,, Grzechy młodości'' miniaturka 1/2

Z okazji 180 tys. wyświetleń. Dziękuję ! 💖💖💖

Nastał świt. Ognista kula uno­siła się nad wodą rzu­ca­jąc na tafle jeziora różne barwy od pudro­wego różu po pur­purę. Mężczyzna w koszulce w paski i ciem­nych dżin­sach oparł się o meta­lową balu­stradę sto­jąc na hote­lo­wym bal­ko­nie. Zapa­trzył się w hory­zont i zamy­ślił się. Przy­wo­łał w pamięci obraz pew­nej stu­dentki. Byli wtedy tacy mło­dzi i tak mało wie­dzieli o życiu. Cie­szyli się, każdą chwilą. Przy nim pro­mie­niała, lecz z cza­sem znu­dziła ją rutyna. Lubiła sza­lone, cie­kawe życie, a nie sta­bi­li­za­cje. To wła­śnie tu spę­dzili naj­pięk­niej­sze momenty. Pierw­sza jej podróż do Gre­cji, a potem zabrał ją na Maderę i pły­nęli na wod­nym sku­te­rze. Wyglą­dała na bar­dzo szczę­śliwą. Wybrał inny pokój, ale to w tym hotelu odda­wali się miło­snym igrasz­kom. Kochali się na plaży pod gwie­ździ­stym nie­bem w Hisz­pa­nii. Nie­długo póź­niej oznaj­miła, że chce roz­wodu. Usi­ło­wał prze­ko­nać ją, żeby zre­zy­gno­wała. Nazy­wała pomyłką ich wspólne życie. Nic nie poj­mo­wał. Oddał jej wol­ność jed­no­cze­śnie cier­piąc. Kochał ją i nie wyobra­żał sobie bez niej dal­szego życia. Ode­szła i ślad po niej znik­nął. Od tam­tej pory jej nie widział.

Spoj­rzał na złoty krą­żek na palcu i miał wra­że­nie, że parzy mu skórę. Bru­netka pode­szła do niego i spoj­rzała z nie­od­gad­nio­nym wyra­zem twa­rzy.

– Znowu o niej myślisz? – usły­szał jej wynio­sły ton.

– Była moją żoną.

– Ja też nią jestem – rze­kła. – Kochasz ją?

– Wspo­mi­nasz ją? – dopy­ty­wała wbi­ja­jąc niego lodo­wate spoj­rze­nie ciem­nych oczu.

– Nie- zaprze­czył. – Podzi­wiam wschód słońca – dodał ponow­nie wra­ca­jąc do wspo­mnień.

– Nie kłam! Znowu o niej myślisz. Nie­zmien­nie od kilku lat. Zapo­mnia­łeś, co zro­biła?! – zare­ago­wała gwał­tow­nie. – Nie, nie pró­buj jej uspra­wie­dli­wiać! – Pod­nio­sła rękę i odsu­nęła się od niego.

Wziął głęb­szy oddech i wypu­ścił powie­trze.

– Pau­lina, nie zapo­mniałem. Dosko­nale pamię­tam i ni­gdy nie zapo­mnę– odparł roz­draż­niony. – Poza tym nie zra­niła, tylko mnie.

– Dobrze wiesz, że pró­buję być dla niej matką, ale Ty mi na to nie pozwa­lać. Ta małym, krnąbrny dzie­ciak mnie nie­na­wi­dzi. Chcę uprzy­krzyć mi życie. Zrób, coś z tym.

-Chyba się tro­chę zapo­mi­nasz. Nie tole­ruję takiego zacho­wa­nia- upo­mniał ją.

– Ja? To ta wywłoka porzu­ciła dziecko i ja muszę je wycho­wy­wać. Two­jego bękarta.

Twarz bru­neta nabrała ostrych rysów. Zaci­snął ręce na balu­stra­dzie, aż zbie­lały mu knyk­cie i spoj­rzał na zaja­dły wyraz twa­rzy Pau­liny.

– Spa­kuj się, a po powro­cie poroz­ma­wiamy o roz­wo­dzie- odparł bez­ce­re­mo­nial­nie.

Rzu­ciła mu szyb­kie spoj­rze­nie i z zaci­śnię­tymi ustami, wyszła.

****

Febo-Dobrzań­ska ni­gdy nie mówiła źle o jego córce. Sta­rała się zastą­pić jej matkę, ale dziew­czynka nie zaak­cep­to­wała maco­chy., Nie jesteś jej matką!”. Usły­szaw­szy to mała zapy­tała od razu o mamę i dla­czego tak powie­dział. Na spo­koj­nie wyja­śnił jej, że Pau­lina nie jest jej mamą i, że praw­dziwa umarła, gdy była malutka.

Okła­my­wał córkę, bo nie mógł wyba­czyć i zapo­mnieć o bio­lo­gicz­nej matce dziecka. Nie napi­sała nic oprócz tego jedy­nego listu. Kartka pożół­kła, pogięła się od cią­głego skła­da­nia i roz­kła­da­nia, ale wciąż leżała na dnie szu­flady w sypialni. Nie oglą­dał jej zdjęć, które miał scho­wane, po tym jak detek­tyw oznaj­mił, że posłu­guje się innymi danymi zre­zy­gno­wał z jego usług.

Raz widział ją w tele­wi­zji, ale weszła Pau­lina i szybko wyłą­czył. Innym razem zna­lazł zdję­cie w gaze­cie. Brała udział w sesji w Maroko. Pra­wie jej nie poznał. Lenka nie wie­działa, że mama żyje i jest aktorką.

***

Pra­gnął wyma­zać ją z pamięci i zacząć nie­na­wi­dzić. To co zro­biła nie było do wyba­cze­nia, a jed­nak nie potra­fił.

Zasta­na­wiał się czy kie­dy­kol­wiek żało­wała, że postą­piła tak, a nie ina­czej. Czy drę­czyło ją poczu­cie winy. Męczyły senne kosz­mary. Miał nadzieję, że tak.

W bla­dych pro­mie­niach słońca zawsze przy­po­mi­nał sobie ich spa­cery przy brzegu jeziora. Wie­czo­rem tań­czyli przy ogni­sku i zapa­trzeni w swoje oczy zapo­mi­nali o całym świe­cie. Przy­po­mniał sobie jej blond włosy muska­jące jego twarz, gdy ją nocą tulił ją do sie­bie. Patrząc na zasy­pia­jącą ją w swo­ich ramio­nach czuł przy­jemne cie­pło roz­le­wa­jące się wokół serca. Nie wie­dzieli, że to będzie ich ostat­nio noc. Po powro­cie z wyjazdu pod namiot zacho­wy­wała się ina­czej. Uśmiech z jej twa­rzy znik­nął. Pobyt w Hisz­pa­nii minął.

Spo­tkali się w ulu­bio­nym miej­scu. Tam powie­działa coś co zła­mało jego serce. Spra­wiło, że pękło na pół. Roz­stali się na zawsze. Wyszli z sali sądo­wej jako obcy sobie ludzie. Skry­wała też sekret, któ­rego nie znał. Gdyby znał nie pozwo­lił jej ni­gdy odejść. Uwiel­biał, gdy kła­dła głowę na jego ramie­niu i sie­dzieli w ciszy. Uży­wała pięk­nych, kwia­to­wych per­fum. Na początku nasu­wały sko­ja­rze­nie per­fu­me­rii, ale póź­niej kochał ten zapach. Kochał w niej wszystko. Widocz­nie ona nie.

Pod gma­chem sądu patrzył bez­czyn­nie jak odcho­dzi. Nie pła­kała. W jej oczach była nie­znany dotąd chłód. Za to on był zdru­zgo­tany. Oczy pie­kły mimo, że łzy nie wypły­nęły. Stra­cił ją, bo Nie chciała dłu­żej z nim być. Powie­działa, że go zdra­dziła. Na potwier­dze­nie swo­ich słów ujrzał jak po roz­wo­dzie wsiada do czy­je­goś samo­chodu. Umiała grać. Trudno miał odróż­nić kłam­stwo od prawdy. W końcu wybrała arty­styczną szkołę i od dzie­ciń­stwa lubiła brać udział w prze­sta­wie­niach. Recy­to­wała wier­sze, śpie­wała pio­senki.

Nigdy się nie stresowała i nie miała tremy. Bała się naprawdę mało rze­czy. Poru­szył temat dzieci., Mamy czas, nie śpieszmy się. Cieszmy się życiem. Dobrze wiesz, że ciąża ozna­cza prze­rwę w karie­rze aktor­skiej, a nie chcę.’’

Myślał, że zapo­mni. Od tam­tej pory zmie­niło się nie­mal wszystko. Roz­po­czął nowy etap w swoim życiu. Wró­cił na stu­dia, a week­endy spę­dzał na impre­zach i uwo­dze­niu kobiet. Prze­kli­nał miłość. Prze­stał w nią wie­rzyć. Zmie­nił się nie do pozna­nia. Z wraż­li­wego, roman­tyka i pogu­bio­nego chło­paka stał się podłym dup­kiem, ego­istą wyko­rzy­stu­ją­cym naiw­ność kobiet. Rodzice nie popie­rali jego zacho­wa­nia.

Jako ich jedyny syn miał prze­jąć firmę i nią zarzą­dzać. Nie wyka­zy­wał się w żad­nym stop­niu odpo­wie­dzial­no­ścią. Życie trak­to­wał jak jedną wielką zabawę. Pew­nego dnia nastał dzień w któ­rym odmie­nić miało się jego życie. Ojciec zde­cy­do­wał się prze­pi­sać na niego firmę pod warun­kiem, że poślubi Pau­linę. Znał ją od kilku lat. Rodzice jej i Aleksa zgi­nęli w wypadku samo­cho­do­wym. Paulę trak­to­wał zawsze jak przy­rod­nią sio­strę i nie wyobra­żał sobie ich wspól­nego życia, przy­szło­ści. Zale­żało mu na sta­no­wi­sku pre­zesa i udzia­łach. Tylko to się liczyło. Pau­lina zwie­rzyła się jego matce, że Pau­lina kocha go od dawna.

Nie wie­rzył by mogła go kochać. Prze­ko­nany był, że chciała z nim być ze względu na jego wyso­kie pozy­cję, wyso­kie zarobki i firmę. Pra­gnęła pła­wić się w luk­su­sach. Nie ukry­wał przed nią, że nią zdrad. Nie docho­wy­wał jej wier­no­ści. Początki ich mał­żeń­stwa nie nale­żały do naj­lep­szych. Nie zga­dzali się w wielu kwe­stiach.

Nie potra­fili roz­ma­wiać bez podno­sze­nia głosu. Sytu­acja ule­gła zmia­nie, lecz dopiero po pew­nym cza­sie.

Oka­zał się mało aser­tywny i nie umiał powie­dzieć, nie’’, gdy Pau­lina zapra­gnęła dziecka. Oka­zało się jed­nak, że nie może ich mieć. W prze­szło­ści, aż tak dogłęb­nie za zasta­na­wiał nad dziećmi..

Z kobietą, która skra­dła jego serce, któ­rej oddał cząstkę sie­bie. Ode­brała mu marze­nia i wiarę w czy­stą bez­gra­niczną miłość oraz dobrych ludzi.

Zaczął ten temat z byłą żoną, ale nie chciała. Przy­naj­mniej nie wtedy, gdy o to pytał. Nie powie­działa mu nawet o ciąży. Zata­iła ten fakt, bo ina­czej nie pozwo­liłby na roz­wód. Dobrze o tym wie­działa.

, Jak można zosta­wić wła­sne dziecko? Nie odwie­dzić ani razu? Media ją o to nie wypy­tują? Podła ego­istka. Suka bez serca. Czemu nie mogę odciąć się od wspo­mnień? ’’-te pyta­nia zada­wał sobie nie­ustan­nie.

Nie kon­tak­to­wał się z nią uzna­jąc to za bez­sens. Wykrzy­czał, by jej pro­sto w twarz, co zro­biła. Cały gniew i żal. Zabrała dzie­ciń­stwo dziecku. Nie kochała córki. Ich wspól­nego dziecka.

Blask ogni­ska doga­sał, a ona poło­żyła głowę na jego ramie­niu. Sie­dzieli zapa­trzeni w zachód słońca i wsłu­chi­wali się w ciszę. Świersz­cze grali miło­sną sere­nadę. Inni roze­szli się do swo­ich namio­tów, a oni zostali sami. Okrył jej nagie ramiona swe­trem i spoj­rzał na nią z czu­ło­ścią. Cało­wali się, przy­tu­lali.

Prze­bu­dził się i uświa­do­mił sobie, że znów mu się to śniło. Cho­ciaż zda­rzyło się to naprawdę. Była jak słońce roz­ta­cza­jąc wokół sie­bie nie­zwy­kły blask. Zgasł on wraz z jej odej­ściem.

W głębi serca pozo­stał żal i tęsk­nota za minio­nym cza­sem, który już nie wróci.

Po fili­żance gorz­kiej kawy udał się na plażę.

, Przy­się­gam, że nie pozwolę Ci odej­ść’’ te słowa skie­ro­wał do niej pod­czas ich ostat­niej roz­mowy.

Odpowie­działa mu wtedy drą­cym gło­sem, Nie zdo­łasz mnie zatrzy­mać. Kocham Cię, ale zro­biłam coś nie­wy­ba­czal­ne­go’’

Mówiąc to głos wiązł jej w gar­dle, ale oczy pozo­sta­wały puste, zimne. Nie jaśniały już szczę­ściem. Nie pogo­dził się z jej odej­ściem. Na początku snuł się jak duch po kory­ta­rzach uczelni. Seba­stian przy­glą­dał mu się uważ­nie, ale nie śmiał o nic pytać. Wie­dział, że cho­dzi o nią. Łączyła ich szcze­gólna więź poznali się jesz­cze w liceum. Po roku zostali parą i stali się nie­roz­łączni.

Po powro­cie z nad jeziora Marek nie był już tym samym chło­pa­kiem. Stra­cił wigor i ener­gię. Długo sie­dział w ławce błą­dząc gdzieś wzro­kiem. Nie sku­piał się zbyt­nio na lek­cjach.

Nie uczył się źle. Szybko nadra­biał zale­gło­ści i nawet nie musiał długo ślę­czeć nad książ­kami. Dzięki rodzi­com udało mu się skoń­czyć stu­dia, bo ktoś musiał zająć się nie­mow­lę­ciem. Lenka bez prze­rwy pła­kała i mie­wała kolki. Na szczę­ście szybko ustały i lepiej spała.

Poko­chał to maleń­stwo, cho­ciaż nie pla­no­wał być samot­nym ojcem. Póź­niej oże­nił się, ale Pau­li­nie bra­ko­wało podej­ścia do dzieci. Stro­niły od niej i nie zaprzy­jaź­niały się z nią.

Lena wyro­sła na małą księż­niczkę. Pshemko cią­gle pro­jek­to­wał dla niej nową sukienkę, to żakiet to bluzkę. Stała się jego ulu­bie­nicą. Dobrzań­ski od początku nie miał wąt­pli­wo­ści, że to dziecko jego byłej żony. Lenka odzie­dzi­czyła po mamie całą urodę. Cha­rak­te­rem jedy­nie przy­po­mi­nała tatę. Zro­bił bada­nia DNA, które wyka­zały, że on jest ojcem. Począt­kowo nie był pewien, bo go zdra­dziła. Lenka w przy­szło­ści pra­gnęła zostać modelką. Brała już udział w dwóch dzie­cię­cych sesjach. Dopiero zaczy­nała i bar­dzo się jej podo­bało.

Wybrała inną uczel­nie niż on i w innym mie­ście. Spo­ty­kali się w week­endy i różne święta. Cza­sami poszedł na wagary i jechał kil­ka­na­ście kilo­me­trów, żeby się z nią spo­tkać. Pobrali się na ostat­nim roku. Zamiesz­kali razem, ale cią­gle ona kur­so­wała mię­dzy dwoma mia­stami. Wystę­po­wała w teatrze. Po jej odej­ściu prze­stał zaglą­dać do teatru, a będąc z nią czę­sto do niego uda­wali.

Pró­bo­wał ją odna­leźć, ale oka­zało się to nie­moż­liwe. Detek­tyw, któ­rego wyna­jął oznaj­mił mu, że osoba pod tym nazwi­skiem i imie­niem, nie ist­nieje.

****

Po powro­cie do War­szawy pod­jął decy­zję. Nie zamie­rzał dalej brnąć w coś co od dawna nie miało sensu. Mie­siąc póź­niej mógł ode­tchnąć z ulgą. Odzy­skał upra­gnioną wol­ność. Złoty krą­żek stra­cił zna­cze­nie. Jedyne czego pra­gnął to odna­leźć zagu­bione szczę­ście i ją. Tylko ona mogła nadać jego dniom sens. Kar­mił się nadzieją, że ona wróci. Pew­nego dnia sta­nie w progu jego drzwi i wyja­śnią sobie tysiące róż­nych spraw, a przede wszyst­kim czemu zre­zy­gno­wała z macie­rzyń­stwa i podrzu­ciła mu dziecko z jedną kartką. Pro­siła by jej nie szu­kał i zajął się Leną. Nadała imię córeczce, ale zosta­wiła pod drzwiami domu byłego męża w chłodną noc w nosi­dełku przy­krytą kocy­kiem. Gdyby nie gło­śny płacz nie miałby poję­cia, że na scho­dach stoi nosi­dełko z nie­mow­la­kiem. Rozej­rzał się wtedy za osobą, która mogła je przy­nieść. Nie było nikogo. Zabrał więc maleń­stwo do środka i tak już zostało.

W kie­szeni zabrzę­czał tele­fon. Spoj­rzał na ekran. Numer nie­znany.