,,Oznaki życia'' 17

Wiem ,że dawno nie publikowałam.Rozdział byłby o  wcześniej gdyby nie kontuzja mojego lewego nadgarstka. Z ręką na szczęście już trochę lepiej. Jestem bardzo ciekawa jak odbierzecie ten rozdział i czy spodoba się . Pozdrawiam serdecznie <3 Czytasz + komentujesz= motywujesz .

Pokręcił głową. To wydawało mu się niedorzeczne. Sen nie mógł mieć ukrytego sensu, a Ula nie mogła go kochać. Im dłużej przekonywał się, że to nieprawda tym bardziej coś mu podpowiadało, że w tej kwestii ma racje. Jednak wiedział jak to sprawdzić. Po tym jak się zachował wątpił, aby chciałaby z nim w ogóle rozmawiać. Z pewnością zaprzeczyłaby, gdy ją o to spytał.  Zaparzył sobie kawę i upił łyk aromatycznej cieczy.  Z rozmyślań wyrwał go  dźwięk komórki leżącej na blacie. Wstawił kubek do zlewu i odrzucił połączenie. Jak co roku mama chciała, aby przyjechał na wigilię? Do tej pory udało mu się zawsze uciec.  W tym roku było jednak jakoś inaczej. Nie wiedział, dlaczego. Po prostu to czuł.  

Od dłuższego czasu męczyły go koszmary, po, których budził się bez sił i z bólem głowy.  Miał już tego dość. Lekarz zbadał go dokładnie. Badania nie wykazały niczego niepokojącego. Mimo wszystko bóle serca i uczucie duszności nie ustawały. Nie potrafił się na niczym skupić. W firmie zaczęły się problemy.Iga zrezygnowała z pracy w FD. Dobrzański coraz więcej palił papierosów i był nerwowy.  Nic nie szło tak jakby chciał. Na miejsce Maćka znalazł nową asystentkę, ale wypełnianie obowiązków wolno jej szło. Violetta miała problemy z ciążą i musiała leżeć. Nie wyżywał się jednak na pracownikach jak dawniej. Tłumił w sobie negatywne emocję.  Był znudzony tym monotonnym, nudnym życiem. 

W firmie z radia płynęła świąteczna melodia, Last Chrismas’’. Pracownicy byli w świątecznych nastrojach. Wszyscy oprócz Marka.  Jeszcze rok temu spędzał święta w ciepłej Hiszpanii z Kaliną.  W tym roku rodzice zapraszali go na kolację wigilijną w gronie najbliższej rodziny. Odmówił wzięcia w niej udziału. Jednak perspektywa spędzenia świąt w czterech ścianach samemu przerażała go. Zwłaszcza, że nie umiał gotować. Ostatnio robiąc jajecznicę prawie nie spalił patelni gasząc ją ścierką. Porządku w jego mieszkaniu również nie było. Matka odwiedzając go prawie zawału dostała widząc, w jakim stanie jest nowe mieszkanie jej syna.

Talerze stały brudne w zlewie. Ubrania były wszędzie porzucane a meble zakurzone. Gdy był z Kalina mieli sprzątaczkę, bo jego narzeczona rzadko bywała w domu.  Dopiero później zaczęła więcej czasu spędzać w domu.  Stołowali się na mieście lub zamawiali coś. Po złożeniu życzeń i podzieleniu się opłatkiem opuścił siedzibę firmy. Postanowił się przejść po parku. To jedyne miejsce, które przynosiło mu ulgę i zapominał na moment o tym, co go dręczy od kilkunastu tygodni. Jednak dziś miał dobry humor. Dziś dwudziesty czwarty grudnia a on nie zrobił jeszcze świątecznych zakupów. Parkowymi alejkami spacerowali zakochani, a dzieci wesoło podskakiwały przy rodzicach. Park pokryła lekka warstwa śniegu i było kilka stopni na minusie.

                                                                        *****

Wczoraj odwiedziła go matka i przywiozła mu jedzenie. Był pewny, że nie da rady sam tego zjeść. W tym roku nie miał jednak ochoty na wyjazd. Po raz pierwszy od dawna chciał spędzić ten czas z rodziną przy świątecznym stole. Gdzie ludzie dzielą się opłatkiem, dobrze sobie życzą i kochają?  W jego związkach właśnie tego zabrakło. Miłości. Nie potrafił odwzajemnić uczucia, jakim darzyły go jego byłe.  Z każdym świtem budził się bardziej samotny i zły na siebie i świat. Odciął się od przyjaciół. Sebastian próbował z nim rozmawiać, ale ten go zbywał. Dobrzański czuł niemal fizyczny ból, gdy wspominał dzień, w którym roztrzęsiony wybiegł z domu i wsiadł do samochodu. Był środek nocy. Padał deszcz, a dziewczyna na polnej ścieżce pojawiła się tak nagle. Wybiegł z auta przerażony. Leżała na lewym boku bez ruchu. Światła samochodu lekko oświetlały jej sylwetkę. Długie ciemne włosy zakrywały twarz. Wszędzie była krew. Na ziemi coś lśniło. Sięgnął po to ręką i schował do kieszeni. Był w totalnym szoku. Śmiertelnie przerażony, że ją zabił. Nie było światków. Nie było nikogo. Przez lata próbował wymazać ten obraz z pamięci. Zdawał sobie sprawę, że powinien za to siedzieć w więzieniu. Wiedział też, że wyrzuty sumienia nie pozwolą mu już nigdy normalnie żyć.  Gdy wreszcie mu się to udało pojawiła się Ula. I wtedy wszystko wróciło z podwojoną siłą. Od czasu pożaru sny zamieniły się w koszmary, a w ostatnim czasie w horrory.  I główną rolę grała w nich ona...Ula.  Zaczął się zastanawiać, co tak naprawdę to znaczy? Czy to tylko sny i czy mają jakiś głębszy sens i dlaczego Cieplaczka w nich uczestniczy? Co chce mu przekazać? Gdy zamykał powieki obrazy z najstraszniejszych koszmarów stawały mu przed oczami. Odliczał uderzenia zegara i miał wrażenie, że zaraz oszaleje. Tętno przyspieszyło, a w oczach płonął gniew.            

                                                          **********

Obudziła się z pulsującym bólem głowy i lekkim bólem gardła.  Siadając na brzegu łóżka potarła nerwowo skronie i otworzyła górną szufladę od szafki nocnej w celu znalezienia czegoś na ból głowy. Nic nie znalazła. Niepewnie podeszła do okna i rozsunęła zasłony.  Skrzywiła się widząc padający śnieg z deszczem. W krótkich szarych spodenkach i białej koszulce udała się do kuchni. Nikogo w niej nie zastała. Zegar wiszący na ścianie wskazywał kwadrans po jedenastej.  Na stole nie dojrzała żadnej kartki wyjaśniającej nieobecność domowników.  Po zażyciu tabletki przeciwbólowej wróciła do łóżka. Przebudziła się dwie godziny później z postanowieniem spotkania się z Igą , która była jej koleżanką z liceum. Parę dni temu odnowili kontakt spotykając się przypadkowo, gdy wracała ze szpitala. Maciej przedwczoraj dostał wypis i święta spędzi w domu.  Ula od koleżanki dowiedziała się kilka nieciekawych faktów o Marku Dobrzańskim. Z początku nie wierzyła w jej słowa. Uważała to za brednie. Później Iga pokazała szatynce ich zdjęcia i list pożegnalny oraz zdjęcie USG.  Daria swoje problemy opisywała w dzienniku. Ula uznała to za zbyt osobiste i nie czytała żadnego wpisu. Tuż przed zaśnięciem długo myślała o tym, czego się dowiedziała.  Ludzie popełniają błędy o, których lepiej milczeć niż mówić głośno bo, prawda jest zbyt bolesna.  Nie można zmienić przeszłości, a tak by się pragnęło zapomnieć. Zmienić bieg wydarzeń. Napisać własny scenariusz gdzie zawsze jest dobre zakończenie. Życie okazuje zwykle bardziej brutalne...

Usłyszała pukanie do drzwi. Może to sąsiadka? Chce abym wyprowadziła jej psa na spacer? Ostatnio wyprowadziłam Freda. Dziś nie mam na to siły. Powiem jej, że jestem chora.  Otworzyła drzwi i była zdumiona. W progu stał Dobrzański z bukietem niebieskich róż. Otworzyła usta i z powrotem je zamknęła. Zmierzył ją spojrzeniem od góry do dołu. Zatrzymał się na jej twarzy. Włosy miała w nieładzie i zaczerwieniony noc oraz zaróżowione policzki. Podniosła wzrok, a w jej oczach dostrzegł gniew i chłodną wściekłość.

- Nie przychodź tu więcej. Nie chcę cię znać- odezwała się chłodnym głosem i tylko ona wiedziała ile ją to kosztuję. Zwłaszcza, że nie przestała o nim myśleć.

- Przepraszam – rzekł z nieudawaną skruchą patrząc w jej oczy, które zakrywały okulary.

- Jednym słowem nie sprawisz, że zapomnę jak mnie potraktowałeś i zraniłeś. Przychodzisz tu z niewiadomego powodu z kwiatami i co? Myślisz, że ci wybaczę? To muszę cię rozczarować, ale nie. Wiem już, jakim potrafisz być dupkiem i egoistą.

- Musimy porozmawiać- rzekł stanowczo, a wyraz jego twarzy stał się surowy. Poczuła nieznany niepokój i strach. Tętno przyspieszyło.  Zacisnęła usta w wąską linie.

 - Nic nie musimy. Ja nie muszę. Zniknij z mojego życia. Powieść się , utop , zgiń i nie dręcz więcej mnie – rzuciła lodowato , ale w dwóch błękitach skrywał się ból. Nie potrafiła go ukryć.

 Pragnęła  o nim zapomnieć. Nie cierpieć ,bo ta miłość niszczyła ją. . Oniemiały siedział bez ruchu . Jej słowa zabolały go.  Mam, na co zasłużyłem. Zamiast naprawić to, co spieprzyłem tylko pogorszyłem sprawę. Jeszcze się rozchoruje albo... Jestem skończonym sukinsynem. Doprowadziłem ją do takiego stanu, że...O Boże! Daria wtedy też powiedziała ,że mnie nienawidzi ,a

potem już nie żyła. A dziewczyna ,którą potraciłem? Ile bym dał aby okazało się ,że żyje. Nie wiem czy kiedykolwiek się tego dowiem.

- Nie wierzę abyś naprawdę tego pragnęła. Chcę tylko być nie chowała do mnie urazy i wybaczyła mi . O to jedno cię proszę. Pomyliłem się . Nawet bardzo. Nie jesteś taka jak myślałem- dotarły do niej jego słowa.

- Nie obchodzi mnie co o mnie myślisz. Już nie. Nienawidzę cię ! – wrzasnęła walcząc z napływającymi do oczu łzami.

Milczał przez długi czas przetrawiając jej słowa. W niej szalały emocje ,których nie potrafiła uciszyć. Z jednej strony nienawidziła go ,że tak ją potraktował ,a z drugiej liczyła ,że w końcu coś zrozumie i się zmieni.  Zbliżył się do niej i chwycił jej dłoń.

- Dzięki tobie wiem ,że nie chcę być taki jaki byłem- wyznał cicho nie odrywając od niej wzroku.

Wyrwała dłoń z jego uścisku i cofnęła się o krok

 - Mówiłam ci ,abyś mnie nie dotykał!- warknęła zaciskając usta w wąską linię i stanęła w bojowej pozycji taksując go wzrokiem. Ta rozmowa wydawała jej się kompletnie bez sensu. Złość jej jeszcze nie przeszła.

- Ula . . .

 Idź już ,bo pleciesz bzdury ,a ja nie mam ochoty tego słuchać. Poza tym jednego dnia przepraszasz, a drugiego robisz to samo albo gorsze rzeczy- mówiła poirytowana chcąc zamknąć mu przed nosem drzwi ,ale przytrzymał je  i wszedł bez pozwolenia do środka. Zabrała od niego kwiaty i  miała je wrzucił do kosza. Coś ją jednak powstrzymało.  Ich intensywnie niebieski kolor. W ostatnim czasie dostała białe , herbaciane ,różowe i żółte. Nie dostała czerwonych. Za to niebieskie zaskoczyły ją .   Rozejrzał się po czystym i urządzonym w ciepłych kolorach mieszkaniu.

- Okay. Przejrzałaś mnie ,ale tym razem jest inaczej- odezwał się cicho zajmując miejsce na kanapie w salonie. Czarną skórzaną kurtkę położył na oparciu kanapy.

- Wyjdziesz sam czy mam cię wyrzucić?

- Aż tak mnie nie lubisz? Widzę ,że kwiaty nie wylądują w koszu -   próbował zażartować

- Jesteś głupi- rzuciła nie podnosząc na niego wzroku i nalewając wody do wazonu i postawiła bukiet w salonie na stole.

- Już to gdzieś słyszałem. Chyba od twojej siostry .

- Tak? A kiedy?- nie umiała ukryć  zdziwienia i zajęła miejsce na kanapie zachowując dystans. W krótkich szortach i białej bluzce mógł dostrzec ,że ma całkiem dobrą figurę.  Bez makijażu i w tym niecodziennym stroju wyglądała tak naturalnie.

- W szpitalu.  Wiesz po tym pożarze- wyjaśnił widząc jej zainteresowanie. Posłał jej smutny uśmiech.

Nie wiedziała co powiedzieć. Beatka bez powodu nie odzywała  się tak do dorosłych. 

- Powinieneś już idź. Zaraz wstanie Betti i . ..

- A gdzie reszta rodziny? W pracy ?- dopytywał nie spuszczając z niej wzroku.

- Wyjechali . Do Słowacji ponoć to taka ich coroczna tradycja. Na Boże Narodzenie wyjeżdżają i dobrze się bawią na stoku narciarskim- wyjaśniła spuszczając wzrok czując się zawstydzona pod wpływem jego przenikliwego spojrzenia. W jego szarych tęczówkach dostrzegła cień zainteresowania i coś czego nie potrafiła nazwać.

- A ty nie chciałaś z nimi jechać?

- Nie. Łagodnie mówiąc Monika za mną nie przepada. Krytykuję mnie na każdym kroku. Niszczy moje szkice i nie pozwala zbliżać się do kuchenki ani piekarnika. Uwielbiam przyrządzać desery i piec.

W dalszej konwersacji przeszkodził głośny dźwięk komórki dochodzący z sypialni. Podniósł się z kanapy i opuścił jej mieszkanie. 

                                                          ********

Odkąd rozmawiał z Ulą  minęły dwa miesiące  Wysłał jej kwiaty z przeprosinami. Chciał porozmawiać z nią w cztery oczy. Okazało się to jednak niemożliwe.  Jej kuzynka powtarzała ciągle, że jej nie ma. Cudem udało mu się zdobyć jej numer telefonu. Nie zadzwonił do niej. Napisał sms’a z prośbą o spotkania. Czekał na odpowiedź, której się nie doczekał. Koszmary prześladowały go, co noc. Nie pojmował ich sensu. Wierzył, że rozmowa z Ulą pozwoli mu to odkryć. Nieznana siła pchała go w jej kierunku. Od tej deszczowej nocy nie było dnia aby o niej nie myślał. Wspominał wizytę w jej mieszkaniu i ich rozmowę.

                                         **********

- Kurwa! – warknął, gdy niespodziewanie samochód przed nim zahamował, a on w ostatniej chwili wcisnął hamulec. Przetarł nerwowo czoło i gdy zapaliło się zielone światło ruszył z piskiem opon.  Szatynka stała na przystanku ściskając w dłoni bawełniane rękawiczki. Porywisty wiatr rozwiewał jej ciemne włosy na różne strony. Znowu nie założyła czapki. Płaszcz nie chronił ją przed przenikającym chłodem.  Ulice miasta spływały deszczem. Od kilku dni nieustannie padało.  Większość wyczekiwało śniegu. Zwłaszcza dzieci marzyły o białych płatkach spadających z nieba.  Brunet niespodziewanie zauważył znajomą postać. Przejechał obok przystanku wbijając w powietrze całą wodę ze sporej kałuży.  Zatrzymał się parę metrów dalej i wysiadł.  Co za idiota!- Krzyknęła w myślach.  Otrzepała wodę z płaszcza. Na kasztanowych włosach osiadły krople wody ,a grzywka przykleiła się do czoła. Zdjęła okulary aby je przetrzeć.

- Ulka!- Niemal krzyknął, gdy ją zauważył. Nie rozumiała jego reakcji. Wyjęła z torebki chusteczki i wytarła szkła w okularach.  Przez moment zatonął w czystym, niczym niezmąconym błękicie tęczówek. Uśmiechnęła się krzywo. Nie była zadowolona ,że go widzi i ochlapał ją wodą.

- Śledzisz mnie?- spytała poirytowana i spuściła wzrok udając ,że ludzie na ulicy wydają się jej bardzo interesujący.

- Nie- zaprotestował i zrobił krok w jej stronę. Instynktownie cofnęła się zachowując dystans.

-, Czego chcesz?- zapytała ostro i spojrzała mu odważnie w oczy. 

Zapadła niezręczna cisza.

- Zaprosić cię na kawę i ciasto – odezwał się przerywając ciszę i uśmiechając się szeroko.  Na jej twarzy odmalowało się zdziwienie.