,, Oznaki życia'' 23

,, Oznaki życia’’

Rozdział 23

Violetta leżała w łóżku nie przejmując się płaczem małej. Odkąd wyszła z Różą ze szpitala ani razu nie wzięła jej na ręce. W szpitalu pytała o nią, ale gdy lekarka przywiozła córkę do sali ta spojrzała na nią i szybko odwróciła wzrok. Nie reagowała na płacz dziecka. Zobojętniała. Lekarka widząc brak zainteresowania pacjentki córką podejrzewała depresje poporodową. Po wyjściu ze szpitala nic się nie zmieniło. Olszański czuł się bezradny. Nie wiedział jak pomóc żonie. Tyle czasu starali się o dziecko, a teraz, gdy je mają jego żona ma depresję. Przez pierwsze tygodnie przychodziła pielęgniarka, która pokazała jak zajmować się niemowlakiem.

Sebastian zastanawiał się nad wynajęciem opiekunki. Wołałby jednak kogoś zaufanego, ale nikt nie przychodził mu do głowy. Potrząsnął głową. Nie mógł teraz o tym myśleć.  Był w pracy i na tym musi się skupić. Teściowa zatrzymała się u nich na kilka dni i zaoferowała swoją pomoc w opiece nad wnuczką.                      

- A ty, co taki radosny?- Zapytał podejrzliwie przekraczając próg gabinetu prezesa.

- Nic. Myślałem o Uli- odparł obracając w dłoniach czerwone autko.

- Widzę, że to coś poważnego – rzekł Olszański siadając na kanapie.

Brunet podniósł wzrok i zamyślił się.

-  Przy Uli zapominam o wszystkim. Na pewno jest to co innego niż z Edytą ,Darią,Kaliną nie wliczając romansu z Eweliną ,która o mały włos nie zaraziła mnie wirusem HIV. Po raz pierwszy zakochałem się i jestem szczęśliwy. 

- To musi być twoja druga połówka - skomentował. – Szkoda, że moje małżeństwo …

- Viola nadal nie zajmuje się...Jak ona ma na imię?

- Róża- przypomniał mu blondyn

- Ach! Próbowałeś z nią rozmawiać?- dopytywał Dobrzański

- Tak- przyznał smętnie. – To nic nie daje. Nic do niej nie dociera. Patrzy tylko pustym wzrokiem gdzieś przed siebie. Ja już nie wiem, co mam robić. Jej matka przyjechała na kilka dni i zajmuje się małą inaczej nie byłoby mnie dzisiaj w pracy.

- Dobrze, że ja nie mam dzieci- westchnął Marek

Ich rozmowę przerwał dźwięk komórki. Brunet odebrał, po czym wypadła mu ona z rąk. Opadł na fotel jakby uszło z niego powietrze. Po dobrym humorze nie pozostał ślad. Nagle się czuł jakby przybyło mu kilka lat i siwych włosów.

Olszański obserwował go z otwartymi ustami.

-Zajmij się firmą- rzucił i wybiegł z pomieszczenia niczym wystrzelony z procy.

Prowadząc samochód nie potrafił opanować drżenia rąk. Modlił się w myślach chodź religijny nie był. Aby wszystko okazało się pomyłką. Nie mogło być przecież inaczej.

- To się nie wydarzyło- powtarzał na głos jak mantrę. 

O tej godzinie w Warszawie były straszne korki. Kierował się w stronę szpitala, do, którego trafiła jego ciotka. Z tego, co usłyszał miała wylew i jest nieprzytomna. Nie wiedział, w jakim jest obecnie stanie. Kuzynka nie chciała mu zdradzać szczegółów przez telefon. Prosiła tylko, aby przyjechał.  Pamiętał, że ciotka Klementyna ma poważne problemy ze zdrowiem. Pomimo to  informacja o wylewie zszokowała go. Odwiedzał ją częściej niż rodziców, a to ze względu na poruszane tematy. Nieustannie padały pytania, kiedy się ustatkuje i założy rodzinę.

                                                    ****

Przez następne dni niecierpliwie czekał na poprawę stanu zdrowia krewnej. Leżała w szpitalu już ponad miesiąc.  Dziś wyjątkowo nie chciał być sam. Ula z trudem patrzyła na ukochanego, który nie dosypiał, nie dojadał. Całe dnie spędzał na korytarzu. Wiedziała, co znaczy cierpieć z powodu choroby bliskiej osoby. Teraz oboje rozumieli, co znaczyły te senne horrory. Naprzeciw nich siedziała kuzynka Marka z siedmioletnią córką i mężem, który poszedł po coś do picia. Dziewczynka oparta o ramię mamy przysypiała. Ciemnobrązowe włosy opadły na drobną oliwkową twarz. 

Dobrzański poczuł dziwny niepokój. Lekarze biegli do jakieś sali. Zrobiło się zamieszanie. Po niespełna dwudziestu minutach zobaczyli starszego mężczyznę w białym kitlu. Jego mina ich przestraszyła. Podniósł na nich oczy.  Nie byli pewni czy chcą usłyszeć to, co ma im przekazać.

- Przykro mi. Zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy- usłyszeli znaną formułkę wypowiadają przez lekarzy w takich momentach.

Brunet przełknął głośno ślinę, a potem klapnął na krzesło ukrywając twarz w dłoniach. Ula położyła dłoń na jego ramieniu dodając mu otuchy. Widząc jego cierpienie czuła bolesny ucisk w sercu. Wtulili się w siebie z trudem panując nad łzami.

Marlena zerwała się z krzesła, przez co dziewczynka zdezorientowana otworzyła oczy. Nie do końca świadoma, co się stało. Zerknęła na wujka i dotarło do niej, że stało się coś złego. Czarne oczy zaszkliły.

W momencie, gdy dostrzegł barwy w swoim życiu powrócił znów mrok. Ogarniał go z wszystkich stron.  Szare barwy znów wkradły się do jego świata. Tylko dzięki dziewczynie znajdującej się obok w tym mroku widział światło. To miłość dawała mu siłę i uświadamiała, że nie może się załamać. Musi być silny dla niej. Dla Uli. Ona go potrzebuje i nie pozwoli odejść.

- Życie jest takie niesprawiedliwe- mruknął obecny tylko ciałem. Jego myśli krążyły wokół zmarłej krewnej. To stało się tak nagle.

                                           ****

Jasnobrązowa trumna została zamknięta, a Marleną strząsnął szloch. Mąż mocno ją przytulił do siebie. Pogrzeb celebrował ksiądz proboszcz. Z tyłu kościoła dochodziły szmery. Helena i Krzysztof siedzieli ławkę za Markiem. Towarzyszyła mu młoda dziewczyna, którą znali tylko z widzenia. Nie był jednak to najlepszy moment, aby się nad tym zastanawiać. Po niespełna czterdziestu minutach.

Kondukt żałobny zmierzał do głównej bramy cmentarnej. Szaro-granatowe chmury zasłoniły słońce. Wiatr smagał blade twarze żałobników.  Ludzie ubrani na czarno szli z spuszczonymi głowami. Marek ścisnął dłoń Uli, która towarzyszyła mu w tym dniu. Marlena stała przed trumną z czerwoną różą przewiązaną czarną wstęgą. Siedmioletnia córka stała obok w czarnej sukience cicho łkając. Kobieta żałowała, że tak rzadko odwiedzała matkę i spędzała z nią stanowczo za mało czasu. Życie jest takie kruche i krótkie. Pęka jak bańka mydlana.

Podszedł jej kuzyn i nie bardzo wiedział, co powiedzieć. Widział rozpacz i niewyobrażalny ból w ciemnych oczach. Złożył kondolencje wraz z dziewczyną.

Wszyscy oprócz Uli i Marka udali się na stypę do mieszkania Alicji. Była młodszą siostrą Marleny. Brunet ostatni raz jak ją widział była w ciąży.Miała wtedy już dwójkę małych dzieci.  Ula domyśliła się, że powodem, dla, którego jej chłopak nie chce iść na uroczystość żałobną są dzieci. Co jeśli on nigdy nie dorośnie? A co jeśli niechęć do dzieci i małżeństwa zostanie mu na zawsze?

 Stali w swoich objęciach przy samochodzie. Nie przejmowali się, że ktoś może ich zobaczyć. W tej chwili czuli się jakby nic poza nimi nie miało znaczenia. Ciepły wiaterek owiewał ich twarze. W błękicie jej oczu dostrzegł całe pokłady czułości i miłości. Jego  tęczówki też błyszczały.  Naparł delikatnie wargami na jej usta po czym otworzył drzwi od samochodu.

- Kochanie...Co byś powiedziała na prace w mojej firmie?

- Rozmawialiśmy już, kiedyś...-nie pozwolił jej dokończyć.

- Chciałbym abyś była asystentką Pshemko. Rozmawiałem z nim już wstępnie i się zgodził.

-Dlaczego nie spytałeś najpierw mnie? – Spytała z nutą pretensji w głosie.

- Byłem pewien, że się zgodzisz.  Chcę cię mieć po prostu bliżej siebie – odparł łagodnie tonąc w jej tęczówkach. Pokiwała głową z aprobatą.

- To znaczy, że się zgadzasz?

- Uhm- przytaknęła głaszcząc go po policzku w miejscu gdzie uwidaczniał się dołek przy najmniejszym uśmiechu czy grymasie.  Ujął jej dłoń i sięgnął do jej ust.

- Marek...- Zawahała się na moment – Powinieneś pójść na tą stypę to twoja rodzina- kontynuowała – Czy to ze względu na małe dzieci tam nie poszedłeś? Może czas zmienić nastawienie.

Miała nadzieje, że rozmowa coś zmieni, ale widząc jak zaciska nerwowo ręce na kierownicy zaczęła szczerze wątpić. Nie zdawała sobie sprawy, że powodem był konflikt jego z kuzynką Alicją. Chciał uniknąć konfrontacji.

- Nie zupełnie. Kiedyś pokłóciłem się dość ostro z Alicją- mówił tonem wyprutym z emocji.

- Alicja to …-próbowała sobie przypomnieć, gdy przestawiał jej członków swojej rodziny. Jedynie Helena i Krzysztof opuścili cmentarz nieco wcześniej i nie zdążył przestawić im Uli.

- Moja kuzynka. Młodsza siostra Marleny – wyjaśnił i uśmiechnął się blado.

                                   ******

W weekend Sebastian postanowił zabrać córkę na dłuższy spacer. Przygotował niezbędne rzeczy. Teściowa pomogła mu ją ciepło ubrać, bo mimo czerwca było dość chłodno. Violetta zaczęła się do niego odzywać. Dużo brakowało jeszcze do ich normalnego życia sprzed porodu, ale Olszański zaobserwował zmianę w jej zachowaniu. Blondynka stanęła zanim i przytuliła się do jego pleców.

- Mogę iść z wami?- Spytała kładąc mu dłoń na ramieniu, a usta przysuwając do ucha. Uśmiechnął się szeroko i spojrzał na nią. Maleństwo leżało już w wózku gotowe na spacer.

W Violi coś pękło. Niepewnie poprawiła  córce  kocyk. Poruszyła się, ale nie obudziła.

- No pewnie- rzekł radośnie i wziął wyprowadził wózek na zewnątrz.

                                  ******

Ula po weekendzie miała rozpocząć pracę w Febo&Dobrzański, jako asystentka Pshemko. Marek zabrał ją dziś do kafejki na pyszne gofry z bitą śmietaną. Nie poruszali tematu zmarłej krewnej. Z dnia na dzień czuli się coraz swobodniej w swoim towarzystwie. Po spacerze po Starówce przywiózł ją do swojego domu. 

Dziewczyna była zachwycona domem ukochanego. Od zawsze o takim marzyła. Wokół niego było sporo miejsca, aby mogły bawić się dzieci. Nie wyobrażała sobie pustego domu bez dziecięcych głosików i tupotu małych nóżek. Marzyła też o  dużej bujanej  huśtawce i kwiatach. Za budynkiem znajdowało się kilka drzew owocowych. Dziewczyna pociągnęła go za rękę.  

- Mówiłem, że za dnia dom wygląda lepiej – rzucił jej krótkie spojrzenie.

- To prawda. Jest piękny aczkolwiek kwiatów trochę mało

Przekroczyli próg domu i stali naprzeciw siebie w korytarzu.

- Ogród możesz urządzić jak chcesz

- Naprawdę?- Ucieszyła się i dała mu siarczystego buziaka. Przyciągnął ją do siebie, a dłonie obejmujące talię zsunęły się na pośladki. Próbowała coś powiedzieć, ale zamknął jej usta gorącym pocałunkiem.