,, Ocal moje serce'' 5

Ps. Poprzednich części szukajcie w archiwum- Grudzień lub w spisie treści.

 Pozdrawiam :).

,, Nigdy nie trać nadziei.

To ostatni klucz, który otwiera drzwi..."

Krążył po mieszkaniu pogrążonym w półmroku. Pomieszczenie rozświetlał jedynie blady strumień światła dochodzący z małej lampki stojącej na nocnym stoliku. Brunet podszedł do okna i powiódł wzrokiem po skąpanym w mroku mieście i zatrzymał na atramentowym niebie. Dziwny smutek i niepokój zawładnął jego sercem.. Z powrotem położył się do łóżka i bezskutecznie walczył z bezsennością.

Błyskawica przeszyła poszarzałe niebo. Samolot nieuchronnie zbliżał się do ciemnych ,kłębiastych chmur. Wpadł w turbulencje. Zgasło światło, a ze schodków wypadały podręczne bagaże. Ludzi ogarnęła panika. Niektórzy skulili się w swych fotelach. Inni krzyczeli bądź ci wierzący modlili się do świętych lub samego stwórcy. Zapadły ciemności. Drżało wszystko. Ktoś uderzył się w czoło, z którego broczyła krew. Szklanki z wodą, które stały przed pewną parą pękły. Brunetka przykładała spoconą dłoń do mokrego czoła. Nie czuła się najlepiej. Piorun uderzył w lewe skrzydło samolotu. Maszyna gwałtownie leciała w dół z zawrotną prędkością, gdy zapalił się ogon szybowca. Uderzył w drugi samolot, który zaczął błyskawicznie spadać do wody. Leciał coraz niżej z płonącym, uszkodzonym skrzydłem jak ranny ptak. Uderzył o dach budynku i przepołowił się na dwie części i runął do oceanu. Zatonął niczym Titanic. Pasażerowie oraz załoga samolotu nie uratowała się. Czerwona plama rozlała się na czystej, błękitnej wodnej tafli. Zaś pierwszy płatowiec eksplodował zanim zetknął się z twardym podłożem. W powietrzu powstała ogromna chmura dymu i ognia, a części samolotu roztrzaskały  się na milion kawałków. Nikt nie ocalał. Nie mieli szans. Zginęli na miejscu.

- Moja Ula… moja kochana …ty nie możesz zginąć!- Wykrzyknął budząc się jednocześnie z sennego koszmaru. Usiadł na łóżku i oparł ręką spocone czoło. Czuł się jak w gorączce. Strużka potu spłynęła mu po plecach, a koszulka, w której spał niemal cała była mokra. Nie mógł otrząsnął się z szoku. Ten sen był bardzo sugestywny.

Parząc rano kawę nadal odczuwał ten nieznany niepokój nasilający się z każdą chwilą i strach. Ręce mu drżały, aż rozlał kawę. Tknięty impulsem włączył poranne wiadomości. Przeskakiwał z kanału na kanał. Nie zobaczył wczorajszej daty ani godziny. Nie znalazł też informacji na temat rozbitego samolotu nad Atlantą. Nie napisali na dole ekranu o ofiarach ani rannych przewiezionych do szpitala. Odetchnął z ulgą, choć nie do końca  go to uspokoiło. Brak złych wieści dawało nadzieję, że jednak bezpiecznie wylądowała. W duchu prosił by Ula ocalała i wróciła do niego. Jego osobisty anioł. Trwała przy nim, gdy poddawał się i miał gorsze dni, a on ją  zranił . Zniszczył marzenia i miłość .
Nie mógł sobie wybaczyć, że tak a nie inaczej postąpił. Wyzywał się od głupców i łajdaków. Katował ich zdjęciami z sesji nad Wisłą oraz tymi, które pozyskał od fotografa.

Podsłuchał przedwczoraj rozmowę telefoniczną Uli z Alicją. Po zarośniętych policzkach spłynęły łzy.

Tak bardzo chciał ją jeszcze ujrzeć, przytulić. Usiadł na kanapie i ukrył twarz w dłoniach.

Załamany sięgnął po szklankę whisky, a potem następną i następną. Alkohol coraz bardziej uderzał mu do głowy. Zamroczony wymawiał w nieświadomości różne rzeczy.

Zarówno dzień jak i noc bez niej był katuszą. Nieproszone myśli niczym wirus zainfekowały jego umysł. 

- Nie umiałem jej kochać, gdy był na to czas to teraz mam to, co mam- pomysł i przed przypadek wypowiedział na głos myśli.
Przez sen krzyczał jej imię i rzucał się jak w gorączce. Wieczorem obudził się z potwornym kacem. Połknął dwie tabletki i ponownie zasnął . 

                                                 ****

- Kurwa małżeństwem? Jak małżeństwem.. Ja pie*****..- Kręcił się po gabinecie rozjuszony do głębi. Sebastian obserwował i, aż przeraził się, gdy ten walnął pięścią w blat biurka. – Cholera- mruknął od nosem.  Szare oczy pociemniały, a usta zacisnęły się w wąską kreskę. Przeszukał biurko i wyrzucał z niego wszystkie rzeczy. Złapał perłowy naszyjnik i rozerwał go. Białe koraliki potoczyły się po podłodze. Na twarzy blondyna malowało się przerażenie.

- Kiedy?! Słowem mi nawet nie wspomniała!- Krzyczał jak opętany.- Absolutnie nic. Nie zauważyłem pieprzonej obrączki na jej palcu. Gdybym wiedział...

- To ,co?

- Powstrzymałbym ją. Nie pozwolił wyjść za tego pożal się boże doktorzynę. Kurde blaszka...A myślałem...Boże jaki jestem głupi...- puknął się z otwartej ręki w czoło. - Nawet listów nie czyta. Prezenty pewnie wyrzuca do kosza .  W dupie ma ,że zapłaciłem za tę operację. Robię wszystko by ją odzyskać ,a ona poleciała do tego sku... Uciekła z nim zagranicę - mówił rozżalony i wściekły tracąc nad sobą panowanie. 

Olszański pierwszy raz widział go w takim stanie. Zachowanie Marka zaczęło go trochę przerażać. Zachowywał się jak opętany. 

- Uspokój się. Może on ją zmusił.

- Ta a ona nie wiedziała, co podpisuje?- Zapytał drwiąco. – Nie jest dzieckiem.

- Czyli...- Zastanawiał się krótką chwilę Sebastian.  Usiadł pewniej na kanapie i wbił spojrzenie w przyjaciela.

- Wiem. Ula poślubiła go z zemsty. Chciała się odegrać na tobie.

- O czym ty do cholery mówisz?- Warknął. – Ula mnie kochała. Nie zrobiłaby mi takiego świństwa.

- A wybaczyła ci?- Drążył dalej blondyn.

- No..Nie- odparł brunet z wahaniem i składał kartkę i rozkładał, a następnie wyrzucił i wziął następną. Musiał zająć, czymś ręce.

- Sam widzisz. Wybrała Piotra, a podobno ciebie tak bardzo kochała- ciągnął.

- Kochała, ale ja to zniszczyłem. Chcę o nią walczyć, bo mi na niej zależy- powiedział z takim tonem, że przyjaciel zamilkł natychmiast.

- Na twoim miejscu…

- Nie jesteś na moim miejscu- przerwał mu brutalnie podchodząc do kanapy. – Idę się przejść, a ty trzymaj rękę na pulsie. Jak coś jestem pod telefonem. Na razie.
- Czekaj!- zawołał Sebastian podrywając się z kanapy. - Masz- wręczył mu wydrukowane zdjęcie. 

                    *****

Spacerował po kolorowym dywanie z liści. Niedługo drzewa stracą swe kolory. Zastąpi je szarość. Czarne gołe gałęzie, które gną się dzikim tańcu pod wpływem porywistych podmuchów wiatru. Słońce zastąpi deszcz i pochmurne dni. Czasami pojawi się jasna kula, ale tylko na moment.

Zgarnął liście z ławki, na której odbyli nie jedną istotną rozmowę. To tu patrzyła na niego z tym szczególnym blaskiem w oczach. Śmiała się, zamyślała, żartowała i szukała rozwiązań. Znajdywała rozwiązanie nawet w sprawach z góry beznadziejnych. Jej optymizm był zaraźliwy. Na twarzy malowały się zawsze dwa urocze rumieńce, gdy coś ją zawstydziło.  To w tym parku rodziła się między nimi nierozerwana więź.

Słońce schowało się za chmurami. Dla Marka, każdy dzień jest szarym, pozbawionym słońca dniem. Prawie nie jadł, mało sypiał.. Egzystował. Codziennie z rękami ułożonymi pod głową wlepiał wzrok w sufit, jakby szukając odpowiedzi na niezadane pytania. Nieustannie przywoływał w pamięci radosne chwile. Z nią mógłbyś iść na koniec świata. Podarować jej gwiazdkę z nieba. Gdyby, tylko mógł. To on jest odpowiedzialny za te wybory. Z bruneta ust nie wypływała prawda.

Zbliżył się do stawu i spojrzał na płynące po wodzie kaczki. Z rozmyślań wyrwał go rozdzierający płacz niemowlaka. Odwrócił głowę i ujrzał młodą kobietę pochylającą się nad czerwonym wózkiem. Przypatrywał się nieznajomej. Nie wyglądała na pełnoletnią. Po chwili przysiadła się druga dziewczyna w krótkich włosach i wyciągnęła z skórzanej kurtki papierosy i zapalniczkę.

Nie zastanawiając się podszedł do nich. Zwrócił im uwagę, że palą przy dziecku. Wyśmiały go i bezczelnie zaczęły podrywać.

- Koleś to nie twój biznes. Idź do swojej cizi, a nie pouczasz i marudzisz- burknęła.

- On chyba jest za stary na takie zabawy- wtrąciła druga.

- No, fakt – zauważyła słusznie.- Ale znam starszych kolesi, którzy wyrywają dupy w klubach.

- Rodzice wiedzą…

- Tatuśku pilnuj swoja puszczalską córeczkę. Tu jej nie ma- odrzekła nastoletnia matka i zerknęła na przyjaciółkę.

- Nie mam dzieci- wymknęło się Markowi. – A wy, jeśli stąd nie pójdzie z tym świństwem to zadzwonię na policje- ostrzegł.

- Ha- zaśmiała się krótkowłosa.

- Liczę do trzech- nie ustępował i zmierzył ich wilczym spojrzeniem , zagryzając wargi. – Ale już – syknął.

Poderwały się z ławki i odeszły z płaczącym niemowlakiem.

Nie mieściło mu się to w głowie, że małolaty palą przy niemowlaku jakieś świństwo, bo zwykłe papierosy to nie były. O tym wiedział doskonale. Wyjął fotografię z marynarki i rozerwał na kawałki i podchodząc do stawu patrzył na drobne płynące szczepki  zdjęcia. Nie wrócił do firmy. Snuł się po ulicach i próbował wyrzucić z głowy obraz Uli z Piotrem. Zaciskał w kieszeniach dłonie i szedł przed siebie . 

                                                                ***

- Zrób zakupy i nie zapomnij, że oszczędzamy by mieć na inne wydatki. 

- Jakie wydatki?- Zmarszczyła brwi.

- Będziesz jeszcze to jadła?- Zmienił temat. 

- Nie

Nawet pies by tego nie tknął. Niech już lepiej idzie.

- Przynajmniej nie przytyjesz- dodał cicho. 

- Uważasz, że jestem gruba?!- Zdenerwowała się. 

- Nie, przepraszam. Pocałowałbym cię, ale boję się, że mnie zarazisz 

- No, tak – przyznała mu rację.

- Wrócę późno. Nie czekaj z kolacją- rzucił  śpiesząc się do szpitala.

Westchnęła z irytacją. Starała się, a i tak obrzucał ją błotem lub lekceważył. Nie znosiła traktowania jej jak przedmiotu, który gdy nie potrzebny jest  wyrzucany ,lub stawia się go  w niewidocznym miejscu. Bez przerwy w cieniu męża. Nie pozwalał pracować, poznawać ludzi ani wychodzić dalej niż do sklepu spożywczego bądź apteki. Czuła się jak uwięziony ptak. Dusiła się w tym małżeństwie. Przeklinała dzień ich zaślubin.

Śnieżnobiała pościel, płatki róż, szampan. Gorące pocałunki i płonący wzrok. Przyspieszone oddechy dwóch splecionych ciał w miłosnym uniesieniu- jej myśli poszybowały w kierunku snu, który śniła poprzedniej nocy.

- Kurde blaszka… Nie zapomnę o nim. To niemożliwe. Kocham, kocham, kocham go- mówiła na głos i wypiła szklankę soku jabłkowego, ale zrobiło się jej niedobrze

W dreszczach i gorączce zgięta w pół wymiotowała. Po czym bezwładnie upadła na brudną podłogę i zasnęła. Obudziła się w ciemnościach i próbowała podnieść, ale opadła szybko z sił. Wycieńczona i brudna wstała dopiero następnego ranka. Napuściła wody do wanny i zmyła z siebie ten ohydny zapach wymiocin. Wlała olejek i ledwo zdejmując ubranie weszła do ciepłej wody. Wycieńczone ciało pokryła gęsia skórka. Twarz miała niezdrowy wygład lekko żółtawy. Włosy zniszczone przykleiły się czoła, policzków i karku. Czuła się dziwnie i wciąż ją mdliło. Zimne dreszcze wstrząsnęły jej mizernym, poszarzałym i posiniaczonym ciałem.  Prawie utopiła się w wannie zasypiając w niej. Wychodząc poślizgnęła się na mokrych płytkach i uderzyła ręką w ostry kant. Z brwi wypłynęła ciemno- czerwona strużka krwi. Przytknęła papier toaletowy, bo był pod ręką i usiłowała zatamować krwawienie.

                               *****

W środę od rana czuła się fatalnie. Piotr wyjechał na dwa tygodnie. Nie poinformował, dokąd, wspomniał o powrocie w niedzielę wieczorem. Pozostawiając dziewczynę  samą sobie z wysoką gorączką bez opieki.  Nie pomyślał nawet o zrobieniu zakupów ani kupieniu lekarstw. Miała dość jego chłodu, nieobecności, dyżurów,awantur ,pretensji i samotnych wyjazdów do rodziny.  

Pragnęła mocno się do kogoś przytulić i uwierzyć, że się jakoś ułoży. 

Nienawidzę cię Piotr! Ty chory pojebie!- Przeklinała go w myślach.

- Jak mogłeś mnie tak potraktować?- Zapytała samą siebie. 

Na jego  spotkaniach z przyjaciółmi po fachu grała dobrą ,kochającą żonę ,a on czułego ,troskliwego i zakochanego męża. Zawsze uśmiechała się udając szczęśliwą i spełnioną kobietę. Po powrocie do domu Piotr znów wyzywał ją od najgorszych i narzekał na nieuprasowane ubrania ,złe jedzenie i bałagan w domu ,chociaż podłoga lśniła ,a pościel pachniała świeżością. Na półkach nie gromadził się kurz ,a obiad był codziennie na stole. Pragnęła  wyjechać stąd ,ale Piotr zabrał jej dokumenty i zarządza budżetem. Pilnował ,żeby nie zwiała.  

Rozpłakała się z bezsilności i swojej głupoty, uwierzyła mu. W jego zapewnienia, czułe słówka. Czas, który spędzali na mieście lub wybierali się gdzieś dawno minął.

Sięgnęła po laptopa i zalogowała się na pocztę. Dawno nie czytała wiadomości. Nazbierało się ich trochę. Litery rozmywały się jej przed oczami.Otuliła się szarym swetrem i nacisnęła na  przypadkowy e-mail. Z niedowierzaniem zamrugała powiekami. 

 Kochanie

Piszę ten list z nadzieją, że przeczytasz i odpowiesz na niego.

 Długo się zbierałem by napisać, chociaż tych kilka prostych słów. 

Z początku nie wiedziałem, od czego zacząć. Obawiam się twojego odrzucenia. 

Wciąż to robisz, nie dajesz mi szansy, a gdybym mógł oddałbym Ci wszystko.

 Niedawno po raz kolejny wbiłaś nóż w moje krwawiące serce.

 Dni bez ciebie są torturą. Nie wiem, co u ciebie. 

Dlaczego to jemu oddałaś się w pełni? 

Jak on może cię przytulać, dotykać i?..

Dlaczego go poślubiłaś? Czy to oznacza, że mnie już nie kochasz?

 Zapomniałaś? Jesteś z nim szczęśliwa? Nie żałujesz, że go poślubiłaś?

 Pamiętaj jedno ja wciąż bardzo, bardzo cię kocham i zawsze będę przy Tobie.

 Niezależnie od sytuacji i jak potoczą się nasze losy.

 Co przyniesie jutro? Najbardziej żałuję, że cię oszukałem. 

Spieprzyłem wszystko. Straciłem Twoje zaufanie

. Zadałem ból i sprawiłem, że uciekłaś ode mnie, ale wiedz jedno.

 Kocham cię. Tęsknię. Błagam, wróć.

              Twój Marek.

Na krótka chwilę zapomniała o złym samopoczuciu. Ciałem wrzasnął szloch. Ukryła twarz w dłoniach. Nie odpisała, chociaż palce, aż rwały się do pisania. Zamknęła laptopa. Napisał do niej. Nie wierzyła własnym oczom. Były też wiadomości jeszcze przed jej wyjazdem do Stanów. Zawalił jej różnymi wiadomościami, wyznaniami i miłosnymi wierszami skrzynkę pocztową.

 Ponownie sięgnęła po laptopa i skasowała kilka, lecz niektóre powoli zaczęła czytać, a zdumienie rosło z niemal ,każdym napisanym przed Dobrzańskiego słowem. W gardle poczuła suchość. Mimo choroby i zmęczenia czytała listy od ukochanego.

Odpiszę jutro... Muszę… i zadzwonię… nie mam telefonu… coś wymyślę… 

Wślizgnęła się pod grubą kołdrę i postanowiła nie wychodzić dziś z łóżka. Bolało ją dosłownie wszystko. Z nosa ciekło, a gardło odmawiało posłuszeństwa. Drżała z zimna. Na szafce  obok niej leżały sterty zżytych chusteczek.Trawiła ją gorączka i okropny ból mięśni. Piotr miał wrócić późno, więc zdana była wyłącznie na siebie. Odpłynęła w sen.

 Szkarłatna sukienka podwijała się lekko na wietrze. Gorący piasek parzył bose stopy. Położyła dłoń na dużym zaokrąglonym brzuchu i spojrzała na morze. Na przypływ i odpływ fal. Słońce chyliło się ku zachodowi. Zakochane pary spacerowały po plaży. Zeszła z chropowatej skały niżej. Tam gdzie woda obmywała piasek. Zamoczyła stopy w chłodnej czystej wodzie. Weszła w głąb morza. Sól podrażniła rozciętą małą rankę na kostce i sprawiła, że skóra boleśnie zapiekła. Nie przejmując się tym objęła ramiona dłońmi i pustym wzrokiem wpatrywała się w paletę barw na ciemnej tafli. Słońce zniknęło, ,a niebo przybrało atramentowy odcień. Stała tak długo, aż srebrny księżyc pojawił się na nieboskłonie, a wokół zapanował mrok rozpraszany zaledwie słabym blaskiem księżyca.  Zamknęła oczy i nagle obudziła się w szpitalnej Sali. Rozejrzała się po pomieszczeniu.

Drzwi skrzypnęły i przyszła lekarka pchając wózek. W środku leżało małe zawiniątko. W Sali zjawił się nieoczekiwanie brunet w zielonym ochronnym fartuchu. Odebrał z wielką ostrożnością maleństwo z rąk lekarki i uśmiechnął się promiennie. Pogładził z czułością policzek dziecka. Otworzyło zabawnie malutkie usteczka i oczka. 

Kobieta półsiedząc w niebieskiej pościeli wyciągnęła ręce, by po raz pierwszy ujrzeć swoje małe szczęście.