,,Ocal moje serce'' 11

Manhattan, Nowy Jork

Opychała się czekoladkami po bezowocnej walce z Piotrem o uzyskanie rozwodu. James nie przestawił w sądzie faktów, które zdradziła, gdy omawiali przebieg rozprawy. Nakłaniał do zmiany decyzji. Sosnowski uparcie trzymał się swoich racji i nie chciał pozwolić jej odejść. Piotr powiedział kłamał mówiąc w sądzie, że ją kocha i pokłócili się w wyniku, czego opuściła mieszkanie, które tak naprawdę należało do niej, ale pragnęła mieć po prostu święty spokój.

, Do rozpadu pożycia małżeńskiego doszło niedawno. Nigdy nie byliśmy w separacji. Kochamy się i staramy o dziecko’’

Śmiać się jej chciało z tego absurdu, gdy Piotr wypowiadał te słowa przed sędzią. Zwrócił się do sądu mówiąc, że jest sfrustrowana, bo ich starania o potomka są bezskuteczne.

Poczłapała do swojego pokoju i wyjęła z szuflady kopertę, którą znalazła na wycieraczce jakiś czas temu. Nie znała nadawcy, ale przesyłka zaadresowana była na jej imię i nazwisko. Nie było, więc mowy o pomyłce. Na fotografiach była blondynka leżącą w łóżku obok Marka. Z początku nie dowierzała, ale zerknęła na datę wysyłki i podpis z tyłu zdjęcia. Przełknęła głośno ślinę, a w środku powoli narastała nienawiść do człowieka bez przerwy niszczącego jej życie. Myślała, że uodporniła się, lecz to mijanie się z prawdą. Złamał jej serce kolejny raz. Bez namysłu napisała wtedy ten list. Pełna sprzecznych emocji i wściekła na Marka. Tak wiele zapewnień o szczerości ,miłości ,cierpliwym czekaniu ,a tu taka niemiła niespodzianka. 
Nie umiemy osobno być ,a razem ciężko mam żyć...
Teraz siedząc na niezaścielonej jasnej pościeli wzięła na kolana laptopa i próbowała znaleźć jakieś namiary na fotografa.

- Przepraszam, pukałem – rzekł Wiliam stając w drzwiach.

- Proszę, wejdź – zachęciła go.

- Słuchaj, bo jest pewna sprawa. Ja dostałem telefon z pracy i muszę pilnie wyjść- zaczął.

- Chodzi o Lisę? Spokojnie zajmę się nią- weszła mu w słowo i odwróciła się z powrotem do ekranu laptopa.

- Czegoś szukasz?- Spojrzał jej przez ramię.

- Znasz dobrego fotografa? Musze się upewnić czy to przypadkiem nie fotomontaż.

- Pokaż- poprosił.

Podała mu zdjęcia. Przyglądał się im bardzo uważnie.

-Kto to jest?- Zerknął na Ulę oczekując wyjaśnień.

- Marek i jakaś kobieta. Nie znam jej.

- Nie rozumiem- rzucił z konsternacją. – Kim jest Mark? Słyszałem coś od Maddy, ale… czekaj to ten, od którego uciekłaś?- Wiliam skojarzył fakty.

- Ja naprawdę nie wiem, komu wierzyć- westchnęła czując się bezsilna wobec sytuacji, w której z własnej winy się znalazła. To ona nie pozwoliła na wyjaśnienia i uwikłała się w to chore małżeństwo licząc naiwnie, że miłość nie jest potrzebna do tworzenia prawdziwego związku.

- Skąd twoje podejrzenia o fotomontaż?

- Dowodów na to nie mam, ale …

- Daj spokój- burknął. – Spał, wyrzuć te zdjęcia i przestać się zadręczać.  Śpi z kimś i co z tego? Ty tu, a on tam. Nie rozumiem was- pokręcił głową kierując się ku drzwiom.

- Was?

- Kobiet- dodał pośpiesznie.

A ja nie rozumiem mężczyzn. Wątpię, aby Wiliam mi pomógł, a przecież zna nie jednego fotografa. Dupek i snob ,a do tego ponurak. 

Lisa przybiegła boso z ubrudzoną czekoladą sukienką i pokazywała książeczkę z wyklejankami.

- Słodki Jezu- odparła Ula na jej widok i bezzwłocznie zaprowadziła ją do łazienki. Mała stanęła na stołeczek przed umywalką, a ta umyła jej rączki i buzię. Przerażenie rosło, gdy na przedramionach zobaczyła czerwone plamki.

- Weź na moment główkę do góry. Ciocia musi cię obejrzeć- powiedziała łagodnie.

- Boli – wyjąkała mała i zaczęła się pokasływać.

- Spokojnie, malutka – uspokajała ją, a sama była kłębkiem nerwów.

Zadzwonił domofon. Sosnowska spanikowana i roztrzęsiona wzięła dziecko na ręce i posadziła na sofie w salonie szukając dokumentów.

- Jasny gwint, gdzie te pieprzone papiery i telefon- mówiła na głos po polsku. Znalazła komórkę i zadzwoniła do Maddy i Wiliama.  Dziewczynka łapała gwałtownie powietrze, a jej szyja mocno spuchła. Zaniosła się szlochem i zaciskała rączki w piąstki na ubranku.

Zadzwoniła ponownie do Maddy. Nie była z rodziny ani opiekunem prawnym małej.

- Maddy mnie zabiję- rozpaczała.

Przykucnęła przy małej i pogłaskała po włoskach.

Opowiada jej coś po angielsku, żeby Lisa zrozumiała i nie zamykała brązowych oczek.

- Lisa!  Moje maleństwo- Maddy mocno zaniepokojona zabrała od razu córeczkę. Ula wyszła za nią. Pod drzwiami leżały piękne kwiaty w folii. Collins pojechała do szpitala, a Sosnowska zabrała do domu bukiet i z lubością chłonęła tą cudowną, słodką woń. Otworzyła bilecik.

,Perełko, spotkajmy się jutro w południe. Będę czekał pod domem twojej przyjaciółki.

Kochający Marek.'

Amerykańskie kuchnia średnio przekonywały Ulę.  Zatęskniła za czymś innym. Pierogami, których dawno nie robiła, krokietami lub naleśnikami smażonymi Beatce i jej radość.  Tamtego czasu spędzonego z rodziną i Markiem bardzo jej brakowało. Słonecznych chwil, gdy ukryci przed światem oddawali się czułością. One odeszły wraz z poznaniem prawdy.

Nauczyłam się żyć bez niego. No, przynajmniej w połowie.

, Jesteś światem na dnie ciemnego oceanu… - wysłała zanim pomyślała.

, Kochanie, o co chodzi?’’- Otrzymała odpowiedź.

Z cała świadomością dotarło do niej, co właśnie zrobiła.

, Marek ty przyleciałeś do Stanów?

, Tak’’- odpisał nie wdając się szczegóły.

Serce załomotało w jej piersi. Puste oczy utkwione w ekranie komórki. Rozdarta wewnętrznie wahała się  czy wybrać numer i zadzwonić. Niby proste, a sprawiało jej największą trudność.

                    ****

- Maddy nie trzymaj mnie w niepewności- Ula przerwała jej monolog. – Mów, co z Lisą.

- W porządku. Dostała zastrzyk i zatrzymali ją na obserwacji. Zagrożenia życia nie ma. Strasznie się wystraszyłam. Ula ona nie może czekolady. Prosiłam cię, abyś jej nie dawała- w głosie rudowłosej był żal i złość na przyjaciółkę.

- Sorry, rozmawiałam z Willem o zdjęciach, a Lisa bawiła się w pokoju.

- Wiliamem- poprawiła ją.

- Większość mówi Will.

- Idiotka- skomentowała krótko. – Wybaczam ci, ale na przyszłość uważaj na nią, gdy jest pod twoją opieką.

- To się nie powtórzy- rzekła stanowczo. – Nie nadawałabym się na matkę.

- Dramatyzujesz- odparła poirytowana Maddy. – Przyciśnij Jamesa, bo sprawa trwa za długo i żadnych głupich numerów- ostrzegła ją.

- Masz na …

- Słyszałam, że nie sypia z klientkami – powiedziała wolno. – Ale gapił się na twój tyłek. Nie zauważyłaś?

- Nie- zaprzeczyła automatyczna. – Ładny mi profesjonalizm- prychnęła.

- Zmień adwokata- poradziła jej kobieta. – Zbierz dokumentację medyczną i pokaż w sądzie. Masz wyniki obdukcji? Ujawniłaś, że Piotr znęcał się nad tobą? Zostały ci przecież blizny. Raz uderzył cię butelką w tył głowy, prawda?

- Niestety, prawda- przyznała i pożegnawszy się rozłączyła.

Przygotowała warzywną zapiekankę i sałatkę. Upiekła również ciasto biszkoptowe i przełożyła śmietankowym krem dekorując górę truskawkami. Odkryła na nowo radość z przygotowywania posiłków. Wczoraj nie udało się jej porozmawiać na skype z Violettą. Tęskniła za tą zwariowaną dziewczyną. Zwłaszcza, że w sekrecie wspomniała o ciąży i szczęśliwym przyszłym ojcu. Zazdrościła jej trochę miłości i odmiennego stanu. Nie zauważyła jak słone krople toczą się po jej bladej, zmęczonej twarzy. Praca, rozwód i tęsknota za ojczyzną i bliskimi odbierała jej siły. Nocami rozmyślała o swej przyszłości i przeszłości.

Po wyjściu z kuchni postanowiła zadzwonić do prawnika. W końcu mieli omówić pewną sprawę chciała wykorzystać zebrane papiery w sądzie świadczące przeciwko Sosnowskiemu. Zdjęcia miały posłużyć, jako dowód zdrady. Tym razem pewna była osiągnięcia celu. A było nim stać się byłą żoną Piotra a nie obecną.

, To nie może trwać wiecznie, bo mnie wykończy’’

- James musimy się spotkać- powiedziała bez owijania w bawełnę.

Po drugiej stronie zaległa kłopotliwa cisza.

- James?

- Przyjadę po ciebie o dwunastej- oznajmił.

- A…- zabrakło jej niespodziewanie słów. – No to klops.

- Słucham?

- Nie, nic. Pierwsza może być?- Spytała licząc na pozytywną odpowiedź.

- Niestety- odparł. - Dwunasta – rzekł stanowczo i rozłączył się.

                                              ****

Przejrzała się pośpiesznie w lustrze pociągając jednym ruchem usta beżową szminką. Krytycznie oceniła delikatny makijaż składający się z korektora, tuszu do rzęs i umalowanych ust.

Poprawiła bluzkę i z przewieszoną na ramieniu torebką opuściła wreszcie mieszkanie. Na schodach czekał James wprawiając ją w osłupienie. W dłoniach dzierżył bukiet pomarańczowych lilii.

Musnął jej policzek na przywitanie. Zza zarośli wyłoniła się sylwetka mężczyzny. Podniósł wzrok i ujrzał ją w objęciach innego. Nie miał pojęcia, że to przyjacielskie przywitanie. Bez podtekstów. Otworzyła usta i beznamiętnie wpatrywała się w niego oszołomiona. Kwiaty z jej rąk wypadły, a nogi jakby przywarły do kamiennych schodów. Nie poruszyła się ani o krok.

James omiótł nieznajomego z niemym pytanie w oczach., Kto to?’’. Rozpacz w szarych tęczówkach sprawiła jej ból. Spuścił głowę zagubiony i zdruzgotany tym, co zobaczył.

Odwrócił się nie mogąc znieść tego dłużej.

- Marek! – Zawołała.

- Nienawidzę cię!- Wykrzyczał Uli prosto w twarz. – Przyjechałem udowodnić ci, że …Walczyć o nas, a ty…- pokręcił głową z pogardą. – Jesteś …sam nie wiem, kim. Moja Ula nigdy by…

- Nie byłam twoją, Ulą!- Podniosła głos. – Myślisz …- ucięła powstrzymując się od wulgaryzmu.

- Wynoś się stąd- wtrącił nieprzyjemnym tonem James. – Odczep się od niej. Uli wystarczy jeden dupek, od którego ciężko ma się uwolnić. Myślałeś ,że łączą nas tylko relacje zawodowe?

- A nie?- zdziwił się Dobrzański.

- Oczywiście ,że nie .

- Marek on bredzi ,a ja cię …

- Fuck you- rzucił Polak.– Kocham Ulę i to tobie radzę…

- Ostre słowa- zakpił.

- Jeśli ją tkniesz…

- Uderzysz mnie ? No ,dalej chudzielcu…- Podjudzał go Robey .

- Nie zamierzam …

James podszedł do mężczyzny i z całej siły uderzył go w twarz. Marek zachwiał się i zaczęła się szarpanina. Ula usiłowała ich rozdzielić, ale nie udało się. Kwiaty, które przyniósł ze sobą Dobrzański zdobiły ziemię. Kolorowe płatki zaścieliły betonowe podłoże.

Amerykanin niefortunnie upadł i stracił przytomność. Na trawie pojawiły się czerwone ślady po krwi ,gdy Ula nachyliła się nad nim sprawdzając czy żyje.
 Ula  przestraszona  i nienawiścią spojrzała na Marka.

- Widzisz, co zrobiłeś! Wszystko przez ciebie!- Warknęła. – Niszczysz tylko życie- dodała rozeźlona.

Zazdrość zaślepiła Marka i dopuścił się czynu karnego. Wątpił, aby tutejszy sąd mu darował. Przegrał życie i szansę na bycie z nią.

- Ja…

- Nic nie mów – poprosiła. – Widzisz mnie ostatni raz – niespodziewanie w dwóch błękitach pojawiły się łzy. – Marek zabiłeś człowieka – wypowiedziała z niedowierzaniem.- Piotr okazał się kanalią, lecz ty mordercą – ciągnęła dalej mówiąc o nim jak o czymś ohydnym nawet nie zaszczycając go spojrzeniem.
Amerykanin po chwili ocknął się i zaczął mówić o Tessie. 
Tessa zostawiła James'a dla innego ,młodszego ,a on nadal to przeżywał i próbował umówić się i poderwać wcześniej Ulę ,aby wzbudzić zazdrość w byłej ,ale plan nie powiódł się. 
- Żyje- ucieszyła się Ula .
Dobrzański pomógł mu się podnieść. 
Nic poważnego mu się nie stało oprócz paru zadrapań ,rozciętej wargi i obolałego nosa z którego już prawie nie sączyła krew. Zaś Marek dzięki unikowi uniknął podbitego oka i rozciętego łuku brwiowego. Zdobył jedynie drobne zadrapania, dostał niezbyt mocno w brzuch i oberwał w szczękę ,aż cofnęła go do tyłu.
- Błagam nie zgłaszaj na policję...zrobię wszystko ,co chcesz umówię się z tobą na tą kawę tylko nie...ja go znam i on nie chciał- zaczęła gorliwie go przekonywać o niewinności Marka. James był w szoku. 
- Zawiozę cię do szpitala- zwróciła się do prawnika.
- Nie , jest okey. Wezmę taksówkę- powiedział James i wyciągnął smartfon. 
 - A my...Marek dostałeś ode mnie list?- zapytała wprost.- Pisałeś prawdę w tych wiadomościach?
- Tak. Naprawdę go napisałaś? Strasznie brzmiał i ,,...Nie rozpaczaj, nie umarłam. Żyj. Po prostu żegnaj. Nigdy nas nie było i nie będzie?''- zacytował słowa z kartki znając je na pamięć.
- Ile razy go czytałeś?
- Wystarczająco dużo- mruknął. 
- Co robiłeś zanim go dostałeś?
- Pracowałem ,piłem ,rozmawiałem z Sebastianem i myślałem o tobie. Któregoś dnia wybrałem się do klubu z Sebą ,ale on potem wyszedł. Violka ponoć zadzwoniła do niego ,że źle się czuję jak był w łazience. Wyjaśnił mi to później. Zostałem sam i zjawiła się taka dziewczyna. 
- Spałeś z nią?- zapytała z bólem.
- Oszalałaś? Wymyślała niestworzone rzeczy o mnie ,a za milczenie zażądała pieniędzy. Załatwiłem jej sesje u fotografa Artura. Więcej jej nie spotkałem. Wierzysz mi?
- Oczywiście ,że wierzę ,a te zdjęcia to podróbka.
- O jakich zdjęciach ty mówisz?- zdziwił się.
- Nie ważne- ucięła temat. - Ktoś mi wysłał.
- Pokażesz mi te ujęcia?
- Umh... może ,kiedy indziej. Viola mówiła ,że byłeś z Sebą ,a on to potwierdził ,bo akurat wszedł do pokoju jak Violetta to mówiła i podała mu telefon. Ale po namyślę wydawało mi ,że te zdjęcia kłamią. Chyba za bardzo ...
- Co?- pragnął poznać odpowiedź.- Skarbie?

Na te słowa rozpłakała się i pociągnęła nosem. 

- Nie umie …bez …nie. ..nie zapomniałam.. ja…

- Zapłaciłem za tą operację ,bo pan Józef to dobry człowiek i… Zrobiłem to dla ciebie. Kupiłem tę kwiaty  . ..Prezenty ,usiłowałem do ciebie dotrzeć. Pisałem te wiersze i listy być zrozumiała ,że jesteś najważniejsza w moim życiu. Nie ma nikogo innego. Zawsze będziesz ty. Poczekam  tyle ile trzeba. Nie umiem bez ciebie żyć. Proszę ,wróć- błagał ,a w jego oczach i sercu tliła się nadzieja.

- Marek, zadzwo...-nie dokończyła ,gdy wpatrywał się w nią intensywnie.

- Nie masz z nim romansu ,prawda?- spytał.- z Amerykaninem.

- Kocham ci...- zamknął jej usta gwałtownym ,żarliwym pocałunkiem.

 Objęła jego szyję dłońmi i równie namiętnie oddawała całusy.

- Marek , stop- położyła mu dłonie na torsie leciutko go odpychając. 

- Coś nie tak?- zmartwił się. - A przecież jesteś żoną...- zamilkł nagle.

- Rozwodzę się ,a wtedy my...,ale najpierw rozmowa.

Omiótł ją ciepły oddech przy uchu. 

- Kocham cię - wyznał.

-Jutro o szesnastej pod sądem. 

- Ok. Pa- znów poczuła miękkie wargi bruneta na swoich. 

- Pa - uśmiechnęła się  mega szczęśliwa. 

Chwycił jej dłoń i pocałował jeszcze raz. 

Przygryzła jego usta i złapała za koszulę.

Nie przeszkadzała im wysoka temperatura na dworze.

Syn Maddy chrząknął znacząco i trochę spieszona wtuliła się w ukochanego. Pogładził Ulkę po plecach. Wreszcie oderwali się od siebie.

Oficjalnie nadal pozostawała żoną innego i nie miała pojęcia ile to potrwa. Bill mógł źle odebrać to ,co zobaczył. Wiedział o Piotrze ,a w szkole zakochał się w pewnej dziewczynie i nie mógł patrzeć na jej chłopaka i ich czułości.

- Poznaj Marek Dobrzański 

- Bill Scott- przestawił się uścisnął mu dłoń. - A to Lisa Collins - przestawił małą, słodką dziewczynkę o czekoladowych oczach i rudych włosach. Wierna kopia mamy.

Marek zerknął na Sosnowską. - Są po innym ojcu- wyjaśniła Ulka szepcząc Dobrzańskiemu na ucho.

- Bill przyniesiesz nam lemoniadę?- zwróciła się do nastolatka.

- Przypilnujecie Lisę?

- Pewnie- powiedzieli po angielsku równocześnie. 

Rudowłose dziecko uśmiechnęło się ukazując drobne ,mleczne ząbki i wsunęła rączkę w dłoń Uli. 

Spacerując Marek zdradził jej aktualności z firmy i życia ich przyjaciół. Rozbawiła ją wzmianka o Violi noszącej ze sobą wszędzie poduszkę twierdząc ,że robią w restauracjach twarde siedzenia. 

- Naprawdę na wyjście z Sebą zabiera poduszkę?

- Tak i namawia go na masażer do stóp i głowy. 

- Że ,co?- zdumiała się śmiejąc. 

- Narzeka na bolące nogi ,przerzuciła się na ogórki i kupiła kilka ubranek dla dziecka i sobie, bo w nic się nie mieści. Każe Sebastianowi czytać te wszystkie poradniki i książki o niemowlakach ,a on ma dość i przesiaduje w moimi mieszkaniu chcąc odpocząć ,chociaż na chwilę ,ale i tak w ogień by za nią wskoczył. Teraz pewnie nie ma gdzie uciec ,w firmie od dawna wiedzą o ciąży. Paulina niby pogratulowała jej i powiem ,że na pokaz nie przyszła sama.

- Paulina zakochała się?- spytała zszokowana Ula.

- Chyba tak - odpowiedział.- Wyglądała na szczęśliwą ,a Julia i Aleks...

- Oni też?

- Jak widać wszędzie miłość- westchnął.

-  A Viola w trzecim miesiącu?- zmieniła temat.

- Czwartym- poprawił ją. 

- Chciałabym, kiedyś...

Jak ona wypiękniała i nie jest już taka nieśmiała. Najważniejsze, że wciąż mnie kocha.

              ____________

Miałam wstawić dopiero pod koniec tygodnia ,ale...mam nadzieję ,że się spodoba. Pozdrawiam serdecznie 😏💙.