,, Oznaki życia'' 19

Po długiej przerwie wstawiam tą oto nową część. Uprzedzam ,że ten rozdział zawiera kolejny koszmar senny . Dla tych ,którzy za nimi nie przepadają mam dobrą wiadomość . ( złe  sny niebawem ustaną ) Nic więcej nie zdradzę ,bo wyjdzie spoiler i nikt nie będzie chciał czytać wiedząc co dalej się wydarzy. Zapraszam do czytania i komentowania . Pozdrawiam :) 

 Uszli zaledwie kawałek od budynku firmy gdy rozdzwonił się jej telefon. Dziewczyna zatrzymała się przeszukując torebkę i naciskając zieloną słuchawkę zaczęła rozmowę przystając parę metrów od Dobrzańskiego. Zniecierpliwiony czekał aż rozłączy się i będą mogli udać się  gdzieś gdzie porozmawiają o tym co nie dawało mu spokoju. Gdy podeszła do niego wiedział ,że nie ma dobrych wieści.

- Musisz iść?

- Dzwoniła moja kuzynka. Za godzinę wychodzi do pracy i kazała zająć mi się małym ,bo zaspała i nie odwiozła go do przedszkola . Moja mama od tygodnia pracuje w księgarni. Doświadczenie zdobyła zatrudniając się wcześniej w bibliotece ,a potem kilka lat w księgarni. Tylko ,że ja dziś mam wizytę u okulisty . Przede mnie Monika spóźni się  do …

- Jeśli zaraz pojedziemy zdążymy , a twoja kuzynka zdąży do pracy- odparł i złapał ją za rękę kierując się w stronę parkingu na ,którym stał jego srebrny Lexus. Zrezygnowana bez słowa przystała na propozycje podwózki.

                                             *****

Przytykając twarz do zimnej szyby myślała nad słowami wypowiedzianymi przez Maćka ponad trzy tygodnie temu gdy odwiedził ją w szpitalu.  ,, To człowiek z mroczną przeszłością bądź ostrożna nim mu zaufasz’’. Spoglądając na mijany krajobraz za szybą zastanawiała się czy ,kiedyś będzie w stanie w pełni mu zaufać. 

Zerknął na nią ukradkiem . Odwróciła głowę i ich spojrzenia się zetknęły. Zauważył  smutek na jej twarzy.

- Dziękuję – odparła wysiadając z samochodu i ruszyła do furtki. Razem pokonali schody zatrzymując się przed drzwiami mieszkania .  Nieświadomie dotknął jej ręki gdy  nacisnęła klamkę. Odwróciła się zaskoczona z pytaniem w oczach.

- Nie porozmawialiśmy- wyjaśnił pośpiesznie

- Wejdź- rzuciła obojętnie zdejmując w korytarzu płaszcz.

Dziewczyna zaprowadziła go do salonu i kazała usiąść . Zajął miejsce na kanapie ,a jego wzrok przykuły dziecięce rysunki ,a pod nimi znalazł szkic przedstawiający jego samego.

- Napijesz się kawy?- zwróciła się do mężczyzny wychylając się z kuchni.

- Chętnie. Mocną czarną

Posłała mu blady uśmiech i włączyła ekspres.

Przy stole siedział mały chłopiec o ciemno brązowych włosach  machając nogami i jedząc miodowe płatki w kształcie gwiazdek. Przyglądał się cioci parzącej kawę .

Monika zmaterializowała się w kuchni informując Ulę aby za pięć minut wyłączyła piekarnik i wyciągnęła z niego ciasto z wiśniami . Pocałowała malca w czółko i   rzuciła tylko krótkie ,,Do widzenia’’ brunetowi siedzącemu w salonie i wybiegła z mieszkania zgarniając z wieszaka beżowy płaszcz .

                                                            *******

- Co tak pachnie?- spytał stając tuż za nią. Wzdrygnęła słysząc nagle jego głos , a nóż wypadł jej z ręki.

- Jezu . . .musisz mnie tak straszyć?- w jej głosie pobrzmiewała pretensja.

- Przepraszam – odparł miękko i uśmiechnął się szeroko czując aromatyczny zapach kawy połączony z unoszącą się wonią ciasta wiśniowego.

Ula ukroiła placka i zaniosła wraz z kawą do salonu. Mężczyzna wodził za nią wzrokiem .

 Parę minut później w ciszy jedli ciasto popijając kawą. Oparł się o kanapę i przyglądał się jej intensywnie.

- Chciałeś rozmawiać ,a cały czas prawie milczymy – słusznie zauważyła mocząc usta w ciemnej cieczy.

- Czasem czyjaś obecność znaczy więcej niż słowa- rzekł bez namysłu nie odrywając wzroku od jej twarzy.  Zamyśliła się zastanawiając się nad tym co usłyszała . Nie wiedziała czy należy doszukiwać się w nich głębszego sensu.  Zapadła krępująca cisza przerywana cichym miauczeniem kota. Ula niechcący szturchnęła Puszka  .  Zwierzak nagle przeciągnął się i skoczył na kanapę wbijając paznokcie w udo bruneta.

- Ała!- wrzasnął  Dobrzański zrywając się z miejsca jak oparzony.  Spojrzał na Ulę ,która zaśmiała się ironicznie.

- Nie lubi cię

- Zupełnie jak ty- odparł rzucając jej zimne spojrzenie.

Westchnęła cicho.

- Jesteś strasznie irytujący Panie Dobrzański- powiedziała poważnie , a jej oczu nie potrafił wyczytać żadnych emocji.

- Na mnie czas- odezwał się niespodziewanie  i podszedł już do drzwi gdy dobiegł go jej głos.

- Zawsze przed wszystkim uciekasz? Chcesz coś , a potem rezygnujesz. Dzieci unikasz ,bo błąd z przeszłości nie daje ci spokoju. Tylko nie wiem co ma z tym wspólnego teraźniejszość ?Tak samo boisz się uczuć. Odgradzasz się od ludzi i uciekasz. Od niektórych rzeczy nie da się uciec. 

Spojrzał na nią wielkimi ze zdumienia oczami. Przejrzała go. Przełknął głośno ślinę i podszedł do niej .

- Jesteś wspaniała. Mam wrażenie ,że mnie znasz lepiej niż sam siebie znam- odparł z szczerością. Uśmiechnęła się delikatnie patrząc w jego oczy. Oboje poczuli ,że od teraz będzie inaczej. Nie mieli pojęcia dlaczego.  Zapatrzeni w  siebie zadawali sobie bezgłośne pytanie. ,, Co się stanie?’’  Los pisał dla nich scenariusz ,którego jeszcze nie znali . W korytarzu pojawił się czterolatek.  Ula ocknęła się z zamyślenia słysząc dźwięk telefonu dochodzącego z pokoju . Pobiegła odebrać  znikając za drzwiami kuchni.

Marek  nie zwrócił uwagi na przyglądające mu się dziecko.  

Pytało o coś ,ale jego to nie interesowało. Chciał je zignorować ,ale wstało i podszedł do niego.

- Pan jest mężem cioci Uli?- wypalił mały z ciekawością.

- Nie. Ula jest tylko moją koleżanką – skłamał ,bo czuł ,że ostatnio stała się kimś więcej.

- Lubi ją pan? Moja mama mówi ,że pan ją kocha
Pewnie posłyszał jedną z rozmów dorosłych. Tylko dlaczego o mnie rozmawiali?0- zastanawiał się Marek.

- Twoja mama się  myli - odpowiedział automatycznie. – A gdzie twój tata?- zainteresował się zmieniając temat.

- Nie mam taty  – odparł drżącym głosem malec , a w jego oczach zebrały się łzy. Dziecko rozpłakało się  pociągając nosem. W Dobrzańskim coś pękło widząc ten obrazek. Nie spodziewał się takiej reakcji. Właśnie uświadomił sobie jak wiele rzeczy musi jeszcze się nauczyć. Zwłaszcza jeśli nie będzie chciał być sam. Na razie wolał o tym nie myśleć.  Ukucnął przed Kubusiem  nim zdążył coś powiedzieć zjawiła się Ula.  Zacisnęła usta widząc płaczące dziecko. Myślała ,że ma deja vu . Beatka wtedy w szpitalu też łkała. Z pozoru wyglądała na opanowaną ,ale jej oczy płonęły z gniewu. Bez słowa wzięła Kubę na ręce i wróciła po dopiero  chwili.

- Nic mu nie zrobiłem przysięgam . Tylko rozmawialiśmy i . . .

- Zamknij się – rzuciła ostro.

- Wiem ,że mi nie wierzysz.  Zadałem tylko nietaktowne pytanie. Nie wiedziałem ,że tak zareaguje.

Spuścił głowę bojąc się spojrzeć w jej oczy.

- Wyjdź i nie przysyłaj mi więcej zielska. Idź dręcz kogoś innego.

Wziął głęboki oddech i zbliżył się do niej. Poczuła jego ciepły oddech tuż przy twarzy. W jej głowie zaświeciło czerwona lampka . Znajdował się tak niebezpiecznie blisko. Wystraszona chciała zrobić krok w tył , ale przyciągnął ją do siebie. 

Początkowo chciała się wyrwać z jego ramion, ale zrezygnowała wtulając się w nie. Mimowolnie jej serce przyspieszyło. Jego usta musnęły jej policzek. Odwróciła gwałtownie głowę napotykając jego wargi. Znieruchomieli.Przeszedł ich dreszcz. Odsunął się od niej nie patrząc jej w oczy. Opuścił mieszkanie bez słowa.

                                                    ******

W nocy przewracała się z boku na bok. Nieświadomie zrzuciła kołdrę na podłogę

Minęła czerwone i różowe pąki róż wijących się po białym płocie. Za furtką ogrodu znajdowała się polna droga ,a przy jej brzegu rosły nieznane jej kwiaty o odcieniu jasnego różu oraz białe drobne rosnące na ścieżce. Dookoła otaczały ją drzewa magnolii , a w oddali płaczące wierzby. Słońce świeciło mocno rażąc jej wrażliwe oczy. Nie miała okularów .

 Zamknęła oczy ,a gdy je otworzyła znajdowała się na moście ,a wokół otaczała ją woda i piasek. Przy uchu poczuła intensywny zapach perfum i jego oddech. Nie odwracając się doskonale wiedziała kto za nią stoi. Odwrócił ją tak ,że stali twarzą w twarz niemal stykając się nosami. Nim się zorientowała stali w objęciach całując się na moście. Wiatr rozwiewał jej długie włosy ,a do jego nozdrzy dotarł słodki zapach.
                                                        ******

Niespodziewanie niebo przecięła błyskawica ,a niedaleko usłyszeli głośny grzmot. Dziewczyny wtuliła się wystraszona w mężczyznę ,który szeptał jej coś do ucha. Gęste krople deszczu uderzały o drewniany most. Czarne chmury pokryły niebo . Momentami robiło się biało. Zaczęli biec ile sił w nogach w celu schronienia się. Jej letnia sukienka w kwiaty całkiem przemokła tak jak i jego spodnie i koszulka. Zatrzymali się . Rozejrzeli się nerwowo uświadamiając sobie ,że znajdują się w lesie.  Kruk siedział na gałęzi śledząc ich ,każdy ruch. Stali nieruchomo niezdolni się poruszyć. Półmrok panujący w tym miejscu budził ogromny strach. 

 Piorun uderzył w drzewo znajdujące się  nieopodal ich. Ula krzyknęła z przerażenia gdy zaczęło płonąć. Słyszeli tylko suche trzaski. Następny piorun uderzył w ziemię. Rozstąpiła się rozdzielając ich ,a Marek wpadł w przepaść.  Ziemia na ,której stała obsunęła się i ona również spadła . Zatrzymała się trzymając się skały. Bardzo powoli zeszła. Na skalnym sklepieniu leżał jej ukochany cały we krwi. Dotknęła jego ręki ,a potem ust. Były zimne i sine.

- Nie!- wrzasnęła dowiadując się ,że on jest martwy. Położyła głowę na jego klatce piersiowej i zamknęła oczy.

 Biała róża chwiała się na wietrze ,a po kilku sekundach jej płatki opadły .Pokrywając się szkarłatnymi plamkami.  Przepaść napełniła się wodą ,a martwe ciała uniosły się na tafli wody,która zabarwiła się na czerwono tworząc krwawą rzekę .

Obudziła się z trudem powstrzymując się od krzyku. Zakryła ręką usta i poczuła jak cała zawartość żołądka podchodzi jej do gardła. Nie zauważyła ,że jej poduszka jest cała mokra.

 Jej pokój pogrążony był w ciemnościach , a ona drżała jakby było jej zimno. Nie zdawała sobie nawet sprawy ,że Markowi śnił się ten sam sen tylko w odwrotnej wersji. To ona zginęła na jego oczach ,a on umarł z rozpaczy. Woda zamieniła się w krwistą ciecz budząc grozę i lęk ,których nie jest się w stanie opisać. 

Przebudził się równie przerażony jak ona. Czuł się zmęczony jakby całą noc oka nie zmrużył. Sięgnął szklankę wody stojącej na szafce aby ugasić pragnienie.