,, Oznaki życia'' 16

Nowy rozdział ,który komplikuje jeszcze bardziej relacje Uli i Marka pomimo ,że i  tak nie są proste.  Z koszmarem sennym MD w tle. Pozdrawiam serdecznie <3  Ps. Kolejny rozdział niedługo. 

,, Oznaki życia’’

Rozdział 16

 Mężczyzna bez słowa zapiął z powrotem pasy i włączył się do ruchu ulicznego.  Deszcz powoli ustawał. W radiu zmieniały się świąteczne piosenki. Krople uderzały o szyby a oni pogrążeni byli w swoich myślach. Ula wiedziała, że nie jadą w stronę miejsca jej zamieszkania i z każdą minutą czuła coraz większy niepokój. Próbowała zapanować nad drącymi dłońmi. Dobrzański skupiony był na prowadzeniu pojazdu. W duchu przeklinał dzisiejszą pogodę. Nienawidził szarych, ponurych dni gdzie zachorowalność na przeziębienie i grypę wzrasta. Uśmiechnął się lekko, gdy zatrzymał się przed restauracją .

- Gdzie my jesteśmy?- Zapytała kobieta z paniką w głosie.

- Nie będę jechał na Saską w taką pogodę. Pomyślałem, że...

- Pomyślałeś, że co? Odwieźć mnie do domu- Podniosła głos prawie do krzyku.  Panika w jej głowie narastała. Nie miała pojęcia, czego się po nim spodziewać. Żałowała, że tak łatwo zgodziła się wsiąść z nim do samochodu. Słyszała o nim wiele rzeczy w ostatnim czasie.  Nie wierzyła w nie, lecz zostanie z nim na sam budziło w niej niepokój. Nie znali się zbyt dobrze.  Wysiadła z samochodu. Stali blisko siebie, twarzą w twarz.  Bez słowa chwycił jej dłoń i otworzył szklane drzwi, przed, którymi się zatrzymali.

- Zaufaj mi- powiedział cicho, gdy z obawą spojrzała mu w oczy.  Posłała mu coś na kształt uśmiechu i usiedli przy stolikach. Nim zdążyła się odezwać kazał kelnerowi przynieść dwie gorące herbaty z cytryną i zamówił danie, które nic z nazwy jej nie mówiło. Nie czuła się dobrze w tym miejscu. W koło elegancko ubrani ludzie a ona w zwykłych starych ubraniach z mokrymi włosami. Wiedziała, że to lokal dla bogatych ludzi nie takich kopciuchów jak ona. Brunet widząc jej minę powiedział, że za wszystko on płaci. Chciała jak najszybciej stąd uciec, ale nie potrafiła tego zrobić. Została tylko, dlatego, że była głodna i nie chciała wyjść na zewnątrz gdzie padał deszcz i wiał chłodny wiatr a tu było ciepło.  Zaczęła bawić się serwetką. Marek obserwował  ją uważnie.

-Pytałaś mnie o narzeczoną.  Nie jestem już Kaliną. Mieliśmy zupełnie inne plany i marzenia. Ona pragnęła wyjść za mąż, urodzić dzieci. Po prostu pragnęła rodziny a tego nie chciałem. Nie jestem gotowy i chyba nigdy nie będę.  Zasłużyłem na to by być sam.  Gdybym mógł cofnąć czas to nie postąpiłbym tak jak wtedy.  A ty, o czym marzysz?

Upił łyk herbaty i zabrał się za danie. Od czasu do czasu przychodził do tego miejsca coś zjeść.

- Marzę, aby moja mama wyzdrowiała i choroba nie wróciła oraz chcę być po prostu szczęśliwa. Usamodzielnić się, znaleźć nową pracę i wynająć coś w Warszawie a może opuszczę to miasto? Nie wiem.  Chciałabym poślubić człowieka, który będzie mnie kochał ,a ja jego i założymy rodzinę- opowiadała rozmarzonym tonem, ale nagle posmutniała.

- Tylko, że to są głupie marzenia. A los bywa okrutny, bezwzględny i nieprzewidywalny- posmutniała jeszcze bardziej w głowie pojawiły się wspomnienia wypadku przyjaciół, śmierci taty, choroby mamy, a na końcu pożaru.

- Marzenie nie są wcale głupie. A twoje na pewno się spełnią – zapewnił i uśmiechnął się smutno, bo nie sądził, aby jego się spełniły.

 Nastała między nimi krępująca cisza.  Zabrała się, więc za jedzenie nieznanego dania. Po kilku minutach czuła, że robi się jej słabo.

- Ula!!!- Krzyknął wystraszony Dobrzański, gdy osunęła się na krześle i gdyby nie jego refleks upadłaby na podłogę. Wszyscy znajdujący się w restauracji utkwili w nich wzrok. Otworzyła pomału oczy dopiero, gdy posadził ją w samochodzie.   Była na niego wściekła, że nawet nie zapytał czy jest na coś uczulona. I co w ogóle lubi. Tylko zamówił dania nie pytając ją o zdanie. Miała ochotę go udusił, ale z trudem oddychała.

                                                  ********

Godzinę później opuszczali szpitalny budynek. Nie odzywała się do niego urażona.    Spojrzał dopiero na nią, gdy znaleźli się przy aucie.

-Dlaczego do cholery mi nie powiedziałaś, że jesteś uczulona na ryby? A tak wyszedłem na idiotę wszyscy na nas patrzyli. Ciekawe, co teraz sobie pomyślą?!!- Krzyczał nie panując nad emocjami. Cały gniew przelewał na nią. 

- A wiec teraz to moja wina? Po pierwsze nie zapytałeś nawet czy chce coś zjeść. O nic mnie nie pytałeś.

-Nigdy wcześniej nie miałem takich problemów- odparł beznamiętnie 

-Czyli mnie nazywasz problemem? A mówiłam ci, żebyś został mi w spokoju to ty nie. Miałeś mnie odwieźć do domu ,a nie ciągnąc po restauracjach. Doskonale wiesz, że nie pasuję do takich miejsc i mam tego świadomość. Nie musisz mi tego udowadniać.

,,Zawsze taki sam, krzyczysz, odpychasz mnie
I udając żal pytasz, co robisz źle
Dosyć tego już mam, odpowiedz sobie sam''

- Ula...- Wyszeptał próbując załagodzić sytuację. Złapał ją za dłoń, ale wyrwała ją.

- Nie dotykaj mnie!!!- Syknęła i ruszyła w stronę ulicy.  Szła szybko, a po jej policzkach spływały łzy.

- Jak chcesz- odparł chłodno i wsiadł do samochodu i odjechał. Odwróciła się przez moment patrząc na oddalające się auto i poczuła niewyobrażalny smutek. Nie rozumiała co mu odbiło. A mogło być tak pięknie- pomyślała z żalem.

,,Nie chcę żałować, gdy odejdziesz
I nie chcę kochać, gdy ci przejdzie
Nie chcę udawać znów dla ciebie
I nie chcę słuchać twych kłamstw’’**

 Mokre ubrania przylegały do ciała a nogi strasznie bolały.

                                                                                   *************

Gdy wrócił do mieszkania jedyne, o czym marzył to szybki prysznic i ciepłe łóżko. Jednak godzinę później próbował zasnąć, ale nie mógł wymazać z pamięci obrazu przemoczonej dziewczyny.  Czuł się źle z tym jak ją potraktował.  Wyrzuty sumienia paliły go niczym ogień. W pamięci odtwarzał ich rozmowę z dnia wczorajszego. Znowu okazałem się podłym skurwysynem.  A co jeśli jutro się dowiem ,że zginęła na drodze? To będzie to moja wina .  Liczył, że chociaż noc będzie miał spokojną bez koszmarów. Senność ogarnęła go dopiero po drugiej. 

Deszczowe krople rozbijały się o drewniany most. W powietrzu unosił się dławiący słodkawy zapach. W jego sercu pojawił się niepokój. Postać dziecka przebiegła przez most wchodząc w gęstą mgłę i uniosła się w powietrze rozmywając się. Pobiegł w kierunku wody, która stała się zmącona i brudna. Wchodził coraz głębiej zanurzając się w niej. Brakowało mu tchu. Na powierzchnie nagle coś wypłynęło. Topielica miała na sobie podartą suknię i długie ciemne włosy a na szyi naszyjnik ze skrzydłem anioła.  Nie znał tej dziewczyny, ale w tym momencie ujrzał intensywnie niebieskie oczy. Nieznana siła ciągnęła go na samo dno jeziora.  Zachłysnął się brudną wodą, która miała metaliczny posmak. Tonął i nic nie mógł zrobić. Rozdzierający ból wypełnił, każdą komórkę jego ciała nim pochłonęła go czarna otchłań.  

Ocknął się znajdując się w innym miejscu. Nieznanym i bardziej przerażającym od poprzedniego.

Szarość otaczała go dookoła. Trawa, kwiaty, niebo nawet liście leżące na pomnikach były w odcieniach szarości. Panowała głucha cisza. Na drzewie znajdującym nad głową mężczyzny siedział czarny kruk. Ptak nagle poderwał się do lotu i usiadł na innym drzewie. Brunet podążył jego śladem wtedy zawiał silny wiatr, który wprawił liście, kwiaty i drobne gałązki w ruch. Wszystko wirowało w koło. Mężczyzna cofnął się o dwa kroki do tyłu, ale wpadł prawie na postać, która stała tuż za nim. Odwrócił się i ujrzał postać w czarnej pelerynie sięgającej do kostek. Zjawa zdjęła kaptur i rozpoznał ją. Jednak ta miała białe ciało jak śnieg i czerwone usta, a oczy jasno błękitne. Jej wzrok był zimny jak lód. Od niej bił dziwny blask a włosy rozwiewał silny wiatr. Nie były kasztanowe a czarne jak skrzydła kruka, który nadal siedział na gałęzi. Serce boleśnie zaczęła go kłuć. Z trudem łapał oddech. Mężczyzna miał na sobie tylko czarne długie spodnie. Stopy miał poranione od drobnych kamieni, po którym stąpał.

- Ula – wyszeptał zachrypniętym i zbolałym głosem.

Kobieta pokręciła głową. Zrobiła krok w jego stronę i powiedziała kilka nieznanych słów. Nie znał tego języka. Nie wiedział, do kogo mówi. Z gęstej mgły wyłoniło się duże zwierze. Wilk pokazał swoje ostre kły a Marek poczuł nieprzyjemny dreszcz, który przebiegł mu po plecach. Zwierzę ucichło a mężczyzna przyglądał mu się z konsternacją. Nie był zdolny do zrobienia żadnego ruchu.

- Nie zrobi ci krzywdy dopóki ja tu jestem – oparła beznamiętnym tonem. Wypowiedziała dziwne słowa a wilk położył się na ziemi a kruk usiadł jej na ramieniu. Brunet przełknął głośno ślinę. Nic nie rozumiał. Miejsce, w którym się znalazł budziło w nim ogromny lęk. Zjawa, która wyglądała jak Ula wcale nią nie była. Znała język zwierząt i także nie była ani duchem ani człowiekiem. Kim ona do cholery jest? Demonem? Nie!!! Wytworem mojej wyobraźni. Zwariowałem?

- Życie to nieustanna droga, w którą wyruszasz, co dnia. Ty zatrzymałeś się między dwoma światami i nie wiesz, co dalej. Znalazłeś się na rozstaju dróg, ale wyboru musisz dokonać sam. Spójrz w przyszłość i pomóc tym, którzy potrzebują twojej pomocy.

Czarny anioł podszedł do niego a oczy błyszczały dziwnym blaskiem, który go przeraził. Postać schyliła się z ziemi podniosła czarne pióro kruka i dotknęła nim nagiego ramienia. Zadając mu tym ostry i obezwładniający ból. Po skórze sączyła ciepła krew. Jej krople spadały na skalną drogę zamieniając ją w czerwoną rzekę. Wokół pojawiła się płonąca obręcz. Postać zasłoniła dłonią oczy mężczyzny. Gdy je otworzył jego uwagę przykuł płonący napis.

Zawróć dopóki czas

Podszedł bliżej wtedy słowa szybko się zmieniały

Zauważ to, co ważne

Nie uciekaj przed przeznaczeniem

Ono i tak cię dogoni

Nie bój się kochać i żyć

Tylko martwi nie mają uczuć

Nie pozwól zamienić się twemu sercu

W zimny głaz.

Obok ciebie jest ktoś...

Kto kocha cię miłością czystą, szczerą i dozgonną?*

Uporczywy dźwięk budzika nie pozwolił mu na śnienie dalej. Niechętnie zwlókł się z łóżka nie do końca rozbudzony. Głowa mu pękała jakby miał kaca. Przypomniał sobie, że wczoraj nic nie pił.  W łazience potknął się o koszulę lezącą na podłodze i wpadł na lustro, które rozbiło się na drobne kawałki. Jeden odłamek szkła wbił mu się w nogę. Zaczął w myślach rzucać przekleństwa i wściekły poszedł do kuchni gdzie poparzył się kawą wylewając na jedyną czystą koszulę. Dozgonna miłość czy coś takiego w ogóle istnieje? I kto miałby mnie kochać? Mnie nawet pies ciotki nie lubi.  Przed długi czas stał przy oknie i analizował sen . Niebieskie oczy. Anioł… już wiem… Ula !!!  To odkrycie przeraziło go. 

*- słowa wymyślone na potrzeby opowiadania. 

**- Fragmenty piosenki Kai Paschalskiej - Nie chcę żałować ( gdy odchodzisz).