,, Bolesna strata'' 6

Spała zaledwie trzy godziny w głowie przywołując przykre wspomnienia. Niestety te dobre ,szczęśliwe momenty rozmyły się ,jak krople deszczu na szybie. Zostając na szkle tylko na tą jedną chwilę. Zerknęła na drzwi z nikłą nadzieją ,że zobaczy Irminę . Poznała ją przyprowadzając pewnego razu do przedszkola  Emily . Zaś kobieta przyszła z Nastią. Zaczęło się od pomylenia kurtek ich córek i to zapoczątkowało  przyjaźń w przyszłości.   

Żałowała ,że ojciec nie żyje. Pragnęła go teraz zobaczyć ,porozmawiać i by po prostu był. Wystarczyłaby sama jego obecność. Niestety to nierealne. Odszedł tuż po jej maturze. Zmarł na serce ,a był jej  jedyną  rodziną . Nie miała nikogo ,a mamy nigdy nie poznała. 

Myśli były rozsypane niczym, jesienne liście na parkowej alejce. W pomieszczeniu znajdowała się jeszcze nieco starsza pacjentka. Przed chwilą wzięli ją na badania. Spojrzała w stronę okna. Dzisiaj wyjątkowo nie obudziły ją promiennie słoneczne jak zazwyczaj. Dziwiło ją to ,bo w zimie słońce nigdy nie świeci ,tak mocno. Przeważnie jest zimno ,ponuro lub całkiem biało ,a kwiaty nie kwitną ,a na szafce drugiej pacjentki stały w wazonie świeże polne kwiaty.  A Maciek przyszedł ostatnio w koszulce. W ogóle stąd on się wziął ? Jak dowiedział się gdzie jest? Ula nie znała odpowiedzi na te pytania. Wszystko wydawało się jej dziwne i niezrozumiałe. Wciąż czuła się obolała ,a leki przeciwbólowe powodowały senność. W nocy budziła się z krzykiem . Co noc śnił się jej jeden sen, w którym ginie jej córeczka.

Jeden dzień przekreślił jej pozorne szczęście ,ale zapominała o tym mając obok kogoś bardzo bliskiego. 

               ~~~~~~~~

Trzynaście lat wcześniej…

Pociąg zatrzymał się przy peronie pierwszym. Wysiadła z niego bardzo młoda kobieta w długim czarnym płaszczu ,szarej czapce targając brązową walizkę. Nerwowo rozejrzała się po dworcu kolejowym i zatrzymała wzrok na tablicach informacyjnych.  Zapytała pierwszego napotkanego przechodnia jak dotrzeć do wybranej ulicy. Docierając na miejsce i zatrzymując się na noc w trzy gwiazdkowym hotelu. Po śmierci ojca nic ją już nie trzymało w Polsce. Ojciec napisał wcześniej testament .w którym ją uwzględnił. Otrzymała mieszkanie i trochę oszczędności. Przygotowywała się na tą podróż parę miesięcy. Chociaż nie do końca wszystko zaplanowała. Postanowiła sprzedać dom po siedmiu miesiącach zgłosili się do niej kupcy zainteresowani nieruchomością. Wcześniej dwóch zrezygnowało ,a trzech zbyt długo zastanawiało się ,a jej zależało na czasie. Ojciec był nauczycielem matematyki ,ale miał też talent do języków. Ona również łatwo się ich uczyła. Co roku otrzymywała świadectwo z paskiem. Tata był z niej dumny. Jego jedyna córka wzorowa wygrywała konkursy historyczne i językowe. Niestety jej największą słabością była dziecięca naiwność i ufność. Trafiała na niewłaściwych chłopaków. Pozostawała zawsze ze złamanym sercem i garścią wspomnień. 

Pierwsze dni w nowym kraju mijały na życiu w ciągłym biegu. Złożyła dokumenty do jednej z rosyjskich uczelni. Wybrała Irkucki Uniwersytet Państwowy . Niedługo potem rozpoczęła w nim naukę. Na jednej z pierwszych lekcji usiadła obok dziewczyny z długimi niemal do pasa włosami . Ula poczuła się bardzo niepewnie wśród tylu nowych ludzi w obcym kraju. Bez nikogo. Mogła liczyć tylko na siebie. Bywały dni ,że chciało się jej zaszyć się w miejscu ,gdzie nikt ją nie znajdzie i płakać. Wiedziała jednak ,że nic by to nie dało. Musiała stawić czoła trudnością jakie napotykała na swej drodze. Uwierzyć w siebie i swoje możliwości. Zyskać sympatię nowych ludzi wtedy nie będzie jej życie tak puste i samotne. 

Ula skoncentrowała się na słowach profesora. W sali znajdowali zarówno chłopacy jak i dziewczyny. Większość pochłonięta rozmową między sobą ,inna część znudzona udająca ,że uważnie słucha wywodu nauczyciela. Tylko nie liczni naprawdę skupieni byli na lekcji. 

Dziewczyna z ławki odwróciła się w jej stronę.

- Cześć, jestem Jana- odparła z uśmiechem .- A ty jesteś. . .

- Ula – odpowiedziała szybko po polsku. – Ursula- zreflektowała się mówiąc po rosyjsku. 

- Jesteś z Polski?- zainteresowała się niespodziewanie nowo poznana. 

- Tak- przytaknęła i z powrotem wróciła do słuchania nauczyciela. 

Nim się spostrzegła był czas na przerwę. Spakowała zeszyt i książkę do torby oraz wrzuciła długopisy i ołówki do małej przegródki. 

Jana znikła jej już z oczu. Przemierzała samotnie korytarz z torbą na ramieniu i czuła się jak intruz. Uczniowie ubrani zupełnie inaczej i mówiące  po rosyjsku. Mimo ,że wydawało się jej ,że dobrze zna ten język  słowa brzmiały obco. To przez akcent i młodzież ,która zawsze używała nieco innych zwrotów niż dorośli . 

Pod jednym z okien stała Jana rozmawiając z jakimś chłopakiem. 

Minęła ich i zaszła do stołówki. Uczniowie głośno rozmawiali i śmiali się. Nikt nie zaszczycił ją nawet spojrzeniem. Przy jednym ze stolików siedział młody chłopak. Zauważając ją przysiadł się i miał już coś powiedzieć ,ale wpadła Jana i wyprowadziła ją z stołówki nie wyjawiając nawet powodu. 

Czas dzieliła między naukę a przyjaciółkę Jane. Oszczędności powoli się kończyły i musiała znaleźć jakieś źródło dochodów.  Szukała coś wieczorowego by mieć możliwość studiowania nie omijając zajęć. 

Wkrótce znalazła pracę jako hostessa i dostała pierwszą pensję. Jana niedługo obchodziła urodziny i z tej okazji postanowiła zrobić imprezę. Ula początkowo sceptycznie nastawiona zgodziła się na nią  przyjść. 

Z głośników brzmiała głośno muzyka. Dziewczyny w krótkich sukienkach i ostrych makijażach pili alkohol i flirtowali z chłopakami. Jedna brunetka siedziała jednemu na kolanach i całowała się z krótko ostrzyżonym blondynem. W przedpokoju unosił się zapach tytoniu i marihuany. Ula odkrywając ,że na tej imprezie są narkotyki i alkohol ,a ludzie nie mają żadnych zahamowań ,chciała uciec. Odwróciła się już w stronę wyjścia. Miała na sobie czarne biodrówki z ćwiekami na tylnych kieszeniach i białą tunikę z nadrukiem czarnej gitary. 

- Wypij to i wyluzuj- powiedziała Jana podając jej kieliszek z drinkiem. 

Umoczyła lekko usta i spojrzała na przyjaciółka ,która posłała jej sztuczny uśmiech .

- Pij. Nie otrujesz się. Przyrzekam- zachęcała ją i odwróciła się do chłopaka odchodząc nagle gdzieś z nim. 

                     ******

Rankiem nie wiele pamiętała z poprzedniego wieczora. Podniosła się do pozycji siedzącej będąc tylko w czarnej koronkowej bieliźnie. Przyjaciółka spała po lewej stronie łóżka na brzuchu z jedną ręką ,zwisającą poza materac. Włosy zasłaniały jej twarz. Skrzypnęły drzwi i wszedł mężczyzna w spodniach od piżamy w drobną szarą kratkę. Bezmyślnie gapiła się na niego. 

Odwrócił się i rzucił w nią jej ubrania ,które leżały na krześle. 

- Ubierz się ,czekam na ciebie na dole- powiedział do niej z krzywym uśmiechem. 

Spojrzała na niego zszokowana zakrywając się kołdrą. 

- Kim ty jesteś?

Otworzył szafę przeszukując ją. Zachowywał się bardzo swobodnie. 

- Jana ci nie powiedziała?- zdziwił się i zmarszczył brwi wbijając w nią brązowe oczy. 

Pokręciła głową z dezaprobatą. 

- Musicie tak głośno rozmawiać?- skrzywiła się nieznacznie brunetka zwlekając się jeszcze nierozbudzona z łóżka. 

- Dmi . ..

- Jestem jej bratem- przerwał brutalnie.- Nazywam się Sisinij Iwanow –dodał. 

Siostra wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. Otworzyła usta by coś powiedzieć ,ale nie pozwolił jej dość do głosu. 

Ursula  zdezorientowana nic nie mówiła wymykając się z pokoju. Od tamtej pory często ,gdy wpadała  do domu przyjaciółki trafiała na  jej brata. Sama ,zaś zamieszkała wynajętym tanim pokoju z kuchnią i łazienką. Warunki mieszkaniowe nie należy do najlepszych ,lecz na razie na inne nie było ją stać . Potem załapała się na pracę w hotelu .Ubiegała się o nią dość długo ,aż w końcu za szóstym razem ,dostała w jednym z nich pracę. 

W przyszłym roku dotarło do niej ,że wiza się jej kończy. Przedłużyła ją tylko do roku ,bo jadąc mu nie myślała ,że zostanie na dłużej i ,że pogodzi pracy z uczelnią. Wtedy brat przyjaciółki zaoferował pomoc. Znali się długo ,ale do tej pory żadne z nich nie było niczym więcej niż dobrymi znajomymi. Chociaż dziewczyna była nim zauroczona.  Złożył jej propozycję ,którą musiała poważnie przemyśleć. Albowiem to miało zmienić jej dotychczasowe życie.  Zaryzykowała nie wiedząc ,że kiedyś uzna to za największy błąd swojego życia.   

                  *****

- Wynoś się stąd – rzekł ostro Dobrzański po niemiecku. Rosjanin nie zareagował ,a po chwili roześmiał się  mu w twarz. 

- A co mi zrobisz  chłopczyku?- zadrwił . – Jestem jej mężem i to ja mam prawo tu być ,nie ty – zmierzył go surowym spojrzeniem. 

- Z tego co wiem ona nie jest zachwycona twoimi wizytami. Wręcz przeciwnie ona nie chce cię widzieć ,bo to jej szkodzi- odparł chłodno - Znikaj albo zawiadomię policję- warknął wbijając w niego wściekły wzrok. 

Na potwierdzenie tych słów wyjął telefon .

- I co im powiesz? Nawet nie wiesz jak się nazywam – zaśmiał się szyderczo.

To zdanie zbiło Marka z pantałyku. Czyżby nie był tym za kogo się podaje?

- Nie boje się ciebie- odrzekł stanowczo brunet.

Dowiem się kim jesteś i tak skończysz w więzieniu.

- Policję zainteresuję z pewnością to co mam do powiedzenia. Wiem o wszystkim i mam świadków ,którzy potwierdzą moją wersje zdarzeń- odpowiedział w dalszym ciągu mówiąc po niemiecku by mężczyzna zrozumiał . Rosjanin znał albowiem dobrze niemiecki ponieważ po rozwodzie rodziców. Przeprowadził się z matką do Niemiec. Jego młodsza siostra została w Rosji z ojcem i dziadkami. Po uzyskaniu pełnoletniości wrócił do kraju.

 Iwanow cofnął się o krok i nie odwracając się rzekł:

- To jeszcze nie koniec. Wrócę tu i się policzymy- zagroził. – Nie uratujesz tej zdziry i morderczyni. - mruknął na odchodne. 

Dobrzański zacisnął wargi i westchnął ciężko. Co za chory człowiek. Przypomniał sobie o prezencie w pudełku ,które wciąż trzymał w ręce. Rosjanin opuścił pośpiesznie szpital ,lecz brunet wiedział ,że nie kłamał i jeszcze  tu wróci. Niepewnie wślizgnął się do środka nie do końca wiedząc czego się dziś spodziewać. Rozmowa z Rosjaninem skutecznie popsuła mu humor. 

Kobieta szybko skierowała wzrok na drzwi. Zauważając bruneta podchodzącego do jej łóżka zamknęła oczy udając ,że śpi. Ujął jej dłoń w swoją. Odwróciła głowę wbijając w niego spojrzenie pełne smutku i lęku. Gwałtownie cofnęła dłoń i odwróciła się do niego plecami krzywiąc się z bólu zapominając o chorym barku. 

- Wszystko w porządku? Zawołać lekarza?- zapytał wystraszony ,że nagle stan się jej pogorszy. 

Szepnęła coś ,lecz nie zrozumiał.  

- Pewnie i tak nie przyjmiesz ,ale przyniosłem coś specjalnie dla ciebie- powiedział cicho i położył na łóżku średniej wielkości pudełko ,zapakowane w ładny kolorowy papier. 

Wpatrywała się w niego zaskoczona i przeniosła spojrzenie na pakunek. 

Rozdarł papier i z pudełka wyjął szklaną kulę  i potrząsnął nią lekko ,a   białe płatki zawirowały i opadły wprost na siedzącego białego aniołka. Postawił ją na szafce obok wazonu z różowymi tulipanami. 

Uśmiechnęła się nieśmiało i przypomniała sobie ,gdy mijała witrynę sklepową przed świętami.  To było ostatnie święta spędzone z córeczką. Zadrżały jej usta ,a oczy zrobiły się szkliste. 

- Ula?- odezwał się przerywając krępującą ciszę. 

- Spokojnie – rzekł łagodnie. – Nie masz się czym martwić. Pogoniłem tego twojego męża. W ogóle co to za człowiek? 

- Potwór- odrzekła po rosyjsku. – Ktoś kto zniszczył mi życie. Uważa mnie za morderczynie . W życiu nie zabiłabym dziecka. Ale to przeze mnie umarła. 

Głos się załamał ,a łez nie udało się powstrzymać. 

Czuł się mocno rozczarowany ,że znowu go ignoruje. Mówi w obcym języku . Z Maćkiem rozmawiała normalnie ,a jego traktowała z rezerwą. A on tylko pragnął jej pomóc. Tak naprawdę teraz sam nie wiedział dlaczego dokładnie to robi. Na początku przejął się jej historią i współczuł jej. Potem Szymczyk poprosił go o pomoc ,a on zgodził się . Jej przyjaciele byli również jego przyjaciółmi. 

Serce pękało jej z rozpaczy ,a poczucie winy przygniatało jak głaz. Najgorsze ,że nie miała komu się zwierzyć i wyjawić prawdy. Obawiając się ,że będą ją obwiniać tak jak jej mąż. 

                       ******

Maciej przypominał sobie rozmowę z przyjaciółką tuż przed popełnieniem samobójstwa. Patrycja zabrała dzieci na zakupy.  Miał wybrać się z nimi ,ale wziął się za sprawdzenie poczty i dokonał przelewu na konto  młodszej siostry ,która potrzebowała pieniędzy na operacje. 

– Ula musimy porozmawiać –odparł poważnie siadając na skraju łóżka. Odwróciła się i spojrzała na niego.

– O czym?- rzuciła obojętnie. 

- Nie możesz ciągle się zadręczać. Nie chcesz powiedzieć mi to może otworzysz się przed kimś innym. Będziesz miała okazję ,bo wyjeżdżam na weekend i mam zamiar poprosić mojego szefa i zarazem przyjaciela by został z tobą przez te dwa- trzy dni. Znam go i wiem ,że można mu ufać. W firmie.. .

- Maciej mnie nie interesują sprawy jakieś firmy- odparła przerywając mu . Jednak jego to nie zniechęciło i kontynuował dalej. – Prawdopodobnie zostały zatrzymane na granicy i trzeba wykupić polski patent na import .

- Z tego co słyszałam to nie ty jesteś prezesem tej firmy

- To prawda nie ja, ale Marek mnie poprosił abym jechał i zgodziłem się. To tylko dwa góra trzy dni. 

- Nie jestem dzieckiem poradzę sobie – rzekła ostro

- Chodzi o to ,że Patrycja jedzie z dziećmi do kuzynki i będziesz sama, a ja martwię się o ciebie.

- Niepotrzebnie – powiedziała naburmuszona. On nie ma prawa traktować mnie jak małego dzieciaka. – Nie potrzebuję niańki umiem się o siebie zatroszczyć 

- Właśnie widzę- dodał ironiczne – Pamiętasz co zrobiłaś w zeszłym roku albo wcześniej ? Historia powtórzyła się jeszcze trzy razy. 

- Jeśli będę chciała odebrać sobie życie nie powstrzymasz mnie. Nie uchronisz . To moje pieprzone życie! - podniosła głos prawie do krzyku- Nie ty przeżyłeś piekło. Moje serce jest martwą tkanką ono, umarło pięć lat temu. Nic tego nie zmieni. Czas nie ukoi mojego bólu. Me rany krwawią . Nie zagoi go czas .

- Dobrze wiesz ,że nie wychodzisz z domu. A ktoś musi zrobić zakupy i nakarmić  Bonifacego .

- I kto niby miałby tu przyjść? – zapytała z ironią 

- Marek Dobrzański. To w porządku człowiek. Polubisz go. 

- Nie chce tu nikogo widzieć !

- Liczę ,że zmienisz zdanie i zaczniesz wychodzić z domu i normalnie jeść

- Nie jestem głodna i nie mów mi co mam robić!- wrzasnęła.

                  ********

Marek nieobecnym wzrokiem wodził po sali. W głowie miał kompletną pustkę. Był bezradny ,bo ona nawet nie zwracała na niego uwagi. Zastanawiał się odwiedziny w szpitalu i przesiadywanie tutaj ma jakikolwiek sens. Tracił powoli nadzieję. Ewidentnie nie chciała jego pomocy. W sumie czego mógł się spodziewać. Był obcym człowiekiem ,który pojawił się nagle. Co mogło być dla niej nie zrozumiałe. Jednak chciał aby Szymczykowie skupili się bardziej na swojej rodzinie ,a Maciej potrzebny był przede wszystkim siostrze ,którą czekała poważna rodzina. On nie miał zobowiązań. Wolał siedzieć tu niż w pustych czterech kątach i patrzeć bezmyślnie w sufit lub ekran komputera. Poza tym z trudem przychodziło mu patrzenie na cierpienie innych. Jego matka założyła klinikę ,gdzie wybudzają dzieci ze śpiączki. Była też prezesem fundacji dla domu samotnej matki. Paulina nigdy nie chciała mu towarzyszyć w takich miejscach. Mówiła ,że ma inne plany. Nie przepadała też szczególnie za dziećmi i brakowało jej wrażliwości. Zawsze zadbana ,pachnąca i pragnąca błyszczeć w blasku fleszy. Zapatrzona w siebie i nie dostrzegająca innych. Długo dochodził do tego ,że ona nie jest kobietą dla niego. A dodatkowo pomogło mu to wejście do sypialni i przyłapanie na gorącym uczynku. W łóżku z innym mężczyzną. Pojechał na delegacje na trzy dni. Wrócił o dzień wcześniej. 

- Moja mała córeczka. . .-szepnęła niemal bezgłośnie nadal po rosyjsku. 

- Czasem warto się otworzyć i nie tłumić w sobie złych emocji. To nie sprawi ,że zapomnisz o tragedii ,która cię spotkała. Tego się nie zapomina. Sam nie wiem co bym zrobił ,gdyby..  .- uciął spuszczając głowę i nie mając nadziei ,że odpowie po polsku. 

Milczała. 

- Szczęście to ulotna chwila ,która może zmienić się w koszmar. Jeden dzień sprawić ,że nic będzie już nie ważne- mówiła nie utrzymując z brunetem kontaktu wzrokowego. 

Zupełnie jakby mówiła to ,w pustą przestrzeń i nie zwracała uwagi czy ktoś to usłyszy. 

Zaskoczony otworzył szeroko oczy wciąż nie dowierzając ,a przez twarz przemknął cień uśmiechu. 

- A próbowałaś ,kiedyś zatrzymać ten szczęśliwy moment na dłużej?- dotarł do niej nieznany męski głos.

Dotarło do niej ,że powiedziała to w swoim ojczystym języku. 

- Szczęście to iluzja. Dlaczego prawie wszyscy mówią tu po polsku?- spytała niepewnie. – Przecież jesteśmy w Rosji prawda?