,,Labilność dusz'' Short story 3/?

Początek retrospekcji w drugiej części. 

Miłego czytania !😏💙

Oparła dłonie o umywalkę i zerknęła w marny obraz w lustrze. To jej odbicie. Zamknęła oczy ,żeby na siebie nie patrzeć. Czuła obrzydzenie ,wstyd ,a najgorsze ,że wcale nie była pewna czy do końca żałuje. Przypomniała sobie jaki dziś dzień i zamknęła w myślach.

- Nie ,błagam nie- wyjąkała ukrywając twarz w dłoniach. Wyglądała jakby przejechał ją czołg albo wpadła pod tira. Obraz nędzy i rozpaczy. Zapłakała gorzko nie słysząc wołania zza drzwi. Szum wody zagłuszał wszelkie dźwięki oprócz monologów ,które prowadziła w głowie. Z Rafałem od dwóch tygodni bez przerwy kłócili się o głupstwa. Z biegiem czasu jedyny temat rozmów to jej praca i dziecko. Zwierzała się przyjaciółce ,lecz i ona nie zawsze ją rozumiała. Problem ,że jej samej trudno było zrozumieć momentami samą siebie. Chaos otaczał ją zewsząd był w niej. Musiała wyjść stąd jak najprędzej i dostać się do mieszkania i pod strumieniem ciepłej wody zmyć ślady zdrady i jego zapachu. Przymykając powieki nieustannie widziała ręce Marka krążące po jej nagim ciele. Gorący oddech na karku. Konspiracyjny szept. Dotyk rozpalający ogień we wnętrzu. Jest inteligentny, szarmancki, przystojny, uparty, ,flirciarz, niewierny i nieznośny. ,,Stałam się kochanką szefa w dodatku zajętego. Marek to niebezpieczna gra. Jestem z Rafałem. Tak ma pozostać na zawsze tylko on powiedział…’’

- Stop!

- Wszystko okay?- usłyszała zaniepokojony głos.

- Tak- odkrzyknęła.

Wyszczotkowała zęby nową szczoteczka znalezioną w szafce pod umywalką i wycisnęła pastę po raz kolejny przeklinając ,gdy ubrudziła ręcznik ,którym szczelnie się owinęła, przed paroma sekundami.

Wychodząc natknęła się na Marka stojącego przy drzwiach łazienki i  wodzącego za nią wzrokiem ,gdy zbierała resztę rzeczy i ubierała się  w swą wczorajszą sukienkę.

- Jeśli powiesz o tym komuś…- zaczęła przybierając ostry ton.

- To co?- spytał dotykając jej ramienia.

- Nie dotykaj mnie- wycedziła przez zaciśnięte zęby. – Jeśli komuś powiesz pożałujesz tego- zagroziła. – Rozważam odejście z pracy.

- Nie mówisz poważnie- odparł.

- Mówię. Zapomnijmy o tej nocy ,bo… nigdy się to nie powtórzy-załamał się jej głos.

- Gdybyś go kochała…

- Nie masz prawa mnie oceniać- przerwała mu brutalnie.-Spędziliśmy jedną cholerną noc – dodała.

- Zapomniałaś o czymś- oznajmił. – Bardzo ważnym- wyszeptał pochylając się w stronę kobiety chwytając ją za nadgarstek.

- Czym?- spytała z obawą.

- Serio nie wiesz?- Marek uśmiechnął się kpiąco. – Kochaliśmy się bez gumki.

- A…- zawstydziła się. – Biorę pigułki.

- To nie staracie się z Rafałem o dziecko?- Marek wbił w nią zaskoczone spojrzenie.

- Noooo… my…

- Ja nie zapomnę tej nocy- szeptał zanurzając nos w jej włosach. – Wiesz dlaczego?

- N-nie- zająknęła się i spuściła głowę.

- Marzyłem o tym od dawna ,bo …zakochałem się w tobie.

- To jakiś żart. Ja mam męża- powiedziała zaciskając rękę na torebce.

- Wczoraj mówiłaś coś innego.

- Byłam pijana i nie myślałam trzeźwo.

- A teraz myślisz?

Zmniejszył maksymalnie odległość między nimi. Brunet spoglądał na kusząco rozchylone wargi i odetchnął głęboko. – Myślisz?- powtórzył ujmując twarz kobiety w swoje dłonie

i pocałował. Zachłannie, gwałtownie i władczo. Sprawnie rozpiął zamek sukienki kierując się stronę łóżka. Zarzuciła brunetowi ręce na szyję i poddała się jego pieszczotą zapominając się ponownie. Serce biło jak spłoszony ptak. Nie czuła tego przy młodzieńczej miłości ,a tym bardziej przy Rafale.

- Nie łamie się złożonych obietnic- wyszeptał całując nagą pierś kobiety.- Ta noc nie jest ostatnią.

- To groźba?- uniosła brwi obawiając się najgorszego. –Wydawało mi się ,że ciebie znam- odparła.

- Nie jestem ślepy ,Ula –odrzekł wprawiając ją w zdumienie. – Ukrywasz się w firmie, płaczesz i nie skupiasz się na pracy- ciągnął dalej.- Gdy w firmie był alarm przeciwpożarowy schowałaś się pod biurkiem przytykając ręce do uszu. Powiesz o co chodzi?

- Przestraszyłam się- rzuciła.

- Doprawdy?- uniósł znacząco brwi.- Czemu nie uciekałaś?

- Nie wiem- wyjąkała.

,,Pierwszy raz poczułam się bezpieczna. Zamknięta w Marka ramionach’’

- Ula- powiedział miękko.

- Trzeci raz ci nie pozwolę…- wysyczała będąc wściekła podciągając kołdrę zakrywając nagi biust. Usiadła i spojrzała na Marka.

- Rozwiedź się z nim ,proszę- Dobrzański niemal ją błagał.

- Nie wchodzi się trzy razy do tej samej rzeki- stwierdziła poważnie.

- Trzy? A nie dwa?- wtrącił.- Znów zapomnieliśmy…

- Przymknij się- zakryła mu usta dłonią.

Ujął jej nadgarstki trzymając wysoko wpatrując w dwa błękity.

- Muszę…

- Nic nie musisz- uciął.- Chciałbym ,żeby to ,co mówiłaś wczorajszej nocy było prawdą ,ale nią nie jest.

- Kocham…

- Dobrze słyszę?- nie dowierzał.

- Nie ciebie pieprzony idioto- warknęła zirytowana. - Znamy się trzy lata i nigdy nie pomyślałam o odejściu od Rafała.

Pozbierała ubrania i w błyskawicznym tempie się ubrała.

- I kochasz go ,zdradzając?

Spoliczkowała go i trzasnęła drzwiami ,wybiegając z hotelu. Zatrzymała się łapiąc oddech i podążyła dalej zamawiając taksówkę. Marek wybiegł w rozpiętej białej koszuli zauważając Ulę przy taxi.

- Wrócisz ,jeszcze wrócisz- wypowiedział na głos. –Ula ,kocham cię!- wrzasnął na całe gardło.

Odwróciła się i pokazała mu środkowy palec. Spuścił głowę i pognał z powrotem do hotelu wolał nie wiedzieć ,co pomyśleli ludzie zwłaszcza ,że zza wyskoczyli paparazzi. Nie spuszczali z niego i Uli wzroku odkąd poprosił ją do tańca. Pauliny na bankiecie nie było.

                                                                          *****

- Czekasz na Marka?- zapytał znienacka Olszański zadeptując peta butem i zlustrował sylwetkę Uli. Rozpoznał ją od razu. Wzrok mężczyzny ześlizgnął się na brzuch.

- Nie- pokręciła głową i ponownie zaciągnęła się papierosem i wypuściła kłębek dymu.

- Samolot z opóźnieniem wylądował na Okęciu. Podróże bywają męczące. Dzwoniłem do niego chwilę temu ,ale chyba jeszcze śpi. – Nie powinnaś palić- mówiąc to zerknął na nią.

- Nie twoja sprawa- burknęła. – Niszczę sobie zdrowie nie tobie- zgasiła fajkę.

- Dziecku mojego przyjaciela- wtrącił ostro.

- Dziecko jest Rafała- odrzekła ze spuszczoną głową. –Chyba- dodała ledwo słyszalnie.

- Marek mówił ,że rano uciekłaś jak kopciuszek – wytknął jej.- Lecisz na kasę czy zakochałaś się?- zapytał wprost.

- To drugie- odparła bez wahań.

- Na serio czy znów zwiejesz ,a on będzie modlił się do twego zdjęcia?

- Oby nie za dużo. Może mu zaszkodzić- dodała zjadliwie. – Ubzdurał sobie ,że ja i  on…

- W firmie o was mówią- poinformował Olszański.

- Wiem.

- O ciąży także gadają.

- O kurna- wymsknęło się Uli. – Tego jeszcze brakowało. Pewnie mają mnie za dziwkę ,która chcę złapać biznesmena na dziecko, prawda?!

- Nie da się ukryć- wyjął z paczki kolejnego papierosa.

- Jestem w kropce ,ale nie zamierzam prosić go o kasę.

Dziecko podzieli mój los. Bez miłości, troski i rodziców.

- Przekażesz mu ,żeby zadzwonił do mnie?

- Ok. Coś jeszcze?- spytał niechętnie.

Odruchowo przygładziła włosy i uśmiechnęła się smutno.

- Ciężka rozmowa przede mną- stwierdziła ponuro.

- Marek cię nie zje – zażartował. – A wiesz na okładkach całkiem ładnie wyglądacie. Znaczy inni tak uważają. Ja się nie znam- skłamał ,bo niezbyt ją lubił. Wolał już humorzastą Jolę ,bądź wstydliwą Agnieszkę ,Śliczną Julkę czy małomówną Klarę oprócz temperamentną Paulinę czy taką …nie pamiętał imienia. Nie wspominając o pannach z klubów. Sam nie był gorszy w podrywaniu lasek. Skończył z imprezkami zakochując się w Violetcie.

Posłała mu wymuszony uśmiech. Z budynku wyszedł młody mężczyzna w czarnym płaszczu. Powiodła wzrokiem w tamtym kierunku ,a Sebastian dostrzegł jej rozczarowanie. To nie był Dobrzański.

- Jakich okładkach?- zdziwiła się.

Niedawno wróciła do Warszawy i nie orientowała się ,co działo się pod jej nieobecność.

- To ty nie wiesz?- oczy Sebastiana stały się okrągłe.

- Idź do niego- polecił. – Na pewno się ucieszy.

- Sebastian- westchnęła. – On nic nie wie o…- zawiesiła głos.

- Domyśla się – uśmiechnął się blondyn.

                        ****

- Nie rozumiem kobiet- mruknął Marek owijając biodra żółtym ręcznikiem. Myślał o niej nawet pod prysznicem. O alabastrowej ,ciepłej skórze pachnącą tak zmysłowo. Kuszące pełne usta. Niesamowite chabrowe oczy i drobne piegi na nosie. Miała bystry umysł ,była zabawna i spontaniczna. Jednak te dwa niebieskie diamenty skrywały jakąś tajemnice ,ból rozdzierający serce. Pragnął poznać jej sekrety. Zapytał ją ,kiedyś o rodziców ,a ona z płaczem wybiegła z gabinetu. Zszokowała go. Poszedł za nią do jednej z kabin ,ale nie otworzyła. Przez kilka dni unikała nawet jego wzroku. Coraz częściej zastanawiał się ,co przeszła. Raz uśmiechała się i żartowała ,żeby na drugi chować się i ukrywać w budynkach FD. Widział ją z zaczerwionymi oczami i ścisnęło mu się nieraz serce na ten widok.

Zakradł się któregoś dnia do jej gabinetu licząc ,że ją zastanie. Chciał zaprosić na lunch. Uwagę przykuł otwarty zeszyt i wpis.

(…). W potoku kłamstw zagubiłam właściwą drogę… Nieustannie jej szukam. Prawdziwe szczęście jest blisko. Przynajmniej tak myślę. Marzę jak Rafał o małej istotce.
 O iskierce ,która rozjaśni nasz szary świat. Czekam z twoją ulubioną zupą przy stole. Ciebie nie ma. Odnoszę wrażenie ,że nie pragniesz tego samego ,co ja. Oddaliśmy się od siebie.( nie mam na myśli seksu).Kochamy się nadal, ale mało rozmawiamy. Nie spędzamy zbyt wiele czasu razem. Nie zabierasz mnie nigdzie. Przestało ci Rafał zależeć? Ta zazdrość o Marka mnie wykańcza. Chwilowy kryzys w małżeństwie …Po weekendzie po ujrzeniu bruneta o stalowo-szarych oczach drążą mi kolana ,a serce… Kocham Rafała nie Marka. Nie mogę się zakochać o nie.

Uwielbiam barwę jego głosu. Roześmiane oczęta i te przeklęte dołeczki. One są mą zgubą ,a zetknięcie dłoni wywołuje dreszcz. Rzadko się unosi, dobrze traktuje pracowników ,jest uprzejmy, inteligentny ,kulturalny i dobry. Wpłaca pieniądze na Schronisko dla zwierząt. Paula robi mu o to wyrzuty. Nie rozumiem tej żmii. Zatruwa jadem wszystko. Powietrze też nasiąknięte jest trucizną gdziekolwiek ona przebywa. Podarował mi cudowny prezent. Przez kuriera ,ale jednak. Śliczną na jutrzejszy bankiet po pokazie. Zamierzam przetańczyć całą noc. Szkoda ,że nie z nim. Rafał nie przyjdzie.

Miałam dzisiejszej nocy cudowny, romantyczny sen. Przez niego cały dzień chodzę jakbym lunatykowała. Rozlałam kawę ,a na śniadanie zjadłam chleb z musztardą i ketchupem. Rafał to zauważył i rzucił ze złością ,że zakochałam się w szefie.

Robiłam piruety z czerwoną wstążką w czerwonej sukience. Zatraciłam się w tańcu. Serce przepełniała radość. Lekkość u nim unosiła mnie wysoko. Potknęłam się podałeś mi dłoń i przyciągnąłeś do siebie i zachłysnęłam się powietrzem przesiąkniętym Twym zapachem. Milczeliśmy. Uniosłeś Swą dłoń i dotknąłeś czule policzka. Zadrżałam. Położyłam twoją dłoń na swojej. Przenikałeś spojrzeniem. Na tamtej lśniącej turkusowej podłodze i pocałowałeś.

Pamiętnik zabrał chowając do brązowej teczki. Ula przekonana była ,że go zgubiła. To był impuls. Wystraszył się ,gdy usłyszał kroki i schował zeszyt. Niewiele czasu później przeczytał z ciekawości wpisy naruszając jej prywatność. Nie wiedział tylko ,o kim pisała te sny ,wiersze i fantazje erotyczne. O to ją nie podejrzewał. Myślał o niej jako uczuciowej ,nieśmiałej, pogubionej dziewczynie marzącej o założeniu rodziny. Nie palącą i nie pijącą. O rodzicach nic nie wspominała ani rodzeństwie. W pracy ubierała się schudnie ,nie nosiła wydekoltowanych bluzek ani krótkich sukienek. Wyjątkiem były imprezy firmowe czy wychodziła na inne, nie wiedział.

Starał się przebić przez mur obojętności. Martwiło Marka zachowanie Uli i  jej ucieczki . Próby dotarcia do niej kończyły się fiaskiem. Po przyjęciu do firmy to ona ratowała mu życie. Wielokrotnie wstawiała się przed narzeczoną nie wyjawiając prawdy o zdradach. Pocieszała po kłótni z Paulą. Wypiła filiżankę jego kawy tracąc przytomność. Ktoś wsypał środek nasenny. Szpitala uniknęła. On też ją ratował z opresji i w różnych sytuacjach to ich nieco zbliżyło.

                                                 ****

Zapasy w lodówce dawno się skończyły. W górnej szafce znalazł resztki rozpuszczalnej kawy ,stare krakersy i batonik czekoladowy . Nie pijał innej kawy jak z ekspresu. Znalazł ostatnią kapsułkę.  Maszyna zaszumiała i podstawił filiżankę i upił łyk czarnej niczym smoła kawy. Niestety do otwarcia pobliskiej piekarni pozostało niecałe trzydzieści minut.

Brunet na białą koszulkę narzucił skórzaną czarną kurtkę i chwytając portfel zbiegł po schodach. Postanowił pójść do swego ulubionej restauracji. Niestety zapomniał ,że czynna jest dopiero od ósmej.

Wczoraj nie zauważył kobiecej  sylwetki siedzącej na ławce . Otuliła się mocno płaszczem i paliła papierosa. Przy nogach leżała czarna torba z długim paskiem .Ujrzał żarzącą się końcówkę szlugi. Zlękła się słysząc echo kroków odbijające się od klatki schodowej. Wstrzymała oddech. Dobrzański zatrzymał się w pół kroku. Ukryła twarz w dłoniach. Przypomniał sobie żebraczkę i wzdrygnął się z obrzydzeniem. Skąd u cholery tu bezdomna? Odszedł nie oglądając się jakby była przezroczysta. Z wiatrem poczuła silny zapach męskich perfum.

Marek. To był on? Nie poznał mnie czy jak? Albo udał ,że nie zna. Kto by chciał patrzeć na takie straszydło jakim się stałam od śmierci Rafała.
 Mieszkała u Sary ,ale nie pozwalała jej zostawać na noc jeśli w domu był jakiś facet. Od dwóch miesięcy żyła z zasiłku i chodziła regularnie na wizyty do lekarza. Jedno z USG zdradziło płeć maleństwa. Zachowała to dla siebie ,bo nie miała się z kim tym podzielić. Z Dobrzańskim się nie spotkała. Spanikowała po rozmowie z Olszańskim,gdy wspomniał o pieniądzach.