,,Spróbujmy jeszcze raz'' Short story 3/

Życie jest bezcennym darem Ula uświadomiła to sobie  usłyszawszy słowa,, nowotwór, białaczka’’. W jej głowie pojawiło się rak= śmierć. Załamała się. Gotowa była szukać pomocy gdziekolwiek. Przyjaciółka przeszukiwała Internet w poszukiwaniu dobrej kliniki onkologicznej. Baśka krytykowała Ulę sądząc ,iż postępuje nierozsądnie nie informując o wszystkim Dobrzańskiego. Nie pojmowała jej uporu i urażonej dumy.

- Ty go naprawdę kochałaś czy się tobie zdawało? Synek niby jest dla ciebie najważniejszy, a zapominasz ,że ma ojca. Nie baw się w super mamuśkę tylko zadzwoń do Marka. Nie wierzę w bezduszność twojego męża. Pozwól mu pokochać Mikołajka. Ty też go potrzebujesz- mówiła oskarżycielsko.- Tłamsisz uczucia, odgradzasz się i mówisz wyłącznie o zdradzie.

- Baśka nie wtrącaj się. Nie będę żyła pod twoje dyktando. Bronisz go ,a nie znasz prawdy. Gówno wiesz. Mikołajek jest mój. Facet wymykający się ukradkiem z domu nie jest godny zaufania. Coś ukrywa. Marek uciekał do kochanki koniec i kropka. Nie zasłużył na wybaczenie. Co najwyżej na potępienie. Nie jestem zwolenniczką wybaczania zdrad. Nie należę do typu kobiet ,które przymykają oczy na dramat ,który rozgrywa się w ich życiu. Nie jesteśmy w teatrze ,żebyśmy mogli powtórzyć daną kwestię , poprosić o kolejną próbę.

- Gdy przepali się żarówka nie kupujesz od razu nowej lampy ,prawda? Nie kupujesz też nowego samochodu jeśli stary wymaga zaledwie niewielkiej naprawy- tkwiła przy swoim.

- Usiłujesz mi wmówić ,że mam pogodzić się z Markiem?

- Właśnie. Przeżyliście tyle wartych zapamiętania momentów. Kochacie się. Nie związaliście się z nowymi osobami. Nie utrudniaj sobie i innym życia. Mikołajek sporo straci na twojej dumie ,która nie pozwala dopuścić do głosu serca. Kochasz Marka. Nie zaprzeczaj.

Nie zaprzeczyła przyznając jednocześnie przyjaciółce rację.  Ta  z przedłużającego się milczenia wywnioskowała ,iż podjęła bolesny temat. Ula ignorowała uwagi i rady Baśki. W sercu pochowała urazy. Pogrzebała też miłość. Przelała jej część na synka przypominającego jej męża. Skóra zaczęła jej cierpnąć ,gdy pomyślała o chorobie Mikołajka. W nocy czuwała przy łóżeczku syna sprawdzając oddech, głaszcząc go po rączce. Zasypiała z głową na przedramieniu. Budziła przerażona ,że może coś przeoczyć. Moment w którym nagle zatrzyma się małe serduszko. Poprawiała fartuch ochronny , wypijała nad ranem kawę i na szybko zjadała pączka pędząc na onkologię. Pielęgniarka z lekarzem prowadzącym ją nieraz wyrzucali prosząc ,aby pojechała do domu się przespać , wykąpać , coś zdjęć. Ulegała im prośbą jadąc się odświeżyć i wracała do szpitala nie chcąc zostawiać synka samego. W trudniejszych momentach Radek lub Baśka siedzieli przy Mikołaju. Ula odsypiała ,a później odbierała bliźniaki z przedszkola.

Mikołajek po tygodniach walki nie wracał w dalszym ciągu do zdrowia. Przeszedł kilka transfuzji krwi. Któregoś dnia Ula z przerażeniem słuchała lekarza zanosząc się histerycznym płaczem. Po tygodniu na szczęście nastąpiła lekka poprawa. Nie gorączkował , zniknęły czerwone plamki na rączkach i miał więcej energii. Rzadziej płakał. Leki ,które mu podawali zaczęły przynosić rezultat. Ula pełna nadziei czekała na powrót synka do domu. Pragnęła tego najbardziej w świecie.

W przeddzień wypisu stan zdrowia znów uległ znacznemu pogorszeniu. Dostał antybiotyk. Ula chodziła po korytarzu w te  i z powrotem. Zdruzgotana zapomniała o zadbaniu o siebie. Kolejne dni upływały na niepewności. Żyła jak w transie. Drzemała na szpitalnym korytarza budząc się słysząc co rusz personel medyczny. Przeczytała wszystkie ulotki znajdujące się na stoliku próbując czymś zająć myśli. Noszone od kilku dni to samo ubranie nie dawało ciepła. Przyjaciółka przywiozła jej ubrania na przebranie i coś ulubione ciasto. Ula spojrzała na nie z obrzydzeniem. W ostatnim czasie tak skurczył się jej żołądek ,iż nie mogła zbyt wiele jeść.

- Proszę pani- pielęgniarka wręczyła nierozbudzonej Uli paczkę owiniętą w kolorowy błyszczący papier ze wstążką na środku. Ula posłała jej pytające spojrzenie. Nikt oprócz Baśki, Radka i jej dzieci nie wiedział gdzie dokładnie się znajduje. Ojciec wiedział ,ale on nie wysyłał jej przenigdy paczek.
- Przyniosła to taka ruda kobieta i kazała pani przekazać.
- Dziękuję. 
 Zaskoczona otworzyła wyjmując pudełko i je otworzyła. Na dnie pudła znalazła jeszcze list , rubinową różę i obrączkę w kopercie. Osłupiała wyjęła pośpiesznie złożoną kartkę i zaczęła czytać. 

Dobrzański za wszelką cenę chciał dotrzeć do żony. Udał się któryś raz do Rysiowa wiedząc o nieustępliwości Józefa poprosił go ,żeby przekazywał Uli chociaż paczki od niego. Cieplak po argumentacji jaką przestawił Dobrzański zgodził się. Brunet odetchnął z ulgą  licząc na jej odpowiedź. Niestety się przeliczył. Odpowiedzi z jej strony brak. Nie zaprzestał jednak swych starań o jej odzyskanie. Bardzo mu na niej zależało i pragnął znów mieć ją u swojego boku.

Kochana żono

W dniu twojego zniknięcia nastała cisza i czuję jakby mnie już nie było. Nie doświadczam tych wszystkich pięknych czuć ,które przeżywałem i odkrywałem tylko przy Tobie. Z domu powstał grobowiec ,a ja umieram ,każdego dnia wpatrując się jak głupiec w zdjęcie licząc ,że wrócisz. Zatęsknisz i wybaczysz ,iż nie byłem idealny , nie zdradziłem cię. Nie pamiętam nic z nocy oprócz ,że ktoś pomógł dostać się mi do hotelowego pokoju. Ulka uwierz proszę i wróć. Mój dom zawsze będzie twoim… naszym domu. Jeszcze możemy być szczęśliwi… spróbować ratować miłość ,bo ona wciąż żyje w nas. Kocham cię bardziej niż możesz to sobie wyobrazić. Jesteś moim kochaniem, szczęściem , niebem  i słońcem. Nie umiem pisać poematów ,ale wiedz ,iż moje serce już zawsze będzie należeć wyłącznie do Ciebie. O jedno Cię błagam. Nie wznoś pozwu rozwodowego. Uczyń mnie znów szczęśliwym człowiekiem i załóż ten naszyjnik . Zacznijmy od początku. W małym pudełeczku jest Twoja obrączka. Jeśli nadal kochasz i tęsknisz równie mocno załóż ją , spakuj się i przyjedź. Będę czekał . Ps. Twój kochający mąż Marek.  

Rozpłakała się czytając list. Schowała go do kieszeni długiego wełnianego swetra i podeszła do okna przyglądając się wisiorkowi z serduszkiem. Wsunęła go do kieszeni i westchnęła ciężko rozdarta między chęć wybaczenia ,a przekonanie ,iż próbuje ją nakłonić do powrotu zdobywając się na takie banały jak naszyjnik i kilka przelanych na papier słów. Nie wspominała Baśce o liście znając jej zdanie i reakcje. Złota obrączka zalśniła w blasku zachodzącego słońca ,gdy uniosła dłoń. Horyzont pokrywały maleńkie białe obłoczki. Urzeczona patrzyła w widok za oknem nie dostrzegając obecności lekarki. Zmieniała właśnie wenflon. Mikołajek rozpłakał się długo się nie uspokajając. Chciała zanucić mu kołysankę ,lecz coś ściskało ją za gardło. W oczach zamigotały łzy.

- Dobrze się pani czuję? Może kogoś zawołać?- spytała lekarka z  zatroskaniem. Ula nie wierzyła w zwykłą ludzką dobroć. Tak bardzo się zawiodła na wielu ludziach. Wyrzuty sumienia odbierały jej upragniony wewnętrzny spokój. Była rozdarta. Nie wiedziała w jakim kierunku podążać ,by nie zatracić się w tym wszystkim czego nie umiała nazwać. Rozłąkę z rodziną ciężko znosiła. Nie tylko o ojca i rodzeństwo chodziło. Brakowało jej tak jeszcze osoby w mig odgadującej jej myśli , przy której czuła się bezpiecznie. Utraciła swój azyl. Odnaleźć go mogła tylko przy Marku

-  Tak, wszystko w porządku- ucięła krótko nie chcąc zwierzać się lekarce z sercowych rozterek. Sama na rozmyślanie o liście i małżeństwie nie miała czasu ,bo najważniejsze było teraz dziecko. Jej dziecko. W szpitalu podała wyłącznie swoje dane. W akcie urodzenia wpisany był ojciec biologiczny malca ,lecz ona nie zrobiła nawet minimalnego kroku ,aby Marek poznał prawdę o synu. W Poznaniu czuła się bezpieczna i żyła w przekonaniu ,iż  mąż nie odkryje jej tajemnicy.

Ciąża ,trudny poród oraz choroba Mikołajka przeszkodziły w udaniu się do sądu i złożeniu papierów rozwodowych. Białaczka synka pokrzyżowała jej plany. Tak uważała ,ale czuła zupełnie inaczej. Szukała jedynie pretekstu ,aby tego nie robić. Nie składać pozwu.

 Nie chciała ,żeby nastąpił  całkowity rozpadł ich małżeństwa. Przyrzekła sobie ,że ona nie przejmie inicjatywy. Czekała na jego ruch. Ta gra była nierówna. Ponieważ nie zależne od decyzji sądu ktoś by cierpiał. Jedynym rozsądnym rozwiązaniem mogło być przebaczenie. Zaczęcie od początku. Zapomnienie dawnych win i skupienie się na ważnych aspektach życia. Uczenia funkcjonować jak prawdziwa rodzina. Bez zgrzytów, pretensji, żali i lekceważenia drugiej osoby. Przed nimi otwierała się nowa droga ,którą mogli wypełnić dobrymi dniami spędzonymi w miłości z zdrowym synkiem ,który miał szansę wyzdrowieć.

Mama mówiła jej ,że nie wolno poddawać się bez walki. Zwłaszcza ,gdy stawką jest życie ,a los prowadzi z nami nierówną grę. Ula zachowała w pamięci słowa nieżyjącej mamy .

W snach widywała jej pogodną twarz. Zbierała kwiaty krocząc w długiej sukni po łące i plotła wianki. Głowę kobiety zdobił wianek z polnych kwiatów. Ula nie rozpoznawała czy to jej się naprawdę śni czy jest przywróconym wspomnieniem z dzieciństwa ,gdy przynosiła do domu kwiatki ,a mała plotła wianuszki i wsuwała je na jej gęstą czuprynkę. Miłość do zwierząt, dzieci i kwiatów Ula odziedziczyła po mamie. Uwielbiała się kimś opiekować , troszczyć.

Często dopadały ją wyrzuty sumienia ,że niewysłuchana Marka i zraniła go swoim odejściem. Nie umiała wrócić tam spojrzeć mu w oczy i powiedzieć ,że wierzy w jego niewinność i dalej kocha.

Zważając na zły stan zdrowia dziecka nie mogła opuścić miasta. Nie chciała też ściągać Marka do Poznania. Przeszło jej  to przez myśl jednakże szybko odrzuciła ten pomysł. Wówczas Dobrzański czekał na znak od Uli. Chodził do specjalisty ,bo miał poważne zaburzenia snu ,które wywoływały u niego nerwowość w ciągu dnia. Po przepisaniu środków nasennych spał nieco lepiej ,ale wciąż coś było nie tak. Zaczął częściej chodzić do terapeuty. Szukał porady. Wskazówki w jaki sposób mógłby odzyskać Ulę i jej utracone zaufanie. Po paru miesiącach bez Uli czuł się beznadziejnie. Strasznie tęsknił. Jeździł do Rysiowa żebrząc o adres ,ale Józef był nieugięty. Nie zdradził gdzie zaszyła się jego najstarsza latorośl.

****

Zakradł się na palcach do pokoju przynosząc bukiet róż i rozsunął zasłony dając trochę światła poranka do środka. Smugi światła tańczyły po ścianach. Kobieta osłoniła twarz przed rażącymi promykami słońca i nakryła głowę poduszką.

- Kochanie , już wpół do ósmy – poinformował cicho Marek ściągając z łóżka kołdrę.- Za czterdzieści minut mamy wizytę w klinice ,a Mikołajek jeszcze śpi.

- To go obudź- odrzekła nieuprzejmie odwracając się w drugą stronę.- I Nie przychodź tu bez pukania- dodała ostro.

- Ulka – dotknął jej pleców chcąc z nią porozmawiać i dojść do porozumienia.- Ilekroć ci powtarzam ,że tego nie zrobiłem ty wierzysz w swoje przekonania. - Postąpiłaś głupio ,Ula- odezwał się ponownie. Nie odwróciła się trzymając się swych racji.

Powie ,co ma do powiedzenia i sobie pójdzie i da mi spokój. Tylko czy ja serio tego chcę? Nie wiem.

- Po pierwsze przychodzisz do mnie po takim czasie i informujesz o chorobie dziecka o którym nie wiedziałem , bo ty zataiłaś ten fakt przede mną. Mikołajek jest  ciężko chory i potrzebna jest mu pomoc specjalistów ,a co gdybyś nie zdążyła? Wysłałabyś mi maila ,że nasz syn umarł? Wiesz jakbym się wtedy czuł? Masz pojęcie ,co znaczy być razem w zdrowiu i chorobie? Owszem przyjęłaś taką wersję zdarzeń ,która wydawała ci się najwygodniejsza. Łatwo jest kogoś osądzić i wierzyć w winę drugiej osoby nawet nie znając wszystkich szczegółów.
- Znam szczegóły. Rozmawiałam z Baśką. Sebastian z tą dziewczyną ukartowali wszystko i chcieli wyłudzić od ciebie pieniądze. Stałeś się łatwym źródłem dochodów. Nie rozumiem postępowania Sebastiana. Zaprzepaszczać tyle lat przyjaźni? Bez sensu. Gdzie on ma rozum? Gdybym ci nie wierzyła nie byłoby mnie tu. Nie jestem tu tylko ze względu na nasze dziecko. Nie przestałeś być nigdy dla mnie ważny- patrzyła teraz wprost na niego. - Pozwól mi się ubrać ,a ja za chwilę zejdę na dół. 
- Myślałem ,że zjemy razem.
- Innym razem ,a teraz zostaw mnie samą. 
- Wstydzisz się mnie?- spytał mocno zdziwiony.
- Nie. Muszę zebrać myśli. Chcę po prostu zostać w chwilę sama. Uszanuj to.
- Szanuję ,ale odnoszę wrażenie ,że jestem ci zupełnie zbędny.
Spuściła na moment głowę i  po czym powiodła wzrokiem po ścianie ze zdjęciami.
Odłożył kwiaty na pościel z ociąganiem podniósł się z łóżka i z miną zbitego psa opuścił jej sypialnie zawiedziony ,iż żona nie chce słuchać jego wyjaśnień. 
- Marek to nie tak. Wciąż jesteś dla mnie bardzo ważny zaraz po synku najważniejszy. Kocham was obu.- powiedziała,lecz nie usłyszał. Nie zauważyła jego wyjścia. 
 Po pięciu minutach zaniósł żonie przygotowane dla niej wcześniej śniadanie. Leżała okryta kołdrą.

- Śpiochu pora na śniadanie- rzekł wesołym tonem.- Nie proś mnie ,abym musiał użyć radykalnych środków.
- Postaw na stoliku, zjem później.
- Później wystygnie i nie będzie dobrze smakować. Ula nie daj się prosić. Zaraz obudzę małego i przygotuję mu coś pysznego do jedzenia.
- Ja to zrobię- sięgnęła po szlafrok okrywając się nim i usiadła na łóżku sięgając po filiżankę z kawą. 
- Mmm- zamruczała.- Pyszna. Zapamiętałeś jaką lubię.
- Pamiętam wszystko ,co związane z tobą - uśmiechnął się uroczo i z ognikami w szarych oczach.
- Mikołajkowi sama przygotuję posiłek- zmieniła temat.
- Ja mogę to zrobić- wtrącił Dobrzański.- Powinien mnie bardziej poznać.
- Marek , nie oto chodzi. Mikołaj ma specjalną dietę i muszę się jej ściśle trzymać. - Byłeś dziś u niego?
- Nie ,a co?- z jej twarzy wyczytał niepokój. 
- Budzi się zawsze przed siódmą i mnie woła. Po wyjściu ze szpitala nauczył się wychodzić z łóżeczka i mnie szukać po domu.
- Nic nie słyszałem. Przechodziłem obok jego pokoiku ,ale była cisza.    

Marek poszedł do pokoju dziecięcego. Wystraszony ukląkł na podłodze sprawdzając czy jego synek oddycha. Leżał bez ruchu na podłodze ,a jasny dywanik zdobiła rubinowa niewielka plama. Krzyk zaniepokoił Ulę. Przybiegła spojrzała na synka i męża i natychmiast  sięgnęła po komórkę i wzywając pogotowie.

                       ***

Rodzice chłopca siedząc na korytarzu i czekając na wyniki badań przeżywali jedną z najgorszych chwil w swoim życiu. Zapłakana Ula zerknęła dyskretnie na Marka. Przyjrzała się jego profilowi i westchnęła niezauważalnie. Kobieta przerwała panującą między nimi ciszę.

- Myślisz ,że on z tego wyjdzie ? Raz już zachorował. Spędził w szpitalu większość czasu. Niedawno lekarze zauważyli znaczną poprawę. Mały wracał do zdrowia. Chętnie się bawił, dużo śmiał i był pogodnym dzieckiem. Uwierzyłam w jego powrót do zdrowia ,a ostatnie trzy dni sugerują ,iż jest coraz gorzej i choroba…- rozpłakała się.

Marek bez zastanowienia zajął miejsce na krześle obok i objął ją ramieniem.

- Mikołajek wyzdrowieje. Zrobię wszystko ,co w mojej mocy ,aby tak było. Los nie może odebrać nam jedynego dziecka ,które oboje bardzo kochamy.

Położyła dłoń przykrywając jego dłoń i spojrzała z wdzięcznością w oczy.

- Dziękuję ci ,że tu ze mną jesteś. Bez ciebie nie dałabym rady przechodzić tego po raz drugi.

- Damy radę , kochanie.

- Kocham cię- wyznała opierając głowę na jego ramieniu. Chwilę później zostali poproszeni przez lekarza  do gabinetu.