,,Bolesna strata'' 23

W poprzedniej części: Marek podejmuje kolejne próby zbliżenia się do Uli,oswojenia ją z bliskością i otoczeniem. Ula w dalszym ciągu miewa lęki i dręczą ją koszmary. Marek nie chce być wyłącznie tylko przyjacielem. Oczekuje od niej czegoś więcej. Czy Ula pozwoli mu się zbliżyć? 
Zapraszam do czytania .Pozdrawiam 💕😉

Dobrzański wiedziony niesłabnącą nadzieją krążył po Warszawie przepytując przechodniów o Urszulę Iwanow. Wydrukował jej zdjęcie i rozwiesił wraz z Maćkiem po okolicy. Od zaginięcia minęły dwa tygodnie ,a Ula rozmyła się niemal w powietrzu. Uznał ,iż nie mogła opuścić mieszkania nie informując go o tym. Po pocałunku zatrzasnęła się w sypialni by z rana udawać ,że nic między nimi nie zaszło i podała mu jak przykładna żona śniadanie. Żałował ,że nią nie była. Nie byli nawet parą. Rozmawiali o jego pracy i pomogła wybrać mu zdjęcia do nowego fortelu oraz dziecięce twarze ,które będą prezentować kreacje dla dzieci. Pshemko zamierzał wprowadzić na polski rynek sukieneczki i garniturki specjalnie na uroczystości dla małych dam i dżentelmenów . Markowi pomysł bez apelacyjne przypadł do gustu. W rozległej wizji widział swoje pociechy ubrane w stroje projektanta. Nie świadomy ,iż niespodziewanie Uli wyobraźnia podsunęła taki sam obraz w prawie jednakowym czasie. Ta myśl sparaliżowała ją ponieważ pierwszy raz pragnęła czegoś tak realnego i równie nie mającego prawa się urzeczywistnić.

Pochyliła się nad nim sięgając po jedną z fotografii rozłożonych na szklanym stoliku w gabinecie. Ściągnęła z powrotem rękaw żakietu w kolorze ,pragnąc ukryć blizny przed mężczyzną siedzącym obok. Dobrzański przeglądał zdjęcia ,lecz nie umknął mu szczegół zakrywania ciała i wstyd za przeszłość. Podniosła głowę krzyżując z nim spojrzenie. Przeskoczyła między nimi jakaś iskra.

- Dziewczynka z blond rozwianymi włosami w koktajlowej sukience będzie prezentować się wspaniale i może ten chłopczyk z modną fryzurą? Ta w czerwonej falbaniastej bluzeczce jest za mała ,a brunetka idealnie się nada. Marek?- spytała zaniepokojona brakiem reakcji.

- Tak. Przepraszam cię. Niewyjaśniona sprawa z uciekinierką i jej chłopakiem nie daję mi spokoju. Zaszyli się tak ,że policja jest bezradna ,a sms’y zniknęły, pogróżek nie ma i nikt nas nie śledzi ,a przynajmniej nie na prywatnym terenie ponieważ zamontowane są wszędzie kamery.

- W całym domu zamontowałeś kamery?!- oburzyła się.- W sypialni ? Ty zboczeńcu… zaufałam ci..- pospiesznie zabrała rękę z ramienia Marka i wybiegła z gabinetu. Dogonił ją na korytarzu.

- Nie , Ula. W sypialni nie ma monitoringu ani w łazience. Owszem kamery znajdują się w domu wyłącznie dla twojego i mojego bezpieczeństwa. Kocham cię i chcę cię chronić- powiedział z przekonaniem dotykając czule jej policzka.

- Nie potrzebuję ochroniarza. Nie jestem też kaleką ,abyś musiał mnie asekurować ,gdy ciało odmówi mi posłuszeństwa- mówiła ze łzami. – My jako para nie istniejemy. Tylko przyjaciele to i tak dużo.

- Dla ciebie. Wystarcza ci przyjaźń? Nie wierzę! Wysyłasz mi sygnały, podglądasz pod prysznicem ,zakradasz do sypialni i śmiesz stwierdzić ,że chodzi wyłącznie o przyjaźń? A sytuacja w kuchni ? Prawie kochaliśmy się na blacie stołu.

- Pozwalasz sobie na zbyt wiele. Przez takich jak ty moje życie jest piekłem. Za każdym razem oglądając się w lustrze widzę ten sam koszmar i mam ochotę skończyć te męki ,bo moje ciało wywołuje we mnie mdłości, a Janek nie jest nachalny.

- Janek?- zmierzył ją groźnym spojrzeniem domagając się bezzwłocznie odpowiedzi.

- Kolega z liceum. Niespełniona miłość i takie tam- rzuciła od niechcenia.

- Spotkaliście się?

- Codziennie się spotykamy- odrzekła. – To mój szef i dawny znajomy w jednym. Przystojny, inteligentny ,znawca sztuki. Kolekcjonuje obrazy i chodzi na licytacje na której towarzyszyłam mu w ubiegłym tygodniu.

- Nie podoba mi się to- stwierdził z kwaśną miną. – Nic o tym facecie nie wiem. Czym zajmuje się ta jego firma?

- Kłamałam. Pracuję w ,,Alior banku’’ Spotkaliśmy się przypadkiem po latach. Zaproponował mi pracę i ją przyjęłam.

,,Alior bank i sprawa skradzione porsche, psychopatka, propozycja pracy, odnowiona znajomość w zbliżonym czasie? Propozycja pracy? Przypadek?’’- w głowie Dobrzańskiego powstawały puzzle tworząc powoli cały obraz.
- Porozmawiajmy w gabinecie- rzekł cicho.
- Ok. Dokończymy tą rozmowę bez świadków- odrzekła równie cicho podążając za nim w stronę sekretariatu.

-Spokojnie nie poszłabym do konkurencji chociaż ,, Bella moda ‘’lub  innej firmy. Nie są gorsze tylko Febo& Dobrzański… tworzy genialne i bardzo kreatywne kreacje ,a ich pokazy poziomem przewyższają nasze- kontynuowała, siadając blisko Marka na kanapie.

- Jesteś nieobiektywna ,Ula.

- Czemu? Mówię ,co widzę.

- Przed chwilą podobały ci się projekty Pshemko i dobrze ,że masz swoje zdanie ,ale dlaczego jesteś ,aż tak krytyczna? – odwróciła głowę i odsunęła się niego w jak najdalszy kąt kanapy.

- Rozważałam podjęcie pracy w ,,Bella moda’’ lub ,,Monica Fasfion’’ ,ale obmyśliłam się ,bo chcę być blisko…- zatrzymała się w pól zdania i przeniosła wzrok na niego.

- Blisko?- powtórzył.

- Pójdę po kawę- rzekła wymijająco poprawiając ubranie.- I nie zakochuj …znaczy nie zachowuj się tak– pacnęła się w czoło przez to przejęzyczenie.- …Marek ,nie patrz  na mnie  w ten sposób,bo…

- Bo?

- Nie podoba mi się twoje spojrzenie i tyle- odpowiedziała.

,,Nie mogę się skupić i czuję jakbym płonęła’’

Posiedzieli dobre dwadzieścia minut nie poruszając drażliwych tematów. Ula przyglądała się Markowi ukradkiem w pewnym momencie kładąc dłoń na jego dłoni. Posłał jej półuśmiech i spojrzał pytająco. Cofnęła rękę zmieszana ,podnosząc się i zabierając ze sobą pustą filiżankę. Przystanęła ,zamyślając się.

- Ulka- musnął jej usta ,otrząsnęła się z transu. – Co?

,,Czy on znowu mnie pocałował?’’

- Ula? Źle się czujesz?

Zmarszczyła brwi  ,obecność Marka utrudniała jej zebranie myśli.

- Nie… nie… o cholera…- zerknęła na zegarek na ręce.- Spóźnię się.

- Masz dzisiaj wolne.

- Miałam spotkać się z… yy… koleżanką na mieście- zakończyła nieprzekonująco.

- Umówiłaś się z Janem?- Marek zacisnął szczękę.

- Może.

- Ula…- położył jej dłonie na ramionach.

- Tak?

- Nie umawiaj się nim.

- Zabraniasz mi?! – krzyknęła zbulwersowana. – Jakim prawem? Marek ty serio nie przestałeś…

- Nie ,Ula ,nie przestałem.

- Tak ,spotkam się dziś z nim- powiedziała z entuzjazmem.

,,Niech to szlag. Znowu ten Jan’’

 -Pa, Marek - wycofała się natychmiast z gabinetu. Stał wpatrując w drzwi zastanawiając się nad jej dziwnym w ostatnich kilku tygodniach zachowaniem. ,,Oby nie zakochała się w cholernym chłystku! Wszystko tylko nie to! Błagam Ula ,nie zakochaj się w nim’’

Ukrył twarz w dłoniach przeżywając utratę jej ,choć tak naprawdę nie byli ze sobą i pozornie nic ich nie łączyło. Niby nie broniła się ,aż tak przed dotykiem i sama wykonywała śmielsze gesty. Czuła się w jego towarzystwie swobodniej ,ale ostatnie parę dni coś zmieniły i stała się naprzemiennie raz chłodna raz ciepła. Okazywała mu zainteresowanie ,by później wylać na niego kubeł zimnej wody.

                             ***

Miesiąc po bezowocnych poszukiwaniach Urszuli, Marek poddał się próbując  nie pamiętać o kobiecie ,która zawładnęła jego sercem. W pewien chłodny wieczór ktoś zapukał do drzwi. Z dziwną nieuzasadnioną radością w sercu podbiegł do drzwi. Oniemiał. Nogi niemal wrosły mu się w podłogę. Ze ciemnych strąków włosów  i płaszcza kapała woda na wycieraczkę tworząc kałuże. Trzęsła się przemoczona do suchej nitki.

- Przepraszam- wydukała roztrzęsiona wlepiając wzrok w mokre ślady stojąc ciągle w drzwiach. Serce Uli zalewał lęk i niepewność.

- Ula- Marek rozpromienił się na jej widok.

Rzuciła się mu w objęcia kompletnie rozbita przytulając się najmocniej jak się da. W uspokajającym geście gładził jej plecy.

W towarzystwie grubego koca ,herbaty i parówek z ketchupem. Nic innego nie miał w lodówce. Opowiadała mu o swej ucieczce, nie przyznała ,że wróciła ,bo bardzo tęskniła za nim. Została porwana przez dziewczynę z psychiatryka ,którą jej groziła i ją szantażowała. Ula podsłuchała jej rozmowę z chłopakiem z niej wynikała ,iż Marek jest w niebezpieczeństwie. Zrobiła wszystko ,żeby uciec w nocy. W pracy Jan zaczął się do niej przystawiać. Postanowiła się zwolnić. Załatwiła ej tą pracę jej przyjaciółka z Rosji  ,która wówczas przebywała na terenie Polski. Dokładnie w Warszawie.
Pracodawca nachodził ją w domu podczas  jego nieobecności.  wysyłał jej sprośne sms’y. Zamknął ją raz w pomieszczeniu przy kserokopiarce dobierając się do niej. Nie pomijała niczego. Marek wyglądał na wstrząśniętego. 
- Przy mnie jesteś bezpieczna. Poradzimy sobą ze sprawą psychopatki i twojego pracodawcy- przytulił ją ,a ona wtuliła się w niego mocno.

                                ****

Zbliżały się święta Wielkanocne. Ula upierała się ,że zostaje w domu i nie obchodzi Wielkanocy. W wielki czwartek z niezapowiedzianą wizytą wpadli Szymczykowie z dziećmi ,a po nich Olszańscy ,co sprawiło spore zamieszanie. Maciek wypakował przyniesione przez żonę rzeczy i wyłożył na kuchenny blat. Odwinął z folii mazurka i przełożył ciasto na większy talerz. Oliwka wyjadała rodzynki z sernika przystawiając sobie krzesło do stołu półki na ,której jej tata postawił.

- Łakomczuchu ty mały – zawołała wesoło Ula porywając małą na ręce i wygłupiając się z nią. Za Markiem do kuchni wbiegł umorusany kolorowym lukrem synek Olszańskich. Wdrapał się na krzesło i spojrzał na dziewczynkę i otworzył małą piąstkę w której trzymał kolorowe cukiereczki. Mała szatynka uśmiechnęła się i rzuciła na łakocie.

Ula stanęła bardzo blisko Marka patrząc mu w oczy. Dostrzegł w nich blask. Coś rozświetlało ją od środka ,a na twarzy błąkał się szczery uśmiech.

- Ubieraj fartuszek i zabierajmy się do pieczenia babki, faszerowania jaj. Sałatki stoją już w lodówce, żurek się gotuje ,a szynkę upiekłam wczoraj .

- Jesteś niesamowita – powiedział z podziwem. – Przygotowałaś to wszystko wczoraj?

- Umh. Piekłam ciasto czekoladowe i naszło mnie na przygotowanie potraw wielkanocnych. Wiesz ,że nie miałam pojęcia ,że jest ,aż tyle rodzajów przygotowywania jajek i sałatek? Nigdy nie obchodziłam świąt – przyznała ze wstydem. – Boże Narodzenie owszem ,ale w Rosji ,a to polskie ma zupełnie inny klimat. Zdecydowanie jestem tradycjonalistką i chyba patriotką. Po wizycie na stadionie narodowym to zrozumiałam.

- Coraz więcej mamy wspólnych cech – uśmiechnął się prowokująco patrząc w dwa błękity i musnął ustami jej czubek nosa.

- Jakich? Może masz  ukryte talenty?- szepnęła zaczepnie. –Chciałabym je poznać. Jesteś bardzo tajemniczy panie Dobrzański.

- Opowiedziałem ci pół historii swojego życia. O rodzicach ,dzieciństwie ,firmie i  o sobie. Ale, pytaj. Nic przed tobą nie ukrywam. Na fotografii to niemowlę to nie ja ,a mój ojciec. Album z moimi zdjęciami znajduję się w pudełku pod łóżkiem.

- Nie sprawdzałam. Znaczy..yyy… zmieniałam pościel i tak zajrzałam do szuflady.

- Ulka ,nie tłumacz się – odparł z iskierkami w oczach.- Mówiłem ,nie mam nic przeciwko.

Poczuła chęć przytulenia się do niego i to zrobiła nie zastanawiając się nad kierującymi nią emocjami.

To przyjacielski uścisk. Nic więcej. Nie mam motyli to ,co najwyżej niestrawność. Przejdzie mi.

-Dlaczego przestawiłeś mnie przyjaciołom jako dziewczynę?- zapytała wyswabadzając się z jego objęć.

Ula chrząknęła nieznacznie i usiadła między dziećmi pomagając im malować dzieciom pisanki.

- Pomóc wam w czymś?- spytała Violetta żwawym krokiem przekraczając próg kuchni.

- Ja cie czerwony

- Nie ja. Oddaj ty carownico!

- Wujek! On mnie wyzywa i zabiera pędzelek. Ja chce malować- skarżyła się Markowi. – Ulcia – popatrzyła na kobietę.

- Alanek oddaj pędzelek Oliwce i czerwoną farbkę.

- Ale ja ciałem malować!- zadrżały mu małe usteczka.

- Użyj niebieskiego koloru.

Do pomieszczenia wbiegła Kaśka z Łukaszem wykłócając się o coś. Niemal strąciły miskę z pisankami.

Patrycja wraz Maćkiem i Sebastianem prowadzili ożywioną konwersacje przy wielkim stole na środku salonu. Viola zaniosła świeżo zaparzoną kawę ,a Ula doniosła ciasta mając w tym małą pomoc Kaśki przynoszącej talerzyki i łyżeczki do kawy. Dobrzański tymczasem pilnował dwójki maluchów w kuchni.  Stanął obok Uli ,która dekorowała ciasto.  

Niechcący otarła policzek o jego szorstki zarost i przylgnęła do jego ust. Smakowały czekoladą i kawą. Kobaltowa koszula pachniała cudowną nieznaną jej nutą. 
Nowe perfumy?

Posiłek upłynął w przyjaznej, ciepłej atmosferze. Ula w stosunku do Marka była zupełnie inna i w jego oczach zapłonęła nadzieja ,iż mają przed sobą wspólną przyszłość.

                                  ***                                

Wyłaniające się słońce było zapowiedzią wstającego dnia. Odwinęła się ręcznikiem nie przecierając zaparowanego lustra. Przeszła przez hol zostawiając mokre ślady. Ręcznik osunął się w momencie zjawienia się w progu Marka. Zaspany powędrował wzrokiem od jej stóp zatrzymując na biuście , w końcu koncertując go na niebiańskich oczach. Przekrzywiła głowę wodząc spojrzeniem na nagim torsie i przełknęła ślinę czując mrowienie w podbrzuszu. Zrobił malutki krok w jej stronę i przejechał palcami po jej ramieniu. Przygryzła policzek od środka walcząc z pokusą zarzucenia mężczyźnie rąk na szyję i zatraceniu się w słodkich pieszczotach. Potrząsnęła głową jakby odganiając tą wizję ,która przez parę sekund  ją dręczyła. Puls znacznie przyspieszył. Oparła dłonie na klatce mężczyzny unosząc iskrzące się błękitne oczy i kusząco rozchyliła usta. Pocałował ją pytająco ,odsuwając się i sprawdzając na ile może sobie pozwolić ,choć pożądał jej od bardzo dawna. Nie przypuszczał ,iż przeżyje na jawie swe erotyczne sny o niedostępnej ,bojącej się dotyku kobiety. Fantazjował o niej tak długo ,że  wydawało mu się to nadal nierealne wręcz marzenie niemożliwe do spełnienia marzenie. A to stała tu przed nim z utkwionym w niego uwodzicielskim wzrokiem ,roznegliżowana i gotowa na ich grę wstępną prowadząca wprost do rozkoszy. Życie w celibacie wydawało mu się nie mieć końca. Nadarzało się dużo ku temu okazji ,by znaleźć kobietą dającą mu niesamowitą rozkosz ,którą doprowadzi do paru orgazmów jednej nocy. Jednak przewartościował swoje życie zastając przyszłą żonę z innym w łóżku.

Z początku chciał się odegrać ,szybko uznając to za beznadziejny pomysł. Wiódł monotonne życie singla ,aż do momentu. Przegapił go  ,nie wiedząc nawet ,kiedy zakochał się w Uli. Poświęcał się dla niej ,opiekował ,chcąc być tylko z nią. Cierpliwie czekał ,aż coś poczuje. Mijał czas ,a jej zachowanie zaczęło go przerażać i czuł się bezradny jak nigdy dotąd. Gdyby miał moc uwolniłby ją od tych pieprzonych brutalnych wspomnień ,usunął blizny z jej ciała i sprawił ,że byłaby szczęśliwa. Niestety nic nie mógł zrobić. Ani jej uszczęśliwić ,ani wymazać wspomnień niczym gumką ,szkic.

- Marek- ze świstem wypuściła powietrze z płuc.

- Nie uciekaj, nie odchodź – usłyszała jego rozpaczliwy szept.

- Nie zamierzam- odpowiedziała nie odrywając spojrzenia od jego  błyszczących tęczówek. Leniwe pocałunki przestały im wystarczać. Całował ją z dzikością ,zachłannie sunąc dłońmi po nagich plecach. Niemal zachłysnęła się jego zapachem.

- Wiesz ,co robisz? To ostatni moment ,w którym…

Położyła palec na wargach mężczyzny.

- Nie rozmyślę się- zapewniła.

- Kochanie ,nie skrzywdzę cię jeśli ty nie …

- Chcę tego,  Marek- wymówiła jego imię inaczej niż zazwyczaj ,co nie uszło uwadze bruneta. – Ufam ci.

Wątpliwości pojawiające się w jej głowie rozproszyły się wraz z zetknięciem się jej ust z jego gorącymi wargami. Musiała przyznać. Całował cudownie ,a dotyk Marka nie budził w niej wstrętu ,obrzydzenia wręcz przeciwnie budził pożądanie.Nie wycofała się , nie stchórzyła. Spędziła noc z mężczyzną ,który nie zawiódł jej zaufania. Nie zrobił nic wbrew jej woli i był delikatny. W świetle poranka uważała go za męskiego ,pięknego mężczyznę. Wywoływał żar w jej wnętrzu czego nie uczynił do tej pory żaden mężczyzna. Nikt nie potrafił sprawić ,żeby zapomniała .chociaż na chwilę o przeżytym koszmarze i zapragnęła utonąć w czyjś objęciach.

Okryta cieniutkim prześcieradłem przytuliła się do pogrążonego w śnie Dobrzańskiego i jego musnęła ramię nie potrafiąc się powstrzymać. 
Spędzili upojny poranek w łazience po czym cały dzień myślała o przeżytej rozkoszy i z zawstydzeniem przyznała ,że chce więcej. Zjadła śniadanie i udała się do pracy. Wcale nie uśmiechało się jej ujrzeć Jana. Z Markiem relacja wkroczyły na inny tor . Bała się ,co dalej. Tłumaczyła sobie ,że przywiązała się do niego, pożąda i śmiało mogła powiedzieć o chemii między nimi ,ale głębiej zagłębiać się w swoich myślach nie zamierzała.
 Cały dzień jej myśli zakrzątała jedna osoba. Zrobiła prawie, rozwiesiła je i poprasowała, umyła podłogi ,ugotowała obiad i czekała na Marka. Niecierpliwie odliczała godziny do jego powrotu. Wieczorem rozsiadła się na kanapie i otworzyła butelkę czerwonego wina nalewając sobie kieliszek. Nasłuchiwała kroków w holu. Zmęczona wypiła kieliszek i po półgodzinie zasnęła.