,, Niedoszła panna młoda'' Miniaturka 2/2

Imponujący duży  biały budynek z ozdobionymi filarami przepasanymi wstążkami i przywiązanymi balonami robiły na pannie młodej duże wrażenie zwłaszcza ,że hotel otaczała piękna zieleń ,a przed nim znajdowała się po prawej stronie spora fontanna podświetlana w nocy.

- Jesteśmy na miejscu- oznajmił Dobrzański zerkając na niepewną minę Urszuli. Przełknęła ślinę ,nogi miała jak  z waty. Musiała wyjaśnić brak obecności Piotra i zaprosić gości do zabawy ,co do łatwych zadań nie należało. Zżerała ją trema. Nie lubiła wystąpień publicznych. Marek posłał jej pocieszający uśmiech.

- Będzie dobrze. Trzymam za ciebie ,kciuki.

- Dzięki. Gdyby nie ty uciekłabym i za żadne skarby tu nie przyjechała ,ale musze stawić temu czoła- westchnęła.- Kompletnie nie wiem od czego zacząć.

- A może mógłbym…

- Nie, muszę sama ,ale dziękuję- uśmiechnęła się leciutko. – Chcę mieć to za sobą- wygładziła biały materiał sukni.

- Ula wreszcie jesteś- rzekł bez przywitania ojciec.- Goście oczekują wyjaśnień. Dlaczego nie ma Piotra i kto to jest?-  zza jej pleców wyłoniła się postać Marka.

- Marek Dobrzański- przestawił się. Józef nie uścisnął mu dłoni. Brunet starał się udać ,że tego nie zauważył i niezrażony próbował z nim rozmawiać ,ale Cieplak poszedł do innych gości.

- Nie przejmuj się. Piotr to ulubieniec mojego ojca ,a panna młoda pojawiająca się z obcym facetem na weselu nie najlepiej wygląda- stwierdziła.

- Nie robimy nic złego. Jesteśmy ledwie znajomymi- powiedział biorąc z tacy kieliszek wina i wypił go jednym haustem. Ula poszła w jego ślady trochę się krztusząc ,ale przy drugim i trzecim kieliszku rozluźniła się odrobinę i nie przejmowała ,co inni pomyślą widząc ją w towarzystwie Dobrzańskiego.

- Przepraszam!- krzyknęła.- Proszę o uwagę. Ślub nie odbył się z powodu niezjawienia się Piotra Sosnowskiego. Nie mam pojęcia ,co się stało. Nic nie mówcie wiem ,że to najgorsze wesele na jakim większość z was miała okazję być. Nie tak planowałam ten dzień.- spojrzała na Marka. Wzięła oddech i zebrała się na odwagę by dalej mówić nie wiedziała dlaczego jego obecność dodawała jej pewności siebie.

- Mimo ,że ślubu nie było zapraszam wszystkich na wesele. Częstujcie się ,jedźcie, pijcie . bawcie się dobrze- zeszła z podestu i oddała didżejowi mikrofon.

Ula opuściła salę weselną z rozmazanym makijażem. Uciekła nie chcąc ,żeby byli świadkami jej porażki.

- Świetnie sobie poradziłaś- pochwalił Marek.- Rozumiem ile cię to kosztowało…

- Piotr okazał się świnią i tyle- wyrzuciła z siebie wściekła.- To on naciskał na ślub ja chciałam trochę się wstrzymać. Ostatnio rozmawialiśmy wyłącznie o weselu i jego pracy. Inne tematy wyprowadzały go z równowagi. Wracał późno zmęczony. Ślub też był na mojej głowie jakbym to tylko ja go chciała- żaliła się.

- Przepraszam .

- Nie masz za co. U mnie było na odwrót. Paulina naciskała na ślub ,zajęła się organizacją...

Nie wierzę w jej samobójstwo. Wszyscy tylko nie Paula. To nie w jej stylu zabić się tuż przed ślubem. ktoś musiał jej w tym pomóc.

Przebrała się w czerwoną suknie robiąc ogromne wrażenie na Dobrzańskim. W szarych oczach ujrzała podziw i pożądanie. Nie krył się z tym ,że mu się podoba komplementując jej strój i prosząc o taniec. Wypiła trochę za dużo zapominając o Piotrze i dobrze się bawiąc. Marek odprowadził ją do taksówki i zabrał jej ręce z jego szyi. Nim zamknęły się drzwi przyciągnęła go do siebie i musnęła jego szorstki policzek.

Rano obudziła się z kacem gigantem i pustką w głowie. Jedyne co pamiętała to  nieudany ślub i brak kontaktu z Piotrem. Doprowadziła się do porządku, ogarnęła mieszkanie chcąc się czymś zająć. Od wezwania na komisariat była kłębkiem nerwów. Nie mieściło jej się w głowie ,iż Sosnowski nie pojawił się na ślubie. Wieczorem znudziło ją bezczynne czekanie na powrót niedoszłego męża. Poszła zgłosić zaginiecie ,ale okazało się ,że figuruje on w kartotece policyjnej. Od starszego posterunkowego z skrobiami lekko przyprószonymi siwizną i wąsem  dowiedziała się o zatrzymaniu kardiologa.

- Piotr rozprowadzał nielegalne substancje w szpitalu? Nikt nie zauważył niczego niepokojącego. Nie przyłapał na gorącym uczynku? Trudno mi w to uwierzyć.

- Nie otrzymaliśmy wcześniej zgłoszenia. Pan Sosnowski nie był do tej pory karany- poinformował funkcjonariusz.- Nie ma świadków…

Do pomieszczenia wślizgnęła się głowa młodej policjantki ten coś mruknął ,podał jej segregator z biurka. Uśmiechnęła sztucznie ,wychodząc.  

- Ta policja lubi mieć wszystko podane na tacę- mruknęła pod nosem. – Chcę się z nim widzieć.

- To niemożliwe. Pani narzeczony rozprowadzał w szpitalu nielegalne substancje i zajął się dilerką poza jego murami. W aucie znaleźli dużą ilość kokainy i amfetaminy. Wcześniej sprzedawał dopalacze dzieciom. Jedna z matek zmarłego dzieciaka zgłosiła to na policję- wyjaśnił uznając ją delikatnie mówiąc za idiotkę.

W Uli wzbierała się wściekłość. Narzeczony wywinął jej taki numer. W życiu nie spodziewałaby się po nim czegoś takiego. Świadomość ,że nic nie wiedziała o narkotykach i substancjach oburzających. Niemal poślubiła człowieka wyrządzającego krzywdę innym. Lekarza ,który niejednokrotnie naraził z pewnością czyjeś życie i nie poniósł konsekwencji. Serce jej zamarło ,gdy usłyszała o śmierci niewinnego dziecka. Raz odwiedziła go w więzieniu nawrzucała mu nieźle i przyrzekła więcej się tam nie pojawić. Zakończyła związek z nim i zamknęła ten rozdział. Oddala pierścionek ,a z mieszkanie planowała się wyprowadzić i znaleźć coś innego ,co nie będzie przypominać jej przeszłości z Piotrem.    

                                                         ****

- Tatoooooo!- wydarła się Beatka.- Ulcia się wyprowadza- piszczała dziewczynka chwytając ojca za rękę i ciągnąc do holu. Józef odłożył nóż ,bo akurat nóż ,bo obierał ziemniaki na obiad. Ula z ogromną walizką i torbą na ramieniu zatrzymała się przy schodach.

- Córcia dokąd się wybierasz? Nic nie wspomniałaś o wyjeździe.

- Sama nie wiedziałam o wyjeździe. Zdecydowałam w nocy. Nie mogę zostać.

- Niedawno wróciłaś do domu. Beatka się ucieszyła ,a teraz nas opuszczasz?- zapytał Józef z wyrzutem. – Piotr siedzi w więzieniu ,a ty ułożysz sobie życie ,a ja obiecuję się nie wtrącać. Wiem ,że faworyzując tego człowieka wyrządziłem ci krzywdę. Pchałem cię w ramiona narkomana i kryminalisty.

Przytuliła ojca nie gniewając się ,a Beatka przyglądała im się z zainteresowaniem.
Po długiej rozmowie z ojcem odrzuciła pomysł wyjazdu zagranicę. 

                                       ****

- Marka nie ma?- zapytał w progu.

- Wyszedł z Sebastianem do klubu. Prędko nie wróci- uśmiechnęła się zachęcając go do wejścia do środka. Odstawiła butelkę dobrego trunku na blat w kuchni. Poszukała kieliszków i otwieracza udając z bez wstępnego zbędnego gadania do sypialni z postawnym mężczyzną o brązowych oczach śledzących ,każdy jej ruch. Otaksował jej sylwetkę zachwycając się pięknem i myśląc o jej nagim ciele wijącym się w wielkim łożu z rozkoszy ,którą za moment miał jej dać. Bez wyrzutów sumienia oplotła jego kark całując go gwałtownie nie pozwalając mu zaprotestować. Pociągnęła go w stronę łóżka...

                                                    &

- Zbieraj się- rzuciła w mężczyznę koszulą i bokserkami.- Marek nie może nas tu zastać.

- Powinnaś mu o nas powiedzieć- odparł wciągając spodnie.- Albo powiesz mu dzisiaj albo zrobię to ja- oświadczył poważnie.- Wiecznie nie będę krył tego co jest między nami.
- A co jest? Nic nie ma- syknęła oburzona.- To tylko seks.
- Powiem mu ,że ze mną sypiasz.

Po minie wywnioskowała ,iż nie żartuje. Bez skrępowania stanęła obok niego krzyżując ręce na gołych piersiach. W oczach ujrzał gniew. Nie kryła się z emocjami.

- Ty kanalio! Podły dupku!- warknęła niemal piejąc ze złości. Pocałował ją brutalnie.- jesteś nienormalny- odepchnęła go. 
 Chciała go walnąć ,ale ścisnął jej nadgarstek ,aż zbielała jej skóra.

- Masz czas do jutra. Nie dłużej- ostrzegł twardo.- Ubierz się ,bo jak twój narzeczony cię zobaczy w negliżu.

- Pomyśli ,że śpię nago.

- Jasne – zaśmiał się głupio.- Do jutra , kochanie – ponownie się zaśmiał nim zatrzasnęły się za nim drzwi.

- Nie zniszczysz mi ślubu! Wyjdę za Marka!- krzyknęła.- A później pomyślę jak przejąć jego majątek i zostawić go z niczym- dodała szeptem.

                                               ****

Nazajutrz pod posiadłość Marka i Pauliny podjechał samochód z przyciemnianymi szybami. Febo zauważyła go i próbowała uciec. Mężczyzna okazał się sprytniejszy. Zauważył ją na schodach i pognał za nią. Szarpali się ,potem zaprowadził do wozu proponując małą przejażdżkę. Pojechała z kochankiem nie wiedząc czego się spodziewać. Liczyła na ostry seks w jakimś hotelu. Marek od dawna nie udowadniał jej ,że mu na niej zależy i  ją pożąda i wolał kochanki od niej i postanowiła nie być gorsza i też korzystać z życia.

- Wisła? Po cholerę przywiozłeś mnie w taką dzicze. Będziemy patrzeć na krzaki i i idiotów ,którzy uznając jeszcze ,że to miejsce jest romantyczne!- wrzeszczała jak opętana.
Nie było to jednak miejsce ,w które chciał zabrać ją ,kiedyś Marek ,ale się rozmyślił. Tu znajdował się drewniany pomost i wysokie zarośla. 

- Paula uspokój się- uciszył ją.- Zabrałem cię tu nie bez powodu.

Paulina przeraził jego spokojny ton. Spojrzała na ciemne chmury i zapadający zmierzch. Zlękła się nie na żarty udając wciąż obrażoną i niedostępną. Przymilał się do niej i namawiał na kąpiel w Wisłę. Nie potrafiła pływać. Nikomu o tym nie wspomniała nigdy nawet markowi. Zawsze wykręcała się bólem głowy ,zmęczeniem.

Mężczyzna niespodziewanie przyłożył jej rękę do gardła pozbawiając niemal tchu. Biła go na oślep.

- Miałaś odwołać wesele. Powiedzieć o nas Markowi i zdobyć pieniądze ,którymi mieliśmy podzielić się po połowie.

- Mi..ałam…- puścił ją na moment. Mocno kaszlała.- Zdechnij ,a nie dam ci kasy!- rzuciła odzyskawszy głos.- na nic się nie umawialiśmy. Wzięłabym ślub , poudawała przykładną żonę i rozwiodła się zostawiając go z niczym ,ale ty musiałeś zniszczyć mój plan.

- Kochane to ty zniszczyłaś moje plany i poniesiesz karę- odrzekł spychając ją z lekkiego nasypu wprost w czarną otchłań wody. Gdy nie wypływała na powierzchnie zdjął rękawiczki ,które założył ,a Paula nie zauważyła i po prostu zwiał. Nikogo w pobliżu nie zauważył. Otrzepał piasek.

Marek do nocy siedział w pracy ,a następnego dnia przygotowywał się do ślubu i wydzwaniał do narzeczonej ,lecz telefon milczał. Następnego dnia znalazł w kuchni pod misą z owocami kartkę. Okazała się być listem pożegnalnym.

                              *****

W pierwszym tygodniu lipca zostało wyłowione kolejne ciało młodej dziewczyny. Od kilku lat nic takiego nie miało tam miejsca. Starszy policjant ,który był obecny przy sprawie panny Febo po krótkim namyśle zaczął łączyć te dwie zbrodnie i doszukiwać się podobieństw. Technicy zabezpieczyli teren. Na rękach kobiety zauważyli dwa ślady po nacięciach. Tamta kobieta też je miała ,ale poza tym nic nie znaleźli.

Na komisariacie niespodziewanie trafił młody mężczyzna przyznając ,iż przed laty był świadkiem pewnej zbrodni ,ale bał się o tym mówić. Dopiero teraz po stracie dziewczyny zdecydował się opowiedzieć o wszystkim co widział. Wtedy siedział na plaży ,wystraszył się zbliżających kroków i ukrył się w zaroślach. W tamtym czasie był świeżo po maturze i był dość nieśmiały. Słyszał kłótnie kochanków.

- Ula?- za plecami usłyszała znajomy głos. Nie umiał ukryć radości na jej widok.

Odwróciła się stając twarzą w twarz z Markiem. W ciemnej marynarce i nieco rozpiętej koszuli prezentował się doskonale. Chciał powiedzieć o tęsknocie za nią. Powstrzymał się ,żeby nie wzięła go za wariata. Tuż po weselu uświadomił sobie ,co do niej czuje. Nie umiał bez niej żyć. Bez przerwy myślał o tej niepozornej dziewczynie z piegami na nosie i przeszywającym błękitnym spojrzeniem. Jej uśmiech wywoływał szybsze bicie serca. 

- Co tu robisz?- powiedzieli jednocześnie.

- Schwytali przestępcę. Paulina została zamordowana. Ktoś upozorował samobójstwo. Wyszło na jaw przy innej sprawie ,gdyby nie śmierć młodej dziewczyny może nigdy nie ujrzałoby to światła dziennego- powiedział przygnębiony.

- Okropna historia. Ja byłam u Piotra. Odsiaduje wyrok. Handlował substancjami odurzającymi i doprowadził do zgonu pacjenta- w oczach zamigotały łzy.

- Nie płacz- przytulił ją do siebie. Nie odepchnęła go wdzięczna ,iż nie potępia ją za bycie z kryminalistą. Uniosła wzrok zatapiając się w jego szarych tęczówkach.  

- Kawa?

- Nie , jest za późno.
- Może herbata?
- U mnie. Nie chcę być dzisiaj sama- powiedziała.- Nie ważne. Zignoruj to zaproszenie- zreflektowała się.
- Dlaczego? Chętnie dotrzymam ci towarzystwa. Mogę nawet milczeć.
Facet ideał?

-  Jak nie chcesz to odwiozę cię do domu.
- Nie dziś.
- W porządku- wyglądał na zawiedzionego.- Jestem zbyt zmęczona. to był ciężki dzień.

Podziękowała za podwózkę. Chwycił jej dłoń i pocałował w policzek patrząc intensywnie w jej oczy. Speszona chciała odwrócić głowę. Wytrzymała jednak jego spojrzenie.

- Dobranoc, Ula- szepnął uchodzi cielsko do ucha ,aż zadrżała.- Widzimy się jutro w pracy i mam nadzieję po niej również.

- Dobranoc, Marek- odrzekła z galopującym sercem.

 Wyjazd okazał się fiaskiem. Rodzina odradziła jej opuszczania kraju. Przeprowadziła się jednak do Warszawy po przyjęciu propozycji Marka w związku z pracą w Febo&Dobrzański.

Marek od spotkania przy więzieniu stał się częstym gościem  w  u Cieplakówny. Razem z nią wnosił rzeczy do jej nowego mieszkania. Polecił dobrego fachowca ,gdy zepsuła się kabina prysznicowa ,bo on się na tym nie znał.  

Ulę cieszyły te wizyty po spacerze z nim do domu wracała odmieniona. Oczy jej błyszczały ,a mówiła z taką ekscytacją i zachwytem o ich wypadach na miasto, wspólnej pracy ,że przyjaciółka od razu stwierdziła zakochanie. Ula wypierała się zasłaniając się przyjaźnią.

- Kochana na przyjaźń mi to nie wygląda- oceniła blondynka głodząc nogi na malutki stolik przed kanapą.

- Marek jest świetnym przyjacielem i szefem.

- I go kochasz- dokończyła za nią.- Latka lecą ,a Piotr to był łotr, nie marnuj sobie życia na czekanie na księcia z bajki. Twoja rodzina go uwielbia. On cię kocha.

- Błagam- wywróciła oczami.- Nie mów o miłości. Nie wierzę w nią.
- To uwierz. Ślepy by zauważył. Przychodzi tu codziennie. Facet się w tobie zabujał i tyle. Śle ci kwiatki,wydzwania, kręci się pod twoim mieszkaniem.

- Może jest interesowny i na coś czeka?

- Jesteś głupia- stwierdziła przyjaciółka upijając łyk zimnego napoju. Za oknem było ponad trzydzieści stopni.

                                          ****

W piątkowy wieczór zostawiła Marysi kluczę jadąc do rodziny do Rysiowa i zapowiadając ,że  wróci dopiero jutro wieczorem. Mania obiecała zająć się jej kotkiem i rybkami w akwarium. Marek nie zastając Uli wsiadał już do samochodu ,ale wybiegła blondynka. Nie zdążyła ,bo marek odjechał. Chciała ,aby nie poddawał się w zdobywaniu Ulki. Dobrzański kochał ją od dawna ,choć tego głośno nie przyznawał. Przyjechał ponownie nie zastając uli ,ale od Marii dostał kluczę i postanowił zaczekać na nią w mieszkaniu.

- Marek?- zaskoczył ja jego widok w jej mieszkaniu. Wręczył jej bukiet róż.

- Ubierz się ,bo zabieram cię w fajne miejsce i nie strój się za bardzo- ostrzegł.

Spojrzała na uśmiechającego się Dobrzańskiego podejrzliwie.

- Idziemy do restauracji?

- Nie zgadłaś. Zabieram cię na piknik w fajne miejsce. Pomysł nie zbyt oryginalny ,ale chciałem ci coś wyznać.

- Nie możesz teraz?- zatrzymał się na poboczu i zerknął na Ulę.- Przyjaciele nie mają przed sobą tajemnic. To przyjacielski wypad?

– Nie mogę nic ci powiedzieć. Musisz poczekać niecierpliwa istoto- uśmiechnął się ukazując dołeczki. Zapatrując na jego twarz nie słyszała ,co mówił.

                             ****

Lawirowali między drzewami i zaroślami wolno się przez nie przedzierając. Znaleźli ustronne ,urokliwe miejsce i rozłożyli koc. Ula pomogła Markowi wyjąć rzeczy z wiklinowego kosza i zajęła miejsce blisko mężczyzny na kocu. Zapatrzyła się na horyzont i mknących po niebie małych chmurkach. Marek wypił kieliszek wina dodając sobie odwagi ,Ula zaniepokoiła się i trzymała kieliszek z winem czekając na rozwój sytuacji.

- Drugie spotkanie do najmilszych nie należało. Oboje przeszliśmy trudny etap w swoim życiu.

- Prawda- zgodziła się z nim.- Nasi eks mieli ciemne oblicze o którym nie mieliśmy pojęcia. Teraz możemy zacząć od nowa.
- Co masz na myśli? I dlaczego ,,my''?

-  Ula powiem wprost. Jesteś cudowną ,dobrą, żywiołową, czarującą  kobietą o której nie umiem zapomnieć. Myślę o tobie ,co noc. To jest obsesja, wiem. I zanim uznasz mnie za wariata wysłuchaj mnie proszę- usłyszała błagalną nutę w jego głosie. Był nieco zdenerwowany i  niepewny jej reakcji. Bał się odrzucenia. Poprawiła się  nerwowo na kocu.

- Nie uznam cię za wariata- uśmiechnęła lekko i położyła dłoń na jego dłoni.
Bał się kosza od niej. Nie dała po sobie poznać ,że jej także na nim zależy.

- Kocham cię- powiedzieli jednocześnie. Zapadła cisza. Na twarzach obojga widniało niedowierzanie. Ich usta złączyły się w namiętnym pocałunku. Po oderwaniu się swoich ust położyli się na kocu. Zerwał źdźbło trawy  i przygryzł lekko przyglądając się jej twarzy. Ułożyła się obok spoglądając na sunące obłoki. Sięgnął po winogrono wkładając jej do ust. Karmili się nawzajem owocami. Marek ułamał kawałek bagietki i zamoczył w dżemie. Po posileniu się znów obserwowali horyzont. 

   
Piknik przerwał ulewny deszcz. W pośpiechu zbierali jedzenie,koc i biegli czym prędzej do samochodu. 

Uwielbiali biegać boso po piaszczystej plaży,opalać się  pod błękitnym niebem, znajdywać zaciszne miejsca ,aby wyciszyć się miejskim szumie,odpocząć od siedzenia w burze do późnego wieczora. Nad wodę przyjeżdżali zwykle w sezonie letnim,weekend albo gdy mieli ochotę zimą przejść się i porozmawiać o rzeczach dla nich istotnych. 

  Marek  zabrał Ulę nad Wisłę o zachodzie słońca. Był koniec lata. Mijało dokładnie dwanaście miesięcy od ich pierwszej randki Przyklęknął na jedno kolano. 

- Kochanie, to nie wszystko. Kocham cię odkąd ujrzałem cię po raz drugi ,chociaż już w górach wydawałaś się mi taka piękna. Zamierzam cię kochać do końca moich dni, rozpieszczać i mieć z tobą dzieci. Spotykamy się od niedawna ,ale jestem pewien ,że jesteś tą jedyną i moim największym skarbem. Uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?- wyciągnął z kieszeni koszuli pierścionek z brylantowym oczkiem.

- Kochanie- pociekły z jej oczu łzy. Wzruszyło ją to przemówienie. Serce śpiewało radosne psalmy ,spełniło o czym po cichu marzyła. – Tak , zostanę twoją żoną i chcę mieć z tobą dzieci- przylgnął do jej ust porywając ją na ręce.

KONIEC!