,,Labilność dusz'' short story 2/?

Podmuchała poparzone palce przypominając sobie o dziewczynce z zapałkami, którą czytali jej rodzice na zmianę przed zaśnięciem. Wspomnienie rodziców wywołało tkwiącą pustkę i ból po ich stracie. Winny nie trafił za kratki. Była za mała, żeby sama wymierzyć sprawiedliwość lub zrozumieć coś z więcej z tej historii. Z chwil z mamą pamiętała tylko czytanie bajek i przepis na ciasto z jagodami, które nauczyła się piec od swojej mamy. Mieszkała z rodzicami w niewielkim domu w pobliżu lasu. Większość czasu upływało na samotnych zabawach i spacerów z babcią lub pieczeniem ciast w kuchni. Niestety sama nie zdobyła tej umiejętności. Zamiast pysznego murzynka, babka czy jabłecznika wychodził zakalec albo przypaliła. Z gotowaniem szło jej średnio, ale potrafiła dekorować wnętrza. Dobierała samodzielnie dodatki i sprawiało jej to ogromną frajdę. Cieszyła się jak dziecko dostające urodzinowy prezent.
 Ostatnie urodziny z rodzicami odbyły się już w nowym domu, bo stamtąd musieli się wyprowadzić. Nie znała powodu. Następne spędziła z nosem przy szybie w pomieszczeniu pełnym dzieci. Odizolowała się od nich. Godzinami siedziała czekają, aż ujrzy znów mamę i tatę. Czekała, a lata mijały. Pogrążona w chaosie myśli, bo jej przeszłość to zamazana plama. Nie znała swoich przodków. Dlaczego ma nazwisko, którego nikt poprawnie nie umie wymówić? Nawet ona sama nie wiedziała czy dobrze je wymawia. Tak zapisane miała w dokumentach. Nie miała pojęcia skąd oni znają jej dane. Od obcej kobiety dowiedziała się jedynie, że trafiła tu po śmierci rodziców. W nocy zawsze śnił się jej ogień.

Dziewczynka zawiązała chustkę wziętą z mamy szafy na oczach chłopczyka i krzyczała, Złap mnie, tu jestem’’. Uciekała przed nim, a on chwiejnie stawiał kroki i szedł przed siebie z wyciągniętymi rączkami. Mała była już na ganku, gdy usłyszała płacz. Odwróciła się i poczuła nieprzyjemny zapach. Pobiegła na pomoc bratu. Nie udało się jej dostać do środka. Kaszlała i przecierając oczka wołają rodziców. Nikt nie odpowiadał. Przed nią runęły drzwiczki od szafki. Odskoczyła przerażona i krzyczała krztusząc się dymem. Biegła przed siebie. Ukryła się w szopie na drzewo podciągając pod brodę nogi i łkając. Czarnymi od sadzy rączkami przetarła twarz. Kołysząc się w przód i tył. Podpalone włosy zwisały smętnie przy twarzyczce, a niebieskie tęczówki pozostawały wciąż przerażone i zapłakane. Zakaszlała mocno i zamknęły się jej powieki.

- Proszę natychmiast odpuścić cmentarz- rozkazała staruszka groźnie wymachując, drewnianą laską.

Podniosła się bardzo powoli i strzepnęła kilka mokrych listków przyklejonych do płaszcza. Sięgnęła ręką do włosów, a następnie wstała nie mając pojęcia jak znalazła się na ziemi. W dodatku mokrej i ma całe brudne spodnie, a najgorsze, że poczuła dziwny niepokój.

- Jestem …

- Nie obchodzi mnie, kim panienka jest i co tu robi. Proszę tylko stąd iść – rzekła ostrym tonem. – Wstyd. Po prostu wstyd- prychnęła.- Taka młoda, a już uzależniona.

- Uzależniona?- Wykrztusiła będąca w szoku Ula. – Nic nie piłam.

- To, co tu robi? Domu nie ma?

Kobieta trwała w bezruchu. Włosy wyglądały jakby dawno nie widziały szczotki, a twarz miała zaczerwienioną i opuchnięte oczy. Wydmuchała nos w chusteczkę.

- Pani nikogo nie straciła?- Ula zadała niezbyt taktowne pytanie.

Staruszka w popielatym płaszczu zmieszała się i odwróciła w stronę alejki, gdzie rosły świerki. Białe włosy kobiety wymknęły się spod kwiecistej chusty. 

- Naraża swoje zdrowie i dziecka!- Oburzyła się staruszka spoglądając na sylwetkę brunetki.

- Do widzenia- powiedziała skonsternowana Ula i pośpiesznie udała się do bramy cmentarnej.

Przed nią stał jej zaparkowany samochód. Drżały jej ręce utrudniając włożenie kluczyka do stacyjki. Za którymś razem udało się jej i gwałtownie wyjechała prawie uderzając w inne auto. Zacisnęła mocno dłonie na kierownicy. Z czarnego bmw wysiadł wysoki mężczyzna z surowym wyrazem twarzy. Podszedł do jej samochodu i zapukał w szybę. Uchyliła niepewnie okno spodziewając się, że na nią naskoczy i wyzwie od idiotek.

- Pani ma w ogóle prawo jazdy?- Zapytał z nutą złośliwości. – Bo śmiem w to wątpić.

W firmie widziałam jego fotografię… to Aleks.

- To pan zablokował mi drogę. Kto pana uczył jeździć?!- Wrzasnęła wściekła i walnęła z całej siły w kierownicę czując pulsujący ból w nadgarstku.

- Na przyszłość proszę uważniej się rozglądać – pouczył ją. – Radziłbym też udać się do psychiatry.

- Sam jesteś psychol!- Krzyknęła za nim, gdy się oddalił.

Ruszyła z piskiem opon prawie wjeżdżając w figurkę. Dopiero po długiej jeździe emocje nieco opadły. Sara myślała, że spędziła noc z mężczyzną, którego krótko zna. Sara jako przyjaciółka Uli martwiła się o nią. Prawdą było, że pracowała w jego firmie od ponad trzech lat, lecz nie interesowała zupełnie jego życiem prywatnym. Rozmawiali wyłącznie o pracy i nigdy się jej nie zwierzał. Ona miała Rafała, a on Paulinę. O kobiecie, z którą był też niewiele słyszała, a plotkom nie ufała. Z nikim się z Febo&Dobrzański nie nawiązywała kontaktów. Oprócz wymienienia kilku uprzejmości i paru słów o mało istotnych rzeczach. Przyłapywała wcześniej kilkukrotnie Marka, że jej się przygląda. Nie zaprzątała sobie jednak tym głowy. Na bankiet miała iść z mężem, ale musiał zostać w pracy. Rafał pracował w firmie ochroniarskiej. Odkąd  zatrudniła się, jako dyrektor finansowy w firmie odzieżowej stał się bardziej zazdrosny i podejrzliwy. Chociaż nie dawała mu powodów do zazdrości. Przyjęła zaręczyny Rafała i go poślubiła. Dopiero, gdy zapragnął dziecka pojawiły się wątpliwości czy też tego chce, bo intrygował ją coraz bardziej Dobrzański. Porównywała ich obu. Rafał nie robił jej wyrzutów, ale wypytywał ze szczegółami o pracę.,Kocham tylko ciebie’’- odpowiadała za każdym razem.

 Zapewniała o gorącym uczuciu jednocześnie zastanawiając się jak to byłoby z prezesem. Spychała te niedorzeczne myśli w najgłębsze zakamarki umysłu, a potem kochała się z mężem. Rafał jeszcze przed ślubem wspomniał o dziecku. Oboje chcieli być rodzicami. Nie udawało im się, ale leczenia nie podjęli. Ula wierzyła, że w końcu się im uda. Nie zamierzała nigdy mówić Rafałowi o nocy z innym. Spełniło się jej marzenie. Pragnęła dziecka i zaszła w ciążę. Kto jest ojcem nie dawało jej spokoju.Chociaż miała swoje przypuszczenia.

W firmie zatrudnił ją Krzysztof Dobrzański. Potrzebowali kogoś na stanowisko dyrektora finansowego, ponieważ poprzedni złożył rezygnacje. Wiązało się to z wyjazdem do Mediolanu. Nie wnika w to. Nie interesowało ją, kto pracował przed nią. Liczyła się praca po zwolnieniu z poprzedniej. Ubierała się skromnie. Z resztą już na nic innego nie było ją stać. Samochód pożyczyła od koleżanki, ale jutro musi oddać. Oszczędności prawie nie ma.

             *****

Z poczochranymi ciemnymi włosami będąc mężatką przynajmniej raz w miesiącu szła do fryzjera i trzy razy do kosmetyczki. W tej chwili chciało się jej śmiać z tego absurdu, na, co wydawała pieniądze. Stojąc przy krotko przystrzyżonym, zielonym żywopłocie patrzyła jak z dużego auta dwóch mężczyzn wyjmuje kanapę w odcieniu kości słoniowej, a pozostałych dwóch coś mówi z gestykulacją. Jeszcze niedawno to było jej mieszkanie, lecz musiała  oddać klucze. Nie stać było ją na wynajmowanie.

Rafał dobrze zarabiał i niczego im nie brakowało. Oprócz dziecka. Przed ślubem mieszkali u jego rodziców. Czuła się tam jak intruz. Zadawali niewygodne pytania o jej przeszłość i rodzinę. Odpowiadała, że umarli tuż po maturze, a ona zamieszkała w akademiku. Wymyśliła historię o wypadku samochodowym i konflikcie z dalszymi krewnymi. Jurczykowie nie polubili Urszuli, która przyszła z znikąd i nie wiadomo, kim jest. Odradzali Rafałowi, żeby ją poślubiał. Rafał znalazł pracę, a ona zatrzymała się u znajomej z liceum. Skończyła studia i rozpoczęła pracę w firmie przy Lwowskiej. Jurczyk oświadczył się i zamieszkali na Mokotowie, a następnym krokiem był ślub. Po nim od razu zapragnęli dziecka, choć już, jako narzeczeni nie zabezpieczali się. Marzyła o rodzinie, jakiej nigdy nie miała. Minimum dwójka dzieci powtarzała w myślach. Niestety ich próby powiększenia rodziny spełzły na niczym. Dopóki nie spędziła zaledwie jednej nocy z prezesem. Nie zauważyła, że między nimi jest jakaś chemia. Intrygował ją, chwalił i może zostaliby nawet przyjaciółmi, gdyby nie traktowała go z dystansem i  nie rozmawiali o pracy. Czasami schodził na tematy prywatne, ale szybko nakierowywała go na właściwe tory.

Z lubością zaciągnęła się papierosem i dalej obserwowała ludzi. Poprawiła lekko dużą torbę na ramieniu. Nie zwrócili na nią uwagi. Odkąd pamiętała była niewidoczna dla ludzi, świata, zwierząt. Wszyscy przechodzili obok niej obojętnie. Jedyne oparcie miała w mężu, choć ostatnio jedynie dogadywali się w sypialni( ale bez fajerwerków), a poza nią on siedział z nosem w laptopie, a ona z książką.Dlatego zainteresowanie Marka wydawało się jej abstrakcyjne. Przypuszczała, że chodzi mu wyłącznie o seks.

Rozbierał ją wzrokiem mimo tysiąca oczu w nich wpatrzonych. Odważnie spoglądała mu w oczy, gdy tańczyli. Stykali się niemal ciałami. Czuła dreszcz przebiegający jej po kręgosłupie. Rafał nie wyzwalał w niej takich uczuć. Nie drżała na myśl męskich dłoni sunących po udzie, ani języku wdzierającym się w jej płeć. Piersi ściskał za mocno i zamiast sprawiać jej to przyjemność, sprawiało ból. Nie eksperymentowali. Nie liczył się z jej fantazjami. Na przykład zrobieniem tego w aucie, w publicznej toalecie, w lesie, gdzie przeżyła swój pierwszy raz. Niewielki stawek nad jeziorem, koc i oni we dwójkę. Adam. Rozstali się po dwóch miesiącach i mocno to przeżywała. Każde rozstanie było dla niej bolesnym ciosem. Czuła się niepotrzebna, samotna i niekochana.Wtedy pojawił się Rafał i później Marek.

Szkoda, że nie pamiętam nic, oprócz, że spędziłam noc z Markiem. Co było po rozmowie w taksówce? Powiedział w sumie niewiele i dziwnie się uśmiechał.

                           ****

, Co on wyprawia?’’ Opuszkami palców przesunął po odsłoniętych plecach obserwując jak reaguje na jego dotyk. Spojrzenie bruneta niemal ją parzyło.

- Marek…- wymamrotała czując, że bąbelki za bardzo uderzyły jej do głowy. Nie odsunął się nie tańczyli. Mierzyli się spojrzeniami. Odwróciła głowę chcąc się wyrwać, ale zaatakował brutalnie jej wargi. Odepchnęła go trzeźwiejąc i chwytając dół sukienki jak kopciuszek uciekła przez duże wyjście. Dogonił ją łapiąc za nadgarstek.

- Noc się jeszcze nie skończyła- powiedział zmysłowym tonem dotykając jej włosów. Wciągnęła powietrze, a błękit jej oczu zahipnotyzował go. Lśniły jasnym blaskiem zarówno jej jak i jego.

- Rafał – rzekła.

- Nie ma go tutaj- odrzekł. – Zaniedbuję cię ostatnio.

- Nie twoja sprawa- burknęła. –A między nami nic nie ma- odwróciła wzrok.

Nie?- Spytał całując jej szyję. Nie broniła się. Pociągnęła go za krawat i namiętnie pocałowała w usta.

- Nie, nie- wykrztusiła przestraszona swoją uległością. Towarzyszyło Uli uczucie miękkości w kolanach i suchość w ustach. Topniała niczym wosk pod wpływem  spojrzenia Marka. Pomyślała o jego zmysłowych wargach.

- Dobrze wiesz, że nie chodzi mi tylko o to- odezwał się po dłuższej chwili wgapiania się w nią.
 – Jesteś z Pauliną.

- Powiedz słowo, a zerwę z nią. Muszę jedynie wierzyć, że ty…

- Mam męża- przypomniała mu ostrym tonem.

Zamówiła taksówkę i czekała na jej przyjazd. Ujął jej dłoń i pocałował, każdy z palców.

- Ula…

Rafał nie całował jej rąk ani nie szeptał czule do ucha.

, czy ty mnie jeszcze kochasz?’’ Pytała go często, a on odpowiadał.,Przecież wiesz, że tak’’. Nie kupował kwiatów z wyjątkiem zaręczyn i nie zabierał na kolację do restauracji., Po, co mam wydawać pieniądze na chwasty? I tak zwiędną’’. Marek stanowił jego całkowite przeciwieństwo i może to ją w nim fascynowało? Rafał nie był złym człowiekiem. Po prostu nie uznawał romantyzmu, ale kochał podróże i siłownie. Jurczyk spodobał się jej od pierwszej chwili. Oczy w kolorze wiosennych liści, mocno zarysowana szczęka i kości policzkowe i piękne blond loki jak u anioła. Koleżanka mówiła, że nie jest w jej typie. Ula nie lubiła mięśniaków, ale Rafał był wyjątkiem. Zaś Marek burzył jej poukładany świat.

- Marek powinnam wracać.

- Wrócimy razem- mówiąc to zmniejszył dystans między nimi i musnął leciutko jej wargi.

- Jesteś piękna i dziwię się, że twój mąż nie jest zazdrosny?- Zapytał będąc w taksówce. Poprawiła czarną sukienkę i uśmiechnęła się zakłopotana.

- Nie, raczej nie- próbowała brzmieć normalnie. – Nie chodzimy razem na tego typu imprezy- oznajmiła chłodno.

-, Czemu?- Przysunął się bliżej dotykając jej kolana ,bawiąc się skrawkiem sukni.

- Niech pan się tu zatrzyma- zwróciła się do taksówkarza.

- Proszę się nie zatrzymywać i jechać pod wskazany przede mnie adres- rzucił brunet.

Nie pozwolił jej odejść. Wpadła w pułapkę. Niczym pająk pożerający chwytaną w sieć swą ofiarę. Ogarnęła ją panika. Alkohol całkiem nie wyparował z organizmu Uli.

          ****

Całował ją niespiesznie delektując się dotykiem mięciutkich, pełnych warg. Na stoliku czekała butelka wytrawnego wina. Przywarł Ulę do ściany wodząc palcami po jej krągłościach i ścisnął pośladek. Drugą rękę wsunął za majtki i pieścił łechtaczkę wsuwając dwa palce. Zacisnęła dłonie na jego ramionach i zamknęła powieki. Zadrżała po raz kolejny czując ogień płonący w jej wnętrzu. On był bez koszuli, a ona nadal miała na sobie sukienkę. Zacisnęła palce na czarnej czuprynie, a ich oddechy mieszały się w hotelowym pokoju. Odcięci od świata za oknem mrok. Świt ich rozdzieli. Zapomnieli, że krzywdzą innych. Nie byli wolnymi ludźmi. 

 Za oknem miasto tonące w czerni oświetlane przydrożnymi lampami. Ścisnął mocniej pośladek brunetki. Podwinął suknie.

- Nie – zaoponowała. – Chcę inaczej- odparła patrząc mu głęboko w oczy.- Nie chcę.

Wypiła dwa kieliszki wina za siebie stojące na białym stoliku i podchodząc do Dobrzańskiego podała mu butelkę. – Na odwagę- powiedziała bezgłośnie.

- Chcę, nie chcę- wybełkotała.

- W końcu jak?- Zdenerwował się, a ona spojrzała na jego spodnie. 

Wybuchła śmiechem.

-, Co cię bawi?

- Nie wiem- zaśmiała się i przejechała dłonią po czarnych włosach. – Chyba się zakochałam...W tobie- mówiła i sięgnęła do zapięcia spodni zsuwając je wraz z bokserkami.- Rozwiodę się z Ra..Rafałem - ciągnęła dalej.- Musiałeś być słodki ,kiedyś jako niemowlę..znaczy dziecią...tko... yy...dziecko. Masz zdjęcia? 

- Nie- zaprzeczył i pokręcił głową z trudem powstrzymując śmiech. 

- Jesteś jedynakiem?- dociekała.- Wiesz... lubię jak się uśmiecha..sz ,bo ma...sz takie dołeczki- mówiła nieco bełkocząc ,ale on wiedział o czym mówi. Jemu też lekko plątał się język.

- Tak -odparł krótko chcąc ją pocałować ,ale odsunęła się szybko.

- Ja też .

                                                ****

 Znieruchomiał, a ona masowała i pieściła ustami jego członka. Mruczał cicho i nie pozwolił jej na więcej.Odwrócił ją tyłem i  wszedł w nią mocno przytrzymując ją jednocześnie i palcami zahaczając o stwardniałe sutki. Wciągnęła powietrze i wypuściła. Zakręciło się kobiecie w głowie.

Przełknęła nerwowo ślinę czując kwaśny posmak w ustach.

Ciężko dysząc ułożyła się na satynowej, białej pościeli.

- Marek!- Wykrzyknęła zaskoczona, gdy zanurzył się w jej wnętrzu i objęła nogami pośladki bruneta.

            ****

Z szeroko otwartymi oczami leżała w satynowej, białej pościeli i czuła gryzące wyrzuty sumienia. Spojrzała na śpiącego, nagiego mężczyznę, który jedną ręką obejmował jej talię. Odsunęła ją ostrożnie, lecz przysunął się bliżej i wtulił głowę w jej szyję. Poczuła bijące ciepło od jego ciała i szorstki policzek.

-, Co ja zrobiłam- wyjąkała usiłując wymknąć się niepostrzeżenie z pokoju.

- Ula…- wymruczał.- Kochanie…

- Jak śmiesz?- Oburzyła się i brutalnie wyrwała z jego ramion.

,,Nie poznaję samej siebie .Chcę zostać tu z nim ,ale nie mogę...Boże ,co ja mu powiem? Nie ,lepiej na razie nic.To nie powinno się zdarzyć.Błąd ,cholerny błąd ,który muszę wymazać z pamięci''.

Wstała zakładając pośpiesznie majtki. –Gdzie mój stanik?

- Nie wiem- przetarł twarz. – Pamiętam, że …

- Niedobrze mi- przerwała mu. - Ile wypiłam?-spytała zanim znikła za drzwiami łazienki.