,,Zapisane w gwiazdach'' Short story 4/

Na komisariacie panował istny chaos. Dąbrowska niezrażona pouczeniami policjanta o zachowanie spokoju wykrzykiwała jaki jej syn nie ma nic wspólnego ze sprawą. Ktoś dosłownie przed chwilą zeznał ,że widział jak opuszczał dom Matysiaków. Na wsi nie było osoby ,który by nie znała Bartka Dąbrowskiego jako miejscowego chuligana i jednocześnie chłopaka Uli Cieplak. Jaśka wciąż nie wypuścili. Dobrzański zrobił krótkie obeznanie w sprawie i rozpoczął rozmowę z jednym z funkcjonariuszy. Ula przysłuchiwała się rozmowie i cieszyła ,że przyjechał tutaj  razem z nią.

- To takie dobre dziecko… on nic nie zrobił… to przez tą o- wskazała Ulę.- I tego jej Warszawiaka. Udaje świętą. Bartuś już jej nie wystarcza.

- Pani Dąbrowska- wtrąciła Ula. – Ma pani nieprawdziwe informacje o swoim synu.

Oburzona kobieta prychnęła pogardliwie przenosząc wzrok na Dobrzańskiego.

- Mój Bartuś nie zasłużył na puszczalską żonę! Ojciec taki porządny ,a córka…- jej twarz poczerwieniała ze złości.

- A pani nie ma prawa obrażać Uli, bo jest dokładnie na odwrót. Bartek nie potrafi być wierny i poniesie tego konsekwencje.

- Konsekwencje? O czym pan mówi? Mój Bartuś nic nie zrobił- broniła go z całych sił.

- Syn się nie pochwalił? Wkrótce zostanie ojcem.

- Z kim?- odruchowo zerknęła na Ulę.

- Marleną spod piątki- odpowiedziała Cieplakówna.

Policjant wyprosił ją z posterunku. Niechętnie skierowała się do wyjścia.

- Gdzie te łapy- warknęła.- Ja tu jeszcze wrócę- oznajmiła twardo Dąbrowska.

Rozmasowała obolały kark wstając z krzesła. Zauważyła Jaśka w towarzystwie Marka. Uśmiechnęła się do nich podbiegając.

- Tak się bałam. Coś ty nawijał.

- Nie ja tylko Bartek- sprostował.- Twój narzeczony.

- On nie jest już moim narzeczonym- syknęła i spojrzała z niemą prośbą  na Marka by ją stąd zabrał. Wyczytał to w jej wzroku.

- Dziękuję ,stary- Jasiek uścisnął Markowi dłoń.- Jak przekonałeś tego glinę ,aby mnie wypuścili?

- Siła perswazji- odrzekł z uśmiechem.- A tak na marginesie sprawa się wyjaśniła i podejrzenie padło na kogoś dobrze tobie i Ulce znanego.

- Bartek chciał cię wrobić w kradzież i włamanie ponieważ już ,kiedyś zakradłeś się do domu Kingi.

- Ale nie dla niej ,a nie kasy. Pokłóciłem wtedy z Kingą i chciałem wyjaśnić jej ,że ją kocham.

Oboje pokiwali ze zrozumieniem głowami.

- Jeszcze raz dzięki stary.

- Polecam się na przyszłość ,choć to twoja siostra jest ekspertem spraw niemożliwie trudnych.

- Przesadzasz Marek.

- Ani trochę- ucałował jej dłoń ,gdy wsiedli do samochodu. Poczuła przyjemne ciepło.

Gorzej być nie może… Markowi wyznałam w liście miłość, a Bartek  jest przestępcą.

- Słodkich snów ,Ula- szepnął będąc przy furtce.- Pomyśl czy mogłoby nas łączyć coś więcej niż...

- Przyjaźń? Nie. Ja jestem zajęta- rzekła wymijająca pragnąć uniknąć kłopotliwych pytań.

- Nie ma najmniejszej nadziei na...-uciął  spoglądając na Ulę . Potarła zmarznięte dłonie. Na zewnątrz panowała minusowa temperatura.

- Nie. Nic ci obiecać nie mogę , Marek.

 Szkoda ,że jesteśmy tylko przyjaciółmi- dodał w myślach.

- Jutro widzimy się w pracy. Dobranoc - rzuciła chłodno i pobiegła do domu.
                                   ***

Po raz kolejny rozłożyła list napisany niegdyś w wersjach roboczych na poczcie ,który przypadkiem wysłała Markowi ,a on wydrukował go i zachował. Oddał jej ,a ona nie bardzo wiedziała jak się do tego odnieść. Słowa zawarte na tej kartce nie były fałszywe. Tak podyktowało jej serce i przelała to na papier.

Drogi Marku

Zacznijmy od nowa. Nasza karta zapełniona jest mijaniem się ,wzajemnym obrażaniem, pomówieniami i niedopowiedzeniami. Chcę żyć w prawdzie. Nie mogę stracić kogoś z kim czuję nić porozumienia i znikają troski. Granice prosto zatrzeć. Nie umiem nazwać… nic nie ma znaczenia ,gdy jesteś obok. Zawsze wesprzesz dobrym słowem, twój uśmiech rozgrzewa moje biedne zmarznięte serce. Nie starcza mi odwagi ,żeby powiedzieć ci ,iż jesteś kimś wyjątkowym. Nie wiem jak przeżyję bez Ciebie. Na samą myśl robi mi się smutno. Pogubiłam się w uczuciach. Czy to przyjaźń czy kochanie? Może wybieram źle opuszczając Ciebie, zostawiając rodzinę  i porzucając te naiwne marzenia ,iż z kimś innym niż z Bartkiem byłabym szczęśliwsza? I dlaczego przez sen wołam Twoje imię? Zrozumiem ,kiedyś ,że byłeś mój… dla mnie ,a ja nie zauważyłam? Przegapiłam szansę poślubiając kogoś kogo wydawało mi się ,że kocham od zawsze? Czyżbym myliła się ,a los szykował niespodziankę i zesłał mi Ciebie bym mogła się odnaleźć? We wróżki nie wierzę. W przeznaczenie owszem ,ale nie w to ,że ty i ja mamy iść razem przez życie. Nie wiem dokąd zmierzam. Pogubiłam się. Wyjeżdżam by poukładać to pogmatwane życie i przemyśleć wiele spraw. Nie utrudniaj tego ,nie zatrzymuj mnie. Tak postanowiłam. Musze odejść z pracy i wyjechać. Czasami przed snem za czymś tęsknie… aby ktoś mnie przytulił i tą osobą jesteś Ty. Wydaję mi się ,że… zakochałam się w Tobie i nie wiem ,co mam z tym zrobić ,bo ty przecież nigdy nie ujrzysz we mnie prawdziwej kobiety. Pokrewnej duszy. Nie obrażam się na rzeczywistość ,chociaż ona tak boli. Nie wiem już nic… wyjazd to jedyne wyjście na ułożenie sobie wszystkiego od początku. Ja Urszula Cieplak nie wiem czego chcę ,co dalej i czy sensem jest bycie z kimś z przyzwyczajenia i dlatego ,że kiedyś darzyło  się go  uczuciem?

W chłodnej pościeli usiłowała wyciszyć myśli, nie zastanawiać się nad pobudkami jakimi kieruje się Marek pomagając jej i trwając przy niej dają oparcie i siłę walki.
 W obecności bruneta z brzydkiej dziewczyny przeistaczała się w wojowniczkę. Ona murem stała za Bartkiem mimo notorycznych zdrad i powielania przez niego błędów. Kandydat na męża z Dąbrowskiego żaden. Jego uśmiech nie rozpalał płomienia w jej sercu, nie miała ochoty spędzać z nim zbyt wiele czasu. Ich relacja z miłością nie miała nic wspólnego. Jeżeli istniało światełko nadziei ,że przetrwają kryzys właśnie zgasło bezpowrotnie. Nie przylała mocno poduszki myśląc o Bartku ,a nieświadomie pragnąć innych ramion. To podświadomość podrzucała jej obrazy ,na które dziewczyna zamykała oczy podobnie było z wybrykami jej faceta. Samotność ,świadomość ,że nie wygląda jak większość kobiet sprawiała jej przykrość ,ale także obawiała się ,iż nikt nie zechce brzyduli i zostanie zupełnie sama. Miała rodzinę ,lecz ona marzyła o kimś kto będzie z nią ,do kogo się przytuli, porozmawia. Nie analizowała ,co przyniesie przyszłość. Spoglądała na teraźniejszość.

Doświadczyła już rozłąki. Z rodziną ,przyjaciółmi i odczuła to bardzo boleśnie. Tęskniła też za osobą spoza jej zasięgu. Za uroczym uśmiechem, łagodnym głosem ,tymi iskierkami w jego jasnych tęczówkach ,gdy żartowali. Chwilami upływającymi im na pracy i rozmowach o życiu. Nocne zwierzenia spacerując po parku zachowała głęboko w pamięci. Pamiętała nawet tą knajpkę ,gdzie zamawiali ,niegdyś dania po pracy lub urywając się z firmy ,aby coś zjeść na mieście. Mijając budkę z zapiekankami wracało wspomnienie roześmianej twarzy Marka.

 Oszustwa, machlojki, kradzież ,włamanie i zdrada? Kurde blaszka tyle naopowiadałam o nim bzdur Markowi… Nie jeden uznałby mnie za skończoną idiotkę. Głupia, głupia. Jestem strasznie głupia ,a Marek… bronił mnie jak rycerz, był miły i w jego wzroku była jakby czułość?  Czyżby cokolwiek czuł do mnie?  Miałby się zakochać w Brzyduli?Co ja plotę?  Niedorzeczność.   Jutro zakończę związek z Bartkiem- postanowiła. – I porozmawiam szczerze z Markiem.

Około piątej nad ranem  rozległo się głośne walenie w drzwi. Ktoś postawił cały dom Cieplaków na nogi. Ula niechętnie wygramoliła się z cieplutkiej kołdry. Miała piękny sen ,który zniszczyła czyjaś niepowiedziana wizyta. W duchu liczyła ,że to Marek miał jakiś bardzo ważny powód by tu przyjść. Denerwowała się ,bo po napisaniu sms’a nie dostała wiadomości zwrotnej.

Chyba upadłam na głowę. Miałby przychodzić o tej porze? Pewnie słodko śpi, niepotrzebnie się martwię.

 Zaspana Beatka w różowej piżamce trzymała misia. Ula zawiązała porządnie pasek od szlafroka zanim ruszyła zobaczyć kto złożył nocną wizytę.

- Ulcia kto przyszedł?- spytała szeptem Betti przyciskając zabawkę do siebie.

- Nie wiem, skarbie. Jasiek zaprowadź ją do łóżka- poprosiła brata. Młody Cieplak nie spełnił prośby starszej siostry.

Głośne pukanie nie ustępowało.

- Uleńka, wiem ,że tam jesteś- usłyszała głos Bartka.- No Ulka nie bądź tak i wpuść mnie. Muszę z tobą pogadać. Otwieraj te drzwi! Słyszysz!

- Odejdź ,bo wezwę policję- odpowiedziała wystraszona kobieta.- Nie chcę widzieć. To koniec.

- Otwieraj te drzwi ,bo je wywarzę. Wiem o tobie wszystko. Twój prezesik ci nie pomoże. Nie ujrzysz go więcej!

Po drugiej stronie nastała cisza. Ula biła się z myślami coraz bardziej przerażona.

Co znaczy nie ujrzę go więcej?

- Nie otwieraj- rzekł Józef .- Dzwonię po policję niech go zabierają.

Ula okryła się szlafrokiem z strachem spoglądając na drzwi. Pukanie ustało. Pogasiła wszystkie światło oprócz tego w kuchni i liczyła na to ,że odpuści i da jej spokój. Przygładziła potargane włosy opadające na czoło. Odgarnęła je  i poprawiła okulary. Cisza przeraziła domowników. Ula przygarnęła do siebie Betti i odsunęła się od wejścia udając się na tyły domu . Jasiek z ojcem podążyli do kuchni wzywając policję. Z trwogą nasłuchując dźwięków zewnątrz. Coś łupnęło i usłyszeli rozwścieczony głos Dąbrowskiego oraz Sławka jego kumpla. Ula zamarła ,bo Sławek ,kiedyś podłożył bombę w sklepie wielobranżowym wraz z kolegami. 

- Witaj- uśmiechnął się bezczelnie podtykając jej żółte kwiaty pod nos.- Nie chciałaś mnie wpuścić to sam wszedłem.

- Natychmiast opuść mój dom!- wrzasnęła.- Ty także.

- Uważaj! Nie wiesz z kim masz do czynienia. Ta chałupa może w ,każdej chwili wylecieć w powietrze ,a ty i twoja rodzinka z nią.

- Wystraszysz Betti- złapał ją za nadgarstek.- Puść , Bartek puść- wyjąkała.
- Ulcia ,boję się- zasłoniła oczy.

- Poskarżyłaś się temu jak mu tam...?- uśmiechał się bezczelnie.- Dobrzańskiemu? 

- Sztywny ci nie pomoże- wtrącił drugi.

- Zostaw Ulcie w spokoju!- krzyknęła Betti trzymając się kurczowo Uli-  Nie martw się, Ulcia. Książę  na pewno cię uratuję- dodała mała tajemniczo.

Książę? O kim ona mówi? O Marku?

- Jasiek?- spojrzała pytająco na brata pojawiającego się w pomieszczeniu.

- Zadzwoniłem po Marka. Niestety nie odebrał. Nie było sygnału. Dziwne.

- Po co? Kazał ci ktoś?- naskoczyła na niego.- Wyciągasz go w środku nocy ,żeby cię uratował i pozbył się niepotrzebnych gości- dokończył Jasiek.- Nie w nocy tylko wcześnie rano.

W domu Cieplaków zjawiła się policja. Przystąpiła do akcji zakuwając Bartłomieja w kajdanki i jego kolegę również. Musieli ich rozdzieli ,bo wszczęli bójkę. Były narzeczony Urszuli wyrywał się uniemożliwiając wykonywanie obowiązków funkcjonariuszom. Krzyczał o zemście i ofiarach.

- Panie Dąbrowski proszę się uspokoić- zwrócił się ostro policjant do awanturnika.- Do widzenia i dobranoc- pożegnał się jeden z funkcjonariuszy.

                          ***

O ósmej trzydzieści pojawiła się w biurowcu znajdującym się przy ulicy Lwowskiej. W windzie na nikogo się nie natknęła. Po wyjściu z niej zastała recepcjonistkę Anię obierającą chusteczką łzy.

- Cześć Aniu- przywitała się grzecznie.- Coś się stało?

W brązowych oczach recepcjonistki ponownie zebrały się łzy. Nie wykrztusiła z siebie  ani słowa. Zdezorientowana Ula rozejrzała się po firmie. Wszyscy unikali spojrzeń ,chodzi ze spuszczonymi głowami ,a Alicja nie zauważyła stojącej przy recepcji dawnej znajomej.

Niepewnym krokiem udała się do sekretariatu zastając biurko naprzeciwko niej zawalane chusteczkami i z szlochającą Violettą. Tusz spływał po lekko opalonej twarzy, ramiona drżały ,a włosy były w strasznym nieładzie.

- Violetta… dlaczego wszyscy płaczą?- zapytała opierając się o futrynę zaniepokojoną reakcjami pracowników firmy.- Spaliłaś ulubioną sukienkę? Facet cię rzucił ? Jesteś spłukana i martwisz się skąd weźmiesz na czynsz?

Violetta nie kwapiła się do ciężkiej pracy. Na luzie podchodziła do wielu spraw. Nie wywiązywała się z obowiązków i nie można było na niej polegać. Pracując z nią w przeszłości Ula doskonale ją poznała i wątpiła w jej przemianę.

W międzyczasie Ula zajrzała do pustego gabinetu Marka. Oparła się o biurko bawiąc się samochodzikami następnie obeszła mebel i zgarnęła czerwone autka do szuflady. Do środka wślizgnęła się Kubasińska.

-  Byłam u mamy i ona rano zawsze ogląda wiadomości… tam powiedzieli… Jezuniu , ja nie umiem…- oddychała urywanie.- Z domu Marka nic nie zostało.

- Że cooooo!- wrzasnęła Ula przywołując spojrzenia pracowników.- Viola ,nie żartuj nawet.

- Nie żartuję. W mieszkaniu …Marka był wybuch- oznajmiła płaczliwym tonem.- W telewizji mówili o ofiarach.

Ula biała jak ściana opadła na fotel zza biurkiem i zrozpaczonymi tęczówkami lustrowała blondynkę nie słuchając już dalej.

Violi się pomyliło. Lubi koloryzować, ale śmierci by nie wymyśliła. Boże nie! Ja tego nie przeżyję.

W bufecie zastała  smutną Elę czyszczącą szklanki.Odstawiała je sięgając po następne ,a w bufecie panowała idealna cisza.Nikt dziś nic nie kupował. Pączki leżały nietknięte,podobnie jak reszta. Zamienili  zaledwie parę słów. W pracowni Pshemko asystent mistrza ją wyrzucił ,a projektant siedział na fotelu tyłem do drzwi od Izy dowiedziała się odkąd dowiedział się o tragedii nic nie mówi.

Gabinet najlepszego przyjaciela Dobrzańskiego stał pusty. Ula nieustannie wybierała numer Marka w nadziei ,że żyje i odbierze. Szukała go po kątach w budynku, wypytywała modelki ,które nie udzieli jej odpowiedzi. Aleksa nie znalazła więc poszła do sali konferencyjnej. Mało osób przyszło do pracy. Nie chciała ,żeby potwierdziły się najgorsze przypuszczenia Violetty.

 W łazience puściły jej emocje i rozpłakała się czując ,iż utraciła coś najcenniejszego. Wracała wspomnieniami do chwili ,gdy pracowała jeszcze w firmie i do wczorajszego spotkania z Markiem. Zacisnęła powieki.

- Marek nie zostawiaj mnie…- wyszeptała.- Nie zostawiaj… błagam żyj.

- Z kim rozmawiasz?- zapytała Violetta.

Ula rzuciła jej się w ramiona nie panując nad spływającymi po policzkach łzami.