,, Oznaki życia'' 4

Zapraszam na kolejną część ,, Oznak życia'' . Wiem trochę mnie nie było. Problemy osobiste ale pomału wracam. :)Czytasz= Komentujesz= Motywujesz.  Pisać dalej czy znudziły się wam moje ,, opowiadania''? . Pozdrawiam <3 
,, Oznaki życia’’

Rozdział 4

Po odwiedzinach u mamy w szpitalu, postanowiła wrócić do domu. Nie chciała, aby ponownie zastała ją noc. Bała się, że znów natknie się na kogoś kto ją zaczepi.  Raz już ktoś ją zaczepił. Potem okazało się, że pracuje on w szpitalu . Nosił biały fartuch. Nie miała ochoty nikogo poznawać ani rozmawiać.  Lekarz nie przekazał jej najlepszych wieści.  Stan jej mamy stabilny, ale w, każdej chwili może wszystko się zmienić.   Wykonała badania i była ciekawa czy będzie mogła jej pomóc.  Nadszedł czas  aby zacząć dorosłe życie. Do tej pory cały jej czas pochłaniała nauka, przyjaciele .  Rzadko chodziła na imprezy bo ludzie śmiali się z niej i kpili z jej wyglądu. Miała tego dość, ale czuła się też bezradna. Przekręciła w zamku klucz i    weszła do środka. Nie miała na nic siły,ale mimo to zajęła się przygotowywaniem obiadu. Postanowiła zrobić dziś pierogi ruskie.  To zawsze ją uspokajało. W jej myślach znów pojawił się przystojny brunet. 

                                                         *********************

Mimo późnej pory  długo nie mogła zasnąć przewracając się z boku na bok. Położyła się na lewym boku i rozmyślała o tym co dalej. Nie mogła pozwolić aby zabrali jej siostrę do jakiegoś ośrodka. Postanowiła, że znajdzie prace.  Obawiała się trochę, że mimo skończonych studiów nie przyjmą jej bo jest brzydka. Zawsze uważała, że najważniejsze jest wnętrze.  Na studiach dużo osób się z niej naśmiewało. Było tylko kilku oddanych przyjaciół.  I jeszcze jedna osoba , której nie chciała wspominać.  Zakochała się w nim ale on wcale jej nie kochał.  Ciągle pomagała mu na uczelni, ale pewnego dnia powiedziała, dość’’. Nie miała już na to siły. Nie mówiła o tym nikomu.  Wolała zachować to w tajemnicy.  Postanowiła wtedy, że skupi się na innych rzeczach i nie da już tak łatwo poddać emocjom.  Obiecałam sobie, że nie dam. A właśnie nie rozumiem dlaczego moje serce szybciej bije na widok pewnego mężczyzny .Bardzo przystojnego o czarnych włosach. Nie!!! Nie mogę o nim myśleć. Przecież nie znam go. Teraz mam inne sprawy na głowie. 

- Ula mogę spać z tobą?- Zapytała cicho Beatka stojąc w progu pokoju z misiem w dłoniach .Była przebrana już do snu w  jasno różową piżamę w drobne kwiatki.  Kobieta zaskoczona, że jej siostra nie śpi o tak późnej porze zapaliła lampkę i odkryła kołdrę.

- Oczywiście. Nie możesz spać?- Spytała z troską  przytulając ją do siebie. 

- Śniła mi się ta pani- odpowiedziała smutno dziewczynka

- Spokojnie. To tylko sen. Nikt cię nie zabierze. A teraz śpij- powiedziała uspokajająco Ula głaszcząc ją po jasnych włosach. Po kilku minutach Beatka zasnęła.  Szatynka nadal nie mogła zasnąć. W końcu usnęła i zaczęła śnić. Siedziała nad brzegiem Wisły i patrzyła w dal. Słońce powoli zachodziło kolorując niebo na róż i pomarańcz. Zamyślona nie słyszała kroków.   Po chwili doszedł do jej uszu chrzęst suchego piasku  i odwróciła się.  Widziała postać,która majaczyła się w białej mgle pojawiającej się znikąd. 

- Kim jesteś?- Spytała

- Kimś ważnym - odpowiedział jej męski głos. 

- Ważnym? - Rzekła zdziwiona wstając i otrzepując białą letnią sukienkę z piasku.  Zrobiła kilka kroków w jego stronę.  Cofnął się w tył. Cały czas patrzył na nią. Nie spuszczał z nie wzroku.

- Uwierz, że gdzieś czeka ktoś . . . za starymi drzwiami są nowe drzwi wnoszące światłość tam gdzie jest szczęście i miłość.

- Jakie drzwi? Jaka miłość?- pytała a jej zdumienie z ,każdym jego słowem rosło.

- Przyjdzie dzień ,że poznasz to uczucie ,które cię zniewoli . Nawet w deszczowe dni będziesz widziała słońce. Szczęście jest blisko ale czekają cię jeszcze łzy i ból. Przeżyjesz chwile grozy. Stracisz wiele ale wiele zyskasz.

- O czym ty mówisz? Jak się nazywasz?

- Ula na wszystko jest odpowiedni czas.

- Skąd znasz moje imię?- zapytała ale on pominął to milczeniem.

Zrobiła kilka kroków w jego stronę ale on powoli wchodził w wodę. Próbowała go powstrzymać wyciągnęła rękę ale złapała tylko mgłę. Po chwili zniknął, niczym  duch. Rozejrzała się ale nigdzie go nie było.

                                                        ************

- Cześć. Beatka jeszcze śpi?- zaciekawił się Szymczyk nie widząc dziewczynki przy stole. Dochodziła dziesiąta. Spojrzał na swoją przyjaciółkę ,która wyglądała jakby całą noc nie zmrużyła oka.

- Jeszcze śpi. W nocy przyszła do mojego pokoju bo przyśniła jej się ta kobieta z ośrodka.

- Może lepiej jak zamieszkacie na razie u mojej mamy. A ty jak znajdziesz prace wyremontujesz dom i . . .

- Nie. Muszę poradzić sobie sama.

- Ty w ogóle spałaś w nocy?

- Nie bardzo. Usnęłam nad ranem i jeszcze śnił mi się  . . .

- Kto?- zapytał zaskoczony Maciek dawno nie słyszał od niej o żadnym facecie.  Swój czas poświęcała nauce, przyjaciołom i rodzinie. Nawet gdy mieszkała w akademiku myślała o rodzinie.

- Sama chciałabym wiedzieć. Widziałam tego faceta parę razy. Raz nawet wychodził z tej firmy na Lwowskiej. Tylko nazwy nie pamiętam. I w parku też go spotkałam.

- Masz na myśli Febo&Dobrzański?- spytał patrząc na nią uważnie.  Patrzyła na niego zaskoczona właśnie przypomniała sobie ,że tak nazywa się ta firma.  Uśmiechnęła się lekko przypominając sobie mężczyznę z niej wychodzącego. 

- Tak.  Przecież ten szpital znajduję się niedaleko niej.  Dziwny przypadek.

- W sumie to bardzo dziwne ,że ciągle trafiasz na tego faceta.

- Może on tam pracuje?

- Od poniedziałku zaczynam tam pracę. 

- I dopiero teraz mówisz? Na jakie stanowisko? I kto będzie twoim szefem?- zasypywała go pytaniami.

- Asystent dyrektora finansowego.  Aleks Febo jest dyrektorem finansowym a prezesem Marek Dobrzański chociaż tego drugiego nie poznałem jeszcze osobiście ale wiszą jego zdjęcia na ścianie. 

Zastanawiała się ,którego z nich spotkała czy może jeszcze kogoś innego co tam pracuje.

- A jak wygląda?

- Poczekaj- odparł wstając od stołu i chwilę później położył gazetę na stole.  To ten na okładce odparł a ona zamarła. Jej serce biło jakby miało wyskoczyć a na ustach pojawił się uśmiech.

- To on mi się śnił- powiedziała przypominając sobie  dziwny sen.  Spojrzała raz jeszcze na zdjęcie przejeżdżając po nim palcami i zamyśliła się. Wyobraziła sobie ,że siedzą w parku i rozmawiają jedząc zapiekanki. Spacerują i śmieją się .

- Ulka !!!- krzyknął Maciej a ona podskoczyła na krześle.

- Pytałem czy mam cię podwieźć do Warszawy.

- Sama pójdę

- Ula do Warszawy pójdziesz pieszo?

- Nie. Sorry nie słucham cię.

- Właśnie widzę ,że myślami gdzieś błądzisz

- Myślałam o czymś

- Chyba o kimś- dodał i uśmiechnął się pod nosem. Spojrzała na niego nie mając pojęcia co on sugeruje.

- Tak. Zaraz będę gotowa- powiedziała wstając od stołu

- Najpierw obudź Betti

- Okej

- Czy ty się nie zakochałaś?- zapytał niespodziewanie zauważył ,że od jakiegoś czasu dziwnie się uśmiecha i jest zamyślona. Nie widział jej nigdy takiej. Nawet gdy była zakochana w koledze z klasy tak nie odpływała. I w dodatku przyznała się ,że śnił się jej Marek. 

- Nie- zaprzeczyła  kręcąc głową i opuściła pomieszczenie.