,,Bolesna strata'' 9

Ostrzeżenie: Rozdział zawiera brutalne sceny i wulgaryzmy oraz nawiązuje do scen z poprzedniej części.
Info: Po wyjściu ze szpitalu Ula pełna nieufności ucieka przed Markiem wpadając w szpony przeszłości i ludzi ,którzy  bardzo ją skrzywdzili. Rozpoznaje ich po głosach ,a koszmar wraca. Życie głównych bohaterów zawisa na włosku. A siostra Maćka umiera. 
Ps. Mam nadzieję ,że nie udusicie mnie za ten rozdział !

Krew odpłynęła z twarzy Marka i zrobił się strasznie blady. Mężczyźni nie spuszczali z niego zaciekawionego i nienawistnego spojrzenia. Jeden z nich podszedł do niego ,zaciskając grubą ,dużą dłoń na jego przemoczonym płaszczu. Brunet wzdrygnął się.

- Nie róbcie mu krzywdy!- krzyknęła ponownie.

Uwagę mężczyzn odwrócił donośny głos dziewczyny. Odwrócili się w jej stronę i postanowili nauczyć ją jak się , milczy. W przeszłości im uciekła ,ale teraz nie zamierzali jej na to pozwolić.

,,- Znajdziemy cię . Nie uciekniesz ,mała dziwko’’- pamiętała te słowa do dziś.  Ta sytuacja miała miejsce tuż po powrocie do Polski ,gdy wszystko jedno jej było co się ,stanie. Umarłaby ,ale w akcie desperacji zadzwoniła do Patrycji. Przyjaciele otworzyli przed nią serce. Zanim jednak tam trafiła ,spotkała ,,ich’’ . Ula przywołała w pamięci obraz z przed kilku lat. Nie należało do miłych i dobrych wspomnień. Przypominały o piekle ,które przeszła.

                                     ****

Biegła ile sił w nogach nie oglądając się za siebie. Cienki beżowy płaszcz ze szkarłatnymi plamami trzepotał na wietrze ,jak  żagiel na maszcie.  Potykała się ,co chwilę o nierówną kostkę brukową. Serce łomotało w piersi ,oszalałe z przerażenia. Omal nie wyskoczyło z piersi. Obraz przed oczami stawał się coraz bardziej zamazany z powodu toczących się łez po zaróżowionych z wysiłku policzkach. Włosy przykleiły się do czoła i twarzy. Z rany na nodze broczyła krew. Z oddali dobiegł ją głośny chichot i wulgaryzmy. Nie zatrzymała się prawie ,osuwając się na brudny asfalt. Po paru sekundach potknęła się ,upadając wprost na chodnik. Uniosła lekko głowę i obejrzała ,a puls mimowolnie przyspieszył. Dotknęła opuszkami palców pękniętej wargi i syknęła czując nieprzyjemne pieczenie. Po plecach spłynęły kropelki potu. Zamknęła oczy ze świstem ,wypuszczając powietrze i podniosła się. Nie miała dokąd uciec. Policzki przybrały barwę dojrzałego buraczka ,a z nosa ciekła przezroczysta maź.  Otarła poranionymi dłońmi twarz i ruszyła biegiem przed siebie. Włączyła się adrenalina. Walczyła o przeżycie. Wiedziała ,że musi biec ,bo inaczej ją dorwą i marnie skończy. Rządziły nią  dwie sprzeczności. Dołączyć do córeczki i pozostać przy życiu.  Czuła pulsujący ból w nodze, lecz nie mogła się zatrzymać. Ledwo łapiąc oddech ,schowała się za zaułkiem. Tu nawet światło ulicznych lamp ,nie dochodziło. Usiadła na kamiennych schodach nieznanego lokalu. O tej porze był zamknięty. To koniec. Oni mnie znajdą i zabiją. Nie ma dla mnie ratunku- myślała przerażona ,a ból w kostce i płucach nie ustępował. Skrzywiła się ,zagryzając wargę. Wąska strużka poleciała po brodzie i kapnęła na zabłocone ubranie.

- Tu jesteś ,mała dziwko- dobiegł ją mrożący krew w żyłach głos.

Przewróciła się i bezradnie próbowała stanąć znów na nogi.

Zadrżała i już miała się podnieść ,gdy poczuła ostre szarpnięcie.

- Zostawcie mnie – wyjąkała – Nie macie  prawa mnie tak traktować !- podniosła głos.

Prawdą było ,że to jej mąż nasłał ich na nią ,by ją zabili i upozorowali samobójstwo lub nieszczęśliwy wypadek. Podejrzewała ,że Rosjanin maczał w tym palce ,ale nie posądzała go o coś tak okropnego. Nieświadoma gniewu męża i zemsty za śmierć dziecka.

- Milcz kurewko!- potrząsnął nią. – Pozwól ,że ja o tym będę decydować. Będziesz robić to ,co ci każę albo twoja rodzina dowie się ,czym się zajmujesz- wycedził przez zaciśnięte zęby.

- O czym pan mówi ?- wykrztusiła zszokowana . Nie znała tego mężczyzny. Miał nieco rosyjski akcent. Pozostali również ,o czym przekonała się później. Zaśmiał się szyderczo i spojrzał na nią spod przymrużonych powiek. Pojawiło się obok niego dwóch dobrze zbudowanych mężczyzn. Nie widziała ich twarzy. Było zbyt ciemno. Nagle rozległ się ryk silnika motoru. Strach ścisnął jej gardło. Usłyszała wolne kroki ,zbliżające się do niej. Niemal wstrzymała oddech. Nie miała możliwości ucieczki. Zablokowali jej drogę. Omiótł ją śmierdzący zapach tytoniu i przetrawionego alkoholu. Naparł na nią ,przyciskając do chropowatej ściany.

- Laleczko ,pojedziesz ze mną – wyszeptał jej do ucha ,aż się wzdrygnęła.

- Ratunku!- krzyknęła zrozpaczona i z trudem panowała nad rozdygotanym ciałem. Łzy płynęły ,zatrzymując się w kącikach ust. Zaschnięta krew szpeciła jej twarz i szyję. Poczuła ich słony smak.

- Nie krzycz ,dziwko ! Tu i tak cię nikt ,nie usłyszy- syknął  lekko niezrozumiale mężczyzna.

Zakrył jej usta dłonią ,ale ugryzła go. Zamknął siarczyście i zaczął rozdzierać na strzępy ubranie Uli.

- Pomocy! Zostawcie mnie! Błagam!- próbowała się wyrwać ,ale jeden uderzył ją w twarz ,a drugi w brzuch. Zgięła się wpół ,osuwając na ziemię. Nim ją zostawili facet przycisnął ją ciężarem swojego ciała do twardego podłoża i chciał zgwałcić. Wiła się i usiłowała go odepchnąć ,ale inny ją przytrzymał. Zgwałcił ,a po wszystkim podciągnął spodnie i zapiął pasek. Czuł się bezkarny ,bo w słabym dalekim świetle lamp nie mogła dostrzec dokładnego stroju ,ani twarzy. Więc gwałciciel czuł się bezkarny.

Szarpnął ją za włosy prawie je ,wyrywając . Trzęsła się ze strachu i krztusiła łzami. Puścił ją gwałtownie ,iż uderzyła głową o krawędź schodów. Zostawili Ulę zakrwawioną i ledwie żywą.

Z  rozpaczą stwierdziła ,że nie uda się jej wstać. Krew sączyła z rozciętej wargi i powodowała ostre pieczenie i ból. Kręciło się jej w głowie ,a ciało niemal parzyło. Ogarnęło ją obrzydzenie do samej siebie. Po nogach ciekła czerwona ciecz. Miejsca intymne bolały niemiłosiernie. Wiał silny wiatr ,plącząc jej długie kasztanowe włosy. Ocknęła się jakiś czas później. Podążała wąskimi nieznanymi uliczkami Pragi.  Niezbyt pochlebnie wyrażali się o niej mieszkańcy stolicy oraz przejezdni. Pamiętała ,że tata ,kiedyś coś wspominał o tej dzielnicy. Szumiało jej w głowie ,a nic nie piła. Na ulicy było całkiem pusto. Żadnej żywej duszy. Gdzieś szczekał pies. Pragnęła uciec stąd ,aby nikt nie musiał oglądać jej w tym stanie. Obojętnie jej było ,czy przeżyje. Naprawdę nie miała dokąd się udać. Zwłaszcza w środku nocy   ranna i  gorączką. Zemdlała.

                   *****

Ocknęła się ,gdy jakiś facet kazał się jej wynosić.W dalszym ciągu znajdywała na schodach prowadzących do jakiegoś budynku. Wysoka temperatura i obolałe mięśnie uniemożliwiały jej skupienie się na takich szczegółach ,jak nazwa lokalizacji ,w której obecnie się znajdowała. Zaczęła mocno kaszleć i z wielkim trudem chwytała powietrze. Wrzeszczał na nią ,a za nim zjawiła się gruba kobieta. Wszędzie była intruzem. Brudną włóczęgą niezasługującą na cokolwiek.

Wytarła dłonie w wytarte stare niebieskie jeansy. Z trudem dotarła do budki telefonicznej. Niestety nie miała karty ani gotówki. Z bezsilności załkała i osunęła się na ziemię , nie pamiętając już nic. Po kilku tygodniach zadzwoniła ze szpitala pożyczając od  innej pacjentki na chwilę telefon. Znała numer na pamięć mimo ,że nie dzwoniła od dawna do Maćka ani Patrycji.  Przyjaciółka znalazła ją dwa dni po opuszczeniu murów szpitalnych w przemokniętej kurtce ,którą ktoś jej kupił . Następnie ponownie znalazła się w tym samym miejscu z podłączoną kroplówką. Przeszła ostre zapalenie płuc. Ale otwierając oczy w szpitalnym łóżku napotkała wzrok przestraszonych i zmartwionych przyjaciół. 

Strach ścisnął bruneta za krtań ,a lodowata strużka potu spłynęła wzdłuż kręgosłupa. Pistolet znajdował się na poziomie szarych oczu bruneta. Dziewczyna usiłowała wydostać się z ramion jednego z osiłków ,ale zabrakło jej siły. Osłabione długim pobytem w szpitalu ciało szatynki ,nie umiało się bronić. Przycisnął ją mocniej ,aż zakaszlała gwałtownie ,łapiąc haustami tlen.

Mokre strąki włosów przylegały do twarzy niczym druga skóra . Brunet ,wykorzystując nieuwagę mężczyzny z tatuażami ,wytrącił mu broń. Pistolet upadł z głuchym łoskotem na mokry asfalt. Drugi podniósł natychmiast narzędzie walki i obrał za cel Ulę. Dobrzański wkroczył do akcji . Broń ponownie upadła. Łysy facet trzymający kobietę niespodziewanie ją puścił i upadłaby, gdyby nie błyskawiczny refleks Marka. Jego ramiona amortyzowały ją przed bolesnym upadkiem. Teraz oboje znaleźli się w niebezpieczeństwie. Pod ich skórą obojga czaił się strach. Serca łomotały ,zagłuszając spadające z nieba krople i kołaczące w głowach myśli. Broń wypaliła. Usłyszeli strzał. Z ust Uli wyrwał się stłumiony jęk.

Marek chwycił mocno dłoń Uli ,nie zastanawiając się biegli przed siebie. Dziewczyna dławiła się słonymi kroplami i oddech stawał się urywany. Po przebiegnięciu krótkiego odcinka, Ula prawie zemdlała z wycieńczenia. Kurczowo zacisnęła dłoń na płaszczu bruneta. Marek  bez namysłu porwał ją na ręce . Paraliżujący strach zawładnął nią i nie zareagowała. Taka bliskość onieśmielała ją i powodowała panikę. Wziął ją bez wyraźnego wysiłku, bo szatynka była zadziwiająco lekka. W gardle Uli zawiązał się węzeł. Oczy strasznie piekły Ulę od łez ,a płuca od próby unormowania oddechu. Marzyła ,by Dobrzański postawił ją na ziemi i zniknął ,a zjawił się Maciek i zapewnił ,że wszystko będzie dobrze . Jemu nie opowiedziała o gwałcie. Wspomniała jedynie o tym ,że została potrącona przez samochód  i paru innych faktach ze swojego życia ,lecz nie o koszmarze tuż po powrocie z Rosji do Warszawy.

Niestety Szymczyka tu nie było. Przy nim się nie bała o swoje życie.

Miasto nieustannie tonęło w deszczu. W momencie grożenia brunetowi bronią ogarnęło ją przerażenie i coś krzyczało w niej ,by tego nie robili. Nie znosiła go, ale nie życzyła śmierci. W dodatku bezwzględnej ,bez skrupułów. Z zimną krwią . Rozgrywającej się na jej oczach. Poczucie winy i wizja zakrwawionego ciała to dla niej widok ponad siły. Wystarczała szatynce jej osobista tragedia ,której dramat przeżywa po dzisiejszy dzień.

W tunelu unosił się nieprzyjemny zapach zgnilizny i nieczystości. Mrok potęgował uczucie niepokoju i swoistego lęku. Gdzieś po   po ścianie leciała woda . Mężczyzna trzymał na rękach bezwładne ciało kobiety. Usiłował wydostać się z tego dziwnego i mrożącego krew w żyłach ,miejsca. Mokre ubrania lepiły się do ciała ,a on czuł się coraz gorzej. Z kolejnym krokiem obraz rozmazywał się przed jego oczami . Brudna woda chlubotała w przemoczonych i zabłoconych butach.

                                        ****

Patrycja ze szklistymi zielonymi tęczówkami patrzyła na ciemno-brązową trumnę znikającą pod  czarną warstwą ziemi. Maciej stał obok ,otoczył ją ramieniem ,na którym ułożyła delikatnie głowę. Dzieci zostały z osobą z rodziny mamy. Oliwka głośno płakała i wyrywała się z rąk sąsiadki Eweliny ,która była również najlepszą przyjaciółką zmarłej. Organizacja pochówku, stypa i zawiadomienie wszystkich o śmierci Eweliny zaprzątało przez ostatnie dni głowę Maćka. Nie myślał o niczym innym ,tylko tym ,że nie ma już siostry. Zapomniał ,zadzwonić do Marka ,by dowiedzieć  się ,co z Ula. Nie zwrócił uwagi na brak wiadomości z jej strony ,jak i Dobrzańskiego.  Pozostał jeszcze nierozwiązany problem związany z opieką nad małym dzieckiem Eweliny. Dziewczyna za życia nie zdradziła absolutnie żadnych informacji dotyczących biologicznego ojca małej. Prócz brata i najbliższej dwójki przyjaciół nie miała nikogo. Niegdyś Maciek przypuszczał ,że ona i pewien blondyn ,są parą. Przypuszczenia nie okazały się trafne. Roman był gejem i świetnym baristą oraz cukiernikiem. Prowadził własną cukiernię ,a Ewelina często do niej zaglądała. Dzieliła ich spora różnica wieku. Więcej niż dekada. Maciej niejednokrotnie miał okazję spróbować jego wypieków i kawy.

Cmentarz powoli pustoszał. Maciej i Patrycja z bólem spojrzeli na przysypaną ziemię i ułożone na niej wieńce ,stojące palące znicze. Matka Patrycji została w domu z Bogną ,która przygotowywała dla żałobników skromny obiad i poczęstunek. Blondynka w ostatnich dniach ,nie potrafiła się skupić na wykonywaniu podstawowych czynności.

- Szkoda dziewczyny. Kto to widział ,by Bóg zabierał tak młode osoby z tego świata- odezwała się starsza kobieta w czarnej garsonce.

- Takie nastały czasy. Dawniej były choroby zakaźne i różne świństwa ,wojny ,a dziś nie trzeba wojny ,by ludzie schodzili z tego świata za młodu. Paskudne raki. Oto przyczyna wszystkiego i jeszcze jedzenia.

- Dawniej człowiek wiedział ,co je ,a dziś? Wiadomo ,co tam dodają? Ulepszacze, konserwanty i inne. Sama chemia. A jeszcze mówią o ekologicznej żywności. Może ja też przejdę na ten wegetarianizm albo weganizm?

- Co panie wygadują?!- wtrącił oburzony mężczyzna z ciemnym wąsem.

- Mięso jest niezbędne do normalnego funkcjonowania organizmu . Poza tym ja mam gospodarstwo i wiem ,co jest dobre.

- Ha- zaśmiała się jedna z kobiet i przygładziła siwe pasma średniej długości włosów. – A pan widzę bardzo zdrowo się ,odżywia – dodała z sarkazmem, mierząc go wzrokiem i zatrzymując spojrzeniem na wielkim brzuchu.

Mężczyzna poczerwieniał ze złości i wyszedł z salonu. Kobieta uśmiechnęła się z triumfem i dalej prowadziła ożywioną konwersację z drugą kobietą.

Patrycja podparła podbródek na dłoni i lustrowała ludzi prowadzących rozmowę , gestykulując. Nie podobało się jej ,że dwie kobiety dyskutują na tematy niezwiązane ze śmiercią Eweliny i zachowują ,jak hrabianki lub królowe z minionej epoki. W tej chwili kłóciły się ,kto lepiej się odżywia i ma lepszą figurę. Wspomniały też o bękarcie Eweliny i ,że to była  z niej niezła ladacznica.

- Myślałaś już ,kto zajmie się Oliwką?- zapytał znienacka Maciej, zajmując miejsce przy stole. 
- Nie wiem - odparła drącym głosem. 
 - Do ojca małej nie możemy się zwrócić . Nie mamy pojęcia ,kim on jest i gdzie go szukać- rzekł Szymczyk z ponurą miną. 
- Nie chcę ,by mała trafiła do domu dziecka - przyznała. - Ale my jesteśmy rodzicami dwójki jeszcze małych dzieci. Z trzecim sobie nie poradzimy ,a nawet jeśli to cały proces adopcyjny...  Zresztą  naszą przyjaciółką wciąż nie jest najlepiej i nas potrzebuje.
-  Patka jej nie pomożemy ,bo ona tego nie chcę. 
- Skąd to możesz wiedzieć!- oburzyła się. 
- Od pięciu lat nic się nie zmieniło i ukrywa część prawdy- powiedział patrząc w oczy żonie. 
- To ,co mam robić,aby było dobrze? Liczysz ,że Markowi uda się wyciągnąć Ulę z depresji? Staram się  ją zrozumieć . Miała nieudane małżeństwo i straciła córeczkę ,ale minęło tyle czasu. 
 - Słyszałaś o czym ,rozmawiają te dwie kobiety?

- A ty lubisz zmieniać temat ,prawda? Szczerze mówiąc mało mnie to ,interesuję – mruknęła blondynka. – No ,może oprócz tego ,jak ją określiły przed paroma minutami. Nie zapraszałam ich . Same się wprosiły. 

- Kto to w ogóle?

Wzruszyła obojętnie ramionami.

- Przedstawiły się jako rodzina. A jedna z nich ta z kapeluszem powiedziała ,że jest siostrą twojej matki.

- Moja matka nie miała siostry ,tylko brata- oznajmił zdziwiony.

- Dzwoniłeś do Marka ?- zmieniła błyskawicznie temat.

- Przed pogrzebem ,ale komórka nie odpowiadała.

Patrycja sposępniała z powodu złych przeczuć.

- Zadzwoń . Tam mogło się coś stać – odparła przejęta.

- Uli z Markiem nic nie grozi – zapewnił.
-Zadzwoń- powtórzyła z naciskiem.