,, Odcienie miłości'' miniaturka

                                           Mini zawiera scenę dla dorosłych !

Zniszczone fotografię upchane w niewielki album. Garść pięknych wspomnień. Niespełnionych marzeń. Słów szeptanych tuż po przebudzeniu i tych krzyczanych w miłosnym uniesieniu. Tyle jej zostało. Trzydziestosiedmioletniej kobiecie, która przeglądając album znów katowała się obrazem ich wspólnie spędzonych lat. Oparła słone łzy. To nie czas by płakać. Co było nie wróci? Mija dzień, miesiąc, rok. Zmieniając się pory roku. Oparła się plecami o łóżko siedząc satynowym beżowym szlafroku. Nie rozumiała jak mógł ją zostawić. Dlaczego zniszczył ich miłość tak po prostu odchodząc? Nie mogła znieść, że ją porzucił. Uznał ją za fatalną żonę i zarzucił, że byłaby kiepską matką. Gdyby zgodziła się nią zostać. Wykrzyczał jej to podczas jednej z kłótni. To właśnie ich poróżniło. Mężczyzna pragnął dziecka, a ona nie chciała. Unikała tego tematu najdłużej jak się dało. Uważał , że histeryzuje, lecz nie był w stanie jej zrozumieć. Dał jej czas. Nie poskutkowało. Nie chciała o tym słyszeć. Wyłączała się.  Wniósł pozew rozwodowy. Błagała go by tego nie robił. Kochała go. Nienawidziła jak inne na niego patrzą. Denerwowało ją, gdy zaczął w pracy spędzać znaczną część czasu.  Z czasem zauważyła, że to ją przerasta. Obecność dzieci zwłaszcza małych wzbudzała w niej agresję i panikę. Zatykała uszy by nie docierały do niej ich krzyki, śmiechy i płacz. Najgorszy z tego wszystkiego był płacz. Żyła w niej duża obawa, że nie zapanuje nad emocjami, stracić nad sobą kontrolę i uderzy dziecko. Nie cudze, a własne lub zrobi coś gorszego.

Kobieta udawała się specjalisty. Przeprowadzono niej mnóstwo testów psychologicznych. Z różnym skutkiem. W końcu padło nieznane dotąd dla niej słowo: Tokofobia.  Pokrótce wyjaśniono jej, na czym to polega. Nie jest to zwykły lęk przed ciążą i porodem, a czymś więcej. Od dawna wiedziała, że coś jest z nią nie tak. Teraz zrozumiała, że jest chora.  Świadoma jak trudno będzie jej przezwyciężyć to i wyleczyć się by zostać, kiedyś matką. Dobrzański wspierał ją w tych trudnych chwilach, lecz dla niej to było bez znaczenia. Między nimi wyrósł niewidzialny mur i codziennie ich od siebie oddalał. Seniorzy Dobrzańscy marzyli od dawna o wnukach. Na wspomnienie o dzieciach zaciskała dłonie i usta. Odczuwała ogromną presję ze strony teściów i męża. 

- Wszystko będzie dobrze- powtarzał jej ukochany ściskając jej dłoń, gdy siedzieli razem przed gabinetem.

- Naprawdę w to wierzysz?- Spytała z zawahaniem i wzrokiem utkwionym w złotym krążku.

- Wierzę. Zobaczysz, uda się nam- powiedział z takim przekonaniem, że sama prawie uwierzyła.

Podniósł jej podbródek i musnął lekko usta nim psychiatra przeczytał jej dane.

- Marek, zostań tu- poprosiła i pocałowała go krótko.

Potrząsnęła głową i podniosła się z jasnych panel wracając do rzeczywistości. A jednak się im nie udało. Terapia nie pomogła. Odsyłali ją, co rusz nowych lekarzy. Bezskutecznie.

 Zacisnęła zęby na myśl innej u jego boku. Przygładziła dłonią czarne jak skrzydła kruka włosy i zaczęła drzeć na drobne kawałki ich zdjęcia. Cała sypialna pokryła się podartymi skrawkami ich życia. Wspólne wakacje w Tunezji i Rzymie. Siedem lat. Tyle trwało ich małżeństwo, chociaż znali się znacznie dłużej.

Rozeźlona brunetka cisnęła albumem w lustro przy toaletce. Szkło rozsypało się w drobny mak. Burknęła coś pod nosem i poszła wziąć gorącą kąpiel. Zsunęła z ramion szlafrok i zanurzyła się w wodzie. Z biegnącym czasem jej ciało stawało się bezwładne. Tabletki wcześniej połknięte zaczęły działać. Zasnęła snem wiecznym.  Jej chuda dłoń z pomalowanymi na czerwono paznokciami, zwisała bezwiednie z brzegu białej wanny. Po kafelkowej podłodze potoczył się złoty krążek. Nosiła go, mimo że dawno byli po rozwodzie.

                    ****

- No, chodź maluszku do tatusia- powiedział czule mężczyzna pochylając się nad swoim sześciomiesięcznym synkiem. Ten przyglądał mu się dużymi niebieskimi oczkami. Wziął go wraz ze pomarańczową żyrafą, którą uwielbiał się bawić. Z malcem na rękach podszedł do dużego łóżka z fioletową pościelą w kwiaty i przyglądał się przez moment ukochanej. Przekręciła się na drugi bok i spała dalej w najlepsze.

Przysiadł na wiklinowym fotelu usytuowanym w rogu sypialni i ułożył sobie małego na rękach. Chłopczyk marudził i wypluwał mleko. Zaciskał malutkie usteczka i rozpłakał się.  Płacz obudził blondynkę i gwałtownie się podnosząc, spojrzała na swoją pociechę.

- Daj mi go-poprosiła sennie wyciągając ręce.

Podszedł do niej podając jej maluszka i patrzył zachwyconym wzrokiem jak jego żona karmi ich synka piersią. Nachylił się musnął ustami jej włosy. Przepełniało go szczęście, gdy dowiedział się, że zostanie tatą. Od dawna marzył by nim zostać. Nagle ten sielski obrazek przerwał dzwoniący telefon. Na palcach wymknął się z sypialni i przyłożył aparat do ucha. To, co usłyszał sprawiło, że na moment zapomniał jak się oddycha. Jego była żona popełniła samobójstwo.

  Następnego roku drugiego listopada Marek udał się na cmentarz. Na grobie byłej żony  ułożył  niewielką wiązankę  różnobarwnych kwiatów i wyjął z foliowej torebki  czerwone dwa znicze. Przyglądał się przez parę minut złotym napisom na czarnym marmurze. Targnęła się na swoje życie, a pomoc nadeszła zbyt późno. Kiedyś ją kochał , ale dopiero poznając Ulę na nowo poznał znaczenie tego słowa. Ula miała nieco łagodniejsze usposobienie. Rozumiała go i rzadko podnosiła głos. Zdarzyły się im nieporozumienia, ale błyskawicznie mijały. Umieli rozmawiać na trudne, czasem bolesne tematy. Paulina nie miała tej umiejętności. Nie potrafiła słuchać. 

Wyprostował krzywego knota i próbował zapalić znicze, ale silne podmuchy wiatru gasiły płomyk i musiał sięgać po kolejną zapałkę. Po kilku nieudanych próbach zapłonęło wreszcie jasne światełko. Poprawił dekielki i pomodlił się za jej duszę, a następnie skierował swe kroki ku metalowej czarnej bramie. 

  Przy niej zastał jej brata z nienawiścią w oczach.

- To twoja wina- syknął. – Przez ciebie się zabiła. Gdybyś jej nie zostawił…

- Aleks, zrozum, że robiłem wszystko by jej pomóc. Nic więcej się nie dało. Nawet terapia nie pomogła. Oprócz tokofobii miała zaburzenia psychiczne.

- Jak śmiesz mówić, że moja siostra była niepoczytalna? Ona nie była chora. Ty ją zniszczyłeś. Jej miłość do ciebie- odparł ostro taksując Dobrzańskiego spojrzeniem.

- Ja tylko pragnąłem zostać ojcem – powiedział niemal bezgłośnie.

- I musiałeś polecieć do pierwszej lepszej, która urodzi ci bachora?!- W jego głosie brzmiała niepohamowana wściekłość i gniew.

- Przerażał ją najmniejszy ból. Mówiła mi, że nasze dziecko urodzi się chore lub martwe, a wtedy ja ją znienawidzę- ciągnął dalej.

- Bała się. To normalne, a ty ją zostawiłeś- wycelował w niego oskarżycielko palec.

- Nie mogłem dłużej być, ale martwiłem się o nią.

- Martwiłeś się o nią – rzucił sarkastycznie. – Ta i dlatego poszedłeś do innej.

- Poznałem ją tuż po rozwodzie. Nie wcześniej.

- Omamiła cię. Zniszczyłeś siedem lat małżeństwa dla jakieś sikulicy- burknął i rozejrzał się, czy ktoś ich nie słyszy. Na szczęście byli sami.  Dobrzański zerknął na zegarek.

- Śpieszy ci się do tej dziwki?

- Nie waż się tak jej nazywać!- Fuknął łapiąc go za kołnierz.  – Ula to najwspanialsza istota, jaką znam jest moją żoną i kocham ją.

Poluźnił uścisk, a ten zakaszlał i rozmasował sobie szyje.
- Poleciałeś na młodszą 
- Rożnica wieku nie ma tu nic do rzeczy- oznajmił chłodno. - Jestem z nią szczęśliwy .
- Z Pauliną też mogłeś być- nie ustępował. - Ale nie chciałeś - zmroził go spojrzeniem. 
Brunet umilkł i oddalił się. Uznał ,że dalsza dyskusja jest zbędna. Paulina już nie żyję ,a na niego w domu czekają dwie najważniejsze osoby. Ukochana i synek. Podobny ciałkiem do niej. Mały blondynek tylko dołeczki w policzkach  ma po nim. 

                           *******

  Dwa i pół roku wcześniej…

Dziewczyna została po godzinach by dokończyć raport. Prezes miał jej w tym pomagać. Znali się prawie siedem   miesięcy i przyjaźnili. Blondynka nie świadoma jeszcze,że od tej nocy już nie będą pracownikami ani przyjaciółmi. Staną się kimś więcej, kochankami.  

- Kawa?- Spytał wychylając się z gabinetu i patrząc na nią z czułością, której ona nie dostrzegła. Odsunęła krzesło i rozmasowała obolały kark.

- Pijałam już cztery- odparła zmęczonym głosem. – Muszę dzisiaj to skończyć, bo inaczej…

- Prześpij się, a ja się tym zajmę- posłał jej uroczy uśmiech.

- Nie jestem śpiąca- rzekła lekko ziewając.

- Właśnie widzę- zaśmiał się. Podniosła głowę i odwzajemniła uśmiech.  Wpatrywał się w błękit jej oczu i nie mógł przestać. 
                                + 18

Pochylił się w jej stronę i przybliżył twarz. Przymknęli powieki, a serca zabiły mocniej czując swoją bliskość. Pogładził jej policzek czując jak drży pod jego dotykiem. Tknięta impulsem pocałowała go w usta. Odsunął się od niej widząc żar w jej niebieskich tęczówkach. Obszedł biurko, a ona nie panując nad sobą pociągnęła go za koszulę i wpiła się w jego usta z taką zachłannością, o jaką nigdy jej nie podejrzewał. Jedna dłoń  automatycznie powędrowała do jego czarnych włosów, a druga rozpinała jego koszulę. Podniósł ją i  trzymając  za pośladki przenieśli się na kanapę w gabinecie. Senność szybko jej minęła i teraz jedyne, czego pragnęła to kochać się z nim na tej kanapie. Nie umiała zebrać myśli. Traciła poczucie czasu. Całował usta, szyję, dekolt, a jej ciało płonęło. Drżące dłonie delikatnie wodziły po nagiej skórze bruneta. Gorący oddech omiótł jej twarz. Przygryzł płatek ucha, aż pisnęła unosząc wysoko nogi i oplatając nimi jego pośladki.

- Jesteś taka piękna- wyszeptał uwodzicielskim tonem. Poczuła ogromną suchość w ustach , a sutki ukryte pod koronkowym czerwono- czarnym stanikiem twardniały. Jasne włosy łaskotały delikatnie skórę mężczyzny. Rozpiął jej bluzkę i rzucił ją gdzieś za kanapę. Leniwie całował jej usta. Podniosła się i obejmując jego ciało ramionami niczym obręcze i pogłębiła pocałunek. Wyczuła jego  wzwód i przygryzła wargę mężczyzny. Rozpiął jej stanik i zaczął języczkiem pieścić jej sutki. Odchyliła głowę i ułożyła się z powrotem na kanapie czując coraz większe podniecenie. Jęknęła cicho z rozkoszy. Z trudem hamując się od krzyku. Zostawiał mokre ślady na jej płaskim brzuchu schodząc niżej. Lekko uniósł biodra kobiety, pozbywając dolnej części garderoby. Spódnica oraz majtki wylądowały ,gdzieś na podłodze . Wsunął dwa palce drażniąc jej płeć, a ona wiła się  wiedząc, że jest bliska osiągnięcia orgazmu. Pocierał  delikatnie jej łechtaczkę ,a ona coraz bardziej wilgotniała. Pogładził ją po pośladku  i ujął pierś w usta...Prawie krzyknęła.  Znajdywali się w firmie, mimo że późno bała się, że ktoś usłyszy.Przerwał na moment pieszczoty po czym , naparł bardziej na jej ciało i zdjął spodnie wraz bokserkami. Dotykają swych ciał jakby uczyli się ich na pamięć. Mężczyzna powracał do całowania ust nie przestając, gładzić  jej jasnych włosów . Ich oddechy stały się urywane. Zmienili pozycję. Teraz to on leżał na twardej kanapie w prezesowskim gabinecie.

- Ma...Marek...Ja..Już...- wykrztusiła między pocałunkami znajdując się na skraju  osiągnięcia apogeum rozkoszy. Oderwał się od jej ust  i  sięgnąć po spodnie na podłodze i wyjął z kieszeni prezerwatywę. Po chwili  bez słowa zanurzył się w jej wnętrzu...

Zaczął w niej stopniowo poruszać nadając ich ciałom wspólny rytm. Pojękiwała cicho i przylgnęła mocno do jego ust. Jej piersi mocno falowały ocierając się nagi tors. Przyspieszył ruchy ,a jej włosy muskały jego skórę.Kropelki potu ściekały po ich ciałach. Mięśnie jej pochwy zacisnęły się mocno na członku. Otworzyła zamglone rozkoszą dwa błękity i eksplodowała.To było nie do opisania. Z żadnym mężczyzną nie przeżyła tego co z Markiem.Nie był jej pierwszym.  Poczuła ,że on również dochodzi. Dysząc ciężko opadła na tors bruneta i wtuliła twarz w zagłębienie jego szyi wyrównując oddech. Wysunął się z niej i spojrzał w błękitne tęczówki. 
. . .
       ********

Tylko księżyc zaglądający przez niezasłonięte żaluzję  był świadkiem dwóch spragnionych i połączonych w miłosnym akcie ciał. 

Nad ranem wymknęli się po cichu ,chcąc zachować w tajemnicy co stało się w nocy. Pragnęli wrócić do normalnych relacji udając ,że nic się nie wydarzyło. Nie umieli. Tak zaczął się ich ognisty romans stopniowo zmieniając się w silne uczucie. 

                                   *******

Przysiadł na czekoladowej kanapie. Dziewczyna położyła głowę na jego kolanach, a on bawił się jej jasnymi włosami patrząc wprost w te śliczne niebieskie oczy.

- Na cmentarzu spotkałem Aleksa- odezwał się cicho.

Podniosła się gwałtownie uważnie mu się przyglądając. Wiedziała, że coś jest nie tak. Ewidentnie czymś się martwił. Usiadła obok kładąc głowę na ramieniu ukochanego.

-Co się stało?- Zapytała zaniepokojona.

- Nic- mruknął.

- Przecież widzę

- Aleks uważa, że to przede mnie Paulina popełniła samobójstwo. Obwinia mnie o jej śmierć i o to, że zniszczyłem to małżeństwo.

- Marek- zaczęła spokojnym głosem i pogładziła jego ramię podnosząc się lekko. – To nie twoja wina- kontynuowała.- Po prostu wam nie wyszło, a Paulina była chora.

- Właśnie- pochwycił  wątek. – Paulina skoro była chora potrzebowała pomocy, a ja...

- To nie twoja wina- powtórzyła uparcie. – Żyjmy przyszłością

Dalszą konwersacje przeszkodził płacz ich synka Wojtusia. Nakarmił go i ponosiła chwilę, a jej mąż w tym czasie przygotował rzeczy na spacer i wystawił na zewnątrz wózek. Ula ubrała się w ciemnoniebieską kurtkę i założyła długi czarny szal. Synka ubrali w całościowy granatowy komplet. Zacisnęła rączkę na łóżku idąc parkową alejką i spojrzała na Marka. Pocałował ją w czubek głowy. Przypomniała sobie jak starała się u niego o pracę. Był wtedy tuż po rozwodzie. Poznała go jednak w innych okolicznościach. Przybiegła zdyszana z białymi słuchawkami na uszach i wbiegła do kawiarni prosząc o kawę. Wtedy podniosła wzrok i...Kawa wylała się na jego koszulę. Nie zareagował. Spojrzał tylko na nią obojętnie i brunetka podała mu serwetkę. Wytarł plamę, rzucił pieniądze i wyszedł. A ona stała i patrzyła się na oddalającego mężczyznę. Zszokowało ją jego zachowanie. Przeszedł obok niej jakby była powietrzem. Przychodziła tu codziennie by ponownie spotkać tego faceta i spotkała.

Miesiąc miesiąc później przypadkiem w tej samej kawiarni. Siedział przy kwadratowym brązowym stoliku, na którym stał bukiet niezapominajek. Przysiadła się nic nie mówiąc. Przeprosiła go za tą koszulę. Podniósł wzrok i zatrzymał na krótką chwilę na jej twarzy. Na duże niebieskie oczy okolone siateczką gęstych rzęs i piegi na nosie. Uśmiechnęła się do niego i poprawiła zawinięty rękach pomarańczowej bluzki. Za ton on elegancki w ciemnoszarej koszuli i czarnym krawacie. Zatonęła w szarych zmęczonych tęczówkach. Krył się w nich smutek i coś jeszcze. Nie wyglądał na szczęśliwego. Siedział przy stole niczym posąg czasem tylko upijając łyk kawy i podnosząc na nią oczy. Podrapał się po brodzie i po długiej chwili z ni stąd ni zowąd zapytał ją o imię.  

 Z czasem przychodzili tu razem pijąc kawę i rozmawiając. Szukała pracy, a on zaproponował jej stanowisko asystentki w swojej firmie. Przystała na jego propozycję. Stali się sobie bliżsi. Przyjaźń przerodziła się w miłość.

- Wiesz, co? Zgadzam się z tobą – odezwał się niespodziewanie przysiadając na ławce.

- W czym?- Zmarszczyła brwi i przeczesała blond włosy.

- Żyjmy przyszłością – odpowiedział i zerknął na synka słodko śpiącego  w wózku .

- Kocham cię- wyszeptała prosto w jego usta.

- Ja ciebie też promyczku – odszepnął i pocałował ją namiętnie.

                 KONIEC!

            ___________________________________________________

Troszkę spóźniona miniaturka z okazji 150 tys. Dziękuję wszystkim zarówno stałym jak i nowym czytelnikom oraz gorące podziękowania dla komentujących.