przypominać. 

Brunet milczał ze wzrokiem utkwiony w podłodze  po czym, podniósł na nią stalowe źrenice.

- Przepraszam – rzekł ze skruchą ujmując jej dłoń. 

- Długo byłam nieprzytomna? Jaki jest miesiąc ? – zapytała zmieniając automatycznie temat by nie poruszać bolesnej przeszłości.

- Dość długo - odpowiedział . – Jedenaście tygodni- sprecyzował.

Zamrugała powiekami i zerknęła na niego oszołomiona.

- Nazywam się Marek Dobrzański i od kilku lat jestem prezesem firmy Febo&Dobrzański . Wcześniej firma należała do mojego ojca Krzysztofa i jego wspólnika zmarłego Francesco .

Zginął wraz z żoną Agnieszką w katastrofie lotniczej. Pauliny i Aleksa ich dzieci nie było z nimi. Moi rodzice przygarnęli ich pod swój dach i w ten sposób zyskałem przyrodnie rodzeństwo. Obecnie są we Włoszech. Założyli własny biznes i nie myślą o powrocie. Popełniłem w życiu wiele błędów ,ale o tym opowiem ci może ,kiedy indziej- zakończył i spojrzał na nią .

- Kłamiesz- odparowała oschle.

- Nie , jeżeli mi nie wierzysz to zapytaj Maćka. Z pewnością wpadnie dziś do szpitala. Po co miałbym kłamać?- spojrzał jej w oczy.

 Odwróciła speszona wzrok pod wpływem jego przenikliwego spojrzenia.

- Niech już pan idzie- mruknęła odwracając się do niego plecami.

Obserwował ją przez krótką chwilę widząc ,że na nic zda się siedzenie tu i przekonywanie jej ,że nie kłamie.

- Przyjdę jutro- szepnął cicho podnosząc się z krzesła.

- Nie chcę cię tu więcej widzieć !- podniosła głos . – Nikt nie uwolni mnie od niego – ukrywała twarz w dłoniach.

- Chcę ci tylko pomóc

- Nie chcę niczyjej pomocy- burknęła .- A zwłaszcza twojej – przeszyła go surowym spojrzeniem. - Nie jesteś w stanie przywrócić jej życia .  

Spod przymkniętych powiek spłynęły przezroczyste krople.
Zapadła kilkuminutowa cisza.

- Pójdę już – powiedział w końcu podnosząc się z krzesła. Ujął jej dłoń zostawiając na niej delikatny pocałunek.

- Odpoczywaj, i nie martw się. On tu nie przyjdzie.

                    ******

Zacisnął mocniej dłonie na kierownicy i oparł głowę o zagłówek. Zatrzymał się na poboczu niedaleko lasku. Księżyc przedzierał się przez chmury ,a wiatr kołysał lekko drzewami. Ciszę przerywało tylko szczekanie gdzieś w oddali psa. Droga była pusta ,którą oświetlały pobliskie lampy i światło księżyca. Tej nocy męczyła go bezsenność. 

Zrobiło się zimno ,więc brunet postanowił wrócić do domu. Przespać się ,a jutro z samego rana zgłosić sprawę usiłowania zabójstwa na policję.

Ranek przywitał mieszkańców Warszawy i okolic porywistym wiatrem i deszczem. Termometr wskazywał ledwie osiem stopni.

Ubrał się ciepło i w pośpiechu wypił kawę . Omal nie zapomniał o teczce z dokumentami.

 Czekał na korytarzu z dobrą godzinę ze wzrokiem utkwionym w podłogę. Marzył by jak najszybciej stąd wyjść i mieć to już za sobą.

- Dzień dobry- męski szorstki głos wyrwał Dobrzańskiego z zamyślenia.

Komisarz Niemczyk zajął miejsce za dużym biurkiem i wskazał dłonią krzesło by mężczyzna usiadł.

- Jak pan wspomniał chce pan wnieść oskarżenie o usiłowanie zabójstwa tak?- policjant wolał się upewnić.

- Tak- przytaknął Dobrzański.

- To poważne oskarżenie- poinformował.

- Mam tego świadomość- odrzekł brunet.

- Dobrze. W takim razie słucham panie Dobrzański – rzucił chłodno.

- Nie wiem od czego zacząć- westchnął ciężko.

- Może zacznie pan od początku- zaproponował .

Marek pokrótce streścił mu nieprzyjemny incydent w szpitalu i wspomniał o wcześniejszym o którym się dowiedział jakiś czas temu. Policjantowi imię Sisinij nic nie mówiło podobnie jak nazwisko Iwanow. Nie był notowany. Jego kartoteka była czysta. Dobrzańskiego mocno to zaskoczyło. Przypuszczał ,że miał chociażby wyrok w zawieszeniu lub drobne przewinienia. 

Komisarz Niemczyk stukał coś na klawiaturze i nie odrywając wzroku od monitora komputera zapytał :

- Ma pan może zdjęcie? To znacznie ułatwiłoby sprawę i pomogło w śledztwie.

Brunet wyciągnął z portfela niewielkie zdjęcie i podał mężczyźnie z rudym wąsem .

-  Dmitrij Anton Zajcew – oznajmił i wprowadził dane do komputera.

                      ****

Osiem tygodni. Tyle udało mu się poświęcić wyłącznie pracy . Załatwił w między czasie bardzo ważne sprawy. Udał się na komisariat zgłosić próbę zabójstwa. Policja miała wystarczająco dość dowodów świadczących o winie Dmitrija by go zamknąć w więzieniu. Marek odetchnął z ulgą ,gdy ten trafił za kratki. Sąd skazał go na dwanaście lat pozbawienia wolności.Nie potrafił  przestać myśleć o tej sprawie.  Niepokoił się nadal o Ulę. Niby była bezpieczna ,ale to go nie uspokajało. Ostatnio nie rozmawiał nawet z Maćkiem i żył wyłącznie kawą i kanapkami z bufetu. Dawno nie jadł ciepłego posiłku ,bo nie robił zakupów. Nie sprawiało mu już przyjemności gotowanie dla samego siebie. 

- Cześć , możemy pogadać?

- Jasne

- Słyszałem o tej twojej Uli- zaczął Olszański rozsiadając się na kremowej kanapie.

- Ona nie jest moja- zaprotestował. – Tylko jej pomagam. Przyjaciołom się pomaga.

Sebastian wybuch śmiechem.

- Stary , znam cię nie od dziś. Chodzisz zamyślony i zaraz po pracy jedziesz do szpitala. Nie wliczając weekendów. Nawet na grilla nie przyszedłeś.

- Nie jeżdżę- zaprzeczył.

- O to nowość- zakpił. – Od kiedy?

- Odkąd mnie wyrzuciła z sali- powiedział patrząc bezmyślnie gdzieś w stronę okna.

- Wyrzuciła cię?- Seba zrobił wielkie oczy. – Maciej rozmawiał przez telefon z kimś mówiąc ,że Ula jeszcze się nie wybudziła.

- Jak to nie wybudziła?- wbił w blondyna przerażone spojrzenie.

- Nie wiem. Ej, ty przypadkiem nie przejmujesz się nią za bardzo?

- Chyba masz rację- przyznał niechętnie przeczesując czarne włosy .

- Problem w tym ,że ja nie potrafię tego tak zostawić. 

- Jej mąż siedzi ,a przy niej są przyjaciele. Odpuść i zostaw ją w spokoju.  Poznasz kogoś normalnego zakochasz się i założysz rodzinę. Po cholerę pchasz się, gdzie cię nie chcą? 

Pamiętasz Angelikę? 

Pokręcił głową. Obaj ,kiedyś mieli mnóstwo kobiet ,zdradzali ,oszukiwali. Sebastian się ożenił i założył rodzinę. Marek odkąd zerwał z Paulą wciąż był sam. 

- Przez nią miałem niezłe kłopoty ,a skończyła w psychiatryku. 

- Do czego zmierzasz ?- spytał ostro prezes. 

- Urszula też tam trafi. Odeślą ją tam po opuszczeniu . . .

- Ula nie jest wariatką- syknął.- Pomyśl jakbyś ty się czuł ,gdyś stracił syna. Nie załamałbyś się? 

Sebastian zamilkł . 

- Upiłbyś się pewnie i udawał ,że wszystko jest w porządku. 

- Po prostu dziwię się ,że pięć lat nie obejrzałeś się za żadną panną ,a tu pojawia się niedoszła samobójczyni i chcesz ją ratować. W dodatku wbrew jej woli. 

- Żałuję ,że tyle ci powiedziałem - burknął Dobrzański trzaskając drzwiami. 

        *****

- Widziałaś ,gdzieś Maćka?- zaczepił asystentkę .

- Wyszedł przed chwilą – odpowiedziała.

- Dzięki- rzucił pospiesznie i pobiegł w stronę wind.

Chciał się dowiedzieć czegoś więcej na temat Uli. To co powiedział Sebastian mocno go zaniepokoiło. Sam się dziwił ,że tak przejmuje się losem tej kobiety.

- Zaczekaj!- zawołał widząc Szymczyka przy samochodzie.

- Śpieszę się do . . .

- Wiem- przerwał mu. – Co z Ulą?

- Miała operację. Usunęli jej guza i powoli dochodzi do siebie.

- Ale się nie obudziła?

- Jeszcze nie- spochmurniał.

                  *****

Dobrzański dotarł do szpitala. Zatrzymał się przed drzwiami sali w której leżała Ula wahając się ,czy wejść do środka.  Przysiadł na twardym krześle i ukrył twarz w dłoniach bojąc się o nią.

Patrycja wyszedł z sali z smutkiem wymalowanym na twarzy. Nie spała od kilku godzin. Dzieci dawno już spały w domu. Zmieniała się z mężem.

- Długo tu siedzisz? -zwróciła się do Marka .

- Obudziła się?- zapytał z nutą nadziei w głosie.

- Tak ,ale na krótko. Nic nie mówiła ,a potem zasnęła.

- Zostanę z nią – zadeklarował.

Najciszej jak umiał zbliżył się do jej łóżka i pochylił lekko całując w czoło.  Przysiadł na brzegu łóżka i ujął jej chłodną dłoń zamykając w swojej. Wyglądała jak niewinnie i krucho. Porcelanowa cera , kilka piegów na nosie ,blade usta i bandaż na głowie ,wychudzone ciało okryte białą pościelą.  
 Poruszyła się nieznacznie i uchyliła ociężałe powieki. Narkoza nadal działała. Napotkała jego zatroskany wzrok. Śliczne ma oczy. Przypominają bezchmurne niebo w Toskanii .  Zrobię wszystko by przywrócić jej uśmiech. 

- Ula . ..

- Co pan tu  robi?- wykrztusiła słabym głosem.

- Jak się czujesz?- zapytał z troską .

- Fantastycznie wprost cudownie- ironizowała.

- Pytam poważnie

Puścił jej dłoń widząc jej chłodny wyraz twarzy.

Nie życzyła sobie jego dotyku ani obecności. Zastanawiał się tylko dlaczego. 

- Tak sobie- odparła beznamiętnie. – Niech pan.. .

- Mam na imię Marek- przypomniał jej. – Mów mi po imieniu.

- Wyjdź!- zażądała  powstrzymując z trudem łzy.
- Ula
-Wyjdź - powtórzyła. 
Spełnił jej prośbę ostatni raz odwracając się w jej stronę.       
                *****
Zdradzę ,że w następnej części Ula wreszcie opuści szpital. Wiem ,że akcja z Rosjaninem potoczyła się bardzo szybko. ..Pozdrawiam serdecznie tych ,którzy zaglądają tu i zostawiają po sobie ślad  jak i  tych niekomentujących również.