,,Zimowa opowieść'' epilog.

                                    Uwaga: Zanim przeczytacie epilog , przeczytajcie czwartą część. 

                                                  Sześć lat później…

 Ścisnęła mocniej dłoń męża, przeciskając się przez tłum w supermarkecie. Wreszcie po długim staniu przy kasie obładowani zakupami dotarli na parking,na którym stał ich czarny samochód. Brunet zapakował torby do bagażnika i przyciągnął do siebie żonę całując ją namiętnie.  Nie przejmował się, że ktoś ich zauważy. Był bardzo szczęśliwy, gdy siedem lat temu powiedziała, Tak’’. Wsiedli do auta. Dobrzański skupił się na prowadzeniu samochodu. Śnieg padał tak, jakby ktoś rozdarł pierzyny. Nie przestawał. Mijali oświetlone ulice, budynki, sklepy, szkoły. Ludzi dopadł szał zakupowy. Wszyscy, gdzieś gonili. Na szczęście w ich salonie przy kominku już od kilku dni stała pięknie udekorowana różnymi ozdobami choinka. Beatka, która odwiedziła ich z Alicją i Józefem powiesiła ręcznie robiony papierowy łańcuch i pierniczki w różnych kształtach. Dwa ich małe kotki wylegiwały się na białym puchowym dywaniku w salonie. Drewniane schody prowadzące na górę oświetlili kolorowymi światełkami. Dochodziła północ. Dobrzański schylił się i podniósł leżącego przy drewnianych schodach małego misia z serduszkiem i zajrzał do sypialni żony. Pusto. W jednym z dziecięcych pokoi panował mrok. W drugim spało dwóch chłopców. Za to w salonie paliło się jasne światło. Ula spała z książeczką o „Calineczce” w dużym fotelu. Okrył ją ciemnym kocem i cmoknął czoło.
                    

- A wy co robicie rozrabiaki?- zapytał szeptem. -
Nic tatusiu- odparła trzyipółletnia Zosia i popatrzyła na niego błękitnymi oczkami.
- Pająk!- Zawołali niespełna sześcioletni chłopcy, wybiegając ze swego pokoju.
Zosia stanowiła całkowitą kopię mamy oprócz dołeczków w policzkach. Bliźniaki podobni byli bardziej do Dobrzańskiego, a zwłaszcza Julek. Tylko najmłodszy miał błękitne oczy. Dobrzańska poderwała się gwałtownie, aż książeczka upadła na dywan. Ziewnęła i wzięła na ręce najmłodszą latorośl. Małego ułożyła w łóżeczku, okrywając kołderką w pastelowe miśki. Bliźniaków do spania zagonił jej mąż, a mała postanowiła się jeszcze bawić.
- Ja nie cię śpać- wysepleniła Zosia i w czerwonej czapce schowała się za kremową zasłoną.
- Chodź, mama poczyta ci bajeczkę- zachęcała Ula.

- Nie!- podniosła głos dziewczynka.

- Ty mały łobuzie- rzekł żartobliwie Marek pojawiając się ponownie w salonie.

Biegał za córką ,a ta śmiała się głośno. Mówił coś pod nosem. Ula obserwowała ich z rozbawieniem. Dołączyła do nich. Nie zauważyli nawet ,gdy Zosia wymknęła się z salonu. Szukali jej po całym domu ,aż znaleźli śpiącą w ich sypialni . Marek zaniósł ją do dziecięcego pokoiku i położył do łóżka okrywając kołdrą w księżniczki. Cieszył się ,że nie musi jej kąpać ,bo zawsze jest pół łazienki zalane i dużo sprzątania . Przeważnie Ula kapała dzieci i przebierała w piżamy ,a on robił śniadania ,zawoził do szkoły chłopców ,a małą do przedszkola i się z nimi bawił. Ula po urodzeniu bliźniaków wróciła do pracy dopóki nie zaszła ,w ciążę z Zosią. Od tamtej pory nie pracuje. Planowała powrót dopiero jak Adaś pójdzie do zerówki. Nie wcześniej .

 Zakupy robili razem mimo ,że długie stanie w kolejkach lub wybieranie przez żonę rzeczy męczyło go.  Dzieli się obowiązkami. Przy czwórce dzieci trudno było znaleźć czas wyłącznie dla siebie ,ale , w czasie wyjazdów zostawiali dzieci pod opieką Cieplaków. W zeszłym roku do Karpacza najmłodszego członka rodziny zabrali ze sobą. Spodziewali się ,że będzie bardzo marudził i przez to wyjazd należał będzie do nieudanych. Na szczęście mało płakał i dużo spał.  Zosia zaraz po wyjściu z pokoju mamy albo taty wybuchała płaczem i zasypiała tylko w wózku lub na rękach jednego z rodziców.

 Z bliźniakami przechodzili prawdziwą gehennę. Jak jeden zasnął natychmiast budził się drugi. I tak w kółko.  Ula żartowała mówiąc. ,, Z trojaczkami poradzilibyśmy sobie lepiej’’ Marek akurat tego nie chciał sobie wyobrażać.

- Słodkich snów- wyszeptał wstając z łóżka.

- Tatusiu?

- Tak?

- Opowies mi tą bajkę?- spytała nagle rozbudzona z nutą nadziei w głosie.

- Jaką?- zapytał przeglądając kolorowe książeczki na półce.
- Cię tą o zimie- rzekła słodkim głosikiem dziewczynka.

- Mnie też o nią zawsze prosi- wtrąciła Ula opierając się o framugę drzwi.
- Dobrze. A więc w pewnej...
, Zimowa opowieść ‘’opowiadana w domu dziecka spodobała się również ich maluchom.
A Ula i Marek co roku układali dalsze wersje tej historii, wzbogacając o pozostałe trzy pory roku.

            KONIEC!
______________________________
 Do zobaczenia w Lutym ! Pozdrawiam ;).