,,Sekret morza'' 5

,, Sekret morza’’

5

,,Nie pytam czy bolało
Każdy ma tajemnice
Żyjesz za pancerną szybą
Nikt nie pozna Cię bliżej
Wróćmy proszę do twych marzeń
Odpłyniemy stąd razem...’’

Ulę ogarnęła panika ,gdy zorientowała się ,że nie ma pojęcia gdzie się znajduje. Rozejrzała się stając na pokładzie i patrzyła na spienione fale uderzające o łódź. Zachodzące słońce malowało piękną paletę barw. Ula była urzeczona tym niesamowitym widokiem. Marek wszedł na pokład po południowej drzemce. Miał lekko rozpiętą niebieską koszulę. Stał tuż za nią oplatając jej talię. Strzepnęła jego ręce z linii bioder wzburzona.

- Wyobrażasz sobie zbyt wiele- rzekła ostro.- Rano pozwoliłam ci stanowczo za dużo. Na coś więcej nie licz ,bo na to trzeba sobie zapracować i nie myśl ,iż łóżko załatwia wszystko. Jakoś szybko przeszedłeś do porządku dziennego z tym ,iż twoja żona umarła lub żyje i się gdzie ukrywa.

- Ula nie mówmy o tym- chciał ją objąć ,ale odsunęła się. - Marek zemsta nie jest dobrym rozwiązaniem. Jeśli naprawdę chcesz by między nami coś było musisz mnie do siebie przekonać. Udowodnić ,że ci zależy nie na pójściu ze mną do łóżka ,ale na mnie. A o tym co wcześniej zapomnij. Przemyślałam sprawę i nie chcę wchodzić w tą dziwną relacje.

- Myślałem ,że ci się podobało. Chciałaś tego samego co ja.

- Nie Marek ja oczekuję czegoś zupełnie innego. Gdy spałeś miałam czas na przemyślenie wydarzeń sprzed kilku godzin.

- Ula przemyśl jeszcze to. Będziesz żałować.

- masz rację. Żałuję ,bo ty widzisz we mnie naiwną panienkę ,którą omamisz jak te dwie pokojówki. W sumie nie wiem jakie prowadziłeś wcześniej życie.

- Inna by mi nie odmówiła- mruknął po nosem.

- Zgodzę się z tobą ,lecz żadnej nie interesuje tak naprawdę twoja osoba ani charakter i prędzej czy później zostaniesz sam. Młodość przeminie i co ci zostanie?
- Nie wiem- odparła.
- Tak byś miała chociaż trochę fajnych wspomnień.
- Marek ,ale ja nie chcę żyć tylko wspomnieniami. Nie rozumiesz ,że ja nie jestem z tych co wikłają się w romanse.
- A przypomnieć ci co było wcześniej ze mną ?- nachylił się nad nią ,lecz odsunęła się. 
- Nie tak prędko- rzekła.- Oczywiście ,że pamiętam jednak przystopujmy.
- Czyli mam szanse?
- Zależy na co chcesz mieć tą szansę. Pamiętaj mnie romanse nie interesują- wyraźnie zaznaczyła.
Przyjaciel kapitana zrobił im kilka zdjęć ,a ona znów bezkarnie mogła być blisko Marka. Starała się wcześniej trzymać go na dystansu ,lecz marnie jej to szło. 

- Dopływamy do wyspy Visingso- poinformował mężczyzna z kozią bródką ,którego nie zauważyli wcześniej Ula i Marek prowadząc rozmowę. - To największa wyspa na jeziorze Wetter. Jesteście turystami ,prawda?

Spojrzeli po sobie po czym jednocześnie odpowiedzieli krótkie ,,tak’’.

- Słyszeliście o zamku?

- Zamku?- zdziwił się Dobrzański.

- Tak. Na południowym krańcu wyspy znajdował się zamek ,będący siedzibą władców,m.in. Sverkera Starszego , Karola Sverkerssona, Eryka X Knutssona, Jana I Sverkerssona , Magnusa I i Ladulasa.

- Kiedy to miało miejsce?

- W dwunastym wieku było jego centralne położenie w królestwie. Cóż nie wszystko ocalało ,ale nadal wielu ludzi go zwiedza.

Ula niezbyt zadowolona z takiego obrotu sprawy ,ale postanowiła ,że pozwiedza ,a potem wróci na właściwą wyspę ,a co zrobi Marek nie miała pojęcia. Fale znów zaczęły uderzać w kadłub łodzi. Zaczęło się ściemniać. Ula nie należała do osób ,którzy boją się ciemności.

Po wyspie Vinga wielokrotnie spacerowała w nocy obserwując zachody słońca i widząc ,gdy słońce chowa się w wodzie. W jedną taką noc znalazła w latarni Marka i odwiodła od pomysłu skończenia z życiem. Gdy zjawiła się trochę później mógłby już nie żyć. Dobrzański zachowywał się teraz tak jakby nic się nie wydarzyło i prowadził burzliwe życie uczuciowe. Nie mogła znieść tego lekceważącego podejścia do życia. Sama będąc w żałobie nie rozumiała jego postępowania. W powietrzu czuła ciepłe porywy wiatru. Usiadła podziwiając widok morza. Z oddali widziała powoli już wyspę. Pełną zieleni i w kształcie ,którego nie potrafiła określić. Ciekawa była tych ruin zamku ,bo interesowała ją historia różnych miejsc.

- Prawie jesteśmy. Widzisz wyprawa mi się nie udała- rzekł Marek przysiadając się obok i pijąc lemoniadę.

- Moje towarzystwo ci nie odpowiada?- zapytała kierując na niego wzrok.

- Nie chciałem by tak zabrzmiało- odrzekł.

- Niestety tak zrozumiałam.

- Nie, po prostu nie sądziłem ,że popłyniemy w wspólny rejs na nieznaną nam wyspę.

- Ja też się nie spodziewałam ,ale lubię przygody i podróże ty chyba też skoro uciekłeś z kraju by poślubić Paulinę w tajemnicy przed rodziną. Wcześniej brzmiało to dla mnie tak romantycznie i myślałam ,że to jakaś wielka miłość ,ale widzę ,iż bardzo się pomyliłam. Może ty chciałeś zrobić wszystkim na złość i udowodnić rodzicom ,że nie mają racji.

- Pośpieszyłem se ,ale Paulina była ważna w moim życiu tylko teraz odkrywając prawdę sam fakt ,iż sypiałem z siostrą jest dla mnie odrażający i chcę o tym zapomnieć. Zmarnowałem sobie życie będąc w zakazanym związku. To nie powinno się wydarzyć. Jak ja mam sobie spojrzeć w twarz? No niby jak? Czuję wstręt do siebie. Mogłem najpierw dowiedzieć się o niej czegoś więcej. Ale jej rodzice zginęli nie doszukiwałem się faktów i ta niechęć moich rodziców do niej była dziwna ,ale myślałem ,że po prostu jej nie akceptują.

- To nie jest twoja wina. Nic nie wiedziałeś- próbowała dodać mu otuchy.- Wiem nie radzisz sobie z tym ,ale rzucać się w wir romansów nie jest dobrym rozwiązaniem- powiedziała całkiem szczerze. - Nie mścij się to ci nic nie da.

- Może masz racje- stwierdził po dłuższej rozmowie.

Nie jesteś wyspą
Choć tego nie wiesz
Morze miłości czeka na Ciebie
Rękę daj
Nie jesteś sam
Jeszcze raz i głośno
Nie jesteś wyspą
Choć tego nie wiesz
Morze miłości czeka na… frag. Nie jesteś wyspa Ewa Farna.

Statek zatrzymał się nieopodal wyspy. Ula podniosła się ,a Marek wziął rzeczy ,które zabrał ze sobą tu była jedna nieduża torba. Przewiesił ją przez ramię po czym zeszli z pokładu i żegnając kapitana. Stanęli na twardym lądzie. Ula wzięła głęboki wdech i ruszyła przed siebie ,a za nią brunet.

- Nie tak szybko!- krzyknął z tyłu.

- Brak ci kondycji?- odkrzyknęła i zaśmiała się.

- Bardzo śmieszne. Nie zmęczyła cię podróż?

- Trochę tak- Marek zrównał się z nią krokiem.

Po półgodzinnym marszu usiedli na dużym kamieniu znajdując się niedaleko ruin zamku Brahehus ,które wznoszą się dumnie na skraju stromego klifu ,3 kilometry od miasta Granna ,w gminie Jonkoping. Budowla wzorowana była na europejskich ,średniowiecznych zamkach posiadłość miała być prezentem Pera Brahe Młodszego dla jego żony Kristiny Katariny Stenbock ,w dowód wielkiej miłości ,a teraz stanowi jedną z największych atrakcji w południowej Szwecji.

Odruchowo Ula chwyciła dłoń Marka ,gdy stali przed ruinami zamku. Przewodnik opowiadał im o budowli ,a oni zerkali na siebie po czym Ula speszona odwróciła wzrok i z szybciej bijącym sercem ruszyła dalej puszczając dłoń Marka.

*****

- Jak to nie wiesz gdzie jest twoja siostra?- spytała spanikowana gospodyni.- Nie mówiła ci? Nigdy tak po prostu nie znikała. Widziałam ją z tym Markiem ,a później chyba już nie.

- Przecież jej nie porwał ,chociaż jego żona też zniknęła w tajemniczych okolicznościach ,a może to seryjny morderca albo porywacz?- wtrąciła kobieta.

- Bez przesady- odrzekł Jan.- Nie sądzę by nim był ,chociaż jego żona faktycznie zniknęła ,ale z tego co wiem to jego żona znała jakiś gangsterów i jeszcze jest ten Febo.

- Nie znam ,ale coś słyszałam o nim i nie były to dobre rzeczy. Czyli mogą być w niebezpieczeństwie?

- Może tak być -przytaknął Jan.

Kobieta zajęła się obieraniem ziemniaków do zapiekanki ziemniaczanej ,którą robiła z cebulą i rybą tutejszy przysmak. Jan postanowił rozejrzeć się po okolicy mimo późnej pory.

Niebo przybrało odcień hebanu ,a on szedł wzdłuż morza i słyszał jak fale napierają z coraz większą siłą. Woda obmywała mu bose stopy trochę było mu zimno. Nie zatrzymując się szedł dalej. Zbliżał się sztorm. Gdy doszedł do latarni ujrzał jakiś cień ,ale spojrzał drugi raz cień zniknął.

Chyba mam omamy wzrokowe. Przecież ktoś tu był. Jestem pewien.

Latarnia nagle rozbłysła jasnym światłem ,a od siedemdziesiątego trzeciego roku nie było tu latarnika. Tym bardziej było to dla niego dziwne. Niepewnie podszedł bliżej ,odgarnął lekko przydługie brązowe włosy z czoła i wszedł na górę. Ujrzał sylwetkę kobiety. Stała do niego tyłem. Miała na sobie długą białą bluzkę. Nie wiedział czy miała coś jeszcze. Odwróciła się w jego stronę.

- Gdzie on jest- wysyczała ,a jej twarz w tym świetle wyglądała trupioblada. Janek cofnął się o krok z przerażeniem wymalowanym na twarzy. Ktoś zjawił się za plecami i uderzył go w głowę. Tajemnicza kobieta zbiegła po schodkach i wyszła na zewnątrz. Tam zjawiła się pokojówka Wiera z którą Marek nie tak dawno miał romans. Ta wpadła w panikę ,że widziała morderstwo . Zjawił się facet z którym przyszła do latarni i zrobił to samo co z Janem tylko ,że tym razem użył większej siły uderzając tępym narzędziem. Wiera upadła ,a z jej głowy zaczęła się sączyć strużka krwi. Facet ubrał rękawiczki i podał brunetce by założyła. Ona złapała ofiarę za nogi ,a on za ręce i wrzucili ją do wody wcześniej przywiązując do jej ciała ogromny kamień po czym zepchnęli jej ciało z klifu.

- Nikt teraz jej nie znajdzie- rzekł brunet.

- A co z tamtym?

- Zostawimy go na razie tam . Do latarni i tak nikt nie chodzi. A jutro w nocy zajmiemy się jego ciałem i wrzucimy do wody.

- A nie znajdą ciała?

- Jak niby jak wpadnie w muł albo na samo dno? A zresztą jak znajdą to i tak nie będą wiedzieli kto to zrobić.

- Wyrzuć jeszcze narzędzie zbrodni- rozkazała.

- Masz rację- przyznał.

- W sumie mnie nie oskarżą ,bo myślą ,że nie żyje.

- Ja wszystko załatwiłem i nawet jest na cmentarzu twój pomnik.

- Świetnie właśnie tak ma być ,a ja sprawdzę czy naprawdę mnie kochał.

- Ten świr? On ma już trzecią na boku z tego co wiem. To babiarz. Nie wylał ani jednej łzy po tobie.

- Szybko się pocieszył.

- On chyba wie ,że wy byliście przyrodnim rodzeństwem.

- Kurwa niby skąd?

- Nie wiem ,ale słyszałem ,że jest na ciebie wściekły.

- Miałam dostać cały spadek. Firma miała być moja ,a wszystko się popsuło. Nie mam nic i pieniędzy też nie otrzymałam ,ale na rozwodzie mogę zarobić.

- Tylko ,że on nic już nie ma.

- To co mam według ciebie zrobić ?!

- Uspokój się. Nie wiem. Cholera. Jeśli nie rozwiedzie się to nie będzie mógł ułożyć sobie życia.

- Masz rację. Nie dam mu rozwodu niech się pomęczy tylko może jemu nie zależy na rozwodzie ,bo przecież ma kochanki.

- To go zabij.

- Nie mówisz poważnie. Miałam go zabić ,ale widzisz przeżył. Nie moja wina ,że wpadł do wody i tylko go zaćmiło ,a nie zdechł.

- To się lepiej postaraj albo zrobię to ja.

- I zabiję te wywłokę z którą mnie zdradza.

- Ta nowa nazywa się Ula Cieplak to siostra tego co leży w starej latarni.

- Skąd to wiesz?

- Z pewnych źródeł. Nie było mnie na wyspie tylko parę dni.

                           ******

Jan ocknął się z tępym bólem głowy. Dotknął tyłu głowy i poczuł coś mokrego na dłoni. Z trudem podniósł się i pomału ruszył na dół. Po długim wysiłku udało mu się wyjść z latarni. Rozejrzał się czy tamtych ludzi już nie ma i ruszył wolnym krokiem obolały do pensjonatu. Rano chciał zgłosić próbę zabójstwa i pobicie. Zanim wyszli facet kopnął go jeszcze w brzuch kilka razy. Janka bolały żebra ,ale jakoś doszedł do pensjonatu.

o Time to Die