,,Jedno życzenie'' 3/ ( Singielka)

,, Bo ta noc – to ona płacze deszczem, 
zostań, bo jak nikt przynosisz mi powietrze, 
zostań, bo ta noc – to ona płacze deszczem,
tak jak ja, a ty przynosisz mi powietrze…
Jak nikt, jak nikt, jak nikt 
przynosisz deszcze mi, 
niesiesz deszcze mi…’’  frag. -Mafia- Imię deszczu.

Podparła podbródek na ręce wodząc zmęczonym, zaspanym wzrokiem po szpitalnych ścianach. Ścierpła jej skóra na karku ,gdy serce spowalniało rytm. Sięgnęła po jego rękę zupełnie bezwładną podłączoną do aparatury i zacisnęła palce bojąc się ją wypuścić . Tkwiące w niej lęki wyraźnie dawały o sobie znać i jak kolejna noc spędzona przy łóżku mężczyzny. Lekarz przyszedł sprawdzić stan pacjenta, spojrzał na parametry życiowe i wpisał do karty. Uśmiechnął się współczująco do kobiety. Od napaści minęły całe trzy dni. Natalia w dalszym ciągu nie udała się na komisariat. Czuła się potwornie przygnębiona, nieustannie powstrzymywała się od płaczu.  Mimo to oczy piekły ją od łez.

Mężczyzna leżał nieruchomo z posiniaczoną twarzą , obandażowaną głową , ręką w gipsie i w drugą również owiniętą , bo musieli mu ją zszywać. Był po pierwszej operacji czekała go druga. Lekarze załamywali ręce i nie bardzo wierzyli w jego całkowity powrót do zdrowia. Natalia opowiadała mu o sobie, redakcji i pracy w ,,antypodach’’ usiłowała zmusić się do leciutkiego uśmiechu ,lecz jej nie wychodziło ,bo oczy wypełniały co rusz nowe łzy. Przyniosła dwie książki ,ale litery zbytnio jej się zamazywały ,żeby mogła czytać. W szpitalnym bufecie zjadła coś na szybko i wypiła kawę z automatu. Z bólem patrzyła na jego białą jak prześcieradło twarz. Serce jej się krajało na ten widok.   

  Tomasz odwiózł Elę do domu. Natalia za nic nie dała się przekonać do opuszczenia szpitala. Ubłagała lekarza ,żeby zostać. Przekonała także fotografa ,który z rezygnacją wyszedł z Elką z budynku.

- Natalia oszalała i nic nie odwiedzie jej od tej głupoty. Kto o zdrowych zmysłach sam siebie wykańcza? – zapytała wściekła na siostrę i jej zachowanie.

- Ela twoja siostra dobrze wie ,co robi. Postaw się choć raz w jej  sytuacji. Natalia nie jest dzieckiem poza tym obowiązek rodzicielski jak sama nazwa wskazuje mają rodzice. Nie zbawisz świata i nie uchronisz ją przed wszystkimi nieszczęściami tego świata i myślę ,że Mikołaj nie jest tak zły jak sądzą inni.

- O! Odezwała się ta wasza męska solidarność! Bronisz go ,a gówno o nim wiesz.

Tomasz zmierzył ją wrogim spojrzeniem. Nie pojmując dlaczego tak nienawidzi Mikołaja. Zaczynał coś podejrzewać.

- Ty przypadkiem się w nim nie podkochujesz?- zapytał wprost.- Nie rozumiem twojego oburzenia.

- Natalia w ogóle przestała mi się zwierzać. Nie jest jak dawniej. Odkąd pojawił się ten Suszyński mam wrażenie jakbym traciła siostrę. Z każdym dniem coraz bardziej. Przedtem byliśmy sobie bliskie oprócz tego ,że jesteśmy siostrami byłyśmy przyjaciółkami- westchnęła ciężko. Tomasz objął ją ramieniem i otworzył przed nią drzwi auta. Na moment ich spojrzenia się skrzyżowały niestety za ciemno było by mogła dostrzec ,co one kryją. Uwielbiała chwile ,gdy mogła bez skrępowania się mu przyglądać ,chociaż zdarzało się to niebywale rzadko. Tak bardzo pragnęła jego dotyku. Godzinami rozmyślała nad ich relacją.  

- Naprawdę musisz już iść?- wyszeptała wpatrując się w szmaragdowe oczy. Powietrze między naładowane było elektrycznością. Stojąc na progu pragnęła rzucić się mu na szyję i wpić w te zmysłowe usta i zapomnieć o całym świecie. Nikt jak on nie wyzwalał w niej takich uczuć i jej nie podniecał. Jednym dotykiem sprawiał ,iż miała ochotę zedrzeć z niego wszystkie ubrania i kochać się do utraty. Opanowanie Tomasza działo jej na nerwy. Śledziła wzrokiem jego rękę wędrującą w stronę jej twarzy. Dotknął podbródka po czym pogładził policzek.

- Dobrej nocy , Ela- wyszedł nim zorientowała się ,że go już nie ma. Jęknęła z frustracji. Leżała w łóżku  i czekała na sen. Zrywając się z łóżka sięgnęła po laptopa i zaczęła nagle pisać nie mogąc przestać. Pisała do bladego świtu ,aż zasnęła z porozrzucanymi kartkami na pościeli i otwartym laptopem. Nowy felieton miała skończony pisała go w takim amoku ,iż nie pamiętała co tam dokładnie na wypisywała. Musiała jeszcze raz go przeczytać na spokojnie.

Przeszukał szafki w celu znalezienia kapsułki do ekspresu. Znalazł ostatnią i po chwili delektował się swoją ulubioną kawą. Tego było mu potrzeba. Potarł skronie. Lekki ból głowy dokuczał mi od poranka. Nie wyspał się myśląc bezustannie o wczorajszej nocnej rozmowie z Elką i o znajdującym się w szpitalu Mikołaju. Nie zdążył go za bardzo poznać ,ale wywarł na nim dobre wrażenie. Nie wydawał mu się takim dupkiem jakim był Krzysztof ,który na każdym kroku przechwalał się swoimi podbojami łóżkowymi. Mikołaj od czasu zatrudnienia się w ,, Co tam’’ zwracał uwagę tylko na jedną kobietę. Tomasz wstał  bardzo wcześnie ze względu na Elkę.  Chciał dokończyć  tamtą rozmowę.  Zaś Ela nie zamierzała z rana iść do redakcji. Postanowiła wpaść do szpitala i przeprosić siostrę za swoje zachowanie. Nie miała prawa zabraniać jej spotykać się z Suszyńskim ani tymbardziej wybierać jej chłopaka i oceniać kto będzie dla niej odpowiedni. Posiłkowała się plotkami nie prawdziwymi informacjami. Bazowała na domysłach krzywdząc tym Natalię. A burzę rozpętała Malena ,która przypadkiem dowiedziała się o Eryce. Nikt nie wiedział kim owa dziewczyna jest i jaki ma to związek z Mikołajem. 

Przedwczoraj umówiła się na wywiad ze znanym komikiem. Nie uważał początkowo  to za trafny pomysł ,ale ta kobieta przekonałaby ,każdego. Ma siłę perswazji jak nikt inni.  Według Tomasza jest niesamowita. Dopóki Suszyński nie wylądował w szpitalu ,bo on tego czasu stała się wredna i narzucała swoje zdanie innym. Górski zwracał jej często na to uwagę.On do Mikołaja nic nie miał. Dzięki niemu spędził więcej czasu z Elką. A z Sylwią  nie pasowali.  Liczył ,że z Ela w końcu zauważy w nim faceta nie tylko przyjaciela.
 Z Flisówną zaś różniły ich gusta  w kwestii stylu jak i jedzenia. Wolał grono najbliższych przyjaciół ,a ona eleganckie wyjścia  wśród śmietanki towarzyskiej. Zachwycony nie był towarzysząc jej w miejsca ,w których nie chciał być. Po stokroć wolał pójść na spacer ,posiedzieć w knajpce lub w pierogarni i pogadać z kimś normalnym. Z Sylwią nie zawsze się dało na spokojnie. Ponosiły ją emocje. Kierowała nią chora ambicja. Nie odpuszczała i węszyła ciągle zdradę. Stało się dosłownie odwrotnie.

- O hej. Zrobisz mi kawę?- uśmiechnęła się odwracając się w jego stronę. – Przed minutą szukał cię Andrzej- rzuciła mimochodem wyjmując kubek w kropki. Zauważył drobną zmianę w jej nastroju. Przygarbione ramiona , ciche westchnięcia i oczy nie patrzące na niego. Upił łyk kawy zastanawiając się nad powodem złego humoru.

- A ciebie Dorota. Ponoć ma ważną sprawę.

- Nie wiesz jaką?- spytała Elka.

- Nie. Sądząc po minie nic miłego. Musisz ją czymś zaskoczyć i oddać wszystkie teksty na czas inaczej cię zwolni. Ciekawe ,co dalej będzie z Mikołajem?

- A co ma być?- rzuciła obojętnie.- Raczej tu nie wróci. Wątpię ,że przeżyje.

- Natalia nadal nie odstępuje jego łóżka?

- Nadal. Wiesz ,co ona mi wczoraj w nocny powiedziała jak do niej zadzwoniłam?

Tomasz pokręcił głową.

- Że Mikołaj jest jej niebem i wierzy w jego powrót do zdrowia. Powiedziała nawet ,że jeśli nie będzie chodził to go nie zostawi. Nie wiem ,co ona w nim widzi i ,kiedy zdążyła tak zwariować. Kompletnie jej nie rozumiem. To nienormalne. 

- Dziewczyna ma dobre współczujące serce i kocha go. Nie zauważyłaś? ty gdybyś kochała nie martwiałabyś się o drugą osobę? Jeśli ktoś ze sobą jest to albo na dobre i na złe albo wcale. 

- A ty Sylwię zostawiłeś?- przypomniała.

- Ale ona nie była prawdziwą miłością ,rozumiesz? Ona nawet nie wiem czy mnie kochała czy chciała po prostu zatrzymać przy sobie. A ty czemu jesteś sama?

Elka zrobiła wielkie oczy i wbiła w Tomasza. zabrakło jej słów. Wzięła kubek i speszona wyszła ukryć wstyd i by przypadkiem nie palnąć jakieś gafy i nie wyznać mu miłości. Myślała ,że się wygłupi i fotograf będzie się z niej śmiał.

                                      ****

Wysiadła z granatowego auta i rozejrzała się po nieznanej okolicy. Ładny domek z kamienną dróżką i pełno krzaków. Nie podobały się jej były szare i mokre. Osiadały na nich kropelki wody ,a wycieraczce spał czarny kot.

- Ale słodziak- zwróciła się do małego kotka zapiszczała dziewczynka wyrywając się z uścisku  mamy( traktowała ją jak pięciolatkę w wieku ponad dziesięciu lat) i podbiegła do kotka. Oswojone zwierzątko pozwoliło jej wziąć się na ręce i wtuliło w różowy płaszczyk i wbił w nią zielone oczka.

Dziewczynka uśmiechnęła i pogłaskała po łepku kotka. Kobieta obserwowała córkę z sceptyczną minę. W domu nie mieli zwierząt ,bo była na nie uczulona na szczęście jej córka nie.

- Witajcie! Jak minęła wam podróż? Nie było utrudnień ?- spytała od progu ze ścierką starsza uśmiechnięta kobieta w fioletowo-niebieskim fartuchu. Spojrzała na wnuczkę bawiącą się z kotkiem i nosidełko trzymane przez mężczyznę w brązowej skórzanej kurtce i wytartych czarnych dżinsach. 

- Trochę kropiło ,ale nie napotkaliśmy żadnych przeszkód. Mała przespała całą drogę i nawet nie zapłakała ,gdy wyjmowaliśmy nosidełko z samochodu.

- Prawdziwy aniołek. Ma to po tobie. Ty w jej wieku też przesypiałaś większość czasu. Nawet odkurzacz ci nie przeszkadzał. Ludzie mówili ,że jestem prawdziwą szczęściarą ,bo ich dzieci już tak dobrze nie śpią.

- Ja bym nie zachwalała dnia przed zachodem słońca- odparła Sława . – Natusia ma dopiero trzy i pół miesiąca.

- Chodźmy o domu. Upiekłam szarlotkę i zrobiłam pulpety w sosie koperkowym. Twoje ulubione.

- Mamo ,ja nie mam pięciu czy sześciu lat- rzekła oburzona. – Nie wiem czy pamiętasz ,ale robiłaś je tak często ,że potem ich nienawidziłam- odezwała się Elka z nadąsaną miną.

- Jak możesz?1- uniosła się Genowefa.

- Uspokójcie się- wtrącił Olgierd.

,,Ela chyba nadal przeżywa rozwód i nie akceptuję młodszej siostry''- pomyślał Nowacki.

 – Choćby lepiej do środka ,bo zimno.

- Ja chce zostać na dworze – wysepleniła dziewczynka i wbiła w mamę błagalne spojrzenie zielonych jak młode listki, oczu.  

- Nie możesz sama zostać na dworze- odpowiedziała logicznie za nią babcia małej.

- Ja mam dziesięć lat!- krzyknęła.- Nie jestem małym dzieckiem!

- A co tu się dzieje? Dlaczego nie wchodzicie?- spytał nieoczekiwanie starszy mężczyzna z przerzedzonymi siwymi włosami i w ciemnym swetrze. 

Nie odpowiadając weszli do dużego domu z czerwonym dachem. Sława inaczej zapamiętała ten budynek przed laty. Ostatni raz odwiedziła rodziców ,gdy na świat przyszła jej pierwsza córka, Elka. Była wtedy jeszcze ze Staszkiem. Między kobietami doszło do niemałej sprzeczki i od tego czasu nie utrzymywały kontaktu. Teraz znów zawitała do rodzinnego domu ,który bardzo od tego czasu się zmienił. Od ostatniej ich rozmowy minęła dekada.

Kominek w salonie działał ,jak za czasów ,gdy jako mała dziewczynka siadała przy nimi ,by się ogrzać. Wiosny bywały chłodne ,ale to tę porę roku najbardziej uwielbiała. Wszystko budziło się do życia. Śpiewały ptaki. Zazieleniały się łąki i pola oraz drzewa. Rodzice sprzedali dawniej na targu warzywa i owoce. Mieli bardzo duży sad z najrozmaitszymi owocami. Na wiosnę drzewa pokrywały się majowym kwieciem ,a trawę zdobił żółty dywan z mleczy.

Na szafce stało mnóstwo bibelotów i parę ramek z rodzinnymi fotografiami. Na środku stał duży stół z dzieciom krzesłami obitymi czerwoną biało-czarną tkaniną w paski. Na białej kanapie leżały kolorowe poduszki. W kuchni również były krzesła tapicerowane. W salonie stały książki medyczne i o sztuce. Pasją babci Natalii było malowanie obrazów i podróżowanie w poszukiwaniu inspiracji. Staruszka z zawodu była pielęgniarką.

                       ***

 Blondynka  zgrzana z ledwie trzymającymi się warkoczykami i ubrudzonym płaszczykiem wpadła do  domu niczym huragan. Obudziła drzemiącą w wózku dziewczynkę . Wbiegła do kuchni potrącając babcie z wazą w której znajdował się rosół . Kobiecie waza wyleciała z rąk i uderzyła o orzechowe panele. Nic z naczynia nie pozostało.

- Coś ty narobiła ! Tyle razy ci mówiliśmy ,że nie biega się po domu !- wrzasnął na nią ojciec.

Dziewczynka skuliła się pod jego surowym i oskarżycielskim wzrokiem i wbiła szmaragdowe oczy w plamę na podłodze. Zrobiło się jej wstyd. 

- Ja nie chciałam. To był wypadek i obiecuję ,że więcej się to nie powtórzy. – wyksztusiła i zaniosła się szlochem. Małe  ramiona zaczęły drżeć ,a przejrzyste krople spływać po twarzyczce i moczyć czerwoną sukieneczkę w groszki. Dziadek pomógł jej wcześniej zdjąć płaszczyk i szalik. Czapki nie miała ,bo nie dała jej sobie nałożyć mówiąc ,że zepsują się warkoczyki. Nic nie pomagały zapewnienia mamy ,że nic się z nimi nie stanie. Sława nie lubiła tej upartości w córce. Powtarza ciągle w kogo ona się wdała. Olgierd powtarzał non stop żonie ,że w nią ,gdy poznali się tuż przed maturą.

Czas biegł nieubłaganie. Sława przyjechała do matki na pogrzeb ojca. Elka smutna siedziała na huśtawce i patrzyła na biegającą małą siostrę zbierającą kwiatki.Kobieta zaproponowała matce po śmierci męża zamieszkanie u niej w warszawie. Genowefa długo się wahała ,ale zdecydowała się na to ,że względu na wnuczkę Natalię ,którą bardzo kochała. Ela mocno przeżyła śmierć dziadka i odsunęła się od rodziny i dzieci w szkole. Od tej pory stała się typem samotnika. Przez ,co wszyscy uważali ją za dziwaka.

  

Elkę obudziła dzwoniąca komórka. Podniosła głowę z blatu. Zamrugała gwałtownie i zatrzasnęła klapę od  laptopa ziewając przeciągłe. Śniło się jej dzieciństwo i wizyta u dziadków. Zwykle nie miała snów kładąc się spać wykończona. 

,,Proszę nie mów muszę.odejść,

tyle jeszcze na nas czeka

nawet jeśli to co było już nie wróci

nawet jeśli dziś już nic nie znaczy''

Komórka zadzwoniła ponownie. Usłyszała szloch Natalii.

-  Natalia jesteś tam?

- Jestem- wychlipała. –  Mam do ciebie prośbę. Przywieziesz mi coś na zmianę?- mówiła tak zachrypniętym głosem ,iż Ela z trudnością rozpoznawała słowa.

- Przywiozę, a jak ty się czujesz?- Kowalik przybrała troskliwy ton.- Przepraszam cię bardzo za tą kłótnie. Jest mi strasznie głupio ponieważ cię okłamałam.

- Co? Ty mnie… okłamałaś? Kiedy?

- W sprawie Mikołaja. Wiem to od Maleny. Nie jest to godne źródło informacji. Spisałam od ciebie ten numer ,który ciągle dzwonił i dziś odebrałam. Nie gniewaj się ,ale podała jej również twój i dzisiaj prawdopodobnie ją spotkasz w szpitalu. To matka Mikołaja.

Natce omal telefon nie wypadł z ręki po usłyszeniu tej wiadomości.

- A o Erykę się nie martw to jego była żona ,zmarła niedawno po  długiej walce z rakiem. Krzysiek się wygadał ,bo Dorota o wszystkim wiedziała.

Dziewczyna rozłączyła się uśmiechając się delikatnie pod nosem i poszła do sali. - Będę czekać na ciebie ile trzeba- wyszeptała całując go w policzek i  

ułożyła się na łóżku obok dziennikarza układając głowę tam gdzie biło jego serce i uspokojona jego równym rytmem, zamknęła powieki.

 Obudził ją podniesiony głos pielęgniarki. W progu stała starsza kobieta w fioletowej marynarce śledząca postać nieznajomej przy łóżku mężczyzny. Nati z czerwonymi policzkami ze wstydu podeszła do kobiety.