,,Trudny wybór'' 1/2 Miniaturka

Oderwała wzrok od zapisanej nieco krzywym pismem kartki i zmrużyła oczy. Tusz na zaróżowionych policzkach zdążył już dawno wyschnąć.

- To niemożliwe- westchnęła i po raz kolejny przebiegła wzrokiem po dobrze znanym jej już tekście. Pisał, że dzięki niej zrozumiał, co to miłość i nie to łączy go z Pauliną…

Złożyła list na pół i włożyła do pamiętnika. Tego, który otrzymała od niego. Uśmiechnęła się na to wspomnienie.

Ułożyła się na łóżku i pozwoliła myślą swobodnie płynąć. Przymknęła oczy.

- Pohuśtaj nas, pohuśtaj!- Skandowały dzieci.   

Poderwała się z zielonej ławeczki i żwawym krokiem zmierzyła w kierunku huśtawek. Popchnęła najpierw dziewczynkę z dwoma uroczymi kiteczkami, a następnie chłopczyka z niebieską czapeczką z daszkiem. Dzieci roześmiały się i domagały się o jeszcze.

Po huśtawkach poszli do piaskownicy. Dziewczynka stawiała babki z piasku, a chłopczyk rozjeżdżał je małą ciężarówką.

- Mamo!- Pisnęła płaczliwie mała, gdy ten uderzył ją łopatką. Wytłumaczyła mu na spokojnie, że tak nie należy robić i by przeprosił siostrzyczkę. Pokazał jej język i zaczął uciekać.

Pognała za nim na moment spuszczając wzrok z córeczki.

- Cześć, urwisie- przywitał się mężczyzna czochrając małemu czarną czuprynkę.

- Zosia jest głupia- poskarżył się tacie. – Ciągle wszystko psuje.

- Antoś twoja siostrzyczka jest młodsza od ciebie.. Wielu rzeczy jeszcze nie rozumie. Nie wolno jej bić- wytłumaczył mu spokojnie.

- A tu jesteście!- Zadowala kobieta podchodząc z Zosią do ukochanego.

Podniósł się z kolan i przygarnął ją do siebie i pocałował w usta.

- To, co? Idziemy na lody i frytki?

- Tak!- Zawołały zgodnie maluchy.

Przebudziła się, gdy zegar wskazywał dwadzieścia po jedenastej, a słońce dawno było już na niebie. Przetarła oczy i ziewając udała się do kuchni.

- Witaj córcia. Ty dziś do pracy nie idziesz?- Zapytał stawiając przed nią świeżo zaparzoną zieloną herbatę.

- Idę, idę tylko zaspałam. Dlaczego mnie nie obudziłeś?- W jej głosie zabrzmiała lekka pretensja.

- Ostatnio ciężko pracujesz. Powinnaś zadbać o siebie, odpocząć. Nie możesz żyć tylko pracą. Wykończy cię ta firma. A byłbym zapomniał…- uciął znikając na moment, po czym pojawił się z różowym bukietem i misiem.

Zaciekawiona wyjęła bilecik odkładając kwiaty i małą maskotkę na stół.

- To od niego prawda?

Podniosła wzrok na ojca. Wiedziała, o kogo pyta.

- Tak- potwierdziła krótko. – To od Marka- dodała ciszej.

- Ja myślę córcia, że powinniście dać sobie szansę…

- Tato- przerwała mu. – Ja i Marek jesteśmy tylko przyjaciółmi- zaakceptowała ostatnie słowo.

- A myślałem…- zaczął niepewnie uważnie ją obserwując. – Uważam, że naprawdę mu na tobie zależy. Kazał ci przekazać, że się nie podda i się zmienił.

- Ja nie chcę tego słuchać- przerwała mu ostro.  Wyrzuciła kwiaty i misia do kosza wraz z karteczką z napisem, Wybacz mi proszę, kocham cię M.’’

Niezniechęcony jej gwałtowną reakcją kontynuował:

- Rozmawiałem z nim trochę. Opowiedział mi o wszystkim. Był strasznie przygnębiony i smutny. Wychodząc stąd płakał. Mówił, że stracił cię przez swoją głupotę i teraz go nienawidzisz.

- To nie tak- zaprzeczyła automatycznie. – Nie ufam mu. Zranił mnie bardzo. Sprawił mi ogromny ból bawiąc się moimi uczuciami. Oszukując mnie i zwodząc. Wiem, jaki e prowadził wcześniej tryb życia.

Józef westchnął ciężko wiedząc, że nie zdoła jej przekonać by porozmawiała na poważnie z Dobrzańskim. Faktycznie z początku był wściekły na niego, bo zniszczył życie jego córce i sprawił jej ból. Jednak teraz dostrzegał w Marku zmianę. Wiedział, że drugi raz nie postąpi na tyle głupio, by znów ją stracić. Niestety do Uli nie trafiały żadne argumenty.

Przyglądała się swemu odbiciu w lustrze analizując w głowie wszystkie wydarzenia, rozmowy i przypadkowe spotkania, które miały miejsce w ostatnim czasie. Do tego dochodził też sen i rozmowa z ojcem w kuchni. Cieszyła się, że nikogo oprócz taty nie ma w domu.

Maciej zasypałby ją z pewnością dużą ilością pytań. Na które ona nie miałaby ochoty odpowiadać. Dość niezręcznie było jej rozmawiać o niej i Marku nawet z rodzicem.

Szymczyk też nagle zaczął trzymać stronę za Dobrzańskim. Dał jej wczoraj ten list i kazałby przeczytała. Posłuchała go. Przeczytała kilkukrotnie. A potem śniło jej się, że jest na placu zabaw z dziećmi. Dwójką niesfornych dzieciaków. Dwuletnią Zofią i czteroletnim Antonim.

Następne dni upływały na rozmyślaniu o nim i pracy. Nie zapytała go o tą wizytę u niej w domu. On również nie poruszył tego tematu. Nie wracali do łączących ich, kiedyś relacji. Wyglądał jakby całkowicie się poddał. Jego twarzy nie rozjaśniał już uśmiech. W szarych oczach zgasły te radosne iskierki, gdy na nią patrzył.

Oboje zagubieni i tak bardzo spragnieni swojego ciepła i miłości. Gorące uczucie wciąż płonęło w ich sercach. Ten płomień przyćmił żal i strach. Dobrzański obawiał się jej odmowy. Bał się odrzucenia. Wolał usunąć się w cień i być przyjacielem niż stracić całkowitą możliwość widywania jej i rozmowy z nią.

Ula od paru dni czuła się słabo. Raz oparła się o futrynę drzwi omal nie upadając. Zrzuciła to na nadmiar obowiązków i zmęczenie. Opadała z sił. Nieustannie gdzieś biegła, załatwiała. Sprawy związane z pokazem okazały się o wiele ważniejsze niż zdrowie.

Posiłki jadała strasznie nieregularnie, nie wysypiała się. Zagoniona niemająca czasu na myślenie o czymkolwiek. Niektórzy przyglądali jej się z niepokojem. Gasła w ich oczach. Twarz nabrała ostrzejszych rysów, a w oczach dominował nieustannie smutek.

Przystanęła przy windzie. Świat zaczął wirować, a ziemia usuwać się jej spod stóp. Na szczęście podbiegła do niej Violetta i ruszyły w stronę kanapy. Przysiadła czując się już nieco lepiej. Kubasińska pobiegła po Marka. Ula chciała tego uniknąć. Niestety nadal było jej słabo.

Zaniepokojony Marek przykucnął przy Uli i ujął jej dłonie w swoje patrząc intensywnie w jej błękitne tęczówki.

- Co się dzieję?- Usłyszała jego zatroskany głos.

- Nic, naprawdę nic- skłamała odwracając wzrok.

- Kochanie...Powiedz, co się dzieję- powtórzył stanowczo.

Na słowo, kochanie’’ zrobiło się jej gorąco, a serce zabiło mocniej.

- Jestem po prostu zmęczona. Nie spałam całą noc- zdobyła się na kolejne kłamstwo, chociaż to ostatnie akurat było prawdą.

Rany na ciele goją się szybciej niż rany na sercu. Nieraz one nigdy się nie goją.

- Wiem, że nie mówisz mi całej prawdy- odparł nie wypuszczając z uścisku jej rąk.

Nie wyrwała ich. Pracownicy firmy posyłali im ukradkowe, zaciekawione spojrzenia. Mężczyzna nie przejmował się, że ktoś ich zauważy. Dotknął wargami jej ust. Zastygła w bezruchu. Odsunął się szybko od niej zaskoczony, że nie odwzajemniła tej pieszczoty.

- Marek! – Zawołał go Krzysztof wychodzący z windy.

Kobieta skorzystała z okazji, że brunet zajęty jest rozmową z ojcem udała się do łazienki.

Tam zatrzymała się przed umywalką, nad którą wisiało duże okrągłe lustro i opłukała zimną wodą twarz.

Niespodziewanie zrobiło się jej niedobrze i pochyliła się nad muszlą klozetową. Po kilku minutach przetarła twarz papierowym ręcznikiem i oparła się o zimne płytki, siadając na zamkniętym sedesie. Podciągnęła nogi pod brodę i kołysząc się w przód i w tył rozpłakała się. Ktoś zapukał do niej kabiny słysząc płacz, lecz nie otworzyła.

Czuła się jak anioł z połamanymi skrzydłami spadający w czarną otchłań z prędkością światła. Domyśliła się, co oznaczają te objawy. Postanowiła, że nie powie mu dopóki nie upewni się, że to prawda.

Trzymała się jednak nikłej nadziei, że to fałszywy alarm i nie spodziewa się dziecka. Tkwił w niej żal, że nie byli ostrożni. Była zła zarówno na siebie jak i na niego, że pomyśleli o konsekwencjach. Jeden wyjazd, a zniszczył jej życie.

W drodze na autobus wstąpiła do apteki prosząc o trzy testy ciążowe. Po wyjściu na parne powietrze czuła, że znowu robi się jej słabo.

Dwa dni później w gabinecie ginekologicznym po raz pierwszy usłyszała bicie serca płodu. Nie planowała zostać matką i to nie był najlepszy czas na dziecko. Nie chciała być samotną matką pchającą ulicą wózek. Pragnęła osiągnąć coś w życiu, poznać kawałek świata. Zapomnieć o niespełnionej miłości i czerpać z życia pełnymi garściami. A nie siedzieć w brudnych pieluchach i wstawać po kilkadziesiąt razy w nocy do wrzeszczącego niemowlaka. Znosiła to przy Betti, gdy ich matka odeszła przedwcześnie.

Wchodząc na podwórko znała już odpowiedź na wcześniejsze pytanie. Jest w ciąży. Nie zamierzała na razie nikomu o tym mówić.

                         *****
Przez najbliższe dni udało się je zachować w sekrecie odmienny stan. Marek nie dociekał i była mu za to wdzięczna. Czuła się średnio ,ale nie dała po sobie poznać ,że coś jest nie tak. 
,,Wszystko w porządku'' - odpowiadała ,gdy ktoś ją zapytał. 
W poniedziałkowy ranek po cichu udała się po kawę . Alicji na szczęście nigdzie nie było. Jako jedyna znała jej tajemnice. Upiła łyk gorącej kawy i zamyśliła się. 
- Hej- przywitał się musnął ustami jej czoło. Wzdrygnęła się. - Przywitać się tylko chciałem- rzekł łagodnie unosząc ręce w geście kapitulacji. Spoglądała na niego nadal wrogo i milczała. 
-Dzwoniłaś już do drukarni?
- Właśnie miałam to zrobić ,ale naszła mnie ochota na kawę. Poza tym chyba jest za wcześnie. 
- Faktycznie- przytaknął spoglądając na zegarek. 
Zaparzył sobie kawę i ponownie na nią spojrzał. Stanął blisko niej i niby niechcąca dotknął jej ramienia. Zerknęła na niego przelotnie . 
Na korytarzu zrobił się szum. Usłyszeli Violettę i Sebastiana. 
Ula spojrzała znacząco na Marka i zadała mu nieme pytanie. Wzruszył ramionami i odstawiając pustą filiżankę po prostu wyszedł. 
Przytknęła dłoń do ust czując naglą fale mdłości i potrącając Violę udała się biegiem do łazienki.  

                                 ****
Godzinę później uchylając drzwi od gabinetu zauważyła Marka rozmawiającego z modelką ,która siedziała na blacie biurka i mówiła coś konspiracyjnym szeptem pochylając się w stronę mężczyzny. 
Ula zatrzasnęła pośpiesznie drzwi i miała już odejść ,ale przystanęła ,bo zrobiło się jej ciemno przed oczami i musiała czegoś się chwycić ,aby nie upaść.
- Poczekaj ! Ula !- rozległ się głos Dobrzańskiego po całej firmie ,ale dziewczyny już nie było. 
Wbiegła do windy połykając łzy i zaciskając dłonie w pięści. 
- Dupek ,drań ...  

Zerwała się z łóżka niczym rażona piorunem. Odrzuciła kołdrę na bok i otworzyła szeroko szafę. Z prędkością światła zaczęła wyrzucać z niej ubrania. Większa ich część wylądowała na podłodze zamiast na łóżku. Przyszykowała walizkę i wrzuciła niepoukładane ubrania. Wczoraj zapomniała się spakować. Na domiar złego zaspała i obawiała się, że ucieknie jej pociąg. Poszukała dokumentów wrzucając je na wierzch walizki i zapięła zamek. Ubrana w zwykłe beżowe spodnie, fioletową bluzkę i biały płaszcz po cichu wyszła z pokoju. W domu panował półmrok i panowała idealna niczym niezmącona cisza, co znaczyło, że pozostali domownicy jeszcze nie wstali. Zaszła jeszcze do kuchni przygotować sobie prowiant na drogę i opuściła budynek z mocno bijącym sercem. Uczucie strachu nie opuszczało ją, aż do zajęcia miejsca w pociągu.

Maszyna pędziła po torach, kobieta wpatrywała się w zbyt szybko zmieniające się obrazy za oknem. Zastanawiała się nad jednym. Czy, aby dobrze zrobiła uciekając? Zastawiając wszystko za sobą? Podjęła jedną z trudniejszych decyzji w swoim życiu.

Zdawała sobie sprawę, że ucieczką nie rozwiąże jej problemów. Nie sprawi, że ciąża zniknie, ale pieniądze w torebce mogły to zrobić. Część pożyczyła od Szymczyków, a resztę od Alicji. Dopytywali, na co jej, lecz opowiedziała im zmyśloną historyjkę. Ukryła przed nimi okrutną prawdę.

Nagle coś kazało jej nie robić tego. Ostrzegało ją przed tym wyborem. Zdusiła w sobie niespodziewany głos rozsądku.

Dotarła do wyznaczonego celu nieco przed czasem. Miała szansę jeszcze zrezygnować. Nie zawróciła. Drżały jej ręce, a żołądek ścisnął się boleśnie. W powietrzu pachniało deszczem i świerkiem. Uwielbiała deszcz ,lecz nie dziś. W głowie gonitwa myśli i coraz więcej możliwości. Był dla niej początkiem i końcem świata ,a jednak nie powiedziała mu  o ciąży. Duma zwyciężyła. Pozostała zimną suką ,choć w głębi kochała go nadal tak samo ,a może mocniej. udawała jednak ,że nie znaczy dla niej już zupełnie nic. A teraz mieli zostać rodzicami. A ona chciała pozbawić tą małą istotkę życia . 
Zaufać sercu ? Ta miłość przyszła nagle jak wiosenna burza. Zawładnęłęś moimi zmysłami. Jak mam się przed Tobą bronić ? 

Upłynęła godzina, a ona nadal stała przed dużym biało- zielonym budynkiem. Przekroczyła próg gabinetu i zerknęła na fotel. Lekarz w towarzystwie asystentki założyli już rękawiczki i byli gotowi do zabiegu. Ula stała jak posąg i ogarnęły ją wyrzuty sumienia. Przełknęła nerwowo ślinę, a z oczu trysnęły niczym z fontanny łzy.
          _____________
Pozdrawiam wszystkich świątecznie 💖💝💙