,,Ocal moje serce '' 10

Man­ha­tann, Nowy Jork
Po bez­chmur­nej nocy nie było śladu. Od rana sią­pił deszcz, cho­ciaż tem­pe­ra­tura prze­kra­czała dwa­dzie­ścia stopni. Kobieta ści­ska­jąc poma­rań­czową para­solkę szła omi­ja­jąc naj­więk­sze kałuże i przy­sta­nęła macha­jąc ręką chcąc zatrzy­mać żółtą tak­sówkę. Nie­stety towa­rzy­szył jej dziś pech. Roz­po­znała roz­pę­dzone lin­coln, bo mąż Maddy miał takie auto. Tak zwaną ame­ry­kań­ską limu­zynę. Ula na autach się nie znała, ale to nie Wiliam ją pro­wa­dził. Ubra­nie kobiety w niczym nie przy­po­mi­nało swo­jego poprzed­niego stanu. Zarówno poma­rań­czowy żakiet jak i brą­zowe spodnie całe upa­prane były w bło­cie. – O fuck- wymsknęło się jej i wycią­gnęła z torebki opa­ko­wa­nie chu­s­te­czek. – To nic nie da- mruk­nął męż­czy­zna zja­wia­jący się tak nagle, że przy­pra­wił ją nie­mal o zawał. – Naj­le­piej to od razu zaprać– pora­dził. – Pan jest nie­po­ważny- wark­nęła. – Pro­szę, pani! – Zawo­łał. Nadje­chała tak­sówka. Nie­zna­jomy przy­trzy­mał drzwi spoj­rzał na kobietę, która posłała mu groźne spoj­rze­nie i odwró­ciła głowę. – Wsiada pani? – Nie, dzię­kuję postoję – odpo­wie­działa nie­zbyt grzesz­nie.
*** Prze­mok­nięta do suchej nitki, brudna i roz­wście­czona dotarła do domu, bo w kan­ce­la­rii nie zamie­rzała się poka­zy­wać w takim sta­nie. Dwa dni póź­niej Umó­wiła się tele­fo­nicz­nie z Jame­sem Robey­’em. Sto­jąc przy oknie spo­glą­dała jak kolo­rowe chmury wolno mkną po nie­bie i nad dra­pa­czami chmur poja­wia się słońce. Na sze­ro­kim para­pe­cie leżała czer­wona zapal­niczka z rysun­kiem ognia i paczka nie­zna­nej marki papie­ro­sów. Pod­nio­sła zapal­niczkę i wyjęła papie­rosa roz­glą­da­jąc się po kory­ta­rzu. Ściany w kolo­rze ećru sko­ja­rzył się jej ze szpi­ta­lem, choć w kli­nice, w któ­rej robiła bada­nia i cze­kała na wyniki. Jeżeli ich wynik będzie nega­tywny będzie wygrana, a życie nie okażę się pie­kłem. Zaś pozy­tywny sprawi, że utraci wszystko, na czym jej zależy i ni­gdy nie uda się napra­wić tego, co się popsuło. Na powrót do Pol­ski też odej­dzie ochota. Liczyła, że wszystko ułoży się i zazna jesz­cze szczę­ścia w życiu. Pra­gnęła, kie­dyś zostać mamą ślicz­nego boba­ska i poślu­bić męż­czy­znę, który poko­cha ją za to, jaka jest i przy nim czu­łaby się bez­piecz­nie. Żyła w zawie­sze­niu cze­ka­jąc na finał w sądzie. Pla­no­wała podró­żo­wać, pra­co­wać i po pro­stu żyć z dala od wspo­mnień. Nie roz­dra­pu­jąc ran prze­szło­ści i zapo­mnieć o pew­nym czło­wieku. Nie dla nas wspólne życie we dwo­je’’– powta­rzała. Serce bun­to­wało się i krwa­wiło na te słowa, lecz nie zamie­rzała go słu­chać. Nie ode­zwał się dając jej jasny komu­ni­kat, że zła­mał po raz kolejny obiet­nice. Przy­rze­kał nie zapo­mnieć i kochać zawsze. Dla mnie to wiecz­ność, dla niego chwi­la’’– pomy­ślała Sosnow­ska. Męż­czy­zna opu­ścił salę roz­praw i uści­snął dłoń mło­dej kobiety o dzie­cię­cych rysach i bar­dzo jasnych wło­sach. Za nią sta­nęła star­sza kobieta z przy­krót­kimi wło­sami w tym samym kolo­rze. Odeszli poże­gnaw­szy się i spoj­rzał na kobietę przy oknie. – Prze­pra­szam, ale dzi­siaj już nie przyj­muję– rzu­cił mija­jąc ją. – Dzwo­ni­łam prze­cież wczo­raj do pana w spra­wie … – Pani pro­blemy ze słu­chem? Pro­szę iść do domu i się prze­brać– otak­so­wał ją zim­nym spoj­rze­niem ciem­no­brą­zo­wych oczu. – Dziś skoń­czy­łem. – Jestem przy­ja­ciółką Maddy Col­lins – wes­tchnęła bez­rad­nie. – To ona mi pana pole­ciła. Ostre rysy twa­rzy męż­czy­zny zła­god­niały pod wpły­wem ledwo dostrze­gal­nego uśmie­chu. – James Robey – wycią­gnął do niej dłoń. – Urszula Sosnow­ska – na dźwięk tego nazwi­ska spiął się. – Sosnow­ska? – Zapy­tał. – Tak. Żona Pio­tra – wyja­śniła. – Przy­szłam z pole­ce­nia mojej przy­ja­ciółki. W skró­cie cho­dzi o roz­wód z Pio­trem. – Omówmy to jutro w kan­ce­la­rii, a teraz, jeśli pani pozwoli odpro­wa­dzę do domu. – Daleko miesz­kam – uprze­dziła. – W dodatku nie wiem czy wypa­da… – Nie wypada, aby piękna kobieta wra­cała sama do domu- odrzekł Nie rumie­niła się już jak pen­sjo­narka, ale czuła się lekko zaże­no­wana takim bana­łem pada­ją­cym z ust przy­stoj­nego męż­czy­zny. Choć nie oce­niała go pod tym wzglę­dem musiała przy­znać, że pre­zen­to­wał się cał­kiem nie­źle. – Dzię­kuje, ale znam drogę do domu i nie potrze­buję pana pomocy- rzu­ciła i odwró­ciła się na pię­cie.
*** Wystą­piła do sądu o zakaz zbli­ża­nia się dla Sosnow­skiego. Kon­takty ich ogra­ni­czały się do roz­mów na kory­ta­rzu przed salą roz­praw. Na pierw­szą nie zja­wił się. Maddy pocie­szała ją zapew­nia­jąc o szczę­śli­wym końcu i otrzy­ma­niu upra­gnio­nej wol­no­ści. Poło­żyła jej dłoń na ramie­niu. – On chcę mnie wykoń­czyć. Zarzuca mi zdradę, a ja go prze­cież nie zdra­dzi­łam- powie­działa gło­śno z oczami utkwio­nymi w przy­ja­ciółce. – Jesz­cze- dodała. – Zaraz. Co zna­czy jesz­cze? – Zmarsz­czyła brwi wbi­ja­jąc swoje brą­zowe tęczówki szu­ka­jąc w oczach Uli odpo­wie­dzi. – Oma­wia­li­śmy pewne sprawy zwią­zane z roz­wo­dem. Wspo­mnia­łam o nie­pod­pi­sa­nej inter­cy­zie. James wie, że ślub wzię­łam w Pol­sce i, że tylko cywilny, bo Piotr jest roz­wod­ni­kiem, ale to nie jedyny powód. Mie­li­śmy zale­d­wie świad­ków i dwie osoby towa­rzy­szące. Wesela nie było. Zgo­dzi­łam się, ale nie pamię­tam wszyst­kiego, bo strasz­nie bolała mnie głowa. Chciał nawet to odwo­łać, ale dał mi tabletkę i kon­ty­nu­owa­li­śmy. Nocy nie wspo­mi­nam za dobrze. Przy­śnił mi, kto inny. Poza tym zaczę­łam dostrze­gać pewne sygnały i domy­śli­łam się, że nie jestem jedyną w życiu Pio­tra. – Nie cho­dziło ci o seks. Uczu­ciem go nie darzy­łaś i przy­ja­ciółmi chyba też nie byli­ście, a ty kocha­łaś Marka, więc, po, co kurna bra­łaś ten popie­przony ślub z Sosnow­skim. Nie rozu­miem- mówiła z pogardą. – Pie­przysz mi tu bzdury, że go kochasz. Gówno prawda. Nie­bie­skie tęczówki zaszkliły się, a usta mimo­wol­nie zadrżały. – Ja kocha­łam. To on oszu­ki­wał i miał tabuny kocha­nek, gdy go pozna­łam. Nag­min­nie zdra­dzał narze­czoną, mamił czu­łymi słów­kami i obiet­ni­cami, a był z nią. Ja też byłam wśród tych kobiet, które nabie­rały się na te gierki. Tylko, że nas zawsze łączyło coś wię­cej, a taką Domi, Klau­dię, Mira­belę czy inną zde­cy­do­wa­nie łóżko. Cho­ciaż z Julią …My zaczę­li­śmy od przy­jaźni i śmiało można nazwać nasze rela­cje, jako, skom­pli­ko­wa­ne’’. Robił wszystko pod dyk­tando rodzi­ców. Nie umiał się im posta­wić i powie­dzieć, że Pau­lina to nie­od­po­wied­nia kan­dy­datka na żonę. Nieźle by nim rządziła i szybko stałby się pan­to­fla­rzem. To oni mu wybrali psy­chiczną Paulę i kibi­co­wali temu związ­kowi, a nie­długo miał zagrać im marsz weselny. Niby zmie­nił się, ale gdy zro­zu­mia­łam, że to już nie gra było o wiele za późno. Tak naprawdę cała prawda dotarła do mnie w USA. Mia­łam wystra­sza­jąco czasu na prze­ana­li­zo­wa­nie życia. Poza tym w Pol­sce zrobi­łam bada­nia, z któ­rych jasno wyni­kało, że nie mogę mieć dzieci. – Ble­fu­jesz. – Nie wiem- wzru­szyła ramio­nami. – W Nowym Jorku badań nie robi­łam oprócz tych na HIV. – Znasz już wynik? – Nie- spo­sęp­niała. – Obsta­wiam naj­gor­sze. – Jak zawsze pesy­mistka- pod­su­mo­wała. – Pozaz­dro­ścić– dodała iro­nicz­nie. – Ode­zwała się ta z tatu­ażem na dupie- Maddy przy­sło­niła twarz rudym kosmy­kiem jakby nagle się zawsty­dziła, a zde­cy­do­wa­nie nale­żała do osób bar­dzo pew­nych sie­bie. Trudno było wpra­wić ją w zakło­po­ta­nie. – Tatuaż jasz­czurki mam na ple­cach- popra­wiła ją. – Za lewym uchem ser­duszko z literą, W’’ w środku, a na kostce węża. – Po cho­lerę masz sym­bol sza­tana? – A to jest sym­bol cze­goś tam? Ula ty serio w to wie­rzysz? – Dzi­wiła się Col­lins. -Nie­istotne, w co wie­rzę, gdy to tak nie bolało to może bym się zde­cy­do­wała? – Przy­znała cicho. – Zasta­na­wiam się nad czymś … Myślę o jaskół­kach na przedra­mie­niu bądź nad­garstku. Rozwa­ża­łam też coś zwią­za­nego z miłymi wspo­mnie­niami, abym o tym nie zapo­mniała. Pro­blem, że nie mam nic takiego. Rodzinę zacho­wam w pamięci. Mał­żeń­stwo to porażka, praca w fir­mie odzie­żo­wej to krótka przy­goda, choć dała mi lek­cje życia. Romans poka­zał jak cienka gra­nica jest mię­dzy miło­ścią a nie­na­wi­ścią. Teraz jedno wiem. Nie­na­wi­dzę jego, każ­dego spoj­rze­nia, splotu rąk i ust. To wiel­kie kłam­stwo. Dzięki listom napra­łam się znów na piękne wyzna­nia miło­sne, a prawda jest inna. Okrutna. – Wysła­łaś mu list. – Maddy pie­przył o miło­ści, a zaba­wił się z jakąś suką i …Nie jestem wsta­nie …to ponad moje siły. Czy on się odgrywa? Za ślub z Pio­trem? Głu­pią białą sukienkę i słowa przy urzęd­niku? One nie
mają zna­cze­nia.
**** War­szawa, Moko­tów
Szkło obra­cane w dło­niach rzu­cało kolo­rowe refleks na pobli­ską ścianę, po któ­rej znaj­do­wał się muro­wany komi­nek, a nad nim ramka ze zdję­ciem Uli. Wrzu­cił szklankę z śla­dową ilo­ścią alko­holu. Ogień buch­nął i usły­szał ciche trzaski drewna i syknięcie. Prze­niósł wzrok z ognia na trzy­many w dło­niach wydru­ko­wany list. Roz­siadł się bar­dziej na kana­pie i odchy­lił głowę do tyłu wal­cząc z bez­rad­no­ścią, tęsk­notą i uczu­ciami ukry­tymi wewnątrz. Obie­cał, że nie się­gnie wię­cej po alko­hol, a przy­naj­mniej w takiej ilo­ści. Za oknem czerń nocy tak jak w jego sercu ciem­ność. W sypialni miał drugie jej zdjęcie oprawione w ramkę ,a w szufladzie cały album.

Marku Dobrzań­ski

Świet­nie mi w świe­cie gdzie nie ma Cie­bie. Nabie­ram powie­trza w płuca i czuję, że do pełni szczę­ścia potrze­buję tylko roz­wodu i zaczy­nam z nową kartą. Pamię­tasz windę do nieba? Przy­po­mnij sobie gwiazdy i jedną gasnącą. To ja. Przez Cie­bie znik­nął ten blask, aby teraz mógł na nowo się poja­wić dla kogoś innego.

Nie odnaj­dziemy …nie pod­bi­jemy razem świata. To poże­gna­nie. Bądź szczęśliwy i odnajdź swoje prze­zna­cze­nie. Nie roz­pa­czaj, nie umar­łam. Żyj!

Po pro­stu żegnaj. Nigdy nas nie było i nie będzie.

Nie Twoja, Ula.

Pod­niósł się z kanapy. Zakrę­ciło się mu w gło­wie. Zgniótł list i wrzu­cił do ognia. Patrzył jak czer­wono-poma­rań­czowe pło­myki peł­zają po kartce. W odbi­ciu lustra tylko z wyglądu ktoś przy­po­mi­nał, że to on sam.
Man­ha­tann, Nowy Jork Prze­dzie­rała się przez dziel­nice Man­hat­tanu o siód­mej rano. Włosy roz­wie­wały na wszyst­kie strony, a kobieta pró­bo­wała wyrów­nać oddech. Zasa­pana w jasnym żakie­cie i spodniach zatrzy­mała się przed por­tie­rem. Zdo­była się na sztuczny uśmiech i weszła do środka. Tem­pe­ra­tura prze­kra­czała dwa­dzie­ścia pięć stopni, a nie było docho­dziła zale­d­wie ósma. – Witaj, lista zaku­pów leży w kuchni na stole- poin­for­mo­wała bez wstę­pów. – Wypro­wadź Nelę i jeżeli możesz kup mu karmę. Zapo­mnia­łam zapi­sać. – Ok. – mruk­nęła nie­zbyt uprzej­mie kobieta i popra­wiła zwią­zane w kucyk ciemne włosy. Nela przy­bie­gła do niej rado­śnie mer­da­jąc ogo­nem. Pod­ska­ki­wała i lizała ją po ręce. Ula poczo­ch­rała ciemną sierść suczki i ruszyła w kie­runku lodówki. Wyjęła butelkę wody i nalała sobie do szklanki. Poczuła jak suche gar­dło wraca do poprzed­niego stanu. Pies podą­żył za nią wącha­jąc jej nogi. Użyła nowego kremu z fil­trem, bo jej skóra w zatrwa­ża­ją­cym tem­pie wysu­szała się. Rzadko zakła­dała krót­kie spodenki i bluzki na ramiącz­kach wsty­dząc się blizn. Nazna­czona. Nie wypo­wia­dała tego okre­śle­nia gło­śno, ale uwa­żała, że w obec­nej sytu­acji ide­al­nie do niej paso­wało. Piotr po tam­tej kłótni zja­wił się w Nowym Jorku tylko raz. Nie zga­dzał się w dal­szym ciągu na roz­wód. Nie inte­re­so­wało ją zda­nie męża nie­długo byłego. Maddy oka­zała się kobietą z ser­cem na dłoni i mimo odczu­wal­nego począt­ko­wego respektu teraz ufała jej i mogła liczyć na nią w każ­dej sytu­acji.
💘💘💘 Man­ha­tann, Nowy Jork Trzy mie­siące póź­niej. Po upły­wie trzech mie­sięcy Ula ode­brała naresz­cie wycze­ki­waną paczkę. Roz­pa­ko­wała ją sto­jąc w progu i roz­dzie­ra­jąc grubą kopertę i uważ­nie ana­li­zo­wała wyniki na obec­ność wirusa HIV. Wynik nega­tywny. Ogar­nęła ją eufo­ria i z nie­do­wie­rza­niem czy­tała jesz­cze raz. To zmie­niało naprawdę wiele. Wcze­śniej była cie­niem samej sie­bie, a teraz wie­działa, że będzie mogła żyć nor­mal­nie.

– Maddy …– wychry­piała Ula będąc w beżo­wej gar­sonce i bar­dzo się stre­su­jąc. Na kory­ta­rzu minęła się z kil­koma osobami między innymi z Sosnow­skim. W czar­nym gar­ni­tu­rze i bia­łej koszuli wyglą­dał cał­kiem nie­źle, ale na niej nie robiło to naj­mniej­szego wra­że­nia. Pra­gnęła mieć to za sobą. To trze­cia roz­prawa i miała nadzieje, że ostat­nia. Nie chciała nic od niego. Sprze­dał ich miesz­ka­nie nie infor­mu­jąc ją o tym i fał­szu­jąc jej pod­pis na doku­men­cie. – Nie możesz się teraz wyco­fać. Jesteś na pół­metku. Pan James pomoże Ci odzy­skać wol­ność. Wygrasz to! Ja roz­wio­dłam się i wkrótce ponow­nie zakocha­łam. Tobie też się uda- pocie­szała przy­ja­ciółkę, która piła małymi łykami wodę i coraz bar­dziej dener­wo­wała się przed wej­ściem na salę. – Dzień dobry – powie­dział James i podał dłoń Maddy, a następ­nie Uli. – Bez orze­cze­nia o winie męża było by szyb­ciej- ode­zwała się cicho Sosnow­ska. – Gwa­ran­cji nie masz czy skoń­czy­łoby się na jed­nej roz­prawie- wtrą­ciła Maddy. Sosnow­ski roz­ma­wiał z jakimś face­tem, któ­rego Ula nie znała. Miał blond włosy nieco dłuż­sze zacze­sane do tyłu i drogi gar­ni­tur. Mię­śnie Uli były strasz­nie spięte. Nie potra­fiła się roz­luź­nić. Pra­gnęła mieć to za sobą. Ocze­ki­wała dostać, choć część pie­nię­dzy z ich wspól­nego domu, a wła­ści­wie jej, bo ona figu­ro­wała w akcie nota­rial­nym, sprze­dał w jej imie­niu star­szemu, bez­dziet­nemu mał­żeń­stwu, aby wydać je w zaska­ku­ją­cym tem­pie nie wia­domo, na, co. Sosnow­ska zamie­rzała się dowie­dzieć, na, co poszło ponad sto dola­rów ame­ry­kań­skich prze­li­cza­jąc około czte­ry­sta pięć­dzie­siąt pol­skich zło­tych.
Prze­grał w kasy­nie czy był winny komuś, ale aż tyle kasy? Nie­moż­liwe. Sprze­dał prze­cież też biżu­te­rię i inne pamiątki rodzinne.

*****

Port lotniczy, Nowy Jork Samo­lot powoli podcho­dził do lądo­wa­nia. Bru­net zer­k­nął przez malut­kie okno i pomy­ślał o niej. Uśmie­chu, który jak pro­myk słońca roz­ja­śniał dzień. Nie­stety zwiała daleko z czło­wie­kiem, do, które czuł nie­za­ha­mo­wany gniew i wypruł mu flaki, gdyby mógł, ale nie chciał przez tego skur­wy­syna tra­fić za kratki i nie spo­tkać miło­ści swo­jego życia. Naj­bliż­sze dni miał spę­dzić w pokoju hote­lo­wym, z któ­rego widać roz­po­ście­rał się na Nowy Jork. Wie­dział, że ją tutaj znaj­dzie. Adres zapi­sał w tele­fo­nie, który prze­słała mu Maddy. W fir­mie poza­ła­twiał wszystko i z tru­dem przy­jął pomoc Aleksa. Febo sam z sie­bie, co było nie­wia­ry­godne zapro­po­no­wał zająć się firmą i trzy­mać rękę na pul­sie pod nieobec­ność w Pol­sce Marka. Nie­ocze­ki­wa­nie na przedwczo­rajszym poka­zie zja­wiła się Pau­lina i to w obec­no­ści pew­nego męż­czy­zna, a pod koniec na ban­kiet przy­szła Julia i spo­glą­dała wciąż na Aleksa z dziw­nym bły­skiem w oku. Młody Dobrzań­ski znał ten błysk, bo tak samo patrzył na Ulę, gdy odtrą­cała go nie­ustan­nie i grała nie­do­stępną. Stała się taka daleka, obca, lecz wciąż pozo­stała jego perełką i kocha­niem. Nie zdzi­wił go wielki tłum spie­szą­cych ludzi i cho­dzą­cych w róż­nych kie­run­kach. Ode­brał bagaż i dostał sms’a. Serce zabiło moc­nieją usta roz­cią­gnęły się w uśmie­chu.
Jutro ją zoba­czę naj­da­lej poju­trze.Tylko jak tam dotrzeć? Pomi­nął jecha­nie do hotelu i od razu chciał udać się w podróż do Uli. Bez zasta­no­wie­nia i czu­jąc przy­pływ adre­na­liny zapa­ko­wał się do tak­sówki. Odczu­wał zmę­cze­nie przez zmianę cza­sową. Poprzed­niej nocy nie spał naj­le­piej, bo spal ponad trzy godziny, a rano wyla­ty­wał. Dwa wie­czory wcze­śniej spa­lił od niej list i nie odpowie­dział na tą krótką wia­domość. Musiał poroz­ma­wiać z nią w cztery oczy. Miał świa­domość, że jest roz­draż­niona i nie wysłu­cha go, bo cią­gnie się sprawa roz­wo­dowa. Maddy wyga­dała się, że nie mogą dość do poro­zu­mie­nia w spra­wie majątku.

         _________________