,, Oznaki życia'' 28

Ostatnio żyłam zdecydowanie życiem poza blogowym. Wstawiam tą część zanim uznam ,że jest bez sensu i usunę. Liczę na szczere komentarze. Pozdrawiam :) 

,, Świat zmienił barwy

Nawet szary zdaje się być ładny

Serce ubrało różowe okulary

Najdelikatniej szeptem tuli’’

Brunet spakował dokumenty do teczki i już miał opuścić stanowisko pracy, gdy komórka zawirowała w kieszeni szarych spodni. Zerknął na wyświetlacz. Szlag by to trafił- zaklął

- Po cholerę dzwonisz?

- Mógłbyś być czasem milszy.

- Dla ciebie?- Prychnął pogardliwie – Nie pamiętasz już, o co mnie oskarżyłaś? Przypomnij sobie!- wrzasnął do telefonu.

- Przepraszam- usłyszał jej stłumiony głos.

- Mam w dupie twoje przeprosiny. Nie dzwoń do mnie. O nic nie proś- rzucił ostro

- Żałuję tego, co zrobiłam, ale czasu nie cofnę. Wiem, że mnie nienawidzisz.

- Omal nie trafiłem przez ciebie za kratki. Za twoje fałszywe oskarżenia i kłamstwa

Nienawidzę ,bo wszystkim nagadałaś ,że wdepnąłem małą pod ten pieprzony samochód. To nie jest moja wina! - mówił podniesionym głosem. – Wiesz, co dowiedziałem się potem?- Zapytał, ale nie oczekiwał od niej odpowiedzi. 

- Nie wiem- wtrąciła niewyraźnie

- Poleciałaś na spotkanie z kochankiem ,a mi podrzuciłaś dziecko. Mówiłem ,że nie mam o nich pojęcia.

- Co z ciebie za człowiek ,który nie potrafi przez nawet godzinkę zająć się dwulatką? Gdybym wiedziała ,że tak to się skoń . . .- urwała z trudem hamując łzy.

Dobrzański przez krótką chwilę milczał. Przypomniał sobie, co inni mówili o niej. A jeśli to prawda? Poczuł jakiś dziwny niepokój.

- A ty faszerujesz się lekami i myślisz ,że to ci pomoże? Pomyślałaś o swojej rodzinie? Alan jest chory ,a Jagoda również cię potrzebuje. Ale ciebie to guzik obchodzi.

- Nie twoja sprawa? Nie masz prawa mnie oceniać. Sam nie jesteś święty. Pewnie zdradzasz tą swoją...

- Nie zdradzam. Zmieniłem się i nie zamierzam być takim gównem jak ty- postawił nacisk na ostatnie słowo.

- Sam nim jesteś- odgryzła się – Życzę ci abyś zdechł

 Nie mógł tego słuchać i wcisnął wściekły czerwoną słuchawkę.

Milewska przechodząca akurat przez korytarz zatrzymała się słysząc dobiegające krzyki z gabinetu prezesa. Maciek podliczał właśnie koszty ile wyniosą dodatki do nowej kolekcji, ale tą czynność przerwała mu zbyt głośna rozmowa Marka z kimś prze telefon. Nie wiedział, kto wyprowadził tak Dobrzańskiego z równowagi, ale miał nadzieję, że nie Ula.

                                                   

Rzucił teczkę na biurko i kłapnął na kanapę próbując się uspokoić. Nie powiedział narzeczonej, o co pokłócił się z kuzynką. Początkowo uznał, że lepiej nie mówić, bo znowu się pokłócą.  Marek nie uznawał Alicji za rodzinę. Pierwsze nieporozumienia pojawiły się, gdy na świat przyszło jej pierwsze dziecko. Pewnego razu poprosiła go o pomoc w opiece. Musiała załatwić jakieś sprawy na mieście. Mirek, z którym była i nadal jest był w tym czasie w pracy. On wtedy nie pracował. Zabrał dwuletnią Aurelię na plac zabaw. Potem zabrał ją na lody każąc małej blondynce spokojnie siedzieć. Kawiarnia znajdowała się niedaleko ulicy.  Nie zwracając uwagi na dziecko prowadził ożywioną rozmowę przez telefon gdy dobiegł go przeraźliwy krzyk. Wokół dziewczynki zebrało się kilka  ludzi ,a  jakaś kobieta coś krzycząca. Aurelia nie ruszała się ,a asfalcie było pełno krwi.  Miała rozciętą głowę ,a strużka czerwonej cieczy spływała jej na policzek. Leżała na boku. Kierowca ,który nie zdążył zahamować gdzieś dzwonił i krzyczał.  Nie wiedział jak to się stało. Zadzwonił spanikowany po Alicję ,która była przerażona i wściekła. Jej jedyne dziecko walczyło o życie ,a on nie wyglądał jakby zbytnio się tym przejął. Po niedługim czasie serce Aurelii przestało bić. Zasnęła na zawsze. Alicja chodziła na terapie i brała coraz więcej depresantów. Od urodzenia trzeciego dziecka na nowo zaczęła pogrążać się w depresji ,a leki mieszać z alkoholem co jest bardzo niebezpieczne. Marek uważał ją za zwykłego śmiecia ,który nie zasługuje na szacunek. Choć zżerały go wyrzuty sumienia ,że pod jego obecność wydarzyła się ta tragedia to zakładał maskę udając ,że go to nie rusza.  Alicja całą winę za tą sytuację zrzuciła na Dobrzańskiego. 

To wydarzenie utwierdziło go w przekonaniu ,że od dzieci powinien trzymać się z daleka. Problem w tym ,że z Ulą całkowicie zapomniał o zabezpieczeniu ,a teraz musiał zmierzyć się z tego konsekwencjami. Nawet nie pytał jej czy stosuje antykoncepcje.

Drzwi się uchyliły i weszła Ula. Niepewnie spojrzała na narzeczonego.  Usiadła obok nie przerywając ciszy, jaka zapadła w pomieszczeniu i między nimi. Bez słowa objął ją ramieniem i złożył pocałunek na jej skroni.

- Marek wiem, że coś cię gryzie – zaczęła z wahaniem  widząc po jego minie, że nie ma ochoty na rozmowę.

- Lepiej chodźmy, bo spóźnimy się na badanie- zmienił prędko temat.

Nie podobało jej się to, że coś przed nią ukrywa, ale z drugiej strony nie chciała na niego naciskać. To mogłoby znacznie pogorszyć ich relacje.

- Marek, jeśli nie chcesz jechać ze mną na to badanie to...

- Chcę – wszedł jej w słowo i natychmiast podniósł się z kanapy znajdując obok niej.

- Naprawdę?- dopytywała patrząc mu w oczy. Nie zauważyła w nich szczerości.

- Tak- przytaknął – Miałem przed chwilą nieprzyjemną rozmowę. Wolałbym o tym nie mówić.

- Mam nadzieję, że kiedyś mi powiesz i nie jest to nic strasznego

Gdybyś znała prawdę nie wiem czy chciałabyś ze mną być.

Po wyjściu z gabinetu Ula nerwowo ściskała w dłoni skrawek papieru. Nie miała powodu do zmartwień ,bo ciąża przebiegała prawidłowo ,ale Marek nie wykazywał żadnego zainteresowania. Przez całe badanie miał kamienną twarz ,a myślami był jakby daleko stąd. Nie podzielał jej entuzjazmu. Coraz mniej go rozumiała. W drodze do domu w ogóle nie poruszali tematu związanego z przyjściem na świat dziecka. Umiejętnie zmieniał temat. Dzisiejsza noc znacznie różniła się od wczorajszej. Czuła ,że on znowu oddala się od niej. Tuż przed snem chciała się przytulić ,ale odsunął ją. Następnego ranka wyszedł jak spała.

                                        ****

- Ulka, co ty wyprawiasz? Schodź z stamtąd. Natychmiast!- Krzyknął przestraszony. Taboret niebezpiecznie się zachwiał. W ułamku sekundy podbiegł do niej po chwili trzymając ją w ramionach i nie chcąc wypuścić.

- Marek...Nie mogę oddychać- wykrztusiła z trudem

- Przepraszam- odparł ze skruchą i rozluźnił uścisk.

- Zawieszałam tylko ozdoby na choinkę – spojrzała mu głęboko w oczy. Zobaczyła w nich strach.

- Nie rób tego więcej- powiedział dziwnym tonem. Jakby był zły, że dwa dni przed Bożym Narodzeniem zawiesza bombki na choinkę.

- Nie będę – obiecała

- Chcesz się połamać przed ślubem?

Bał się o narzeczoną. Ślub z najmniejszymi szczegółami był zaplanowany i nie zamierzał go odwoływać. Poza tym Ula skarżyła się ,że niedługo nie zmieści się w suknię ,którą zaprojektował Pshemko. Markowi obojętne było czy to będzie ta czy inna suknia. Nie oswoił się jeszcze z myślą, że zostanie ojcem. Wciąż do końca to do niego nie docierało. Ciąża ewidentnie zmieniła Ulę. Przemieniła nieśmiałą dziewczynę w pragnącą ciepła i bliskości kobietę. Obudziła się w niej namiętność bardziej niż do tej pory. . Za dwa dni zostanie jego żoną. Nie mógł już doczekać się tego dnia. 

- Powinnaś na siebie uważać- dodał z troską. 

- Wiem. Za rok będziemy już we trójkę.

- Pojutrze będziesz już panią Dobrzańską – zmienił temat

- A’ propos wesela. Załatwiłeś tą salę, o której mówiłam?

- Przyznam, że łatwo nie było, bo mają prawie wszystkie terminy zajęte, ale udało się. Nikt nie zarezerwował tej daty. Miałem ci powiedzieć o tym w ubiegłym tygodniu, ale zapomniałem.

- Kocham cię - posłała mu promienny uśmiech. Odwzajemnił go.

Zbliżył się do niej ujmując jej twarz w dłonie namiętnie pocałował w usta.  Oderwali się od siebie z trudem, ale musieli dokończyć strojenie drzewka. W tym roku w święta akurat przypadał ich ślub, ale następne chcieli spędzić przy wigilijnym stole. Obojgu Boże Narodzenie kojarzyło się z dzieciństwem. Domem przepełnionym miłością, dobrocią i pięknymi zapachami. Marek zapomniał już jak to jest cieszyć się z małych rzeczy i czuć magię świąt. Utrzymując kontakt z Alicją, a potem Darię stał się zupełnie innym człowiekiem.  

                                       *******

Na twarzy Uli malował się lekki niepokój. Wśród nadjeżdżających samochodów wypatrywała narzeczonego. Wszyscy już byli. No prawie. Brakowało pana młodego i świadka. Magda poprawiła córce suknie ślubną, która podwinęła się pod wpływem zimnego i zarówno mocnego podmuchu wiatru. Niebo zasnuły szare chmury i goście obawiali się, że zaraz spadnie deszcz. Choć w radiu zapowiadali nieduże opady śniegu. Wreszcie dostrzegła granatowe auto, które należało do Olszańskiego.

- Ulcia, kiedy zaczynamy?- Niecierpliwiła się Beatka będąc w różowym płaszczyku było jej po prostu zimno.

- Za chwilkę – odparła spokojnie Ula próbując zachować spokój. Bardzo się denerwowała. Dodatkowo wypiła rano tylko sok, bo miała ściśnięty żołądek, a teraz zaczął boleć ją brzuch. Wzięła głębi wdech. Ktoś położył jej dłoń na ramieniu odwróciła się i uśmiechnęła się do Maćka. Ścisnęła mocniej bukiet dostrzegając w końcu Marka. Brunet podszedł do niej i ujął jej dłoń. Patrząc w jego przepełnione miłością oczy zapomniała o niepokoju i strachu, jaki towarzyszył jeszcze kilka minut temu.

- Wyglądasz ślicznie – szepnął jej nim weszli razem do kościoła. Posłała mu promienny uśmiech.

Ciche dźwięki organów rozpoczęły ceremonię ślubną. Po obu stronach ławek stały białe lampiony, a na środku ciągnął się długi czerwony dywan, na, którym porozrzucane zostały białe płatki róż.  Niespodziewanie niedaleko ołtarza stanęła dziewczynką, gdy wszyscy zajęli już miejsca w ławkach. Ksiądz podał jej mikrofon. Dobrzański niepewnie spojrzał na ukochaną wpatrującą się w ośmioletnie dziecko. Nie rozpoznał tej dziewczynki. Matka malej Marlena była dumna z córki. ładnie śpiewała i z nauką nie miała problemu. Ścisnęła bardziej mikrofon unosząc go wyżej i zaczęła śpiewać Alleluja. Błękitne oczy panny młodej zaszkliły się. Po skończeniu śpiewania przekazała mikrofon proboszczowi. Wszyscy byli zachwyceni występem Kornelii. Marek obrzucił przyszłą żonę czułym spojrzeniem i ścisnął bardziej jej dłoń.

                                           ~~~~~~~~~~~~

Ula powtarzając słowa przysięgi za wielebnym nie potrafiła powstrzymać łez szczęścia i drżącego głosu. Markowi też lekko załamał się głos w momencie, gdy nakładał na palec ukochanej złotą obrączkę. W środku wygrawerowane były ich imiona i dzisiejsza data. Wzruszeni spojrzeli sobie w oczy, po czym połączyli usta w czułym pocałunku. Uśmiechnęła się przez łzy nie mogąc uwierzyć, że właśnie została jego żoną. Serce przepełniała radość, a pod sercem rosło ich maleństwo.  

                    *****

Migoczące kolorowe światła odbijały się od śnieżnobiałej sukni. Dzieci puszczały bańki mydlane, a oni kołysali się w rytm spokojnej melodii. Potem zaczęła się szybsza piosenka. Para nowożeńców wirowała po parkiecie, a na koniec pojawił się efekt mgły. Niczym z ich snów. Inny patrząc na nich widzieli, że są dla siebie stworzeni i szaleńczo zakochani.

- Kocham cię- wyszeptał tuż przy jej uchu.- Jesteś najpiękniejszą panną młodą – dodał zmysłowym głosem, od, którego zawsze miękły jej nogi w kolanach.

- A ty najprzystojniejszym panem młodym- odparła z błyskiem w oku. Spojrzał na jej usta i nie mógł się powstrzymać, aby ich nie pocałować.

Zasiedli z powrotem przy pięknie udekorowanym stole. Biało-niebieskie nakrycia. Malutkie kremowe świeczki. Przed nimi na środku stał bukiet białych i różowych kwiatów. Za nimi serce z ich imionami. Podświetlone małymi światełkami. Wszędzie porozstawiane były zapalone świeczki. Na suficie również znajdowały się lampki oraz oświetlenie rozjaśniające te pomieszczenie.  Ula w tym miejscu i najważniejszą dla niej osobą czuła się jak w raju. Jak księżniczka na balu, który wydano specjalnie na jej cześć. Nie sądziła, że tak potoczą się jej losy z Markiem. Niegdyś arogancki, egoistyczny i podły drań, a dziś jej mąż. Znacznie odbiegał od jej wyobrażenia o ideale, ale dla niej nim był. Nie zachowywał się jak wcześniej. Dostrzegała w nim zmianę. Jedyne czego pragnęła to aby ich noc poślubna była niezapomniana i pokochał ich dziecko.