,, Zimowa opowieść'' 1/4 short story

Roześmiana dziewczynka biegała po sadzie stając się uciec przed goniącym ją chłopcem. Zmęczona schowała się za dużą jabłonią i oparła o ciemno brązową korę. Spojrzała w górę i zmrużyła oczy przed oślepiające jasne promyki słońca przebijające przez korony drzew.

Gdy wyszła zza drzewa chłopca nigdzie nie było. Powoli zmierzchało. Rozejrzała się ściskając w dłoni bukiecik stokrotek, który chciała podarować mamie. Słońce znikło, a na niebo przybrało odcienie różu i czerwieni.

- Tyle razy ci mówiłam, żebyś się nie oddalała- rzekła z pretensją Magda i postawiła przed córką talerz z gorącymi plackami węgierskimi.

- Mamo ja tylko… bawiłam się w ogrodzie- broniła się Ulka. – To przez niego. Kazał, żebym go goniła, a potem się schował i....

- Dobrze. Jedz- przerwała córce i zasiadła do stołu nakrytego dla siedmiu osób.

- A ty nie umiesz się bawić- odezwał się mały brunet. – I oszukujesz!- dodał podniesionym głosem.

Siedzieli obok siebie.

- Dzieci uspokójcie się – wtrącił się dziadek Antoni.

- Ula jest głupia aa- powiedział z pełną buzią chłopiec posyłając jej nienawistne spojrzenie.

Kopnęła go w nogę i chwyciła za widelec kując go w rękę.

- Ała! - wrzasnął i zaniósł się płaczem.

- Natychmiast przestańcie!- warknęła pani Cieplak. – Odejdźcie od stołu.

- Ale...- Dziewczynka spojrzała błagalnie na mamę by ta pozwoliła jej dokończyć posiłek.

- Idź do swojego pokoju- rozkazał Józef.

Ulka z płaczem podniosła się z krzesła i poprawiając kwiecistą sukieneczkę opuściła kuchnię.

Chłopiec zerknął niepewnie na talerz, a potem na babcie i dziadka.

- Jedziemy do domu- zwróciła się do wnuka.

- Babciu, ale ja...

- Mareczku, dość już narozrabiałeś.

Dziadkowie przeprosili za zachowanie wnuka i obiecali, że więcej się to nie powtórzy. Zaś Cieplakowie nie wiedzieli, co wstąpiło w ich córkę. Zapraszali Antoniego i Marylę ponownie.

Chłopiec grzecznie się pożegnał i skruszony również przeprosił.

                                ******

Przed Bożym Narodzeniem starzy Dobrzańscy znów zawitali do Cieplaków. Na dworze padał śnieg i okrył wszystko dookoła. Dzieci od sąsiadów od rana zjeżdżały z niewielkiej górki na sankach i obrzucali się śnieżkami. Samochód zatrzymał się przed dużą metalową bramą pomalowaną na ciemny zielony kolor. W ogrodzie na tujach znajdowały się kolorowe, lampki choinkowe. Za domem była drewniana huśtawka z deski na łańcuchach zawieszona na dużej gałęzi jabłoni. Nieopodal piaskownica i stare połamane wiaderko, które teraz przykrył biały puch. Obok garażu i szopy stały dwa dziecięce rowery. Jeden mniejszy i drugi większy.

Jaś wybiegł z domu bez czapki, gdy tylko ujrzał samochód.

- Jasiek! Wracaj tutaj!- zawołała Magda w kuchennym niebieskim, w zielone paski fartuchu. Lepiła właśnie pierogi, bo jutro wigilia, a w tym roku miało zjawić się wyjątkowo sporo gości. Żadnej wigilii ani świąt nie spędzali sami. W całym domu roznosił się aromat przypraw, ziół i potraw świątecznych.

W tym razem Antoni i Maryla nie przyjechali tylko z Markiem. Przywieźli również Paulinę i Aleksa.

Magdalena zdziwiła się na widok nie jednego, a trójki dzieci.

- Malek! – Wykrzyknął mały nie słuchając mamy ujął go za dłoń i kazał iść. Dwójka pozostałych dzieci przyglądała się temu niepewnie.

Zdezorientowany chłopiec obserwował kobietę w drzwiach i dziewczynkę, która stanęła na schodach.

- Chodź do środka – powiedziała podchodząc do niego w rozpiętej różowej kurtce. Ujęła jego chłodną dłoń. Nie opierał się.

               *****

Pani Cieplak wróciła do kuchni zajmując się lepieniem pierogów, a Józef zaparzył kawę i usiadł z nimi prowadząc ożywioną rozmowę. Paulina z dala od dzieci przyglądała się dziewczynce, z którą bawi się Marek. Aleks opychał się ciastkami leżącymi na białym talerzyku i popijał owocową herbatą.

Ośmiolatka położyła się na brzuchu i rysowała świąteczny obrazek. Nieco krzywą zieloną jasną choinkę, bo ciemna kredka się złamała. A właściwie chłopiec złamał. Na początku wyrywali sobie kredki i kłócili się o kolory, ale po paru minutach zaczęli wspólnie rysować. Magda wyjrzała z kuchni i uśmiechnęła się widząc jak Uleczka i Mareczek wreszcie zgodnie się bawią. Potem dołączył do nich Jaś zamalowując wszystko. Zdenerwowana dziewczynka odepchnęła go i wybiegła z salonu.

Usiadła na drewnianych schodach płakała. Chłopiec poszedł za nią przypatrując się jej ukradkiem.

- Narysujemy nowy- pocieszał ją. – A teraz pobawimy się w coś innego – dodał cichutko siadając obok niej. Spojrzała na niego swoimi wielkimi niebieskimi oczami i wytarła nos w rękaw swetra.

Skrzywił się i nic nie mówił.

Uśmiechnęła się do niego łagodnie i pociągnęła za rękę.

Bawili się, aż do późnego wieczora. Paulina i Aleks nie chcieli dołączyć do ich zabawy, a mały Jaś rozrzucał zabawki po całym salonie.

Tuż przed odjazdem Ulka rzuciła się chłopczykowi na szyję i uściskała go. Na końcu całując w policzek. Zawstydzony brunet szybko spuścił głowę i wsiadł do samochodu.

- Lubisz tą małą prawda?- Paulina przerwała ciszę panującą w samochodzie. Dziadek spojrzał na wnuki, a następnie na drogę. Maryla nic nie mówiła. Aleks z nosem przyklejonym do szyby obserwował szybko zmieniający się krajobraz za oknem.

                        ** **                          

Dziadkowie Marka następnego lata kupili dom w Konstancinie. Na tej samej ulicy Kasztanowej. Nazwa pochodziła od alei kasztanów rosnących po obu strach szosy. W wiosnę ich piękny zapach unosił się w powietrzu i niektórym przypominał czas maturalny.

Marek niemal codziennie bawił się z córką od sąsiadów Ulą. Nie przeszkadzało mu to, że była o dwa lata młodsza.  Mały nie pamiętał swoich rodziców. Mama zmarła na białaczkę, gdy miał zaledwie dwa latka. Krzysztof załamał się całkowicie po odejściu żony. Prowadzeniem firmy zajęli się Francesco i Aleksandra Febo mieli dwójkę małych dzieci, których zostawiali z nianią. Początkowo Krzysztof też chciał tak zrobić, ale stwierdził, że u dziadków mały będzie miał lepiej. Gdy Mareczek skończył pięć lat poleciał z Aleksandrą i Francesco do Londynu podpisywać z ich firmą kontrakt. Niestety w drodze powrotnej doszło do katastrofy. Nikt nie przeżył. Antoni i Mariola więzi na stałe pod swój dach Marka i przygarnęli Paulinę i Aleksa i stali się dla nich rodziną zastępczą. Długo toczyła się sprawa w sądzie, ale ją wygrali. Paulinka była bardzo zamkniętą w sobie dziewczynką i poważną jak na swój wiek. Za to Aleks bystry, mądry i nieznoszący prosić kogoś o pomoc. W nowym miejscu rodzeństwo nie mogło się zaaklimatyzować. Nie mieli dalszej rodziny, którzy mogliby się nimi zaopiekować.

Marek stanowił ich przeciwieństwo. Chłopiec uwielbiał się śmiać i bawić. Nie umiał usiedzieć na miejscu. Zarażał wszystkich wokół optymizmem. Nie sposób było się z nim nudzić. Wpadał na bardzo szalone pomysły.

Lata mijały i beztroskie dzieciństwo dobiegło końca.   Marka zaniepokoiło , że Ula nagle  ,chociaż nie do końca , zniknęła z jego życia. Jako małe dzieci mówili sobie o wszystkim. Gdy stali się nastolatkami byli nieco skrępowani swoim towarzystwem i zaczęli się unikać.  W wieku piętnastu lat Ula zaprosiła na urodziny kilka osób z klasy wśród nich był Kacper. Marek stał oparty o framugę drzwi i zacisnął szczęki widząc, że dziewczyna uśmiecha się do niego i patrzą sobie w oczy. Nagle przybliżyli się, a ich usta zetknęły się w namiętnym pocałunku. Wyszedł nim ktoś go zauważył. Poczuł jakby ktoś wbił mu sztylet w serce. Zabolał go widok jej całującej się z innym. Nie rozumiał swoich uczuć. Nie rozumiał tego, co się z nim działo. Zrobiło się mu duszno.

W szkole widział ich razem. Serce przepełniał ból. W końcu, któregoś dnia zdał sobie sprawę, że się w niej zakochał. Postanowił o niej zapomnieć. Zaczął spotykać się z przypadkowymi dziewczynami. Przestali rozmawiać. Unikał jej jak ognia. Wciąż była z Kacprem. Wysokim blondynem o ciemnych brązowych oczach. Chodził do tej samej klasy, co Ula i wyglądali na bardzo szczęśliwych.

Ula nie rozumiała zachowania przyjaciela. Brakowało jej dawnych rozmów, żartów i wspólnych przygód. W szkole już się nie widywali. Studia w Warszawie zmieniły Marka.

Poznawał, co rusz nowe dziewczyny, ale z żadną nie był w związku. Do żadnej nie czuł tego, co do przyjaciółki z dzieciństwa.  

Gdy go widziała odwracała pośpiesznie wzrok. Mimo to i tak dostrzegła w szarych tęczówkach dziwny smutek.  Unikał jej. Nie przyszedł nawet na urodziny, a ni na Boże Narodzenie. Wielokrotnie był świadkiem pocałunków i przytulanek z jej chłopakiem.

Nie świadoma, że powodem jego smutku i przygnębienia jest jej związek z Kacprem. Uświadomiła sobie też, że czuję do Marka coś więcej. Nie widując go zaledwie kilka godzin tęskniła za nim i pragnęła być obok. Strasznie brakowało jej tej swobody w kontaktach, gdy byli mali. W żartach nazwali nawet siebie, mężem i żoną’’.  Jeździli na rowerach  i pytali, kto szybciej dojedzie do wybranego celu. W weekendy Marek grał w piłkę z kolegą Wiktorem.

Marek nauczył się jeździć na rowerze  bez trzymanki. Ula też spróbowała i przewróciła się na asfalt. Zdarła sobie mocno kolano. Józef był wściekły i zabronił jej bawić się z Dobrzańskim. Przepłakała całą noc. Złość Cieplakowi szybko przeszła, a kolano jego córki zagoiło się, lecz na rower już nie wsiadła.

                     ****

Marek przemierzał oświetlone ulicy Warszawy myśląc o przyjaciółce z dzieciństwa. Nie odkochał się przez te wszystkie lata. Spotykanie się z Laurą ,która poznał na studiach również nie pomogło. Wpadł nagle na bardzo szalony pomysł . Musiał tylko wstąpić po drodze w kilka miejsc i jechać do Konstancina. Cieszył się na myśl ,że znów ją zobaczy ,lecz też obawiał jak zareaguje na to co szykuje dla niej, by wyznać jej wreszcie miłość. Miał dość ukrywania uczuć i życia bez Ulki. 

                            *****                   

- Tato, musisz wieszać tą głupią jemiołę!- krzyknęła Ula krzyżując ręce na piersi.

- Oj, Ula – mruknął.

- Wiesz, że nie lubię jemioły – burknęła.

- Co ona ci zawiniła?

- Będziesz się całować – rzekł Jasiek.

- Zamknij się!- warknęła zła i zamknęła się w pokoju.

Jedyną osobą, z którą chciała się całować był przyjaciel z dzieciństwa. Nie przeszła jej ta głupia miłość. Od lat kochała go skrycie, a on nie miał o tym zielonego pojęcia.

Tuż przed wigilijną kolacją dostała przesyłkę.    Czerwoną poduszkę z napisem, Kocham cię’’. Nie znała nadawcy. Z Kacprem dawno już nie była. Zerwał z nią na drugim roku studiów, bo zakochał się w takiej jednej Baśce. Z dużym biustem i krótkimi platynowymi blond włosami.

Przytuliła prezent do piersi i z uśmiechem na ustach zastanawiała się, kim jest cichy wielbiciel.

Raz już dostała taki sam prezent. 

- Dziękuję!- Wykrzyknęła i rzuciła się w ramiona blondynowi, gdy przyszedł do niej przed szkołą. Odsunął ją zmieszany. Jak zawsze ubrany w grubą bluzę dresową i najnowsze adidasy? Przewiesił czarny plecak przez jedno ramię.

Przygładziła długie kasztanowe włosy. Nie nosiła nigdy czapki do szkoły. Zapięła różową pikowaną kurtkę sięgającą do kołowy uda i poprawiła na ramieniu niebieską z przyczepianymi maskotkami torbę. Przyglądał się jej jakoś inaczej niż zawsze. Nieco ją to krępowało, a policzki oblały dwa czerwone rumieńce.

-Idziemy? Na dworze padał gęsty śnieg. Usiadł na drewnianych schodach. Uniósł głowę i spojrzał na padające białe płatki. Przysiadła obok i milczała. Zaniepokoiła się, że wyszedł tak szybko

- Ula, za ty mi dziękujesz?- Zapytał poważnie.

- No, za prezent- odparła radośnie.

- Nic ci nie dawałem- powiedział chłodno.

- A poduszka serduszko?- Dopytywała.

- Nic ci nie dawałem- powtórzył. – Chciałem ci powiedzieć, że to koniec.

- Co?!- wykrztusiła czując zbierające się pod powiekami łzy.

- Nie możemy być razem – wypalił i odszedł zostawiając ją zapłakaną.

Dobrzański ruszył pośpiesznie dalej, by go nie dostrzegła. Przyszedł z nadzieją ,że razem pójdą na przystanek autobusowy.

- Podsłuchałeś! – fuknęła po odejściu Kacpra.

- Nie ,ja ..ja- jąkał się podchodząc bliżej.

Zrobiła krok w tył. Wsunęła ręce w kieszenie kurtki.

- Mam dość facetów! Jesteście porąbani- rzuciła i pobiegła aleją kasztanową. Dogonił ją i dotrzymywał jej kroku przez całą drogę. Nie odezwała się do niego. Przed autobusem zbliżył się do niej i wpatrywał się w jej niebieskie źrenice.

- Co ty. . .- urwała czując jego wargi na swoich.

Całując się przegapili autobus i musieli czekać na następny.

- Nie rozumiem- wyszeptała.

- Przepraszam – odparł zmieszany. – Zapomnijmy- dodał.

- Ok. – odparła beznamiętnie. - A ta poduszka od ciebie?

- Jaka poduszka?- udawał ,że nie wie o co chodzi. 

- Nie ,nic.
Nie wiedziała ,że poczuł  się głupio ,że pocałował ją tuż po tym jak zerwała z chłopakiem. Ani tego ,że  z jednej strony cieszył się, że jest wolna, a z drugiej nienawidził tego Kacpra ,że ją zostawił dla innej.

Wróciła do teraźniejszości. Jednak do dziś nie miała pojęcia dlaczego Marek wtedy ją pocałował i czy to był tylko impuls ,czy coś więcej. Poczuła wibrację w kieszeni. ,, Wyjdź na zewnątrz''- przeczytała . Nie ubierając kurtki owinęła szyję szalikiem i zamarła. Wzruszona przytknęła dłoń do ust. 

              *****

Po raz pierwszy piszę short story. Mam nadzieję ,że to opowiadanie  wam się spodoba i nie zanudzę. Miała być mini ,ale będzie coś troszkę dłuższego. Pozdrawiam świątecznie:).